Jou vertel ik alles ! Names have been changed to protect... ME ! :-)
24-02-2016
Delicaat gënant voorval
Hoe ga ik je dit vertellen. Ik moet mijn woorden wikken en wegen want dit is een delicate zaak.
Deze morgen opgestaan met een koude douche. Annelies stuurde me dat ze onze babbeldate voor onbepaalde tijd wilde uitstellen. Ze voelde haar schuldig als we er mee door gingen. Haar tegenvoorstel was ook goed. Ze vroeg of ik soms alleen thuis was om te praten via de telefoon. Dan voelde ze haar niet schuldig en meer op haar gemak. We hebben dus van onze babbeldate een teledate gemaakt. Morgenavond was een goed moment.
Ik was deze namiddag uitgenodigd op de koffie bij een ploegmaat van vorig jaar. Hij heeft nog 2 zusjes. Eentje gaat pas naar de kleuterklas en het ander pubert en hoe. We kwamen vaak bij hen en zijn oudste zusje en ik konden het goed vinden met elkaar. Ik leek voor haar een 2e broer te zijn. Nu een jaar later had ze blijkbaar heel andere plannen. De begroeting was heel hartelijk zoals altijd. We namen plaats in de zetel en onze zinnen begonnen vaak met de woorden: "Weet je nog" en "Toen dat jij".Verder hadden we het over het verloop van het huidige seizoen. Dat ik toch gemist werd. Het deed me echt deugd. Dat zijn zusje er aan toe voegde dat ze me ook erg gemist had werd door ons mannen onthaald met een gulle lach. Alleen wisten we niet dat ze dat echt meende. Zoals gewoonlijk kwam ze rond mijn nek hangen en plaagde ze me een beetje. Dat haar vader soms moest zeggen, dat ze me wat meer gerust moest laten, vooral als grote mensen aan het spreken waren. Het was er vrij warm en ik zat er in een jeans van dik materiaal, een dikke trui met een T-shirt onder. De rest van het gezelschap zat er luchtiger bij. Tot ik op een gegeven moment het beetje te warm kreeg en mijn trui uittrok en naast me legde. Tot zo ver geen probleem. Tot dat zijn zusje nog eens komt knuffelen en ik voelde waarom ze zoveel knuffelde. Ze wilde laten merken wat er veranderd was in het afgelopen jaar. Aan haar !! Ik wist niet waar ik het had. Zo zonder veel schroom waar haar familie bij was. Gelukkig was er toen taart. We namen plaats aan tafel. ik mocht eerst gaan zitten. Verbaasd was ik toen ze niet naast me, maar tegenover me kwam zitten. Ergens was ik wel blij want dan konden er geen gênante dingen voorvallen, dacht ik. Ik zoek de klontjes suiker op tafel. Ik vind ze aan de overkant van de tafel in een hoge glazen pot. Er ligt nog een bodempje in. Ik ga er nietsvermoedend voor. Plots komt zij ook naar voor om iets te pakken dat net tegenover de suiker staat waardoor we elkaar moeten kruisen. Ze leunt voorover en terwijl ik met mijn hand in de pot met klontjes zit leunt ze nog wat verder zodat haar bovenlichaam mijn arm raakt. Het juiste stuk bovenlichaam. Ik kan deze situatie niet redden want als ik nu in allerijl mijn hand en arm terugtrek valt het zeker op. Dus ik doe zo normaal mogelijk verder met het grijpen naar een suikerklontje terwijl ze nog eens extra heen en weer moet bewegen. Met een grote zekerheid kan ik zeggen dat mijn kop vuurrood was en ik het warm kreeg, overal. Als dat nog niet erg genoeg was doet ze er nog een knipoog en een vettige glimlach bovenop. Ik heb me de rest van de tijd zeer ongemakkelijk gevoeld en tegelijk zeer gevleid.
Na de koffie en taart heb ik de mensen bedankt voor alles. Het afscheid was even hartelijk als de ontvangst. Alleen de afscheidskus voor de zus was met een dubbel gevoel. We spraken af dat ze ook eens naar thuis zouden komen. Hopelijk zijn dan haar hormonen wat gekalmeerd en is het weer gewoon de zus van.
Ik hoop zo hard dat ze snel een vriendje vindt van haar leeftijd want ik wil ze om zoveel redenen niet kwetsen. Ik zal haar eeuwig dankbaar zijn voor wat ze met heeft gegund, maar ik ben niet iemand die van dat naïeve jeugdig enthousiasme wil profiteren. Ben ik nu een slecht mens? Nee toch?
Wat een slecht weer was het vandaag! Regen, regen en nog eens regen! Al was er toch een lichtpunt. Annelies heeft gebeld. Ze moest vandaag niet werken. Ze was een beetje geschrokken van zichzelf, zei ze. Dit was de eerste keer dat ze een jongen haar nummer zomaar had gegeven. We hebben zeker 3 kwartier aan de telefoon gehangen. Blijkbaar zit ze in een relatie die wat vast zit. Ze heeft niet veel details gegeven, want haar mama kwam zo nu en dan eens toevallig langs. We hebben afgesproken om een iets samen te gaan drinken. Na haar werk in een café kort bij haar werk. Zelf kom ik er ook regelmatig met mijn maten.
Mama komt binnen en vraagt of de postbode mij kent. Er stak een brief in de bus met enkel mijn naam op en dan nog verkeerd geschreven. Ik scheur hem open en lees hem op mijn gemak. Ik zoek in mijn geheugen wie dat kan zijn. Nadat ik hem een paar keren heb gelezen kan ik me een beeld vormen bij het duo waarvan de brief afkomstig is. Het zijn nichtjes van elkaar en blijkbaar zijn ze beide een beetje erg verliefd op een klasgenoot van me. Ik zie niet wat ... euh smaken verschillen zeker. Ik moest een beetje voorzichtig polsen wat hij van haar vond. Dat zal ik zeker doen... Not. Zeker als ze eerst een halve brief het er vinger dik opleggen dat ik niet moet denken dat ik op iets moet hopen.
Op de training was ik geschrokken. Mijne maat Tim is altijd als laatste klaar. Hij doucht altijd lang. Daardoor moesten we helpen poetsen. We beginnen zo over vrouwen en hij neemt plots het nieuwe mannenblad en laat me de centerfold zien. Waarop ik spontaan zeg: "Als ze zo naar achter leunen, is ook niet geil." Hij schiet me daar in de lach. Het kan mijn verbeelding geweest zijn, maar dacht dat ik mijn vader in de deuropening zag zich onopvallend terug trekken. Ik vroeg met aandrang waarom Tim zo moest lachen want vreesde dat ik gelijk had en papa daar echt stond en zijn zoon zo een uitspraak hoorde doen. Dat zou een ongemakkelijke rit naar huis worden. Na veel aandringen verklaarde hij dat het gewoon de manier waarop ik het zei ,dat hij zo grappig vond. Met als resultaat een gewoon vader-zoon gesprek in de wagen.
Terwijl ik in bed lig moet ik nog even denken aan Annelies. Hoe ze vertelde over haar vriend. Een hele lieve jongen, maar eens de hormonen opspeelden hij compleet veranderde en zelfs grof en respectloos werd. Ik hoop dat het haar goed zal doen, een babbel met een vreemde. Haar hart luchten. Maar ik herinner me de laatste keer. Dat begon ook met gewoon een babbel. Ik vertel je dat nog wel eens. Waarna ik me op mijn zij leg en mijn ogen sluit.
Ik open mijn dagboek en kijk naar de eerste pagina. Ik kan er mijn gegevens invullen, maar heb daar gaan zin in. Hoe begin ik eraan? Alle begin is moeilijk, zegt men. Begin ik gewoon te schrijven of met "Beste dagboek" of "Hoi"? Ik beslis om gewoon te beginnen schrijven:
Vandaag was een rustige dag. Ik ben naar het dorp geweest om wat fruit te halen en brood. Met de fiets was het goed te doen. Namiddag belde mijne maat van de voetbal of ik niet langs kwam. Hij wilde een parcour maken voor de BMX, naast zijn thuis. We hebben wat bergjes gemaakt en een wasbord zoals op de motorcross.
Ik stop en leg mijn pen neer. Dit is niet wat ik wilde vertellen in mijn dagboek. Geen gewone alledaagse dingen, maar wel de dingen die ik beleef en tot de intieme privé-sfeer behoren, gebeurtenissen die ik mee maak die het leven spannend maken en mij altijd gaan bijblijven, bedenkingen en belevenissen die best geheim blijven. Zaken die vallen onder: horen, zien en zwijgen.
Klop-Klop, mama komt binnen en vraagt me of ik dat bonnetje van de winkel nog moet hebben dat in de papiermand zat. "Neen,": zeg ik. "Omdat er een nummer op de achterkant staat en een naam." Ik kijk haar aan zoals een koe kijkt naar een voorbij rijdende trein. Ik pak het papiertje aan en kijk ernaar. "Annelies" staat er op en een nummer. Ik kijk op de klok en zoek mijn telefoon. Mama verdwijnt terug en ik roep nog:"Bedankt!" Vanuit de gang hoor ik nog net:"Ah ", en hoor haar voetstappen op de trap naar beneden.
Ik bel, met een op hol slaand hartje, het nummer op het papiertje. Het is de voicemail en vertel wie ik ben en mijn nummer tegen dat machine. Ik haat dat, voicemail. Hopelijk luistert ze ernaar.
Dagboek, hier ben ik weer. Heb net een telefoon nummer gekregen van ...
Het begin van mijn eerst verhaal in mijn dagboek is een feit. Hopelijk komen er nu nog van die gebeurtenissen als voorheen.
... Ik zet me op mijn bed. Na een diepe zucht, doe ik mijn schoenen uit en leg ik me languit boven op mijn lakens. Nog altijd verbaasd van wat me net is overkomen, tuur ik naar het plafond in mijn slaapkamer. De donkere kleur van het hout geeft me altijd een gevoel van rust. Maar in mijn hoofd vind ik geen rust. "Wat moet ik doen? Ik wil het kwijt. Ik wil het vertellen, maar tegen wie? Ik ben niet echt een prater, ik luister en ik ben daar goed in.": denk ik bij mezelf. Het woord "Dagboek" schiet door mijn hoofd. "Zou ik? Neen, das niks voor mij. Of toch ?" Een beetje overhaast, besluit ik dan maar om met een dagboek te beginnen. Ik loop de 3 x 6 treden naar de garage en neem onderweg mijn jas, mijn portefeuille en mijn sleutels mee. Ik doe de poort open en zet mijn fiets buiten. Toch even kijken of ik geld bij heb. Check! Anderhalve kilometer verder sluit ik mijn fiets en neem de bus naar de stad.
Een half uurtje later sta ik daar in de stad en vraag ik me af waar ik het ga vinden. Ik loop een winkel binnen waar je foto's kan kopen om kado te geven en nog allerhande leuke gifts. Alleen vind ik er geen dagboek. Dan maar die boekhandel waar ze standaard allemaal boeken hebben. Even rondkijken. Pffff! Zoveel boeken. Wie koopt die allemaal? Tot ik een leuke meid zie met een schort van de winkel, ik raap al mijn moed samen en spreek haar aan: "Excuseer": stamel ik. "Hebben jullie ook dagboeken?" Ze kijkt me eerst een beetje bedenkelijk aan en wijst me dan waar ze liggen. Veel keuze hebben ze niet en allemaal zo fleurige en rozige kleuren. Ik kies er eentje met slot en haast me naar de kassa. Wat een drukte. Wist niet dat boeken zo een hot item waren. Er zijn 2 kassa's open. Eentje met een ervaren verkoopster en de andere met de sprankelijke wegwijzer van daarnet. Ik hoop zo dat ze snel klaar is met haar klant. Dan kan ik nog eens in hoor mooie blauwe ogen kijken. "De volgende!" Ik kan mijn glimlach amper bedwingen. En ja, ze heeft het gezien. Met een half rode kop geef ik de dagboek. "Is het voor je zusje of een vriendin?": vraagt ze. Ik kijk haar verbaasd aan. "Ja, het is toch een kado voor een meisje, niet ?" Ik weet even niet wat zeggen en mompel: "Mijn zusje". Ik betaal en ze gaat ineens verder: "... want zo een mooie kleur is toch zeer vrouwelijk." Mijn lichaam draait de adrenaline-kraan ineens te gul open en ik voel me even warm en koud worden en zeg dan plots:"...als ik een dagboek zou hebben, stond er deze avond voor de eerste keer iets in over jou en hopelijk niet enkel vandaag." Ze kan er gelukkig om lachen. Ze draait haar om en maakt mijn pakje. Ze geeft mij een keurig pakje en zegt met een bizar dwingende stem:" Zeker het ticketje niet weggooien, voor het geval je zusje hem wil komen ruilen." "Ok!": zeg ik en zet de terugweg in.
Thuisgekomen, neem ik iets te drinken en ga naar mijn kamer. Ik pak mijn zusje's pakje uit en gooi het papier samen met het kassaticketje in mijn papiermand. Daar ligt hij nu "Mijn dagboek", mooi op slot op mijn bureau. Ik leg hem in mijn lade. Terwijl ik mijn stoel op zijn plaats zet, zeg ik tegen mezelf dat ik morgen zal beginnen. Het is etenstijd
