Aan de soapserie lijkt blijkbaar geen einde te komen. De wendingen die door het script telkens weer worden genomen, spelen handig in op het steeds wederkerige gevaar van opduikend gegeeuw van de talrijke kijkers. Hoewel de scenarioschrijvers dreigden met en zelfs overgingen tot stakingen, blijven de nieuwe ideeën binnenstromen. De wederopstanding ten tonele van onze telore gegane premier, duwt zelfs belangrijk nieuws zoals de blijde verwachting van Wendy en Frans op de achtergrond.

De voorbije dagen werden verschillende ideeën de arena ingestuurd, maar de enige echte zullen enkel te lezen staan op de menu van een prestigieus restaurant, zoals Clos St-Denis. In de perfecte harmonie tussen een Waalse chef in een Vlaams dorp bezegelen de Belgische liberalen hun vriendschapsbanden.

Zonder Greet of Mireille, wordt de vrouwelijke eer hoog gehouden door Sabine Laruelle. Hoe zij aan al die macho’s kan weerstaan is één groot vraagteken, hetgeen ons echter niet interesseert. Wat ons wel nieuwsgierig maakt zijn de snode plannen die bij kaarslicht aldaar worden gesmeed. Taferelen, zoals aldaar in het nieuwe Poupehan, doen de harten van menig detectiveliefhebber sneller kloppen.

Ofschoon de weinige geheimen, die mondjesmaat bekend geraken, veel wind doen waaien, is de speeltijd blijkbaar lang nog niet gedaan. Nu is het ruzie tussen Joëlle en Didier. Zij heeft stoute dingen gezegd, waardoor Didier nu niet meer met haar wil spelen. Net een peutertuin voor … Een geluk dat het gisteren Sinterklaas was en niet vandaag, anders had zwarte piet haar in de zak moeten steken.

Was zij eigenlijk niet de zwarte piet?    

Het is duidelijk dat de aanstelling van Verhofstadt nog niet veel soelaas heeft gebracht. Even stond hij terug in het middelpunt van de belangstelling. Even kon hij als Caesar zijn blijde intrede doen. Die kon echter na het oversteken van de Rubico wijze woorden (alea iacta est) uitbrengen, Verhofstadt slaagt daar alsnog niet in.

De laatste zullen de eerste zijn, maar in politiek geldt dat niet. Verhofstadt is omwille van zijn beleid afgestraft, de kiezer wilde verandering. Acht jaar lang beloofde hij veel, maar bracht hij niets. Leterme probeerde daarentegen veel en forceerde dat ook. De vent van Gent wil nu met de pluimen gaan lopen, maar de mensen weten ook dat de Walen voorheen NON zeiden op een staatshervorming en nu (na Leterme zijn werk) over de verschillende zaken willen discussiëren. De aftrap is nog maar net gegeven. Vol spanning kunnen we uitkijken naar wat ons de eerste helft zal brengen. Op het waterverzadigde patattenveld van de Wetstraat weet je nooit waaraan je je kunt verwachten.

07-12-2007 om 14:25 geschreven door Michel  

Om sneller ter plaatste te zijn, vroeg boordcommandant Leterme zijn passagiers of hij even door ijlere lucht mocht vliegen. Kort de harde pijn, maar sneller de gelukzaligheid. Meer dan 80% van de passagiers verkoos zijn voorstel, maar enkele individuen pruttelden tegen. Daarop zette de piloot de vlucht op automatisch, wachtend op een antwoord van beneden.  Uit het niets sprong een andere piloot achter het stuur. Vermomd als alledaagse passagier, zat hij in een hoekje te wachten op het perfect geschikte moment. Goed wetende hoe hij de verschillende knopjes moet bedienen, zal hij via het gekende bochtenwerk, de grond proberen te bereiken.
Of toch niet. Zijn kompanen zijn niet gerust in een goede afloop en verdoezelen de hebberigheid van hun leider. Een spreekwoord zegt dat nood wet breekt, maar in deze context is dit meer dan alleen met vuur spelen. Gelukkig wil voorlopig niemand zijn vingers verbranden.

Vuur is misschien wel net dat wat we nodig hebben, maar dan wel hartelijk vuur. Een vuur zoals met Pinksteren, hetgeen echter nog veraf is. Roeien met de riemen die voorhanden zijn, maar ook die zijn nog amper voorradig. De enkele riemen die de onderhandelaars hadden, zijn door ene Milquet meegenomen. De afvaart heeft ze ingezet, maar in tegenstelling tot die van de Ourthe of Semois, is  deze als een waterval recht naar beneden. Zolang het regent, zal het watertrappelen zijn om niet te verzuipen. Het geploeter is verleden tijd, het geplons evenwel nog niet.  

Quote van de dag: Hij, die de Vlaamse eisen steeds begraven heeft, zal ze nu wel oogsten? Hier kan pas gesteld worden: “wie gelooft hem nog?”

03-12-2007 om 15:25 geschreven door Michel