Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Michel Doomst
Tussen ons gezegd ... ... en voesj gezwegen
16-11-2009
Opsporing (ver) Gezocht: âEensgezindheidâ
Gisteren was het de dag van de Koning, in de Germaanse liturgie de feestdag van de heilige Leopoldus, volgens de Katholieke Kerk de naamdag van de heilige Albert. 15 november is een dag waar de eenheid van ons land wordt beklemtoond. Afgelopen weekend werd dit bovendien nog eens extra in de verf gezet door een klinkende overwinning van onze Rode Duivels.
In de rand van deze gebeurtenissen was de eenheid evenwel ver te zoeken. Als je de kranten doorneemt krijg je snel de idee dat de redacteurs een zoektocht naar de eenheid op poten hebben gezet. De eerlijke vinder is sowieso voorbestemd de nieuwe premier te worden, zo onmogelijk is het geworden om over onderwerpen te berichten waar wel eensgezindheid over heerst.
De nieuwste communautaire twistpunten zijn de eventuele kleuren van onze nieuwe nummerplaten. Hoewel deze materie zorgvuldig door de bevoegde staatssecretaris werd onderzocht, gewikt en gewogen, wordt zijn voorstel van tafel geveegd wegens te zere gehechting. Madame Non vindt het leuk in Zuid-Frankrijk landgenoten te herkennen op basis van hun rood-witte nummerplaat, maar vindt het verder onbelangrijk dat er dringend nood is aan meer contrast zodat de nummerplaten beter leesbaar zijn. Misschien moet, bij de aanvraag voor een nieuwe nummerplaat, de mogelijkheid worden geboden om een extra nummerplaat aan te vragen in de oorspronkelijke kleuren, zodat deze van voor in de auto geplaatst kan worden op het dashboard. Zou zo een compromis wel mogelijk zijn?
Gelijktijdig meent zij, samen met haar collega Onkelinx, dat politiezones in Vlaanderen niet kunnen fuseren, zolang die in Brussel niet kunnen splitsen. Omdat twee burgemeesters niet kunnen samenwerken, moet de politie in Brussel nog slechter bestuurd worden? Wij pleiten juist voor een fusie in Brussel van alle zones, terwijl de twee excellenties het tegenovergestelde willen doorvoeren en ondertussen het streven naar efficiëntie elders in het land gijzelen. De wereld op zijn kop voor de zoveelste keer.
Op deze manier kunnen we nog uren doorgaan, maar wat baat het? De kloof groeit tegenwoordig zienderogen en het is niet de Vlamingen hun fout. Als er niet tijdig ingegrepen wordt, knakt het brugje tussen beide richels. De wil moet van beide kanten komen. Het is hoogtijd dat we ons rustig vastbijten in de noodzakelijke veranderingen.
De afgelopen dagen werd de status-quo samen met de rustige vastheid door velen de hemel in geprezen. Vanuit andere hoeken worden we echter met de strenge vinger gewezen. Zo meent Europa dat we iets sneller de drieprocentnorm moeten halen dan voorzien. Nogmaals worden we geconfronteerd met de dringende nood aan hervormingen, op zich helemaal geen nieuwigheid ! We mogen immers niet blijven stilzitten, de belangrijkste horden waar we over moeten, zijn meer dan gekend, met name BHV en de staatshervorming.
De verschillende standpunten zijn overduidelijk, de besprekingen mogen dus beginnen, liever nog vandaag dan morgen. Voor we het goed beseffen staat Sinterklaas met zijn pieten voor de deur, met de Kerstman in zijn zak. Eens die laatste eruit is gesprongen zijn we snel midden januari volgend jaar. Voor sommige is dat misschien het ideale moment om uit de kast te komen, maar voor deze problemen mag geen oplossing gefabriceerd worden, bedisseld tussen en op de vele nieuwjaarsrecepties door, want dan dreigen er draken van katers te worden gecreëerd.
Wel moeten we onmiddellijk duidelijk stellen dat het werkwoord oplossen niet mag gelijkgesteld worden aan het werkwoord toegeven. De weinige manoeuvreerruimte is zo beperkt dat men er tot nog toe niet geslaagd is in het ontwarren van de toegangsknoop. Wanneer dat gebeurd is zal het nog zoeken zijn naar een speld in de hooiberg. Heel het gebeuren blijft bijgevolg een zwarte doos die hopelijk zal worden prijsgegeven, niet door de crash van de regering, maar door de val en het einde van het kiesarrondissement BHV.
Het moment van de waarheid is bijgevolg aangebroken. Ofwel vervallen we terug in de aloude compromissenpolitiek, waar vooruitgang dezelfde inhoud dekt als vredevolle verzanding, ofwel kiezen we voor de vlucht vooruit waar de toekomst centraal staat.
Vandaag lezen we in De Morgen dat een zesde van de verkeersboetes onbetaald blijft. Meer dan een half miljoen boetes werd in 2008 niet of niet correct betaald. Qua percentage blijft dit ten opzichte van 2007 ongewijzigd.
Toenmalig minister van Justitie Vandeurzen kondigde vorig jaar de oprichting van een centrale databank aan. Die databank moet op termijn voor meer overzicht zorgen, want hoewel de bladeren van de bomen vallen, zie je nu dikwijls door het bos de bomen niet. Midden 2010 zou het inningskantoor in werking treden. Eerst wordt er gewerkt aan de geïntegreerde betekening van de boete, vervolgens wordt het informaticasysteem gemoderniseerd.
De invoering van dergelijk incassobureau alleen zal echter niet volstaan. De doelstelling om tegen 2015 jaarlijks 40 miljoen voertuigen te controleren op snelheid, meer dan een miljoen bestuurders in het zakje te doen blazen en bij 15 miljoen chauffeurs nagaan of ze hun autogordel dragen, zijn immers de ambitieuze plannen van onze politiediensten. Een efficiëntere procedure om de strafkans te optimaliseren is bijgevolg meer dan nodig. De doelstellingen van het aantal controles zijn weliswaar streefcijfers, want de realiteit leert ons dat er te weinig personeel is om dergelijke cijfers te halen. Het hoofddoel van alles blijft de optimalisering van de verkeersveiligheid, met name het aantal doden en gewonden te doen dalen. De doelstelling tegen 2015 blijft: minder dan 500 verkeersdoden per jaar.
Sinds vorig jaar staan er op de Vlaamse wegen digitale snelheidscameras. Deze moe(s)ten af en toe uitgeschakeld worden omdat de politie het aantal fotos niet kon verwerken. Onmiddellijk moet we wel meegeven dat het aantal ongevallen op die plaatsen drastisch daalde. Het belangrijkste is dan ook dat men controleert op plaatsen waar het zinvol is en niet in het wilde weg om enkel maar de streefcijfers te halen.
Digitale cameras zijn gebruiksvriendelijker, hebben meer capaciteit en de fotos kunnen sneller worden verwerkt, maar kan het aantal verwerkt worden? Eind vorig jaar werden 16 gespecialiseerde leden van technische secties ingezet, zes in Gent en Antwerpen en vier in Namen. Wanneer alle voorziene digitale cameras zullen geïnstalleerd zijn, wordt het noodzakelijke personeel geschat op 68. Dit personeel mag op termijn niet meer bestaan uit operationeel personeel. Sinds 2003 is het project van calogisering opgestart. De bedoeling was om voor het einde van 2009 meer dan 1000 operationele personeelsleden, die een administratieve of logistieke bediening bekleden, hun functie te laten verlaten.
De minister voorzag bovendien een grondige analyse van de geïntegreerde werking en implementatie van de centra. Het is lang geleden dat we hier iets over gehoord hebben, hoog tijd dus om minister Turtelboom aan de tand te voelen.
Philippe Moureaux roept iedereen op om eindelijk een oplossing te vinden voor het dossier B-H-V. De druk wordt opgevoerd. De bal ligt nu inderdaad in het kamp van de Duitstalige Gemeenschap, dat binnenkort een nieuw belangenconflict zal inroepen. Men heeft dus opnieuw een aantal maanden om een oplossing te onderhandelen.
Het probleem is echter dat de Franstaligen blijkbaar denken dat de Vlamingen vragende partij zijn, maar dat zijn we hoegenaamd niet. Ons voorstel ligt op tafel en is gestemd.Het is bijgevolg niet meer dan logisch dat de Franstaligen enige inspanningen doen. Het is dan ook onthutsend te moeten horen dat uitbreiding « un élément de la philosophie francophone » isen dat zij van de Vlamingen stevige garanties en grote toegevingen verwachten. Die redenering is de wereld op zijn kop. Dergelijke territoriale expansiedrang bestendigen in uw filosofie, is weinig hoopgevend voor de komende communautaire onderhandelingen.
Maingain doet opnieuw een oproep, hij wil dat het Brussels parlement een belangenconflict inroept en niet het parlement van de Duitstalige Gemeenschap. Zulke uitlatingen zijn eigenlijk geen commentaar waard, want ze slaan nergens op. Dergelijke oproep gaat echter verder dan louter de woorden. Het is een zoveelste provocatie, die de Vlamingen, niet enkel in de rand rond Brussel, ergeren en zomaar zouden moeten slikken.
Het mag duidelijk zijn dat dergelijk idee enkel doelt op het creëren van spanningen in Brussel en haar regering. Vuur stoken is gemakkelijker dan het te blussen, maar spelen met de toekomst van mensen, gaat veel verder dan louter politiek spel.
Een pas gevormde regering op het spel zetten, is voor hem blijkbaar geen taboe. De Vlamingen zijn immers niet nodig in Brussel. Hij moet echter beseffen dat het, uit balans brengen van politieke evenwichten, geen pokerspel is. Zonder Vlamingen ziet de toekomst van Brussel er heel anders uit.
Bijna twee jaar na de stemming van het wetsvoorstel in de Kamercommissie, heb ik vanuit Franstalige hoek nog geen enkel opbouwend voorstel gehoord. Geen enkel constructief woord is er vanuit het zuiden van ons land naar buiten gebracht. Het mag duidelijk zijn dat zij geen oplossing willen, voor een probleem dat al lang moest opgelost zijn. Het zijn niet de burgemeesters die roepen voor een oplossing, het is het Grondwettelijk Hof dat daarom vraagt. De weinige ideeën die ons bereiken vallen onder de noemer territoriale expansiedrang. Wat staat er immers op hun boodschappenlijstje? Meer geld, meer faciliteiten voor Franstalige inwoners in Vlaanderen, inschrijvingsrecht en bovenal meer land. Is het geen corridor, dan wel de uitbreiding van Brussel. Zijn het geen nieuwe faciliteitengemeenten, dan is het wel annexatie van Vlaams grondgebied. Zulke manier van onderhandelen was in de Middeleeuwen zelfs al in onbruik geraakt. Constructief kan men dat dus hoegenaamd niet noemen. Ofschoon Maingain niet spreekt namens alle Franstalige partijen, is er nog geen enkele reactie gekomen om hem terug te fluiten. Zwijgen is misschien goud, maar Pilatus wordt het ook nog steeds verweten dat hij zijn handen in onschuld waste. Het wordt tijd dat ook andere Franstalige politici hun mening durven geven, tenzij ze allemaal achter de woorden van de FDF-voorzitter staan. Dit laatste lijkt me echter een brug te ver, maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Een verrassing loert steeds om de hoek.
Le désordre libéral is de reden van ons budgettair probleem. Het gat van 25 miljard euro is het gevolg van de liberale laissez faire-ideologie, althans volgens PS-voorzitter Di Rupo, die tevens meent dat deze budgettaire strop niet zo strak rond onze nek hangt als de anderen beweren. Op hetzelfde moment spant hij evenwel een zeer strakke koord rond de Vlamingen hun nek, want elk Vlaams woord over BHV of de staatshervorming kan het einde van België betekenen. Het zullen niet de Walen of de Brusselaars zijn die ons land kapotmaken, maar wel de Vlamingen.
Het lijkt er sterk op dat de Vlamingen op alle vlakken weer zullen moeten toegeven, want Di Rupo wenst een Belgisch compromis. Tegelijkertijd stelt hij wel zijn veto tegen dit en verdedigt hij de taboe over dat. Kortom, de Waalse socialisten proberen opnieuw de wet te dicteren aan de Vlamingen en schuwen daarbij elke verantwoordelijkheidszin. Ze ontkennen de realiteit, ontwijken hun plichten en schuwen de fabeltjes niet.
Ten noorden van de taalgrens beseft iedereen de nood aan hervormingen op alle vlak, ten zuiden leeft blijkbaar nog steeds de ontkenning. Het wordt tijd dat sommige collegas een oogarts raadplegen, want het is overduidelijk dat zonder een hertekening van onze staatsinrichting het dweilen blijft met de kraan open. Loodgieters hebben we al gekend en die hebben aangetoond dat oplossingen mogelijk zijn, maar wanneer het huis op instorten staat, volstaat zelfs gestut soms niet meer. De infrastructuur is toe aan volledige vernieuwing, oplappen heeft geen zin meer. De discussie over het budget mag echt niet langer los gezien worden van de discussie over een grondige staatshervorming, ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Vetos en taboes moeten achterwege worden gelaten, problemen moeten bij de kern worden aangepakt. Met dergelijke uitspraken lijkt het alsof Di Rupo geen moer geeft om de toekomst van ons land. Hij provoceert en hij daagt uit, terwijl hij zijn kiezers iets op de mouw wil spelden. Het wordt tijd dat er verantwoordelijkheid wordt genomen en dat er oprecht gezegd wordt dat iedereen door de zure appel moet bijten. Renovatie vraagt immers tijd, inzicht en geduld, maar bovenal verantwoordelijkheid, visie en moed. Wat nu wanneer deze eigenschappen bij sommige dreigen te ontbreken?
De media predikt al verschillende dagen de toenemende tweespalt binnen de CD&V. De kloof tussen onze twee regeringsleiders zou dagelijks niet alleen breder, maar vooral dieper worden. De CD&V heeft een probleem, en als we de berichtgeving mogen geloven, een zeer groot probleem. Vandaag geeft vicepremier Vanackere zijn visie in diverse media weer, een beeld dat volgens de berichtgevers de heersende spanning binnen de partij alleen maar bevestigt.
Volgens Vanackere moet de federale overheid niet langer betalen voor Vlaamse bevoegdheden. Een voorstel dat bij de diehard Vlamingen van de CD&V op weinig applaus zou kunnen rekenen. Hoewel het zo wordt afgeschilderd is de idee die vandaag door Vanackere geopperd wordt niet nieuw, maar een die al veel langer leeft. Men vergeet misschien snel bepaalde politieke discussies; maar ongeveer een jaar geleden werd de discussie nog gevoerd omtrent de zogenaamde usurperende bevoegdheden. (zie mijn blog 18/11/2008 en 7/01/2009)
Hierbij ging het om een hele reeks federale uitgaven in beleidsdomeinen waarvoor de gewesten en gemeenschappen bevoegd zijn. Uitgaven van de federale overheid die in vele gevallen het beleid van de gemeenschappen en gewesten doorkruisen. Misschien dat de term usurperende bevoegdheden wel een belletje doet rinkelen, zodat de stellingname van een toenemende kloof binnen de CD&V toch wat getemperd wordt. Die usurperende bevoegdheden zijn dus voor de CD&V helemaal niet torpederend.
Onze minister-president somde vorig jaar reeds een lijstje op van mogelijke overnames voor een bedrag dat ruw geschat 400 miljoen euro bedroeg. Daarbij hoorden onder meer het grootstedenbeleid, sociaal energiefonds en de verschillende vaccinatiecampagnes. Hebben wij minister Vanackere andere zaken horen zeggen?
Ik begrijp bijgevolg de polemiek niet die gecreëerd wordt, terwijl het echte debat waarover het moet gaan naar de achtergrond dreigt te verdwijnen. Het mag duidelijk zijn dat Vlaanderen op een zeer verantwoordelijke manier te werk wenst te gaan op budgettair vlak en hierbij hoort de discussie van usurperende bevoegdheden. Door de overname van deze uitgaven kan bovendien een meer efficiënt beleid gevoerd worden en dragen de gemeenschappen en gewesten bij tot een zinvolle inspanning van de federale begrotingssanering. Natuurlijk rijst onmiddellijk de vraag of elke gemeenschap en elk gewest die verantwoordelijkheid ook wenst te nemen. Het mag duidelijk zijn dat het ofwel iedereen is, ofwel niemand.
Doet deze houding afbreuk aan de zogenaamde Maddens-doctrine? Neen, want deze pleit voor eenzelfde assertieve houding die de bevoegdheden tot op de lijntjes inkleurt. Het gaat om het extra geld dat eventueel gevraagd zal worden, daar moet Vlaanderen het been stijf houden. Dat been zal pas bewegen wanneer er over een verregaande, serieuze staatshervorming zal kunnen onderhandeld worden.
Minister van Justitie Stefaan De Clerck had zich zijn vakantieperiode anders voorgesteld. In juli zou zijn hervormingsplan van het gerecht stevig rijpen, in augustus zou hij het laten bezinken om in september verder te brouwen.
De gevangenis van Brugge en het Brusselse justitiepaleis hebben een andere wending gegeven aan het zonnige rijpingsproces. Eens te meer werd bewezen dat onze accommodatie niet aangepast is aan de echte noden van deze tijd, meer nog, de infrastructuur is zodanig aftands dat kleine en grote incidenten niet te vermijden zijn.
Eén van de kerntaken van de federale overheid is het garanderen van de veiligheid van al haar burgers. Politie, brandweer en justitie zijn dan ook cruciale posten in de begroting. Voor de politie heeft Dutroux in zijn eentje de hervorming op gang gebracht. Het drama van Ghislenghien heeft het brandweerdossier hoog op de agenda geplaatst. Hopelijk helpen de ontsnappingen om de veiligheidskerntaak van justitie hoge prioriteit te geven. Het probleem zit echter niet alleen bij gevangenissen zonder een net of justitiepaleizen met teveel onbewaakte in- en uitgangen. Deze situatie is het gevolg van jaren onderfinanciering van delen van justitie en de verstarde mentaliteit in de sector. Op de beklaagdenbank zit de federale overheid die, door het uitblijven van de nodige hervormingen van de staat, in nood zit aan geldelijke middelen en soms kortsluit met de bevolkingscultuur waar het voor werkt. Dit probleem geraakt niet opgelost als de kern onaangeroerd blijft. Als de deelstaten eindelijk meer verantwoordelijkheid kunnen opnemen voor de financiën en het justitiebeleid, kan men de vingers echt op de zere wonden leggen.
De federale overheid zal dan niet langer leeg worden gemolken door deelentiteiten die wel consumeren, maar niet responsabiliseren, dan zullen de Vlaamse en Franse Gemeenschap vanuit hun eigen en andere visie (Vlaanderen wat harder, Franstaligen wat zachter) mee boter eten als dat moet.
Er moet geen tekeningetje meer gemaakt worden om aan te tonen dat voor de federale hoofdtaken de nodige middelen en efficiënte aanpak toch zo moeilijk wordt gevonden. De politie heeft midden in een diepe crisis en met Europees voetbal in aantocht middelen afgedwongen, maar we weten niet of we voor de brandweer de nodige middelen voor de hervorming zullen vinden. Het departement financiën smeekt om modernisering om de inkomsten op een correcte en efficiënte manier te laten binnenkomen. Het leger strijdt niet met aangepaste methodes om tot een gespecialiseerd en snel inzetbaar korps te komen. Buitenlandse Zaken heeft het moeilijk om de terechte nood aan een staatshervorming communicatief over te brengen. De sociale zekerheid kreunt onder het gebrek aan enerzijds activering op de arbeidsmarkt en anderzijds de invulling van een gezondheidsbeleid op maat van het terrein gesneden.
Het zou als luisteren naar de stilte zijn als men niet onderkent dat een dubbele structurele zwakte aan de bron ligt van dit probleem dat explodeert
-de financiële zwakte van het federaal niveau door systematische ondervoeding binnen de huidige staatsstructuur.
-De groeiende tweespalt tussen de twee gemeenschappen naar politie en justitie toe.
De voorbije jaren hebben duidelijk gemaakt dat er gewoon geen keuze is. Dit land moet zich hervormen om de noden van de mensen nog beter te kunnen beantwoorden. De oude gebouwen zullen langs alle kanten blijven lekken, net zoals de ingangen en de kelders, zolang de vermolmde structuur van onze instellingen niet aan de nieuwbouw toe is. Bepaalde architecten raden zelfs een volledige nieuwbouw aan
De maat is meer dan vol, de emmer loopt over. Het is een gevoel dat de mensen van Fedasil al maanden hebben, maar vanaf eergisteren volgen ze ook hun buikgevoel. Ze hebben er immers hun buik van vol. De diensten hebben de deuren gesloten. Er worden geen nieuwe opvangplaatsen meer toegewezen. Spandoeken met bekende politieke uitspraken (trop is te veel en te veel is ) roepen de politici op hun verantwoordelijkheid te nemen. Bevoegd minister Arena roept op tot kalmte en vraagt haar diensten nog even vol te houden, kortom ze vraagt nog een anderhalve week respijt. Het conclaaf van volgend weekend zou voor dit hele grote probleemdossier eindelijk de witte rook moeten brengen. Ondertussen wordt het spelletje tussen bepaalde ministers doorgespeeld. Zichzelf hebben ze niets te verwijten, de fout en de verantwoordelijkheid ligt bij de andere.
De opvangcentra zitten overvol. Wetende dat de huidige bezettingsgraad meer dan 102 procent bedraagt, dat meer dan 600 mensen in Brusselse hotels verblijven en dat er ondertussen tientallen op straat slapen, begrijpen we perfect dat de diensten van Fedasil aan de noodrem trekken. De alarmbel luiden ze al maanden, maar sommige blijken voor bepaalde signalen doof te zijn. Laat nu het begin van het conclaaf juist samenvallen met de dag van de Heilige Fredericus, de patroonheilige tegen de doofheid. Hopelijk doen er enkele een schietgebedje.
Men zou kunnen stellen dat tijd raad brengt, maar anderzijds weten we dat goede raad duur is. Wanneer men dan nog eens veroordeeld wordt tot 500 euro per nacht per persoon, dan weten we dat dit niet lang houdbaar, maar vooral onbetaalbaar is. Vandaag een kleine veertig personen, goed voor een kleine 20.000 euro per dag, een bedrag dat dagelijks exponentieel toeneemt, zal tegen het einde van volgende week een bedrag zijn waar iedereen van achterover valt. Twee weken geleden werd er schande gesproken toen Fedasil mensen op hotel stuurde, maar dit kost de dienst slechts 30 euro per nacht.
We moeten zorgen dat de mensen die recht hebben op opvang, van dat recht ook kunnen genieten, maar hiervoor is een goed beleid nodig. De centra zitten momenteel vol met mensen die er eigenlijk al lang niet meer thuishoren. Er moet een einde worden gesteld aan de verschillende achterpoortjes die de wet momenteel toelaat. Praktijken zoals telkens opnieuw een aanvraag indienen, waardoor men blijft genieten van de materiële steun, moeten aangepakt worden. Diegene die momenteel meer dan eenmaal een aanvraag indient, doet dit gemiddeld vijfmaal. Als je de termijnen incalculeert van dergelijke aanvragen, hoef je geen twee keer na te rekenen hoelang deze mensen in het circuit zitten. Dergelijke praktijken worden getolereerd, waardoor er zelfs personen zijn die het wereldrecord proberen te halen in deze discipline. De notering zal echter nooit gehonoreerd worden want de jury is de tel kwijtgeraakt. Er zou momenteel iemand zijn die voor de achttiende, of zelf negentiende !! keer asiel heeft aangevraagd in ons land. Hoop doet leven, maar van hoop alleen kan men niet leven.
Beste ministers, maak aan dit probleemdossier, waar niemand het kruis van wil dragen, een einde en zorg dat deze kruisweg geen processie van Echternach wordt. Neem het pad van de gerechtigheid en breng klaarheid, neem verantwoordelijkheid, en pas de correctheid toe. Niet links, niet rechts, maar centrum-rechtdoor .
De zomerse temperaturen gekoppeld aan de langste dagen van het jaar, doet velen hunkeren naar de jaarlijkse zonnige reis. Op de luchthaven van Zaventem verwacht men dit weekend enorm veel volk. Een weekje voor de echte vakantie vertrekken is vooral financieel interessant.
Terwijl één van de favoriete vakantiebestemmingen Turkije is, laait in Vlaanderen de discussie omtrent de vreemdelingenproblematiek opnieuw hoog op, met in de schijnwerpers onder meer de personen die hun roots hebben in Turkije of Marokko. Ofschoon het hoofddoekendebat deze week voldoende stof heeft doen opwaaien, blijken deze personen in kwestie onderwerp te zijn van verschillende universitaire studies. Zo titelt een dagblad vandaag dat volgens een recente studie de allochtoon een witte vriend nodig heeft. (In de studie vind ik die titel echter niet.) Een paar bladzijden verder staat een interview met een Turkse onderzoekster te lezen. Zij is geschokt door het onderzoek, waar ze zelf heeft aan meegewerkt. De achterstand heeft alles te maken met het feit dat wij de Turkse en Marokkaanse Belgen uitsluiten. "Hoe kun je nu integreren in een samenleving die u niet wil hebben, een samenleving die je niet accepteert, een samenleving die enkel maar problemen in je schoenen schuift", vraagt ze zich nog af.
Bij het lezen van zulke interviews ontwikkelt zich spontaan een kronkel op mijn voorhoofd, gaan mijn wenkbrauwen automatisch fronsen en is het nog moeilijk stoïcijns te blijven. Je voelt je in je kuif gepikt, zou een kiplekkere Nederlander zeggen. Respect is een woord dat veel gebruikt wordt in deze discussies, maar wat ik heel weinig hoor is het woord wederzijds.
Ondertussen moet onze regering dringend werk maken van de asielproblematiek. Gisteren ondervroeg ik tijdens de plenaire vergadering minister Turtelboom over haar nieuwe omzendbrief, dewelke een betere identificatie moet toelaten van illegalen. Ik hoop dat de andere rondzendbrief, waar velen op zitten te wachten, nu ook snel mag komen. Deadlines waren verbannen uit het parlement, maar zijn sinds gisteren terug. Minister Arena wil voor 21 juli een oplossing, anders zou het wel eens crisis kunnen zijn Het mag duidelijk zijn dat een oplossing zich inderdaad opdringt. Doordat er zogezegd politieke spelletjes worden gespeeld, stijgt het aantal asielzoekers opnieuw. Sinds 2000 was er een enorme daling van het aantal, maar sinds 2007 zijn we terug in stijgende lijn. Als we weten dat vorige maand een kwart meer aanvragen werden gedaan in vergelijking met de maand vorig jaar, dat de centra overvol zitten, dan moeten er nog weinig tekeningen gemaakt worden. Minister Turtelboom zou al maanden klaar zijn met haar dossier, maar krijgt het niet besproken. Minister Arena wil van geen verwijt horen, maar schuift de beschuldiging sneller dan het licht in de schoenen van haar collega. Tafeltennis is een plezante sport, waar met een aantal technische slagen mooie dingen kunnen getoond worden, maar deze problematiek is geen sport. Laat ons snel tot een correcte, coherente en vooral duidelijke oplossing komen.
Hoewel men steeds spreekt van het houden van een winterslaap en de daarop volgende lentemoeheid, lijkt het parlement zich nu stilaan op te maken voor een zomerdutje. De activiteit lijkt stilaan te sputteren, de nood aan zuurstof lijkt hoger dan andere jaren (hetgeen door de omstandigheden wel begrijpbaar is). Ons parlementair jaar duurt echter nog meer dan een maand. De gedachte aan de zuiderse zon, badend op een luchtmatras met een pina colada in de ene hand en pletsend in het water met de andere hand, zou toch moeten volstaan om nog even door te werken. Het mag dan al kabbelend zijn voor sommigen, het moet toch vooruit. Een aantal dossiers liggen immers al maanden op tafel, maar men vindt maar geen consensus, anderen komen dan toch nog net op tijd boven water.
Zo heb ik een wetsvoorstel ingediend tot invoering in het Strafwetboek van een verzwarende omstandigheid voor bepaalde misdrijven tegen bepaalde personen bekleed met een openbare hoedanigheid, dit naar analogie van mijn collegas Claes en Van Parys in de Senaat. In de Senaat is de consensus gevonden, maar in de Kamer nog niet. Woensdag werd een politiepatrouille in Aarschot aangevallen door een koppel, toen ze hen aan hun woning wat vragen kwamen stellen over hun niet-verzekerde wagen, die er geparkeerd stond. Het is nog maar eens een voorbeeld van incidenten die harder moeten aangepakt worden. Het wetsvoorstel zal dergelijke incidenten niet uit de wereld helpen, maar we moeten alle middelen inzetten om zulke zaken kordaat aan te pakken en laten zich dat deze niet te tolereren zijn. Hopelijk zal de zuiderse zon de nodige inspiratie leveren om nadien snel de broodnodige eensgezindheid te vinden.
Andere dossiers, dewelke al lang onderwerp zijn van een gesprek, leveren dus nu ook de inhoud voor een gesprek. Zo zal het evaluatierapport van 10 jaar politiehervorming volgende week woensdag in de commissie Binnenlandse Zaken voorgesteld en besproken worden. Onze fractie in het federaal parlement heeft exact een maand geleden haar zeven kernpunten reeds voorgesteld
(http://kamer.cdenv.be/actua/politiewerk-begint-in-je-straat), waardoor we goed voorbereid de bespreking, van dit zeer belangrijk dossier, zullen kunnen aanvatten. Bij deze is men gewaarschuwd, want we hebben er nog veel zin in. Van zomerverveling hebben wij helemaal geen last en het zou bovendien ook de beste remedie zijn tegen opkomende herfstmistroostigheid.
De teerlingen zijn geworpen, de kiezer heeft beslist. Voor de ene groep was er zondagavond blijdschap, voor de andere verdriet. De ene partij mocht na afloop euforisch zijn, terwijl bij anderen veelal somberheid troef was. De verkiezingsuitslag had ook deze keer de nodige verrassing in petto.
Vijf jaar geleden won het kartel CD&V/N-VA de verkiezingen, een zogenaamd gouden koppel dat elke verkiezing nadien meer verguld werd. De boodschap die we destijds samen naar buiten brachten, sloeg bij de mensen aan. Vorig jaar kwam er echter een einde aan het Vlaamse kartel op nationaal niveau, een gebeurtenis die bij vele lokale mandatarissen pijn deed. Tijdens het likken van de wonden bleek echter dat de breuk zich sowieso vroeg of laat ging aftekenen. De manier waarop beide partijen uit de institutionele impasse probeerden te geraken, was immers fundamenteel verschillend. N-VA besloot vanuit de tribune de boodschap te brengen, wij trachtten dezelfde boodschap via het spel van dialoog en overleg te verkondigen. De kartelboodschap bleef via de lokale afdelingen evenwel voortleven. Vele lokale CD&V-ploegen werken immers dag in dag uit nog steeds in kartelverband samen met de N-VA.
De verkiezingsuitslag van afgelopen zondag toont aan in welke richting Vlaanderen moet varen. De kiezer heeft aangetoond dat de toenmalige boodschap van het kartel nog steeds leeft. De manier waarop we tot resultaat willen komen, was sinds de kartelbreuk verschillend, maar het mag duidelijk zijn dat we naar hetzelfde resultaat streven. De socio-economische uitdagingen moeten we aanpakken via institutionele hervormingen. Nog voor alle stemmen geteld waren, was het onderwerp van discussie, in Vlaanderen althans, de staatshervorming. In onze provincie hoort daarbij ook het vrijwaren van het Vlaamse karakter van onze streek, een opdracht waar we continu aan moeten werken. Onze boodschap is duidelijk, maar die van de kiezer ook.
Het gemeentebestuur van Ternat roept zijn inwoners op om de Franstalige verkiezingsfolders, die het UF dinsdag verspreidde, aan het gemeentebestuur te bezorgen. Deze zal ze dan terugsturen naar de verantwoordelijke uitgever.
Onze gemeente stuurde vorige week ook reeds een schrijven aan alle inwoners van Gooik, Kester, Leerbeek, Oetingen en Strijland om dergelijk drukwerk op het gemeentehuis te verzamelen.
De Vlamingen worden in dit kwakkelgazetje afgeschilderd als discriminerende, nationalistische en onverdraagzame burgers, die de gelijkheid zomaar aan hun laars lappen. Ze gaan met hun zever en apekool zelfs zover dat wij, Vlamingen, de essentiële basisrechten schenden en de democratische principes ontkennen. De titel van hun prietpraat faites respecter vos droits en périphérie bruxelloise is echter het toppunt van ongerijmdheid. Met de burgemeesterssjerp om hun midden prijken de niet benoemde burgemeesters op elke foto. Zij zijn de echte beschermers van de rechten van de Franstalige inwoners in de rand rond Brussel, aldus nog het kolderblaadje.
Het wordt eens tijd dat dergelijke personen de Grondwet van ons land lezen, waarna ze hopelijk eens het licht zien en kunnen besluiten dat Vlaanderen Vlaams is. Brussel is een tweetalig gebied en enkele gemeenten op de taalgrens voorzien faciliteiten voor hun inwoners, punt aan de lijn. Men kan zich dus echt vragen stellen omtrent de inhoud die zij aan respect geven.
Hetgeen zij ons verwijten lijkt mij eerder aan hen toe te komen. Zij ontkennen het Vlaamse grondgebied, zij lappen de Vlaamse wetgeving aan hun laars, zij weigeren zich in het Vlaamse leven te integreren, zij doen de moeite niet om een mondje Vlaams te spreken. Ik zou niet durven zeggen dat de pot de ketel verwijt, maar de verwijten dat de ene schelm maakt aan de andere
Dergelijke individuen zijn een gevaar voor ons land, want zij zaaien tweespalt en hitsen buren tegen elkaar op, waardoor het harmonieuze en respectvolle samenleven waarvoor zij zogezegd ijveren, juist op de helling komt te staan.
Een Franstalige buur is een even goede buur als een Vlaamse, maar hij/zij moet wel beseffen dat hij/zij in Vlaanderen woont en niet in Brussel.
Nog iets meer dan 10 dagen, nog iets meer dan tien nachten en de teerlingen zullen geworpen worden. Hoewel donderbuien normaal de lucht zuiveren, was het gebliksem van vorige nacht hopelijk geen voorspel van 7 juni. Sommige personen beginnen steeds meer op voet van oorlog met elkaar te leven, anderen stoken kwaad vuur overal waar het mogelijk is. Onder elkaar mag het dan koek en ei zijn, naar buiten toe worden de verklaringen steeds straffer.
Als ware calimero-imitatoren proberen de PSers zich te verzetten tegen de amoureuze vertoningen die achter de coulissen afgespeeld worden. Het zijn politieke spelletjes waar de media van kan snoepen, maar waar de mensen weinig boodschap aan hebben. Op de duur krijg je nog de idee dat de verkiezingen eigenlijk al beslist zijn, nog voor het stemhokje er staat. Over uitslagen kan uren gediscussieerd worden, zo niet dagen, maar zolang de bollekes niet ingekleurd zijn, kan het nog alle kanten uit.
Reynders spreekt trouwens over hervormingen, maar iedereen weet dat voor institutionele hervormingen een tweederde meerderheid nodig is. Een staatshervorming, dewelke noodzakelijk is voor ons land, moet door minstens 2 op 3 parlementsleden gesteund worden. Een tekeningetje hierbij is overbodig
Het geblaf tussen elkaar zal naar 7 juni toe enkel maar toenemen, maar iedereen weet dat blaffende honden niet bijten. In de huidige context zijn alle verkiezingen een dubbeltje op zijn kant, maar pas s avonds laat zullen we kunnen zeggen: alia iacta est. Voorlopig is het zwijgen en denken, want dat krenkt niemand. Voorlopen op de feiten heeft toch geen zin.
Misschien brengen de volgende dagen nog inhoudelijk wat, want momenteel gaan de verkiezingen enkel over hoe de federale regering er na 7 juni zal uitzien.
De eindstreep komt sneller dan gedacht in zicht. Voor we het goed beseffen zal het zondag 7 juni zijn. Anderzijds is dat ook wel goed dat het zo snel gaat, want dan kunnen we eindelijk weer verder. Alhoewel , we moeten ook geen te ijdele hoop koesteren, want ook federaal kan het tij snel keren. Onkelinx dreigt, cdH zwijgt, Reynders klaagt, hun politieke agenda wordt verdaagd.
Aan Vlaamse zijde hekelt Somers het immobilisme van de christen-democraten, het populisme van andere liberalen, maar komt enkel op de proppen met jobkorting voor alle Vlamingen. Die kritiek wordt iets te gemakkelijk geleverd, want commentaar geven over het geleverde spel van de ploeg waar je deel van uitmaakt, is weinig geloofwaardig.
Ik denk dat we mogen zeggen dat deze Vlaamse regering een goede regering was, die zeker zaken heeft gerealiseerd, maar anderzijds in bepaalde bevoegdheden duidelijk niet honderd procent voluit kon gaan. Het mag duidelijk zijn dat het niet altijd even eenvoudig is te werken in een structuur waar je continu geconfronteerd wordt met de limieten van je bevoegdheden, terwijl je beseft dat het zoveel beter zou kunnen wanneer je het zelf zou kunnen doen.
Het is dus levensnoodzakelijk dat we onmiddellijk na de verkiezingen werk maken van de verdere staatshervorming, die de hefboom moet zijn, zodat Vlaanderen het gepaste antwoord kan bieden op de noden van haar mensen.
Het doet deugd te zien dat het besef ook toeneemt bij de eerder wantrouwige tegenstanders van het eerste uur. Steeds meer mensen, zowel in Vlaanderen, Brussel als in Wallonië, geraken overtuigd dat de huidige situatie de antwoorden voor de toekomst niet kan bieden. De plannen liggen op tafel, de stenen zijn besteld. Het is nu enkel nog wachten op de vertegenwoordigers van alle groepen om de eerste steen te leggen.
Eerst nog een paar weken aanmodderen. Sommigen gebruiken deze situatie om moddergevechten te organiseren, anderen bekladden liever elkaars reputatie. Zolang de ondergrond zo drassig blijft, heeft het geen zin een eerste steen te leggen. Het is wachten op het fundament, zodat het slijk niet langer aan de schoenen blijft plakken.
Het mag duidelijk zijn dat de verkiezingen steeds dichterbij komen. De partijen proberen zich te profileren, een drang waar vooral de Franstalige partijen last van hebben. Ofschoon de debatten nog moeten geopend worden, worden de ideeën reeds volop per opbod uitgebracht. Sommigen hebben echter nu al een slag van de hamer gekregen, zodat we ons moeten voorbereiden op wat nog komen zal.
Onze Vlaamse rand rond Brussel blijkt opnieuw een heet hangijzer te worden in de territoriale expansiedrang van sommige partijen. Gisteren maakte het cdH bekend dat ze voor één Franstalig territorium gaat en bijgevolg de uitbreiding van Brussel weer op tafel legt.
Deze annexatiedrang neemt steeds meer bedreigende vormen aan en breidt zich als een virus uit over steeds meer Franstalige ministers. Straks gaan we de FDF nog als gematigd mogen beschouwen, hoewel de uitspraken van staatssecretaris Clerfayt van vorige week ook regelrechte oorlogstaal was.
Met dergelijke uitspraken wil men de Franstalige eenheid versterken, zodat men solidair en eensgezind de Vlaamse communautaire eisen kan beantwoorden. Ze lijken het nog steeds niet te begrijpen dat onze voorstellen (geen eisen) een beter bestuur voor ogen hebben, dat efficiënter geregeld is en meer kan inspelen op de noden van de mensen. Ze zien het nog steeds als een strijd waarvoor tot het bittere eind moet gevochten worden. Het is geen kwestie van een front te vormen zodat vanuit de loopgraven kan gewerkt worden aan een mogelijk staakt-het-vuren, het is geen kwestie van voldoende munitie te verzamelen om mogelijk te anticiperen op een verrassingsaanval, het is geen kwestie te denken dat we überhaupt tegenover elkaar staan. Vlaanderen is Vlaanderen, Brussel is Brussel, Wallonië is Wallonië, drie gewesten met elk zijn eigenheid. Wij respecteren dat.
ORDEMAATREGEL KOEKELBERG MOSSEL â NOCH â VIS - OPLOSSING
Minister De Gucht heeft eindelijk de ordemaatregel tegen commissaris-generaal Koekelberg uitgesproken. Deze verliest gedurende twee maanden de meeste van zijn bevoegdheden, maar vecht de maatregel onmiddellijk aan bij de Raad van State.
Het is belangrijk dat we eindelijk duidelijkheid hebben over die ordemaatregel. Die ordemaatregel maakt natuurlijk duidelijk dat de uiteindelijke sanctionering van mogelijke fouten deel moet uitmaken van de hangende tuchtprocedure. De genomen ordemaatregel betekent anderzijds wel dat er een aantal conclusies zijn getrokken die wel degelijk een aantal fouten in de werking aantonen.
Onze grote zorg nu is dat wij opgezadeld zitten met een systeem, waarbij de commissaris-generaal van de federale politie grotendeels onthoofd is, maar toch de evaluatie van de politiehervorming zou moeten opvolgen. We moeten opletten dat we niet overblijven met een commissaris-generaal die zowat als keizer zonder kleren moet werken. In het kader van de nakende evaluatie van de politiehervorming was het heel belangrijk dat er snel een beslissing werd genomen, maar de betrokkene moet wel in een duidelijke positie blijven zodat hij de evaluatie van de politiehervorming daadwerkelijk en efficiënt op de voet kan blijven volgen. De huidige situatie is echter zeer onduidelijk. Men spreekt van een bezinningsperiode, maar het mag duidelijk zijn dat we dit momenteel kunnen missen als kiespijn. Het wordt hoogtijd dat heel deze zaak van de baan is, want dit weegt sowieso ook op de werking van de politie in het algemeen.
AGRESSIE OP OPENBAAR VERVOER MOET AANGEPAKT WORDEN
Agressie op het openbaar vervoer blijft een groot maatschappelijk probleem. Vorig jaar steeg alleen al het aantal meldingen van daden van agressie tegen treinbegeleiders met een kwart. De slachtoffers raken ook steeds zwaarder gewond.
Nadat eerder deze maand een treinbegeleidster door twee mannen met een mes werd bedreigd (de daders wisten in Leuven te ontkomen), kreeg een treinbegeleidster woensdag ter hoogte van Dilbeek een zware klap tegen het hoofd. Ook nu kon de dader ontkomen. Het probleem volledig uitroeien is een utopie, maar we moeten ons wel blijvend inzetten op het waarborgen van een zo groot mogelijke veiligheid.
Veiligheid is een essentiële voorwaarde voor kwalitatief openbaar vervoer. De reizigers hun veiligheid moet gegarandeerd zijn, net zoals die van het personeel. De Lijn en de NMBS hebben hier de afgelopen jaren dan ook in geïnvesteerd en deden reeds verschillende inspanningen. Zo trok de NMBS vorig jaar onder meer 10 miljoen euro uit voor het aspect veiligheid (het dubbele dan voordien). Hiermee werden extra veiligheidsmensen aangeworven en zullen ongeveer 1500 extra cameras worden geplaatst. Securail, de veiligheidsdienst van de NMBS, krijgt hierdoor steeds meer slagkracht, maar of het voldoende zal zijn valt af te wachten.
Vorig jaar kreeg het Security Operations Center van de veiligheidsdienst van de NMBS meer dan 50.000 oproepen, of een gemiddelde van 4175 per maand of 137 per dag. In bijna een vijfde van de gevallen (9666) ging om het reizigers zonder geldig vervoersbewijs. De andere voornaamste redenen waren onwettig verkeer (2069), graffiti (1642), storing aan automatische overwegen (1563), diefstal of gauwdiefstal (1478), verbale agressie (1332), hinderen van reizigers (1077) en overlast (951).
In de helft van de gevallen werd door mensen van Securail zelf effectief tussengekomen, in andere gevallen gebeuren de nodige interventies door de politie of de dienst 100. Zo waren er vorig jaar bijvoorbeeld 949 oproepen voor een zieke of gekwetste persoon en 849 oproepen voor openbare dronkenschap.
Het mag duidelijk zijn dat het waarborgen van de veiligheid een taak is van vele verenigde krachten. Het is daarom belangrijk dat er tussen de verschillende vervoersmaatschappijen en de lokale overheden / autoriteiten een goede samenwerking kan ontstaan, zodat de veiligheid op en rond het openbaar vervoer kan geoptimaliseerd worden. Het is alvast uitkijken naar de eerste bevindingen van de onlangs gestarte pilootprojecten, zoals bijvoorbeeld in Geraardsbergen, waar een samenwerkingsovereenkomst werd getekend om samen de veiligheid te bevorderen.
Ondertussen moeten we samen blijven nadenken op welke manier dit maatschappelijk groeiend probleem ook via andere wegen kan worden aangepakt. Een snellere en kordatere aanpak van dergelijke misdrijven op treinen en stations, doordat bijvoorbeeld gemachtigd spoorwegpersoneel zelf administratieve boetes kan uitschrijven, zou mogelijk een van de vele opties zijn.
Een aantal Franstalige parlementsleden hebben zich de afgelopen dagen beziggehouden met een curriculum te maken van Luc Van den Brande. Persoonlijk vind ik dat weliswaar verloren tijd, want via google heb je onmiddellijk een ruim aanbod aan gegevens. De Franstalige versie van wikipedia geeft zelfs meer informatie dan de Nederlandstalige. André Flahaut en zijn vrienden kennen we echter als noeste werkers, die om geen initiatief te veel verlegen zijn. Alle middelen zijn momenteel goed om de Vlamingen stokken in de wielen te steken.
Aangezien 87 procent van de burgemeesters, die een boycot van de komende Europese verkiezingen hebben aangekondigd, behoren tot de CD&V, is Van den Brande, volgens de groep, niet de juiste man voor de job van secretaris-generaal van de Raad van Europa.
Slechts twee gemeentebesturen hebben echter openlijk verklaard dat zij de Europese verkiezingen zullen boycotten, de anderen hebben vastgesteld dat zij in de onmogelijkheid verkeren om de Europese verkiezingen te organiseren. t Is maar een kwestie van interpretatie, maar inderdaad muggenziften heeft geen zin
Wat dit argument te maken heeft met de kandidatuur van Van den Brande is me dan ook vreemd, maar misschien moeten we in de onlogische logica meestappen. We zullen dan met een aantal burgemeesters naar de permanente ambassadeurs trekken en daar enerzijds toelichten dat deze onmogelijkheid van het organiseren van de Europese verkiezingen niets te maken heeft met de kandidatuur van Van den Brande en anderzijds gebruik maken om de ongrondwettelijkheid waarin wij verkeren duidelijk en klaar uit te leggen.
Wie zijn deze Franstalige parlementsleden eigenlijk? Behoren ze tot Ecolo, FN of LiDé?
Neen, deze groep parlementairen behoort tot de meerderheid, meer zelfs ze vertegenwoordigen de drie Franstalige partijen die deel uitmaken van de federale regering. Als je dan ook nog eens de uitspraken van vice-premier Reynders hoort, die helemaal niet anders kunnen geïnterpreteerd worden, wordt de geheime wetenschap nogmaals bevestigd dat hij de ware broeder niet is. Het feit dat de anderen zo openlijk de aanval mogen inzetten bewijst dat ook de andere coalitiepartners in de ene hand water en in de andere vuur dragen. Een wijze Socrates zei ooit dat vertrouwen wordt verdiend met vele daden, maar met één daad kan verloren gaan. Hoeveel van dergelijke uitspattingen zullen de Franstaligen zich nog kunnen permitteren? Wanneer ze zich straks voor de kiezer gaan moeten etaleren, zal dergelijke prestatiedrang enkel maar toenemen. Het wordt tijd dat de verantwoordelijken hun verantwoordelijkheid nemen en orde scheppen en een einde stellen aan deze pure profileringsdrang !
Dergelijke gevallen bevestigen anderzijds nogmaals de onmogelijke bestuurscontext waarin we ons vandaag bevinden. Het haantjesgedrag van bepaalde collegas versterkt enkel maar het immobilisme, hoewel we dringend nood aan hervormingen. Hoe wil men met zulke houding blijk geven van leiderschap?
Hervorm het arbeidsmarktbeleid ipv enkel tijdelijke oplossingen te voorzien
Terwijl het tot een aantal maanden geleden een traditie leek te worden ballonnetjes op te laten met allerlei cijfergegevens, worden deze nu allemaal lelijk doorprikt.
Onheilspellende cijfers vallen ons dagelijks om de oren, niemand lijkt gespaard te blijven. Jaarlijks vloeit er, volgens de weliswaar gecombineerde benadering, ruim 6 miljard euro vanuit Vlaanderen weg. Omgerekend is dat een 1000 euro per Vlaming per jaar. Toch durven sommigen de Vlamingen nog altijd als niet-solidair te benoemen, wanneer zij bepaalde hervormingen op tafel durven leggen Niets nieuws !
Andere cijfers dan maar: Bijna 100.000 werklozen extra tegen het einde van jaar, bijna 60.000 jobs die dreigen verloren te gaan; cijfers die bekend werden gemaakt door de Hoge Raad voor de Werkgelegenheid op vraag van minister van Werk Milquet. Natuurlijk volgen op de cijfers onmiddellijk de nodige aanbevelingen en/of oplossingen, de ene al wat uitgebreider dan de andere, afhankelijk van welke bron ze verspreidt om alzo te kunnen anticiperen. Er ontstaan zelfs woorden waar menig galgjespeler graag mee zou willen uitpakken, zoals bv. crisiswerktijdvermindering.
Nergens lees ik echter dat één van de problemen van het huidige arbeidsmarktbeleid de botsing is van enerzijds het federale eenheidsbeleid met anderzijds de regionale verschillen. Houding en visie, behoeften en aanpak verschillen zo grondig van elkaar, dat een verschil in beleidsvoering zich opdringt. De huidige complexe besluitvorming kan onmogelijk op een degelijke manier een antwoord bieden op de uitdagingen waar we vandaag voorstaan. De afgeroomde halve compromissen die steeds weer opnieuw op federaal vlak moeten gesloten worden, weerhoudt de regios om krachtdadig op te treden. De huidige versnippering van het arbeidsmarktbeleid over het federale en regionale niveau leidt enkel tot inefficiëntie.
Geef de gemeenschappen en gewesten de nodige instrumenten zodat de regios werk kunnen maken van een activerend werkgelegenheidsbeleid.Hevel de bevoegdheden over, zodat de tegenstrijdigheden kunnen verdwijnen. Zulke hervormingen zullen de crisis niet oplossen, maar bieden op termijn wel de nodige instrumenten die een degelijk antwoord kunnen geven op de vele uitdagingen waar we vandaag en morgen voorstaan. We moeten verder durven kijken dan onze neus lang is.
