Vrijdag 15 november 2002 - 19u.
Op de Andaman zee onderweg naar Phuket.

19. Als een balleke in een flipperkast.

't Begint me stillekesaan te dagen dat een plezante vakantie geen boeiende lektuur oplevert. Lijden en afzien is beter voor de kunst vrees ik. Soit ik kan er ook niet doen. 't Is hier nu eenmaal goed.

Heel de dag in het Marine National Park van Similan gezeten en hier was ‘t echt de moeite onder water. Goeie zichtbaarheid, en betrekkelijk kalme zee.
Hele koraalvelden die perfekt intact zijn, grote vissen en redelijk veel in aantal.
Een schitterende dag. Op de middag hebben ze een barbecue op 't strand verzorgd en dat was ook in orde. Had achteraf wel een beetje moeite om me in mijn wetsuit te wurmen…

In de namiddag aan de achterzijde van het eiland gaan rondneuzen en leuke dingen gezien. Eerst een schildpad, en een beetje later een zeeslang. Heel mooi om te filmen, en vrij makkelijk want ik had licht en weinig golfslag en geen stroming. Ikke zeer kontent dus. Tot opeens die slang naar boven zwemt. Eerst apprecieer ik dat nog, een beestje dat spontaan komt poseren is altijd meegenomen. Maar ineens schiet die op mijn camera af. Vond ik ook nog wel leuk (goed voor de film), tot ik die slang vlak bij mijn lens ineens niet meer zag! Op datzelfde moment gooi ik me achteruit en begin te spartelen, bang dat dat beest aanvalt van uit een hoek die ik door mijn duikbril niet kan zien, maar door die achterwaartse beweging komt het lange zwarte lint dat dient om de rugrits van mijn wetsuit dicht te zippen vlak voor mijn snuit gedreven… Ik heb dus een kreet geslaakt die ze hoogstwaarschijnlijk tot in Singapore gehoord hebben want ik aanzag dat kronkelend lint voor die slang!
Enfin, door al mijn geplons is dat beest dus wel terug naar beneden gezwommen.
Ze kronkelde zich van het ene koraalboske naar het andere. 't Was prachtig want het was precies de fil rouge in mijn film. Het leek alsof de slang al de verschillende soorten koraal persoonlijk kwam voorstellen. Echt heel tof.

Terug aan land liet ik aan een park-ranger het stukske film laten zien om de naam van de slang te weten te komen, zodat we er later wat meer over konden opzoeken.
Maar het enige wat er uit kwam was : "Dangerous, dangerous!". 
Aan de info-dienst van het Marine Park kregen we wel ineens de volledige uitleg  : "Is snake"… Ja, daar waren we nu echt zelf niet opgekomen...

Om 6 uur afgevaren richting Phuket, er staat een beetje wind dus we zeilen.
Paul is momenteel al het onderwatergerief aan 't spoelen, en straks kan ik heel het boeltje gaan inpakken. Morgen moeten we voor 9 uur van de boot…

22.30u

Al de rommel is ingepakt, maar ’t was een rotklus. Niet simpel, inpakken in zo'n klein kotje, ge botst konstant tegen mekaar op, door ’t deinen van ’t schip valt ge al eens met heel uw hebben en houden omver, dus 't gaat maar niet vooruit.

Ik ben daarstraks niet naar het verteluur van Peter geweest want ik heb mijn eigen verhaaltjes klaargemaakt voor verzending morgen. (Alhoewel zijn vertelsels wel duizend keer leuker en spannender zijn dan de mijne.)
Wel jammer dat ik gisteren niet geweest ben want hij moet wreed in form geweest zijn. Hij heeft in plaats van over de maritieme geschiedenis over zijn eigen avonturen zitten vertellen. Mja, logisch dat ge wat meemaakt als ge al zoveel jaar vaart.

Het grappigste verhaal is dat van een vereniging die de boot chartert voor onder andere een huwelijk. Spijtiggenoeg bleek het over het "Nude Gay Committee" te gaan… En het koppel dat moest trouwen waren twee homo’s. Nudistische homo’s… Er moeten tijdens die week nog nooit zo weinig officieren in het restaurant gaan eten zijn. Iedereen kroop in een hoekske met zijn poepeke toe. Peter kon als cruise director natuurlijk niet konstant verdwijnen dus die heeft toen naar eigen zeggen een van de miserabelste weken van zijn leven meegemaakt. Tja, het is natuurlijk ook een heel schoon ventje…

Een iets droeviger verhaal ging over verstekelingen. Toen hij nog op een Russisch cruiseschip werkte vaarden ze rond in de Caraïben en bij de afvaart op de Dominicaanse Republiek ontdekten ze 4 verstekelingen. Om een hoop papierwerk uit te sparen hebben ze ze naar de kant laten zwemmen omdat ze toch nog maar een honderd meter van de kade waren. Wat ze echter niet wisten was dat er nóg 5 verstopt zaten die ze pas later ontdekten. Ze hebben die gasten dan opgesloten in een kajuit maar wel goed verzorgd. Op Cuba wilden ze ze droppen maar daar bleek dat die gasten dan 5 of 8 jaar dwangarbeid aan hun been kregen. De kapitein vond dat nu toch wel wat te erg en besloot ze maar mee verder te nemen. Ze kregen ze echter op geen enkel van de volgende eilanden gedropt omdat ze nergens welkom waren zonder papieren. Dus uiteindelijk bereikten ze hun doel : Miami. Op dat ogenblik hebben die kerels hun kajuit in brand gestoken en zijn zo ontsnapt. Vier zijn er terug opgepikt, maar de vijfde was ribbedebie. Het cruiseschip mocht echter wel niet meer terug vertrekken voor ze nummer vijf konden opleveren. Op de duur is dat dan opgelost door die kerel als "missed at sea" op te geven. Dus zij terug weg met die vier kwatta's. Ondertussen had die kapitein al wel dik zijn buik vol van die gasten, dus die hebben tot aan de Domincaanse in de boeikes gezeten en letterlijk nog alleen water en brood gekregen. Van een alternatieve cruise gesproken…