Zienderogen ging Mieke achteruit. Haar huidskleur was ondertussen diepgeel geworden. De lever werkte niet meer. Haar benen en knieën waren gezwollen door vochtopstapeling. De morfine werd opnieuw opgedreven. De communicatie werd minder en minder. Slikken was een karwei geworden. Vaste voeding behoorde tot het verleden. Alleen papjes en yoghurt samen met zacht fruit kon ze nog tot zich nemen. Op 22 juni kwam Lorin nog eens bij moemoe. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht. Ze was er zich toch nog van bewust dat haar oogappel er was. Spreken ging echter niet meer. Op 24 juni kon ze haar medicatie niet meer innemen. Een morfinepompje werd aangesloten. Zo kon ze toch voor een groot deel pijnvrij blijven. Alleen als ze verzorgd moest worden diende ze een beetje verlegd te worden en dan schreeuwde ze van de pijn. Haar botten waren ook volledig aangetast. Haar tweelingzus Katie kwam op bezoek en besliste vanaf nu bij haar te blijven. Haar ademhaling ging steeds moeilijker. Het enige wat wij nu nog konden doen was haar mond en aangezicht vochtig te houden. Deze situatie bleef drie dagen aanhouden. En dan zondagavond rond 23:20 u begon ze plots heel rustig te ademen. De laatste 10 minuten lag ze er vredig bij. Ze is dan uitgegaan als een kaarsje. Het ganse proces heeft slechts 45 dagen geduurd. En geen enkele keer heeft zij geklaagd! Wat een sterke vrouw!