29-05-2018, 00:00 geschreven door bert  

21-05-2018, 00:00 geschreven door bert  

15-05-2018, 00:00 geschreven door bert  

06-05-2018, 00:00 geschreven door bert  

02-05-2018, 00:00 geschreven door bert  

14-04-2018, 00:00 geschreven door bert  

Vandaag is het feest van Maria ten hemelopneming. In de volksmond ook halfoogst genoemd. Bijna iedereen is weg mede door het mooie weer. Voor velen ook de laatste dag vakantie. Het is hier in de wijk heel stilletjes. Ik voel dat de eenzaamheid toeslaat. Dus dan ook maar op stap gaan. Mijn eerste uitstap zonder Marijke. Het voelt toch onwennig. Ik ga mijn broer in Brakel opzoeken. We besluiten om een wandeling te maken in de omgeving waar ik veel tijd heb doorgebracht in mijn kinderjaren. Na een paar honderd meters stappen komen we aan de oude spoorwegbrug.

Op die brug hebben wij uren lang kattenkwaad uitgehaald. De spoorwegbedding is nu geasfalteerd en wordt nu gebruikt als fiets- en wandelpad. Wat mij opvalt is dat de berenklauw hier ook welig tiert. Er bestaan twee soorten: de gewone- en de reuzenbereklauw Als de huid in contact komt met het sap van de reuzenberenklauw en wordt blootgesteld aan UV- stralen (zon of zonnebank), kunnen er na 24 uur of later ernstige huidletsels ontstaan. De letsels kunnen er uitzien als echte brandwonden en genezen pas na 1 à 2 weken. Verder kwamen we voorbij de “verrebeekmolen”. Als kind noemden wij deze de stenenmolen. De molen is nu prachtig gerestaureerd. Als kind heb ik hier nooit wieken aan de molen gezien. De koeien hebben het ook warm. Ze gaan erbij liggen en ze worden gestoken door de (stront)vliegen. Ja, dat hoort nu eenmaal bij het koeien bestaan (?). Gedurende de ganse wandeling is het genieten van het glooiende landschap en de vele vergezichten. Vele korenvelden zijn reeds geschoren. En weet u wat een oud spreekwoord zegt? Als de velden zijn geschoren is de winter geboren. We zijn vandaag halfoogst.

Dus maximaal genieten van de mooie zonnige dagen die ons nog gegund zijn.

15-08-2016, 00:00 geschreven door bert  

Het is hartverwarmend te mogen vaststellen dat ik dagelijks het bezoek krijg van een of twee bekenden. Voor het ogenblik zijn mijn dagen goed gevuld. De huishoudelijke taken nemen toch een belangrijk deel van mijn tijd in beslag. Ben nog een beetje traag want er valt nog van alles te leren. Verder zijn er de boodschappen die ik nog eens durf uit te stellen tot mijn eigen schande. 's Morgens naar de bakker gaan of er valt niet te ontbijten. Ja, dan liggen die verse ontbijtkoeken naar mij te glunderen. Daarna krijgt mijn suikerspiegel een boots naar omhoog. Maar ja, er zijn ergere dingen in het leven. De houten schutting in de hof is ook volledig af. De sparren zijn allen uitgegraven en het hout is gezaagd en gestapeld. Genoeg brandhout voor de winter door te komen in mijn werkhuis. Mijn buurman Dirk en ikzelf zijn tevreden over het resultaat.

31-07-2016, 22:30 geschreven door bert  

Vandaag is het reeds vier weken dat Mieke er niet meer is. De eerste weken waren loodzwaar. De spreekwoordelijke klop kwam vanzelf. Door de weinige weerstand heb ik ondertussen bronchitis gekregen en daarbovenop nog een aanval van netelroos. Geregeld zie ik de kleinkinderen, wat een bron van vreugde! Ben ook met Lorin een namiddag naar een binnenspeeltuin geweest.

We hebben ons samen goed geamuseerd. Onze tuin is voor een stukje verwaarloosd. Het onkruid overgroeid de rest van de beplanting. Maar toch zag ik een egel zijn ronde doen. Langzaam maar zeker vinden wij onze draai. Alle huishoudelijke taken zijn nu voor mij alleen. Zoals vandaag heb ik reeds een witte en een kleurenwas gedaan. Voor het opplooien van T-shirts heb ik een plooiplank gemaakt en dit is voor mij nu kinderspel om deze kledingstukken netjes op te plooien. In de tuin zijn we ook gestart met het plaatsen van een houten schutting. Ik denk dat alles terug in zijn plooi aan het vallen is.

24-07-2016, 00:00 geschreven door bert  

Nu volgde er een intense week van noodzakelijke administratieve taken en de voorbereiding van de uitvaart van Marijke. Onnoemelijk veel hulp gekregen van Tim en Sara. Zonder hen was het nog veel moeilijker geweest. Samen hebben we Mieke een prachtige uitvaart kunnen geven. Veel volk kwam er naar toe: meer dan 250 personen en 84 mensen op de koffietafel. Mieke genoot veel sympathie bij vele mensen. Zijzelf was een goed mens.

Maar hoe moet het nu verder? Een voorlopig niet te beantwoorden vraag. Hier sta ik nu, tussen hemel en aarde, met mijn eigen pijn.

Soms overvalt mij een volledige leegte. En dan voel ik dat mijn lichaam even op adem moet komen. Mijn emoties zijn soms heftiger dan dat ik van mezelf gewoon ben. In gedachten is het een heen en weer bewegen tussen de mooie herinneringen van het leven samen met Mieke en vooruitkijken op een leven zonder Mieke. Dit laat zich voelen in een verminderd dagelijks functioneren. Toch moet ik de realiteit van het van het verlies van Mieke zien. Ik wil mij aanpassen de situatie waarin Mieke afwezig zal zijn.   Ik wil de draad van het leven weer oppakken onder meer met de hulp van TIM, Sara, Lorin en Lina.

14-07-2016, 00:00 geschreven door bert  

Zienderogen ging Mieke achteruit. Haar huidskleur was ondertussen diepgeel geworden. De lever werkte niet meer. Haar benen en knieën waren gezwollen door vochtopstapeling. De morfine werd opnieuw opgedreven. De communicatie werd minder en minder. Slikken was een karwei geworden. Vaste voeding behoorde tot het verleden. Alleen papjes en yoghurt samen met zacht fruit kon ze nog tot zich nemen. Op 22 juni kwam Lorin nog eens bij moemoe. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht. Ze was er zich toch nog van bewust dat haar oogappel er was. Spreken ging echter niet meer. Op 24 juni kon ze haar medicatie niet meer innemen. Een morfinepompje werd aangesloten. Zo kon ze toch voor een groot deel pijnvrij blijven. Alleen als ze verzorgd moest worden diende ze een beetje verlegd te worden en dan schreeuwde ze van de pijn. Haar botten waren ook volledig aangetast. Haar tweelingzus Katie kwam op bezoek en besliste vanaf nu bij haar te blijven. Haar ademhaling ging steeds moeilijker. Het enige wat wij nu nog konden doen was haar mond en aangezicht vochtig te houden. Deze situatie bleef drie dagen aanhouden. En dan zondagavond rond 23:20 u begon ze plots heel rustig te ademen. De laatste 10 minuten lag ze er vredig bij. Ze is dan uitgegaan als een kaarsje. Het ganse proces heeft slechts 45 dagen geduurd. En geen enkele keer heeft zij geklaagd! Wat een sterke vrouw! 

12-07-2016, 23:23 geschreven door bert  

De daaropvolgende nacht moest ze tot tweemaal toe morfine bijnemen om de pijn te onderdrukken. 's Morgens kon ze niet meer rechtop in haar bed. De ziekenwagen bracht haar dan naar het ziekenhuis. Hier werden bijkomende pijnstillers toegediend via baxters. Els en Leo hebben op doorreis naar Frankrijk een afslag genomen om Mieke te bezoeken. Dit was weer een lichtpuntje haar vrienden uit de kempen nog eens te zien. Na drie dagen werd ze terug naar huis gebracht. Haar fysiek was lichtjes verbeterd. Met de rolstoel hebben we nog driemaal een wandelingetje gemaakt hier in de omgeving. Een uurtje in de tuin vertoeven, om nog eens te genieten van de spelende kleinkinderen, was ook met de rolstoel. Het was toen 10 juni, slechts 20 dagen na het fatale verdikt! Haar huidskleur werd geel. Met een rollator heeft ze zich dan een paar keer kunnen verplaatsen tot aan het toilet. Maar al vlug was dit ook voorbij en moest ze gebruik maken van een toiletstoel. De thuisverpleging kwam nu vier maal per dag langs. Toen Lorin op 17 juni op bezoek kwam bij moemoe had hij een cadeautje bij: de mooiste tekening die hij al ooit had gemaakt. Toen vroeg hij: “Moemoe heb jij ook een cadeautje voor mij?” Inderhaast stak ik haar een paar panini voetbalprentjes in haar handen om deze aan Lorin te geven. Maar helaas, deze situatie kon zij niet meer verwerken. Zelfstandig eten was ook niet meer mogelijk. En telkens als er bezoek was kwam er een glimlach op haar gezicht. En telkens bij het afscheid van haar bezoek zei ze: “Blijf nog een beetje”.

11-07-2016, 15:18 geschreven door bert  

De daarop volgende week besprak ze, vanop haar ziekenbed, met onze zoon Tim en mijzelf haar wilsbeschikking. Wat een sterke madam! Op het einde van de week gingen we met veel moeite nog even op bezoek bij Sara en Tim. Op het menu stond haar geliefde vispannetje.

Ze kon haar portie niet meer op. Ze moest nodig op de zetel gaan liggen. Weer een stap achteruit. Het geplande uitstapje met de motorhome ging ook niet meer door. Zijzelf besefte dat het niet meer zou kunnen. Toch is ze met veel moeite nog eens in de motorhome gestapt. Ze heeft dan een paar uur op het bed gerust. Dit was dan weer haar afscheid van de camper met dewelke wij zoveel uren van intens geluk hebben beleefd. kamer vrij. Dan zijn we donderdag 2 juni ingecheckt. Vanop de parking is ze met een beetje ondersteuning nog kunnen stappen tot aan de receptie. De zaterdag kwamen Sara, Tim en de kindjes op bezoek. Ze straalde opnieuw. Na het middageten zijn we dan gaan wandelen op de dijk. De ganse tijd zat ze in een rolstoel. Maar toch genoot ze! De dag erop, zondag, vertrokken we terug naar huis. Het stappen ging bijna niet meer. Op de terugweg vroeg ze om nog even een klein ommetje te maken tot bij haar tweelingzus in Oostkamp. Verder dan het terras is ze niet gekomen. Na een klein uurtje vroeg ze zelf om naar huis te gaan. In de auto kreeg ze opnieuw meer pijn. We zijn gestopt om nog een paar pillen morfine in te nemen. Thuis gekomen is ze volledig afgemat op bed gaan liggen. Met veel moeite kon de verpleegster haarnachtjapon aantrekken. Zienderogen was ze aan het achteruitgaan.

10-07-2016, 16:27 geschreven door bert  

En daar stonden we dan. Wat nu? Samen gingen we een koffie drinken in het restaurant van het ziekenhuis. Mieke babbelde. Ze had schijnbaar al een heel scenario in haar hoofd. Uiterlijk zag ze er goed uit. Het was haar niet aan te zien dat ze dodelijk ziek was. Diezelfde dag hadden we contact met de palliatieve medewerkers van het AZ Maria Middelares. We bespraken documenten over de wilsbeschikking. Verder moesten we nog naar de apotheker want ook vandaag werd er gestart met de morfine medicatie die de pijn zou bestrijden. Mieke wou ook nog persoonlijk bij een aantal bekenden langsgaan om hen zelf het verdict te melden. Anderen contacteerde ze per telefoon. Wat een sterke vrouw! De volgende dag werden er nog plannen gemaakt. We zouden nog ….. want we gingen ervan uit dat het einde in de herfst zou liggen. Binnen de week stelde ze vast dat haar mobiliteit al een flinke deuk had gekregen. Tim vroeg haar wat ze nog eens graag zou lusten. Haar antwoord was een kaasfondue. Tim heeft dan alles in het werk gesteld om een restaurant te vinden die bereid was nog een fondue te serveren in deze periode. En met heel veel smaak heeft ze die fondue gegeten.

Wat een genoegen heeft ze geschept uit het feit dat ze de kleine Lina nog een fruitpapje heeft kunnen geven. Op 18 mei heeft ze noodgedwongen haar eigen bed gewisseld met een ziekenhuisbed. Voor ons was dit ook een zwaar moment. Fijne momenten beleefde ze toen ze nog een keer, mits ondersteuning, met haar twee oogappels naar de speeltuin kon. Het was toen 22 mei. Slechts 10 dagen na het verdikt. En telkens zei ze tegen mij: dit was dan ook de laatste keer dat.... 

09-07-2016, 20:22 geschreven door bert  

Hoe moest het nu verder? Op 9 maart 2016 waren we bij de oncoloog. Hier werd besloten om opnieuw 4 zware chemo toe te passen. En er was wel haast bij. Volgende maandag zouden we reeds starten. De bijwerkingen waren niet min. Er was geen slechte en een goede week meer. Slechts twee slechte weken. En er kwamen steeds meer kwalen de kop op steken: netelroos, blaasontsteking, nierontsteking, … Van week tot week groeide de medicijnendoos aan. Maar er werden toch nog toekomstplannen gemaakt. Samen besloten we de dennenhaag, die de scheiding maakte met onze buren, te verwijderen en deze te vervangen door een houten schutting. Ik zou minder snoeiwerk hebben en het dus makkelijker hrbben zei Mieke. Altijd zorgen voor een ander. Op 9 mei 2016 was er weer een PET-scan gepland. Op 12 mei terug naar de oncoloog voor het bespreken van de PET-scan. Het verdikt was zwaar. De oncoloog sprak: “Neemt u plaats. Ik heb hier voor mij de foto van de scan. Het resultaat is niet goed. Het is zeer slecht.” Toen viel er een stilte. We namen mekaars hand vast en keken elkaar aan. Het was hard maar geen van ons beiden was verrast. De laatste acht weken was Marijke immers voortdurend ziek. Daarna ging de oncoloog verder:” Mevrouw, ik kan u helaas niet meer genezen. De laatste vier chemos hebben geen enkel effect meer gehad. De kanker is uitgezaaid over uw ganse lichaam. Ook uw botten zijn reeds aangetast. Het enige wat ik nog voor u kan doen is u pijnvrij proberen te houden en u het leven zo confortabel mogelijk proberen te maken”

08-07-2016, 00:00 geschreven door bert  

En zo gingen we verder. Van chemo naar chemo. Het ging schijnbaar goed. Lorin bleef zelfs een weekend slapen. Eind september was ze op bezoek bij haar zus in Lovendegem. Een namiddag genieten van Lina. Er kwam licht aan het eind van de tunnel. Marijke voelde haar goed. Op 17 november werd er een CT-scan uitgevoerd ter controle. De uitslag was minder goed. Een nieuw gezwel op de lever werd ontdekt. Dan maar een PET-scan laten uitvoeren die de CT-scan bevestigde. Het gezwel was inmiddels weer gegroeid. Zo agressief ging die kanker te keer. Terug over tot de orde van de dag. Vier zware chemobeurten werden gepland.

07-07-2016, 00:00 geschreven door bert  

Vijf à zes uur na het afkoppelen van het chemopompje beginnen de bijwerkingen: vermoeidheid, koorts, misselijkheid en braken, problemen met de stoelgang, gebrek aan eetlust, tintelingen in de vingers en de tenen, niet meer in de ijskast kunnen zonder handschoenen, naftes in de keelholte, ….. Deze bijwerkingen hielden een week aan. De week daarop was er min of meer een normale toestand. Vandaar dat Mieke steeds sprak over haar slechte week en over haar goede week. Chemo heeft ook een nadelige invloed op de witte bloedcellen. Indien deze te laag komen moet de chemo uitgesteld worden. Mieke vond dit niet erg. Ze had dan weer eens een bijkomende goede week. In mei konden we regelmatig een paar kilometers gaan fietsen. Wat was ze toen toch blij. Een terrasje was er telkens bij. Alles leek bijna terug zoals vroeger. Maar de volgende week was er terug die volgende chemo met opnieuw die nare toestanden. In augustus, tijdens haar goede week zijn we nog even vier dagen met de motorhome weggeweest. In Nunspeet waren we samen met Els, Leo, Chris en Martin. Op het programma stonden zelfs een paar fietstochtjes van om en bij de 30km.

06-07-2016, 20:02 geschreven door bert  

Na drie weken van herstel waren we op consultatie bij haar chirurg. De operatie was goed verlopen. Ongeveer 27 cm dikke darm en een dertigtal klieren werden weggehaald. De oncoloog vroeg een PET-scan aan die op 20 april uitgevoerd werd in Kortrijk. Op 24 april terug bij de oncoloog voor het resultaat. Er was geen kanker te vinden in haar lichaam. Maar preventief zou men toch een chemokuur van 12 beurten laten uitvoeren. Daar er veel geprikt zou worden was het aangewezen een cathederpoort te plaatse. Deze operatie ging door op 27 maart en twee dagen later startte de eerste chemo. Op het einde van de chemo werd er telkens gedurende 48 uur een chemopompje aangesloten. In de nacht van 30 april op 1 mei stelden wij vast dat de chemo lekte. In allerheil en midden in de nacht naar de spoed gereden. Men verhielp het heuvel maar de volgende dag zag men dat de nieuwe naald slecht geplaatst was. De chemo stroomde onderhuids! 

05-07-2016, 00:00 geschreven door bert  

Een groot deel van de onderzoeken in Spanje konden gelukkig hier gebruikt worden. Daar de meeste onderzoeken niet opnieuw overgedaan werden was er een korte rustpauze. Op vraag van Marijke mocht ze van vrijdag tot dinsdag naar huis. Sara,Tim en de kindjes kwamen thuis.

Na drie dagen was ze op haar kamer de e-mails aan het beantwoorden van de vele steunbetuigingen.

04-07-2016, 12:53 geschreven door bert  

In de daaropvolgende nacht kreeg Marijke hevige buikpijn. Het werd een nacht van braken en braken en nog eens braken. De dag brak aan en de buikpijn bleef. Toen kwam een Vlaamse dokter op bezoek. Haar raad was een darmonderzoek te laten uitvoeren. Niet wachten tot we terug in België waren maar hier in Benidorm. De onderzoeken zijn hier even efficiënt als thuis. De dokter maakte een afspraak voor ons en de dag erna mochten we reeds op afspraak in Hospital Clinica Benidorm.

Hier wil ik nogmaals mijn dank betuigen voor de steun en de hulp van onze kampervrienden. Hun dagelijkse bezoekjes aan Marijke waren een ware steun.

03-07-2016, 12:27 geschreven door bert