Eén blik op deze cover en ik had dit boek mee naar huis. Het verhaal is wel fictie, misschien klinkt dit raar, maar dat vond ik eigenlijk wel spijtig. Nu, op naar de korte inhoud.
Korede en Ayoola zijn zussen, Ayoola is de knappe zus en mannenverslindster, Korede is de serieuze van het gezelschap. Ayoola heeft echter één kleine afwijking, ze vermoordt haar vriendjes. Wanneer Ayoola the looks weer eens één van haar veroveringen om het leven brengt, belt ze zoals altijd naar haar zus Korede the brains. Zij helpt haar zusje om hun van het lijk te ontdoen en alle sporen te wissen. Maar op een dag laat Ayoola haar oog vallen op de arts waarmee Korede samenwerkt. Ook hij is meteen betoverd door de oogverblindende schoonheid van Ayoola. Korede moet met lede ogen toekijken hoe hij als een blok valt voor haar terwijl ze zelf stiekem verliefd is op hem. Korede staat voor een dilemma, kiest voor haar dokter, of toch voor haar zusje ...
Dit was best wel een goed boek. Het is in zeer korte hoofdstukken geschreven, dus het was uit voor ik het goed en wel besefte. Het einde kon wat beter maar het is zeker eens de moeite dit boek te lezen.
Toen ik de korte inhoud van dit boek in de winkel las, kon ik het mij weeral niet laten om dit boek aan te schaffen. Op de cover stond te lezen dat het voor de liefhebbers van Lucinda Riley is, (schrijfster van Het meisje op de rots) en dat het een Duitse variant is op de hitserie Downton Abbey. Ik was overtuigd: dit kon niet meer stuk.
Het verhaal speelt zich af aan de vooravond van de eerste Wereldoorlog. Marie, een weesmeisje, wordt door de rijke familie Melzer aangenomen om zich bij de staf te voegen en als keukenmeid aan de slag te gaan. Marie is gefascineerd door deze totaal nieuwe, ongekende wereld. Kitty, één van de kinderen sluit Marie meteen in haar hart en merkt dat Marie heel wat in haar mars heeft. Maar ook Paul, Kittys broer, moet maar één oog op Marie laten vallen en is meteen verkocht. Hun vader, Johan Melzer is niet meteen tevreden met alle aandacht die ze Marie geven. Door de komst van Marie en al de aandacht die ze krijgt, vreest hij dat het geheim dat hij al verscheidene jaren met zich meedraagt onthuld zou kunnen worden. Ook Marie wil maar al te graag achterhalen wie haar ouders nu waren.
Zwaar ontgoocheld liet dit boek mij achter. Het was niet de hoge dosis romantiek die ik verwachtte toen ik de korte inhoud las, het verhaal is veel te langdradig. Bovendien zorgt de schrijfster er op de voorlaatste pagina voor dat je nog met een wrang gevoel achter blijft. Ik raad dit boek niet aan.
Dit is de eerste maal dat ik kennismaak met Corina Bomann, een Duitse romanschrijfster. Dit is haar laatste nieuwe boek, maar eerder verschenen al andere titels.
Alexa Petri, wonende in Berlijn, vertrekt naar Hamburg omdat haar moeder Cornelia in een coma ligt nadat ze een beroerte heeft gekregen. Het gevoel is dubbel, want Alexa heeft niet wat je kan noemen een goede band met haar moeder. Toen Alexa elf was, verdween haar moeder een paar weken en kwam ze opeens weer terug. De relatie van weleer was definitief gedaan en Cornelia was niet meer de persoon die ze eens was. Alexa besluit echter haar moeder bij te staan in deze moeilijke tijd. Op hetzelfde ogenblik verschijnt er een heer in de boekhandel van haar moeder die beweert dat hij Alexas moeder zeer goed gekend heeft zoveel jaren geleden. Samen met brieven die Alexa vindt in de boekenwinkel, wordt het mysterie ontrafeld van wat er zich zoveel jaren geleden heeft afgespeeld en waarom Cornelia zo een persoonlijkheidsverandering heeft ondergaan.
Alexa zet alles op alles nu om haar moeder beter te leren kennen en hoopt op een betere relatie met haar moeder in de toekomst.
Van deze schrijfster ga ik zeker en vast nog boeken lezen! Heel goed geschreven, een zeer mooi verhaal dat wordt afgewisseld met het heden en verleden. Dit boek stevende regel recht af op de vijf sterren maar de laatste vijftig paginas verloor hij spijtig genoeg één ster. Tja, het einde kon beter, maar dat neemt niet weg dat ik dit boek met heel veel plezier heb gelezen.
Ik had besloten om niet te lang te wachten met het vervolg op Ik reis alleen: boek 251 op mijn blog. Uiteindelijk is het toch een meerwaarde de verschillende delen van een thrillerreeks zonder grote tussenpozen te lezen. Daardoor ga je nog meer meeleven met Munch en Kruger, de twee speurders van dienst.
Munch wordt gecontacteerd wannneer er een meisje ritueel vermoord blijkt te zijn. Hij aarzelt niet en vraagt direct aan Mia Kruger of ze mee haar tanden wil zetten in deze zaak. Wat later duikt er een zeer macaber filmpje op, afkomstig van het Dark Net, waarop het meisje te zien is in vreselijke omstandigheden. Op de achtergrond is een figuur te zien gekleed als vogel, de doodsvogel. Intussen heeft Munch zijn dochter te kampen met relationele problemen. Munch, van geen kwaad bewust, zet alles op alles om deze zieke geest zo vlug mogelijk te vatten.
Ik ben fan van deze schrijver. Misschien was dit boek nog iets beter dan zijn vorige boek, maar dat kan ook zijn omdat je nu Munch en Kruger al kent. Dit boek was mijn kompaan toen ik s nachts in het ziekenhuis bij mijn terminaal zieke moeder bleef. Niet meteen de meest opbeurende titel, ik geef het toe, maar ik was dit boek al aan het lezen voor ze opgenomen werd. 22 februari was dit boek uit, 23 februari overleed ze.
Ik ben sinds kort lid van de Libelle leesclub. Een van de lezers vond dit een zeer goed boek. Toevallig vond ik het in het kruitvat, en hop, voor het boek het zelf wist was ik het al aan het lezen.
Nora wordt door Clare uitgenodigd om deel te nemen aan haar vrijgezellenfeest. Nora is verontwaardigd dat ze een uitnodiging krijgt, want de twee hebben elkaar al tien jaar niet meer gezien of gesproken. Na lang beraad besluit ze de uitnodiging toch aan te nemen en samen met Nina, ook een jeugdvriendin, vertrekt ze naar een huis in het bos, waar het vrijgezellenweekend doorgaat. Daar aangekomen voelt Nora zich zeer ongemakkelijk in het gezelschap en ze vraagt zich constant af wat ze daar in hemelsnaam doet. Wanneer ze dan opeens ontwaakt in het ziekenhuis, weet ze niet hoe ze daar is terechtgekomen, noch hoe het vrijgezellenfeest eindigde.
Zeer leuk spannend boek, zeer vlot geschreven en het verhaal neemt je direct mee. Dit is een ander soort thriller dan Ik reis alleen, hier moet je minder je hoofd bijhouden. Je weet welke kant het verhaal opgaat, maar de ontknoping was verrassend en goed!
Deze Noorse schrijver werd mij aangeraden door een collega. Ze had mij een paar titels gegeven waar zij veel van genoten had en deze was er één van.
Een zesjarig meisje wordt opgehangen met een springtouw gevonden aan een boom, met rond haar nek een bordje Ik reis alleen. Het tafereel is extra macaber,want het meisje ziet eruit als een pop en heeft ook poppenkleren aan. Holger Munch wordt samen met zijn team op de zaak gezet en hij wil dat zijn vroegere collega Mia Kruger mee aan het onderzoek deelneemt. Kruger kampt echter met een serieuze depressie en balanceert op de rand van zelfmoord. Maar Mia besluit haar eigen zorgen opzij te zetten. Ze is een experte in haar vak en ze vermoedt dat het niet bij één slachtoffer zal blijven. Twee dagen later wordt een nieuw meisje op de exact dezelfde manier vermoord aangetroffen. Munch en Kruger zetten alles op alles om de moordenaar zo snel mogelijk te vatten, want ondertussen blijven de slachtoffers vallen.
Ik heb enorm genoten van dit boek. De schrijver neemt je direct mee in zijn verhaal en bouwt de spanning geleidelijk aan op. De laatste 100 paginas kon ik het boek nog zeer moeilijk weg leggen. Ook de twee inspecteurs hebben mijn sympathie, dus ik kijk al uit om aan zijn andere twee boeken De doodsvogel en De jongen in de sneeuw te beginnen!
Een nieuwe mijlpaal is aangebroken op mijn blog. De laagte van de koningin van de misdaad, is mijn tweehonderdvijftigste boek op deze blog! Ik voel enkel fierheid als ik besef dat ik tweehonderdvijftig recensies heb geschreven. Maar goed, terug naar de essentie, de bespreking van het boek.
De laagte is een landgoed in het prachtige Engeland waar lady Lucy Angkatell en Sir Henry de scepter zwaaien. Wanneer de twee een feestje organiseren, is ook onze goede vriend Hercule Poirot uitgenodigd. Natuurlijk waar Poirot is, is een misdaad in de maak. Wanneer hij op het landgoed aankomt, ziet hij op de rand van het zwembad een man die net neergeschoten is met daarnaast een vrouw met een revolver in haar hand. Poirot laat zich niet misleiden en denkt aan het spreekwoord schijn bedriegt en zet zijn grijze cellen aan het werk om te onderzoeken hoe de vork aan de steel zit.
Oh, spijtig, maar ik vond dit geen goed boek. Het is een zeer traag verhaal, ik miste spanning en Poirot kwam veeeeel te laat in het verhaal. Dit boek zou ik echt niet aanraden als je de eerste maal Agatha Christie leest.
Marc de Bel, een begrip aan het firmament van de Vlaamse jeugdschrijvers, pakte in 2016 met een nieuwe trilogie. De trilogie volgt drie vrouwen, Ule in de eerste wereldoorlog, Mette in het interbellum en Marie in de tweede wereldoorlog.
We starten natuurlijk met Ule. Het verhaal begint in Cruyshoutem in 1914. Ule is veertien jaar en gaat voor het eerst in haar leven dienen bij dokter Jan in het dorp. Een nieuwe wereld gaat voor haar open. Daar waar ze opgroeide als plattelandsdochter, leert ze hier bij de bourgeoisie over boeken, schilders, muziek , etc.
Maar al vlug doen de geruchten dat er een oorlog dreigt. Haar familie denkt dat het niet zo een vaart zal lopen maar ze vergissen zich. De Duitsers verschijnen in het straatbeeld en hun vader wordt opgeroepen om te vechten aan het front. Hun moeder beslist om te vluchten naar haar familie in Elverdinghe in de Westhoek. Met angst en wanhoop verlaten ze hun thuis in de hoop dat ze op een dag kunnen terugkeren.
Het verhaal van Ule is gebaseerd op de grootmoeder van Marc De Bel. Het boek zelf wordt naar een hoger niveau getild door fotos en krantenartikels uit die tijd. Ook het verhaal verdient een pluim, zeker door volwassenen te lezen. Het is een verhaal dat niet echt snel gaat, maar dat neemt niet weg dat de sfeer van die tijd perfect wordt weergegeven.
Mijn man heeft ettelijke malen mij proberen te overtuigen om dit boek zeker eens te lezen. Na een hele tijd ben ik dan toch moeten zwichten en heb ik mij aan dit klassiek werk gewaagd. Dit boek werd in de negentiende eeuw geschreven en nu in de eenentwintigste eeuw verschijnt hij hier op mijn blog.
Het verhaal speelt zich af in 1672 ten tijde van Willem van Oranje. Cornelius van Baerle is maar door één ding bezeten in zijn leven en dat is door het kweken van tulpen. Hij heeft zijn zinnen nu gezet op het ultieme, het kweken van de zwarte tulp. Cornelius is niet de enige die deze droom wil bereiken. Zijn buurman, die eveneens tulpenkweker is, zet alles op alles om dit ook te doen. Hij gaat zelfs zo ver dat hij Cornelius beschuldigt van landverraad om zo de geheimen voor het kweken van de tulp te kunnen stelen. Cornelius wordt gevangen genomen en zo leert hij Rosa kennen, de dochter van zijn cipier in de gevangenis. Zij besluit hem te helpen, zodat hij toch nog een zwarte tulp kan creëren. Cornelius beseft dat, met het groeien van de tulp, zijn liefde voor deze bloem gedeeld zal moeten worden met zijn liefde voor Rosa.
Oké, oké ik moet toegeven dat dit een goed boek was. Het eerste hoofdstuk moet je wel doorgeraken, maar éénmaal de tulp ten tonele komt, had het mij helemaal mee. Een boek dat bijna tweehonderd jaar oud is, maar eigenlijk merk je dat geen moment. Dus, dank u echtgenoot om mij te overtuigen. Je had gelijk ;-).
Dit boek wist mij te triggeren door zijn toch wel opmerkelijke, kinderlijke titel. Kinderlijk is allesbehalve wat je Iene miene mutte kan noemen. Het is een bloedstollende, tenenkrommende en bij momenten lugubere thriller.
Het verhaal speelt zich af in Southampton waar Helen Grace een keiharde politie-inspecteur is. Alles begint wanneer er een meisje totaal uitgemergeld en uitgeput uit een bos komt rennen. Ze beweert dat ze een paar dagen daarvoor is ontvoerd samen met haar vriend Sam. Slechts een van hen kon de vrijheid terugwinnen. Hiervoor moest een van hun beiden de ander neerschieten. De vraag is natuurlijk: wie wordt het slachtoffer en wie wordt de dader en vooral wie zit er achter dit ziekelijke spelletje. Niet lang daarna verdwijnen er weer twee personen. Helen en haar team beseffen dat ze hier met een duivelse seriemoordenaar te maken hebben, die enerzijds onrechtstreeks zorgt voor een slachtoffer, maar die er anderzijds ook voor zorgt dat de overlevende eigenlijk een moordenaar is en met een bijna ondraaglijk schuldgevoel opzadelt. Helen zoekt een link tussen de slachtoffers en zet alles op alles om er achter te komen wie verantwoordelijk is voor deze afschuwelijke daden.
De schrijfstijl van Iene miene mutte is zeer vlot en het boek leest als een trein. Sommige passages zijn degoutant gruwelijk maar toch wist dit boek mij te raken. De schrijver laat je als lezer achter met een wrang gevoel en mijn geweten was toch niet helemaal akkoord met het hoofdpersonage. Dit is het eerste boek in de Helen Grace reeks en ik ben wel benieuwd hoe dit hoofdpersonage zal evolueren in de volgende boeken.
Het is altijd terug thuiskomen, als ik een boek van Gerritsen in mijn handen neem, en zeker als het met mijn favoriete duo Rizolli en Isles is.
In Ik weet een geheim worden Rizolli en Isles opgeroepen om een zeer lugubere moord te onderzoeken. Op de crime scene wordt een jonge vrouw vermoord teruggevonden met haar ogen in haar handen. Het slachtoffer Cassandra Coyle is een liefhebber van het horrorgenre en ze maakte samen met haar vrienden horrorfilms. Al snel valt er een tweede slachtoffer, dat ook op zeer lugubere en vreemde wijze werd omgebracht.
Rizolli zet haar tanden in het onderzoek en na grondig alles na te gaan, vindt ze de link tussen beide slachtoffers. Nu blijkt dat deze link nog meerdere mogelijke slachtoffers prijsgeeft. Het is aan ons briljante speurdersduo natuurlijk om deze andere slachtoffers in veiligheid te stellen en de moordenaar te ontmaskeren.
Wederom een pareltje van een boek. Tess stelt mij eigenlijk nooit teleur en daarom is het zo leuk om haar boeken te lezen. Vlot geschreven, spannende verhaallijn, een goed plot en natuurlijk de persoonlijke levens van Rizolli en Isles die dit boek compleet maken.
Vol romantische verwachtingen begon ik aan Je bent geweldig van de koningin van de chicklit Jill Mansell.
In dit boek volgen we drie personages.
Hallie is een achtentwintigjarige vrouw met taaislijmziekte. Als ze niet door haar ziekte geveld is, heeft ze een rubriek op het internet Dear Rose waar je terecht kan met al je relationele problemen. Stiekem is ze verliefd op haar dokter Luke. Wat Hallie echter niet weet, is dat hij ook stiekem verliefd is op haar. Maar door de patiënt-dokterrelatie kan het nooit iets worden ...
Flo wordt verliefd op Zander. Zander is de kleinzoon van de vrouw waar Flo als familiehulp werkte. Bij het overlijden van de vrouw komt Flo erachter dat ze in haar testament staat en zo komt ze in contact met Zander maar ook met diens onuitstaanbare zus Lena.
Tasha, die als visagiste werkt, wordt verliefd op de avontuurlijke Rory. Tasha die zelf niet zo avontuurlijk is aangelegd, verlegt haar grenzen om zo Rory te kunnen overtuigen van haar liefde.
Ik vond dit een minder boek van Mansell. Doordat er drie hoofdpersonages zijn, duurt het vrij lang voor je echt helemaal in het verhaal zit. De drie personages zijn natuurlijk met elkaar gelinkt en de verhaallijnen komen op het einde allemaal samen, maar neen, ik zou dit niet aanraden als je de eerste keer een boek van haar gaat lezen.
Rosie Walsh heeft haar debuut met Zeven perfecte dagen zeker niet gemist. Dit is een boek dat wederom in de ik-vorm is geschreven. Daarom aarzelde ik even om dit boek te kopen. Gelukkig ging ik overstag en nu ben ik maar al te blij dat dit boek op mijn blog verschijnt.
Sarah komt op een prachtige junidag op het Britse platteland Eddy tegen. Ze raken aan de praat en besluiten om samen iets te gaan drinken. Het drankje loopt al snel uit tot de ganse dag en avond en niet lang daarna volgt de eerste kus. De twee worden smoorverliefd, ondanks het feit dat Eddy in Engeland woont en Sarah in Los Angeles. Ze beleven zeven perfecte dagen. Op de dag van hun afscheid beloven ze contact te houden. Beiden voelen ze dat dit het begin van een mooie relatie kan worden. Maar het gevreesde gebeurt en Eddy belt niet terug. Sarah is ten einde raad en probeert op hem op alle mogelijke manieren te contacteren. Is Eddy iets overkomen? Of is er iets helemaal anders aan de gang?
Zeer goed boek, tof verhaal, heeft verschillende, onverwachte plotwendingen en op het einde van het boek zat ik toch op het puntje van mijn stoel. Want mijn grote vraag was natuurlijk: krijgen Eddy en Sarah hun happy ending?
Dwars door het vuur is een historische roman en door zijn prachtige cover verwacht je een verhaal vol passie en liefde. Het verhaal speelt zich af in 1770.
Eleanor Morgan is de wanhoop nabij wanneer zij door de vrouw van haar huidige werkgever wordt aangespoord om niet meer verder te werken als hun gouvernante. Eleanor weet niet wat gedaan en neemt een drastische beslissing: ze besluit Londen vaarwel te zeggen en reist af naar Amerika. Haar enige optie is een huwelijk aan te gaan met een man die ze nog nooit ontmoet heeft. Eens aangekomen blijkt dat ze haar Engelse luxeleven achter zich moet laten, want haar man, Samuel Heath, is een eenzaat met een tweejarig dochtertje die teruggetrokken in een hut woont in de bossen. Zijn beste vriend is Inoli, een Cherokee indiaan. Samuel hoopt dat Eleanor zich kan thuisvoelen in de wildernis, waar beren en andere bedreigingen constant op de loer liggen. Langzaamaan begint ze meer en meer te voelen voor deze man. Maar is er een happy ending voor hun weggelegd?
Zeer mooi verhaal, vlot geschreven. Ik heb dit boek dan ook zeer vlot uitgelezen. De erotische spanning tussen de twee personages is prachtig opgebouwd en je hoopt dat Samuel zijn Eleanor zo snel mogelijk in de armen sluit. Daar misschien mijn enige minpuntje, het duurt naar mijn mening iets te lang eer ze samen komen. Maar zeker een aanrader, voor al wie gek is op historische romans.
Onder de Italiaanse zon en dit boek waren twee van mijn cadeautjes ter ere van mijn veertigste verjaardag. Het was al een hele tijd geleden dat ik nog iets van Slaughter las. De korte inhoud sprak mij wel aan waardoor hij op mijn verlanglijstje verschenen is.
Andrea en haar moeder Laura zitten gezellig te dineren wanneer plots het noodlot toeslaat. Een gewapende man betreedt het restaurant en opent het vuur. Er vallen verschillende slachtoffers. De enige die koelbloedig blijft, is Andreas moeder, Laura. Andrea kan het nauwelijks geloven hoe Laura zich meester maakt van de situatie en zo hun leven redt. Achteraf zorgt de reactie van Laura op de situatie voor meer ophef dan die van de moordzuchtige aanvaller. Laura wil haar gedrag niet uitleggen aan haar dochter. Ze merkt dat haar moeder zeer achterdochtig en angstig is. Wanneer Laura haar dochter verplicht het land zo vlug mogelijk te verlaten, zit ze met duizenden vragen waar alleen haar moeder een antwoord op kan geven. Ze luistert en vlucht maar ze is vastbesloten om dit raadsel op te lossen.
Heel goed boek, het heeft mij zeker kunnen entertainen. Het is niet het super spannendste boek maar dat neemt niet weg dat dit een boek is waar je je aandacht niet bij verliest. Smaakt naar meer.
Na de Deverill trilogie, is het terug tijd voor een losstaand verhaal. In haar dankwoord vertelt Santa dat ze in Amalfi een kookcursus Italiaans koken gaan volgen is. Dit zorgde voor inspiratie voor haar nieuwe boek Onder de Italiaanse zon.
Tijdens haar bezoek aan het kapsalon ziet Gracie in de boekskes een advertentie voor een kookcursus in een prachtig kasteel in Toscane. Ze is direct verkocht en niet meer op andere gedachten te brengen. Ze wil maar één ding: naar Italië reizen om de cursus te gaan volgen. Haar dochter staat er niet om te springen dat haar moeder alleen naar Italië gaat reizen. Ze besluit dan maar om haar drukke leven in Londen even achter te laten en samen met haar dochter Anastasia mee te reizen.
De relaties, die aanvankelijk bekoeld zijn, ontdooien geleidelijk aan tijdens hun verblijf in de wondermooie omgeving. Zo komt Anastasia er achter dat het voor haar oma niet de eerste keer is dat ze in het kasteel geweest is, waar de kookcursus door gaat. Langzaam vertelt Gracie haar levensverhaal en wat er zoveel jaren geleden gebeurde Onder de Italiaanse zon.
Prachtig verhaal, terug de Santa Montefiore die mij het meest bekoort. Je waant jezelf in Italië en voor de personages kan je alleen maar sympathie opbrengen. Zeer mooi, verrassend, romantisch einde. Een feelgood boek in donkere dagen.
Als ik heel eerlijk ben, heb ik dit boek gekocht omwille van de speciale cover. Ragdoll of lappenpop (in het Nederlands) is op de zijkant aan elkaar genaaid met rode draad, wat dit toch wel uniek maakt. Maar natuurlijk, zoals bij zovele zaken, is het uiterlijk niet belangrijk maar wel de inhoud.
Rechercheur Wolf, die na een incident in de rechtszaal, terug aan het werk mag, wordt direct geconfronteerd met één van de meest merkwaardigste moorden uit zijn carrière. Er wordt namelijk een lijk aangetroffen. Het lichaam bestaat uit zes verschillende lichaamsdelen die aan elkaar genaaid zijn. Kort nadien krijgt zijn ex-vrouw Andrea, een journaliste, een lijst met zes namen: de volgende slachtoffers van de serie-moordenaar. Het hele rechercheteam staat op zijn kop want de laatste naam blijkt niemand minder te zijn dan Wolfs. Iedereen doet zijn uiterste best om deze sadistische moordenaar te vatten.
Oordeel iets nooit naar zijn buitenkant. Dat blijkt ook hier weer. Het onderwerp van het boek is goed gevonden, zeker en vast, maar het boek had mij niet mee. Er doen maar liefst drie speurdersduos mee in het boek wat het allemaal nogal verwarrend maakt, en wat de schrijver zijn bedoeling hier mee is, begrijp ik niet. Ook het plot vond ik niet verrassend. Hoge verwachtingen, spijtig genoeg niet ingelost.
Het spel van de engel is het tweede deel in de vierdelige reeks van Zafons Barcelona saga. Als je terugkijkt in mijn blog zal je bij boek drie De schaduw van de wind vinden, het eerste deel in deze serie. Het spel van de engel is eigenlijk een prequel.
De vier delen zijn ondertussen allemaal verschenen, dus het werd de hoogste tijd dat ik deze serie verder las.
David Martin, een jonge schrijver werkt als loopjongen op een redactie. Pedro Vidal een schrijver, die eveneens op de redactie werkt, doet een goed woordje voor hem. David krijgt zo de kans om een wekelijkse rubriek in de krant te schrijven. Zo wordt hij opgemerkt door een zekere Andreas Corelli, een uitgever die David een aanbod doet, een aanbod waarbij hij weet dat hij bij wijze van spreken zijn ziel aan de duivel verkoopt. Hij moet van Andreas een boek schrijven, dat de wereld op zijn grondvesten doet daveren; hij wil dat David een nieuwe religie creërt.
David ziet er aanvankelijk geen graten in en gaat op het voorstel in. Ondertussen neemt hij zijn intrek in een prachtig huis met een toren dat al jaren verlaten blijkt te zijn. David beseft dat er in dat huis een bizarre gebeurtenis heeft plaats gevonden en wil het mysterie ontrafelen. Maar meer en meer beseft hij dat hij zijn ziel misschien wel echt aan de duivel heeft verkocht.
Ik vond dit boek niet zo hoogstaand als zijn voorganger. Laat mij duidelijk zijn: over Zafons schrijfkunsten valt absoluut niet te twisten. De man kan zeer vlot schrijven. Ik vond het zeer goed beginnen, maar dit boek had zeker 100 paginas minder lang mogen zijn. Je moet er als lezer zeker je hoofd bijhouden anders ben je niet meer mee. Spijtig genoeg was ik daar één van. Ik ga De schaduw van de wind zeker herlezen vooraleer ik verder ga met de andere boeken uit de reeks.
Toen ik Steels nieuwste boek in de boekenwinkel zag liggen en de korte inhoud las, was ik meteen verkocht en heb ik het boek ook onmiddellijk gekocht.
Jane Willoughby kan niet wachten om als advocaat aan het werk te gaan, maar voorlopig moet ze haar stage in de rechtbank van New York afwerken. De Metropotitan Bank vraagt haar om langs te komen om te kijken wat er in een kluis zit die al drie jaar niet meer bezocht werd. De procedure luidt dat iemand van de rechtbank aanwezig moet zijn om de kluis te openen en te kijken wat de inhoud is.
De verbazing is groot wanneer ze botsen op zeer dure sierraden, brieven en oude fotos. De kluis behoorde toe aan een zekere Margaretha Di San Pignelli. Ze doet beroep op Christies om de sierraden te taxeren en komt terecht bij Philip Lawton. De twee ontmoeten elkaar en zijn meteen geïntrigeerd door de vrouw op de fotos. Als er geen erfgenaam opduikt, wordt de inhoud van de kluis geveild en gaat de opbrengst naar de staat. Beiden weten echter niet dat die wettige erfgenaam zeer dichtbij is.
Typisch Danielle Steel verhaal, boy meets girl, worden verliefd en leven nog lang en gelukkig. We krijgen zelfs nog een extra happy-end voorgeschoteld.
Het was een zeer mooi verhaal, het begon zeer mysterieus wat direct een spanning in het verhaal geeft, maar het vlotte elan van in het begin slabakt een beetje. Spijtig maar toch een mooi boek.
Bijna echt gebeurd is het derde boek dat ik van deze schrijfster lees. Haar schrijfstijl is voor mij al zeer herkenbaar en ook in dit boek gaat ze op hetzelfde elan door. In het begin van haar verhalen kom je te weten dat er zich een drama heeft afgespeeld, maar pas op de allerlaatste paginas kom je te weten wat dat drama was.
Erika nodigt haar beste vriendin Clementine en haar man Sam uit op een etentje bij hun thuis. Diezelfde dag echter botst ze op haar buurman Vid. Ze raken aan de praat en ze vertelt hem dat Clementine en Sam op bezoek komen. Vid stelt voor dat het ganse gezelschap bij hem komt barbecuën. Erika ziet geen uitweg om te weigeren en stemt toe. De sfeer zit erin, iedereen is ontspannen, de kinderen amuseren zich. Maar dan gebeurt er iets waardoor de avond volledig misloopt. Hierdoor zal het leven van de personages veranderen.
Het ganse boek draait rond deze gebeurtenis. Zo zijn er enerzijds de hoofdstukken die handelen over de interne relaties tussen de hoofdpersonages en anderzijds de hoofdstukken die ons meer laten weten over de dag van de barbecue.
Ik vond dit boek niet goed, enorm langdradig, er komt echt geen schot in de zaak. Het wist me even te boeien wanneer de schrijfster het drama onthult, maar dan vervalt ze weer in een niet boeiend verhaal. Bal misgeslagen, hopelijk is het de volgende keer er weer recht op.
