 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 25-12-2010 |
 War is over, if you want to |
Weet je. Wie echt van zijn werk houdt, prijst zich gelukkig dat kerst en oud & nieuw dit jaar in het weekend vallen. Ik? Deze weblog is mijn werk en daar pruts ik bijna elke dag aan. Als het punt voor vandaag weer is gezet ga ik door in Iain Pears: lezen is voor een schrijver ook werk. Ik hou van mijn werk.
Een herhaling. Een citaat uit Anathemas 2 van Rudy Kousbroek. Kousbroek die ons helaas in april van dit jaar is ontvallen. Goed, hij was tachtig, maar dan nog. Florrie Rost van Tonningen is wel 92 geworden. Ik bedoel maar. Voor een goed begrip: een anathema is een vloek of vervloeking. Als in: zijn anathema over iets uitspreken - het ten strengste veroordelen, verdoemen. Titel van onderhavig anathema is Het Liefdesconcilie. Komt-ie:
Hij (de tolerante mens - A.B.) leeft in voortdurende zorg om van een grondig respect voor de overtuiging van anderen te getuigen, zonder zich af te vragen of er wel sprake is van het reciproke verschijnsel tegenover hemzelf.
'De gelovige zijde is er sterk in om een dergelijk unilateraal respect te aanvaarden met een vanzelfsprekendheid of iedere andere verhouding een ergerlijke misstand zou zijn. Het gedeelte van de mensheid dat bv. op de televisie niet naar kerkdiensten wil kijken, zou niet op de gedachte komen om dergelijke uitzendingen ook voor de rest van het publiek verboden te willen zien. Maar omgekeerd vinden gelovigen het de gewoonste zaak van de wereld dat de dingen waar zij niet naar kijken willen, verboden, gewijzigd, geknipt en gemutileerd worden, zonder er ooit bij stil te staan of het verbieden, wijzigen, knippen en mutileren van bv. films en televisieprogrammas kwetsend en aanstootgevend zouden kunnen zijn voor anders-denkenden.
Mijn tolerantie kent zijn grenzen. Gisteravond, een doordeweekse vrijdagavond, wilde ik om 22.00 uur Nieuwsuur zien, je weet wel, dat programma zonder Eva Jinek. Werd er god-zal-je-tieten-geven een kerkdienst uitgezonden. Live, vanuit het hol van de leeuw: de Sint Pieter in Rome. Ik heb hartgrondig de heer aangeroepen, in termen die in religieuze kringen niet op prijs worden gesteld. Breng dat soort zooi onder op een themakanaal. Desnoods op Nederland 1, tussen de rijdende rechters en boeren die vrouwen zoeken. Heb mededogen met uw atheïstische medemens.
So this is christmas. Marco da Cola, een Venetiaanse katholiek van goede komaf, vertelt van zijn confrontatie met de armoede die hij tegenkwam in Oxford:
Van de ellendige stulpjes in de stad woonden Sarah Blundy en haar moeder in het akeligste: het bestond uit niet veel meer dan één kamertje, waarvan de vensters met planken in plaats van ruiten waren voorzien, het dak wemelde van de met lappen toegestopte gaten, en de deur was een dun en armzalig geval. Binnen was alles echter vlekkeloos schoon, al was het er ook vochtig; een teken dat zelfs in zulke povere omstandigheden een zeker zelfrespect kan blijven opflakkeren. De kleine schouw en de planken vloer waren schoongeboend, de beide gammel stoelen hadden een soortgelijke behandeling ondergaan en het bed had weliswaar niets verfijnds, maar was glanzend opgewreven. Verder stond er niets in de kamer, afgezien dan van een paar pannen en borden waar zelfs de nederigste lieden niet buiten kunnen. Er was één ding dat me werkelijk verbaasde: dankzij een plank met iets van vijf, zes boeken besefte ik dat er ooit een man in dit verblijf had gehuisd.
Vreselijk hè? Zo met de kerstdagen. Vooral de laatste zin frappeert me. Het citaat komt uit Het Goud van de Waarheid (An Instance of the Fingerpost) van Iain Pears.
De een is onwetend op dit terrein, de ander weer op dat terrein. Zou je een zo gemêleerd gezelschap kunnen samenstellen dat je, opgeteld, tot totale onwetendheid komt? Jawel. We noemen dat: Rutte 1.
Er is een technisch bedrijf dat Rovato heet. Men adverteert met de leus Rots Vaste Toewijding. Edoch, in werkelijkheid staat de afkorting voor Rost van Tonningen.
Tot slot: mijn kerstmenu. Aardappelen met spruitjes en een stukje kipfilet. Daarbij schenk ik een rode Bourgogne, Honoré Lavigne, een zeer betaalbare Albert Heijnwijn die goed staat aangeschreven. Als toetje annanasschijfjes in volle yoghurt. Uitbuiken met een zwarte koffie: Kanis & Gunnik 2010.
|
|
|
|
|
| 24-12-2010 |
| Motörhead?? |
Natuurlijk niet. Er is geen plek voor Lemmy en zijn mannen in de stal. Ace of Spades was toch wel het minste geweest. Een kleine greep uit de luidruchtige minderheid:
1857 Bintangs - Traveling in the USA
1322 Bad Company - Feel like makin love
1201 Free - All right now
0756 Heart - Crazy on you
0431 Jethro Tull - Locomotive breath
0423 Ten Years After - Going home
0398 Iron Butterfly - In a gadda da vida
0241 Uriah Heep - Easy Livin
0138 Jimi Hendrix Experience - All along the Watchtower
0114 Black Sabbath - Paranoid
0085 Alice Cooper - Halo of Flies
0028 AC/DC - Whole lot of Rosie
Waarbij aangetekend, anekdote!, dat de zanger van Iron Butterfly zo dronken was tijdens de opnames dat hij In the Garden of Eden verhaspelde tot...
|
|
|
|
|
|
| There ainât no cure, girl! |
Laat ik beginnen met het belangrijkste nieuws: de Top2000. Hij stond vanochtend in de Krant, die weliswaar pas om half elf kwam, maar hij kwam. Toevallig trof ik de bezorger: ik heb hem mijn dankbaarheid en bewondering getoond. Een dankbaarheid die grenst aan hondsdolheid. Dat vermogen heb ik nog, ouderwets dankbaar zijn. Het is een der vijftien deugden.
Maar goed, die Top2000. Om je de waarheid te zeggen: die hele hitparade zal me aan mijn reet roesten. Dit jaar staat de platgeproduceerde muziek van The Eagles op de eerste plaats, Hotel California. In plaats van de eeuwige Bohemian Rapsody. Op de derde plaats Avond van Boudewijn de Groot. Alsof Boudewijn de Groot geen mooiere nummers heeft gemaakt. Alsof Boudewijn de Groot thuishoort in een Top10 aller tijden.
Nee, het enige waar mijn belangstelling naar uitgaat is Summertime Blues van Blue Cheer. Klik hier voor een clip op JouwBuis, de Beat Club performance uit 1968, en zet het volume op maximaal vermogen. Let vooral ook op het haar van de drummer: zo lang is het mijne ook, alleen wat voller van kleur. Blue Cheer's Summertime Blues, daar hield de oude man toen van, daar houdt de oude man nog steeds van. Ik heb het niet in mijn bescheiden collectie. Ooit had ik de single, maar die is gejat. Diefstal van cultuurgoed, het moest verboden worden. Het gaat weer beter met Blue Cheer. Na een duikeling van plaats 1180 (2008) naar 1727 (2009) is de single nu weer gestegen naar 1674. Zondag tussen twaalf en een wordt het nummer op de radio gedraaid. Radio? Wat dat is? Dat moet je maar aan je vader vragen.
Ik zou Summertime Blues wel in een uitvoering van Triggerfinger willen horen. Ook een heavy trio, maar dan uit Belgenland, thuishaven van mijn blog. Dat ik vlak voor het podium tussen de boxen sta.
Overigens, ik zeg het vast op voorhand: volgend jaar start ik een actie om de song Day by Day van de Bumble Bees in de Top2000 te krijgen. Te zijner tijd zal ik erop terugkomen en hoop dat je mijn actie zal ondersteunen. Dat je het voortzegt. De Bumble Bees: één van de leden komt uit het oude dorp.
Wat wel strafbaar gesteld gaat worden is het oproepen tot een bankrun. Dat wil zeggen: het volk aansporen massaal zijn geld van een bepaalde bank te halen. Zo is de bank van de schurk Scheringa om zeep geholpen. Het klootjesvolk in het kabinet denkt aan een gevangenisstraf van vier jaar! Gelijk aan de straf voor een moord of het seksueel misbruiken van een totale kleuterklas gedurende een jaar. Zijn ze nou helemaal van de pot gepleurd?
Als consument, klant van een bank, sta je in feite machteloos. Een oproep tot een bankrun is een van de spaarzame instrumenten die je hebt. Die zal je dus uit handen worden geslagen. De Gekke Henkies. De volgende stap is stakingen verbieden? Daarmee breng je immers het voortbestaan van een bedrijf in gevaar. Als Albert Heijn in de prijzenoorlog de buurtsuper om zeep helpt: mag dat dan wel? Wij beraden ons op stappen.
En na een aantal detectiefjes werp ik me nu op een mooie pil voor de kerstdagen: Het Goud van de Waarheid (An Instance of the Fingerpost, 1997) van Iain Pears. Ruim 700 bladzijden, daar moet ik de dagen wel mee doorkomen. Lust, verraad, geheimen, moord, belooft de achterflap. En dat klopt: ik heb het al eens gelezen, direct nadat ik het cadeau kreeg van vriend R., met de achternaam Schwab.
|
|
|
|
|
| 23-12-2010 |
| Iâm a terrible party pooper |
Woke up, fell out of bed, dragged a comb across my head. Found my way downstairs... en ik wilde meteen terug tussen de klamme lappen. Man! Vrouw ook! wat is het guur. Hoe ik dat weet? Ik ben al buiten geweest. Even iets in de kliko gegooid, schoenen en juwelen. Die staat naast de voordeur; dat was wel weer ver genoeg. De aangekondigde dooi? Promises, promises. De afspraak voor vandaag, een gesprek, kan telefonisch worden afgehandeld. Waar zouden we zijn zonder de telefoon? Als we dan ook nog, tak-tak-tak, berichten heen en weer zouden kunnen sturen zonder naar het postkantoor te gaan... Een soort elektronische post...
In The Long Lavender Look van John D. MacDonald heeft Travis McGee een scharreltje: de rondborstige Betsy Kapp. Betsy heeft een kat die luistert naar de naam Raoul. Het beest kan zijn eigen naam zeggen. Probeer maar: Raoul. Hoor je het? Zo zal er ergens wel een hond zijn die Ralf heet (no offense) en die zijn eigen naam kan zeggen. Al zal hij wat moeite hebben met de l. Mijn kat Sophie, Felix Dei hebbe haar ziel, kon ook één woordje zeggen. Dan hield ik haar iets lekkers voor en vroeg: Wil je het nou of straks. Dan zei ze altijd nou nooit straks. Ja, Sophie wist wat zij wilde.
Ik voel, los van de borsten, verwantschap met Betsy. Ze heeft een klein huisje, waarin je nauwelijks je kont kan keren. I guess Im a terrible party pooper, but Im just as happy not to go out. I guess my little nest is really why I dont leave this town. I could be anywhere, I guess. Because if I were anyplace else, Id build another nest like this one, with all my own things around me. Im kind of... of... an inward person. I dont really pay a lot of attention to what goes on... out there. Een hoop guesswork, maar: thats me.
Knus is het woord. Ik wil het knus. Of gezellig. In een huiskamer van tien bij tien, of zelfs zeven bij zeven, zou ik me doodongelukkig voelen. Ken je de mythe rond gezellig? Dat het Nederlands de enige taal is met een woord voor die toestand, die sfeer? Wat dacht je van: gemütlich (het Duits kent ook het woord gesellig), acogedor, homelike, hyggelig, piacevole, liant? Om er maar eens wat talen tegenaan te gooien.
Knus en guur zijn klankwoorden, onomatopeeën. Vind je niet? Maar dan op een abstract niveau. Niet in de categorie kievit, koekoek of braakhekke.
Igor, did you water the brains today?
Robert Mikelson, Joram van der Sloot, Keith Bakker, Peter R. de Vries, Geert Wilders... In de media wordt van criminelen tegenwoordig weer de volledige naam vermeld. De schandpaal, het schavot op het marktplein, ze zijn weer terug. En zo schreed de beschaving voort. (Hoe is het toch met Willibrord Frequin?)
Jimmy, speciaal voor jou. Zowel als en maar want ook. Dat je ook steeds vaker uit (geletterde) monden hoort: medias. Oftewel: media als enkelvoud.
Een plaatje. Het is de ergretta alba, de kleine zilverreiger. Mooi beest hè? Ik kom erop, omdat in The Long Lavender Look een egret wordt doodgereden. Die ben ik maar even gaan opzoeken. Plukken, marineren, affijn, kerst.
|
|
|
|
|
| 22-12-2010 |
| Me and Travis McGee |
Er is nogal een roep om stilte in deze barre tijden. Gisteren schreef ik over het interview met Roy Sorensen en meer in het bijzonder over hèt tv-fragment: de uitvoering van 4'33' van John Cage door het BBC orkest. Jimmy liet in een reactie weten dat het zeer onlangs ook is uitgevoerd door Reinbert de Leeuw in Matthijs Draait Door. Het hele stuk, Jimmy, niet de minuut die gebruikelijk is bij Van Nieuwkerk? En is het de olijke, blonde krullenbol gelukt gedurende die 4'33' zijn bek te houden? Dan zijn de wonderen de wereld nog niet uit. Het is voor mij overigens geen aanleiding om straks, als Van Nieuwkerk terug is van vakantie, weer naar het programma te gaan kijken. Reinbert de Leeuw is slechts een krent in de bagger geweest.
In Engeland heeft een aantal muzikanten 4'33" opgenomen. Artiesten als The Kooks, Pete Doherty, Orbital en Imogen Heap. In een poging het dit jaar met kerst op nummer één van de charts te krijgen. Onder het motto: Cage Against The Machine. Dat in plaats van iets dikke-tongerigs van een prutser uit de X-factor, Idols, Bommeltjeskonten Got Talent of een dergelijk Henk Jan Smit-programma. De stilte heeft dus verloren. Waarom verbaast mij dat niet?
Niet dat het echt belangrijk is om te vermelden, maar het is dus toch een X-factor deuntje dat op nummer één terecht is gekomen. When We Collide van ene Matt Cardle; vergeet die naam. Cage Against The Machine eindigde op de 21ste plaats. De cijfers? Cardle werd 439.000 keer verkocht, 433 16.000 keer. Op Facebook had de actie veel meer fans: de pagina John Cage 433 for Christmas Number One 2010 werd door meer dan 90.000 mensen leuk gevonden. Maar zij kochten lang niet allemaal de single. Misschien vonden veel potentiële kopers 99 pence toch te veel voor niets. Niets?
Als ik s morgens wakker word, ga ik rechtop in bed zitten, trek het gordijn naast me open en draai een peuk. Fout en ongezond die peuk? Wis en welzeker, maar ik ben nogal eigenwijs. Vanuit mijn bed kijk ik op de draaiwilg. Vanochtend telde ik daarin tien duiven en een merel. Ach gossie, die merel, dacht ik. Beestje, waar haal jij deze dagen je voedsel vandaan? Ik moet toch een slimme contraptie bedenken. Iets waar noch de duiven noch mijn katten bij kunnen. En ik moet een windbuks kopen, zodat ik verzwakte vogels uit de boom kan schieten, de zogenaamde Oostvaarderse Plassen oplossing.
Mijn contraptie voor digitale tv heb ik inmiddels aangesloten. Gedurende twee weken krijg ik ter introductie het totale zenderaanbod. Ik zal blij zijn als die twee weken voorbij zijn, want momenteel zie ik door de bomen het bos niet meer. Reeds enkele malen ben ik alle zenders langsgefietst. Veel sport, ontzettend veel sport, veel Turkse zenders en een handvol porno-kanalen. Dat zou je eens moeten zien, die porno. Iedere keer dat ik er langskwam was men zo ongeveer met hetzelfde bezig, veel variatie zit er niet in. Dieptepunt is het gay-kanaal. Daar wordt 24 uur per dag slechts getrokken en gepijpt, met zo nu en dan een pik in een kont ter afwisseling. Ik kan me niet voorstellen dat iemand een porno-kanaal voor vast in het aanbod wil hebben. En heus, geloof me, er is seksueel niets mis met mij: ik spits echt de ogen als ik een mooie, blote meid voorbij zie komen.
Vooral in deze tijd worden er veel watertjes verkocht. Uit de Ardennen, uit het Zwarte Woud, er wordt zelfs water geïmporteerd uit Zuid-Amerika. Penning zestien betaal je ervoor. Wie zijn die gekken die dat doen? Vooral: welke gekke Hagenezen doen dat, want ons kraanwater is van uitstekende kwaliteit. Voor een habbekrats en onbeperkt. Is er al een watertje met als reclameslogan: uit betrouwbare bron? Nee? Je mag de leus van me kopen.
Later, als ik groot ben, wil ik iets met Bach.
Na een aantal Jonathan Kellermans en Nicci Frenchen te hebben gelezen, buig ik me vandaag maar weer eens over John D. MacDonald: Travis McGee in The Long Lavender Look (1970).
Dat is toch raar? Op die Travis McGee staat een stempel gedrukt: new! Het boek is veertig jaar oud! Dat je een pak melk van enkele weken oud hebt, verzuurd als je vrijgezelle oud-tante, maar dan toch met de opdruk: verse volle melk.
|
|
|
|
|
| 21-12-2010 |
| Thereâs a hole in the bucket |
Houdt het dan nooit op? Er is hier vannacht weer ongeveer tien centimeter sneeuw gevallen. Dat is na het middernachtelijk uur gebeurd: toen ik naar bed ging was er nog niets aan de hand. Things that happen while you sleeping. Ik ben eens gaan kijken op mijn weblog van december vorig jaar. Dat was toen nog adriaanbontebal.web-log.nl, voor mijn virtuele emigratie dus. Alsof de duvel ermee speelt: het was ook op de zeventiende dat de eerste lading viel, exact dezelfde datum als dit jaar. De natuur valt in herhalingen. Net als ik. Maar er was weer een Krant. Net als zaterdag kwam hij pas om half elf, maar hij was er. Mijn bezorger verdient een vette nieuwjaarsfooi.
Picture this. Je hebt een gat, maakt niet uit wat voor een gat of waarin. Dan heb je nog een gat, dat het eerste overlapt. Zie je het voor je? Hoeveel gaten heb je nu?
I read the news today, oh boy
Four thousand holes in Blackburn, Lancashire
And though the holes were rather small
They had to count them all
Now they know how many holes it takes to fill the Albert Hall
I love to turn you on
Het is het laatste couplet van het prachtige Beatles-nummer A Day in the Life, de slottrack van het album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band uit 1967; ik heb het uitkomen van de lp nog bewust meegemaakt. De tekst van de song is van Lennon/McCartney, maar aangezien Lennon zijn inspiratie haalde uit artikelen die hij in de krant had gelezen, mogen we veilig aannemen dat dit couplet van zijn hand is. Corrigeer me als ik ernaast zit.
En wel hierom. De VPRO zond een interview van Roel Bentz van den Berg met de Amerikaanse filosoof Roy Sorensen uit: onthaast- en verdiep-tv bestaat, je moet het alleen met een zaklantaarn zoeken. Sorensen, de filosoof van schaduwen, stiltes en gaten. Het gesprek werd gelardeerd met beeldfragmenten die door Sorensen waren uitgezocht. Zoals: een integrale uitzending van het stuk 4'33' van John Cage, gecomponeerd in mijn geboortejaar 1952. Een compositie in drie delen. In de overgang tussen de delen, waarin de bladeren op de muziekstandaards werden omgeslagen, was er ruimte voor het publiek om te kuchen. Het stuk zelf? Stilte. Een grote zaal, Barbican Hall, afgeladen vol en het BBC orkest dat doodstil bleef. In feite bestaat de compositie uit toevallige omgevingsgeluiden. Geniaal.
Cage is ooit in een volkomen geluiddichte ruimte gaan zitten. Na afloop zei hij tegen de technicus: toch hoorde ik geluid, hoge tonen enerzijds en lage tonen anderzijds. De technicus: de hoge tonen zijn gerommel in je gehoororganen, de lage het stromen van je bloed. Daardoor wist Cage dat het nooit echt stil is. De uitvoering van zijn compositie toonde het aan.
Een ander getoond fragment: een klei animatie van Platos Grot, uit de Politea van de meester. Lees maar even. Over schaduwen. Kortom: een prachtige uitzending die niet wordt herhaald. Merk ook: Sorensen eerste grote werk: Blindspots (Oxford University Press/Clarendon Press, 1988), is 21 jaar ná de Beatlessong geschreven. Sorensen verwees niet naar de Beatles: de song herinnerde ik me vanmorgen onder de douche.
Ongeloof is het niet: we hebben immers allemaal de beelden kunnen zien. Onbegrip des te meer: de toestand in Minsk. Na de frauduleuze verkiezingen cq verkiezingsuitslag in Wit-Rusland zijn duizenden mensen de straat op gegaan om te protesteren tegen de fascist Loekasjenko. En ze stonden klaar: honderden, zo niet duizenden politieagenten. Zichzelf en de buurman ophitsend door met de schilden tegen elkaar te slaan om vervolgens met de lange lat op de betogers in te rammen. 639 mensen zijn opgepakt, 580 van hen zijn inmiddels tot celstraffen van maximaal vijftien dagen veroordeeld. Het onbegrip? Al die agentjes zijn jongens, meisjes ook, uit het volk. Die laten zich sturen om hun eigen mensen in elkaar te slaan. Het is iets dat ik niet kan en wil begrijpen.
|
|
|
|
|
| 20-12-2010 |
| The smell of cat food, ammonia and shit |
Originaliteit: je hebt het of je hebt het niet. Heb ik het? Vanmorgen heb ik al vroeg de orthopedische werkplaats gebeld om te zeggen dat ik het, gezien de toestand der wegen, vandaag echt niet red langs te komen. De telefoniste-receptioniste zei: het regent afzeggingen. En ik: kijk maar uit, dat kan nog lelijk opvriezen. De afspraak is over de jaarwisseling heen getild, zoals dat heet. Want er is me een pak sneeuw gevallen. Heb je dat niet meegekregen? Dan heb je het achtuurjournaal op zondag niet gezien.
Een samenvatting. Het journaal duurde 14.50 minuten en werd gelezen door onze vertrouwde Herman van der Zandt. De eerste 10.45 (!) werd volledig besteed aan de sneeuwval, bij ons en elders in Europa. De laatste twee minuten aan het weerbericht. Zo bleven er tussendoor nog twee minuten over voor het wereldnieuws: de frauduleuze verkiezingsoverwinning van die droplul van een Loekasjenko in Wit-Rusland (Belarus, zing uit: Bela Roes, op de melodie van Bella Ciao), de spanningen tussen Noord- en Zuid-Korea, aanslagen in Kabul en... het gezin van Willem Alexander (Kim) op vakantie in Argentinië. Verder commentaar lijkt mij overbodig.
Jawel, het heeft flink gesneeuwd en gevroren. Aan de straatlantaarn voor de deur hangen ijspegels, sommigen wel veertig centimeter lang. Een schrikbeeld. Stel je toch eens voor dat zon stalactiet losraakt net op het moment dat een van mijn katten eronder loopt. Het onnozele dier wordt gespietst. En dan zit ik met de gebakken peren, dan heb ik nog maar vijf katten over. Hoe moet dat dan met de trekslede? Want, laat ik het meteen maar verklappen: het is gisteren gelukt. Met mijn zes katten voor een bakplaat gebonden heb ik wel een uur hondenslede gespeeld. Zoals ik al verwachtte hadden de beesten er ook ontzettende lol in. De plaatsbepaling van de afzonderlijke beesten in het span had ik goed ingeschat. Mijn kat die Kat heet is een uitstekende voervrouw en met Kim op de eerste rij ontwikkelen ze een bewonderenswaardige trekkracht. Alleen Hanks en Balzac dreigden zo nu en dan met de gedachten wat af te dwalen. Maar een scherpe snauw van mijn kat die Kat heet bracht hen steeds weer op het rechte pad.
En dan lees ik, in Land of the Living (2002) van Nicci French: I dont know what hit us first, the wall of heat or the smell of cat food, ammonia and shit. There were cats everywhere, on the sofa and the chairs, curled up near the electric heater, lying on the soft brown heaps on the floor. Some were washing themselves, some were purring (spinnen), a couple were hissing at each other, back arched and tails twitching. There were bowls of food by the kitchen door, and three or four cat-litter trays next to them. It was like an obscene version of a Walt Disney film.
De oude Betty in Noord-Londen heeft ruim vijftig katten rondlopen. Wat een genot. Daarmee kan je een hele file kattensleden inspannen. Dan heb je wel een stapel bakplaten nodig.
PS Je gelooft toch niet echt dat ik tijdens de cyclocross van Kalmthout een sledetuig voor de katten heb gepunnikt? Het had natuurlijk zo maar gekund: ik moet nog ergens in een la een vrolijke punnikpaddenstoel hebben liggen, rood met witte stippen. Die paddenstoel heb ik later pas gekocht: vroeger knutselden we er zelf een in elkaar met spijkertjes en een leeg garenklosje. Nee hoor, ik heb elektriciteitsdraad gebruikt. Kim klaagde achteraf wel over striemen: ik zal kraagjes maken van een oude binnenband. Joh, ik ben zo handig.
De cross werd trouwens sterk gewonnen door het talent Tom Meeusen: in de eindsprint wist hij nipt Sven Nys te verslaan. Pauwels werd derde, de Fransman Mourey vierde en Niels Albert eindigde tenslotte op een vijfde plaats. Pauwels blijft aanvoerder in het WB-klassement.
|
|
|
|
|
| 19-12-2010 |
| Winterslaap |
Met deze barre weersomstandigheden verlangt een mens terug naar de winterslaap. Vannacht is hier zeker weer tien centimeter sneeuw gevallen. Op mijn platte keukendak ligt ruim twintig centimeter. Dat isoleert lekker, zou je zeggen. Klopt, en mij ook. Ik ben er nu al zeker van dat ik morgen niet op pad ga om mijn nieuwe prothese te passen. Geen probleem: wat in de werkplaats staat verzuurt niet.
Dat terug verlangen naar de winterslaap: voel jij dat ook? Want het zit in onze genen. Onze verre voorouders, de holenmensen, sliepen van begin december tot ver in februari. Op het gevoel, klokken of kalenders had men niet. Eén familie per hol, wat meestal neerkwam op een kerngezin, want grootouders waren zeldzaam in die tijd; de gemiddelde leeftijd van de holenmens lag op 26,4. Gedurende zomer en herfst werden de voorraden ingeslagen. Vrouwen en kinderen verzamelden noten en andere houdbare vruchten, de mannen zorgden voor een flinke voorraad vlees. Tijdens de winterslaap maakte de heer des hols eens in de drie dagen zijn gezin wakker, waarna er stevig werd geschranst. Om vervolgens met een volle pens weer onder de wol te gaan, of liever gezegd: onder het bont, voornamelijk berenhuiden.
Maar het is niet aan ons gegeven, die tijd ligt ver achter ons. We zullen moeten improviseren. Afgelopen week zag ik een reportage over een man die op de Veluwe met zijn sledehonden, zijn huskys, oefende. Op dat moment was de sneeuwlaag nog te dun, dus de beesten trokken geen slede, maar een quad; dat is zoiets. Daar oefenen ze ook mee als er helemaal geen sneeuw ligt. De honden hadden een lol! Ze straalden uit: hè, we mogen weer. Dat bracht mij op een idee: ik heb zes katten. Maar ik heb geen slede. Misschien kan ik iets improviseren met een bakplaat of een ovenschotel.
Eén van de beesten zal de leiding moeten hebben over het stel. Wie? Het ligt voor de hand de enige man in het gezelschap aan te wijzen, Kim. Dat is geen goed idee, Kim is niet in de wieg gelegd voor leidinggevende. Het is een schat hoor, maar hij is wat vadsig en dommig. Ik noem hem soms Willem Alexander, want daar lijkt hij op. Dit is sprekend Kim, in een oranje shirt en een nagel in zijn neus. Nee, Kim is geen goede leider voor de roedel.
Skitty dan? Dat is een stevige tante, maar ze is een beetje afstandelijk. Niet tegenover mij, maar tegenover de andere katten. Nadat ze van de tiet zijn weten katten niets meer van familieverbanden. Er loopt hier een dochter van haar, mijn kat die Kat heet, en twee kleindochters, Balzac en Hanks, maar Skitty weet nergens van. Ook Skitty zie ik geen leiding geven.
Dan kom ik onvermijdelijk uit op mijn kat die Kat heet. Dat is een felle. Die zie ik het stel wel op het rechte pad houden. Wil je niet luisteren? Dan zal ik je kennis laten maken met mijn rechter voorpoot. Met direct een linkse er achteraan. Ja, zo zal het zijn. Kat rechtsvoor, Kim ernaast voor de power, daarachter Wausje en Skitty en het grut, Balzac en Hanks, net voor de slede, of de bakplaat, of de ovenschotel. De bakplaat denk ik. Vanmiddag moet ik eerst naar de cyclocross in Kalmthout kijken, maar daarna vet ik de bakplaat in, de onderkant, en hang de beesten in het tuig. Dat tuig kan ik wel punniken terwijl ik wielrennen kijk. Het moet lukken: er ligt voldoende sneeuw en ik ben niet zo zwaar. Ik zal buurman Q. vragen fotos te maken. Hè, ik heb er zin an.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
