Over vechten en (vr)eten Want leegte is duizend keer veiliger dan verdriet
13-12-2012
Dag nieuwe blog!
Mijn naam is Zwevelien. Ik ben een beetje gestoord. En daar probeer ik mee te leven. Want ik heb nog tijd genoeg om dood te zijn. Alleen vind ik 'leven' nogal eng. Soms ben ik er heel goed in en geniet ik er van. Er zijn namelijk ook veel goede dingen in mijn leven: ik heb vrienden, een liefje, ik volg een opleiding, ik heb een dak boven mijn hoofd. Ik kan blij worden van een dom liedje of een kwispelende hond. Maar toch, soms doet het pijn om te leven en is de gedachte aan 'de toekomst' te beangstigend. Soms voel ik me zo nutteloos en leeg dat ik me automatisch focus op (niet) eten en afvallen. Ik besef dat het een obsessie is die niets oplost, maar ik kan niet zonder de steun van ana. Het doet me al de rest vergeten en doet me weer geloven dat ik toch iets kan. Ik wéét dat ik niet dik ben, maar ik zie het niet. Ik zie alleen vet. En ik wéét dat dat vet grotendeels tussen mijn oren zit, maar ik durf en kan mijn obsessie met afvallen niet loslaten. Niet op dit moment in mijn leven. Misschien, hopelijk, ooit wel.
Het verdict van de weegschaal en de weekendplannen.
Vanochtend mijn moed verzameld en op de weegschaal gaan staan. Die gaf 49,0 kilo aan. Er is dus werk aan de winkel. Vandaag heb ik 2 boterhammen gegeten en een restje pasta. Ik zit nu ongeveer op 500-600 kcal en ben van plan niets meer te eten vandaag. Straks afgesproken met vrienden, en aangezien ik moeite heb met eten bij anderen komt dat wel goed. Morgen zie ik wel weer, ik bekijk het nu even van dag tot dag want als ik meteen te streng ben voor mezelf dan is de kans groot dat ik het verknal. Een streef heb ik ook niet voor ogen, want ik weet uit ervaring dat het toch nooit goed genoeg is. Dag per dag dus, beter traag maar zeker afvallen. Een kilo per week zou fijn zijn. Volgende week wil ik alle koolhydraten schrappen dus is het belangrijk dat ik niets meer in huis heb van brood, pasta en dergelijke.
