Dag 12 begon eigenlijk met het einde van dag 11... Na het avondeten hebben de mannen zich geïnstalleerd aan de toog van het schitterend hotel gisteravond.
Het aanbod was riant, de barman een vakman en wij hadden dorst..
Dus lichtjes beneveld de bedstee opgezocht tussen middernacht en één uur en lichtjes beneveld ingedommeld.
Deze ochtend wakker gekomen met het zicht op een azuurblauwe lucht, waar Bo Derek en de Blue Lagoon ongetwijfeld stikjaloers van zou worden.
Om terug op de St Jacobsroute te geraken , dienden we eventjes af te dalen (ideaal ) en dan kon het klimwerk terug beginnen , nooit echt steil maar steeds op en af.
In de voormiddag doorkruisten we de stad Burgos, de rijders vonden het een mooie , rustige stad, de volgers vonden het maar niets...zo zie je maar.
Net voor de middag dienden we ook een stukje off-road te verwerken en dat kon niet blijven goedkomen voor die mannen met dat krom stuur...lekke band voor Frans, maar gelukkig was onze sportdirecteur niet veraf en konden we snel gedepaneerd worden en daarna konden we aanschuiven voor het middagmaal.
De wind was de ganse dag duidelijk aanwezig en de gigantische windmolenparken die we hier overal zien moeten ongetwijfeld ferm renderen.
De ganse dag reden we op een hoogte tussen 700 en 1.000 meter en we kregen steeds een bevoorrecht zicht op de gigantische tarwevelden onder de heuvels, de bovenkanten van de heuvels zijn dor en onbegroeid.
De laatste dagen hebben we ook geen enkel dier meer gezien in de weides , enkel gewassen zien we ( en windmolenparken ), wat eten die mensen hier toch.
We hebben deze middag een riante middagstop genoten omdat we niet zo veel km's dienden te verwerken (gisteren hebben we zo'n 20 km dienen te verleggen omwille van de vergissing van Booking.com)
Na de middag moesten we niet echt nog veel km's afleggen , maar het liep van geen kanten, enkele klimmen van enkel km die zeer slecht bolden en een zeer felle tegenwind.
De laatste 10 km was lichtjes bergaf volgens het road-book maar daar hebben we niks van gewaar geworden, we moesten stevig op de trappers duwen om 25/u te kunnen halen
De thermometer liep ondertussen op boven de 35 °C en dat zorgde ervoor dat we toch blij waren " binnen te bollen"
We zijn ondertussen aangekomen in Castrojeriz een piepklein dorpje in de heuvels , we overnachten hier voor 17/persoon ( vermoedelijk zal de rekening van de drank meer zijn ).
Na het overschrijden van de grens gisteren werd het ons duidelijk dat alle wegen vanaf nu naar Santiago de Compostella leiden ( en ook wel een beetje doet lijden ).
Deze ochtend kregen we de mogelijkheid om te kiezen tussen een echt Pelgrims ontbijt of een super de Luxe verwen-ontbijt....Als echte Pelgrims kozen we zonder twijfelen voor de luxe versie, of wat dachten jullie wel.
Na de inspectie van het hoogteprofiel van vandaag konden we met zijn alle op weg...en onmiddellijk kregen we een klimmetje van 7 % van 3 km voorgeschoteld en zo ging het de ganse dag door op en af.
Zoals de meest gladde rijder onder ons opmerkte : we zijn omsingeld door de bergen en we geraken er niet vanaf.
In de voormiddag was het niet zo warm om te rijden ( zo'n 16- 18 ° C ) en tevens de wind weer pal op kop.
Gelukkig viel ons de eer te beurt om de Rioja streek van dichtbij te ontdekken al rijdend.
Onderweg kwamen we 10-tallen, zo niet 100-tallen Pelgrims te voet en ook enkele zwaar beladen fietsers tegen , die duidelijk niet onze luxe hadden.
Soms zien we echt ganse gezinnen met pak en zak onderweg gestaag voortbewegend over de kiezelwegen die zij dienen te bewandelen. Deze wandelwegen lopen vaak evenwijdig met de gewone wegen die wij berijden
Overal langs de weg zie je de bordjes dat we op de juiste weg zijn , ook doen de plaatselijke Spanjaarden hun best om toch een beetje geld te verdienen achter de Camino-gangers door kamers aan te bieden en/of drinken en eten te serveren.
Toen we even een grindwegje dienden te nemen , waar ook de wandelaars voorbijkwamen, konden we zien dat in een kilometers lange afsluiting overal houten kruisjes in verweven waren van de mensen op weg naar Santiago
Vanaf de middag werd het behoorlijk wat warmer en andermaal liep de temperatuur op tot zo'n 28°C maar nog steeds met een vrij stevige wind.
In de namiddag kregen we nog steeds het nodige klimwerk te verwerken maar het was steeds goed lopende asfalt en niet al te steil en lang .
Omdat we voor de middag een klein omweg gemaakt hadden, tevens even te hebben geprofiteerd van de Spaanse autosnelweg ( en het was niet om ons gemiddelde naar omhoog te trekken ) hebben we beslist om even af te wijken van het geplande traject om zo de voorziene slaapplaats te bereiken....dachten we.
Door een fout bij Booking.com was het echter niet mogelijk om te overnachten in het godvergeten dorpje waar we in een Casa Rural gereserveerd hadden.
Van daaruit hebben we een nieuwe slaapplaats geboekt in Villafrancha , en zoals het er hier uitzien zullen we het ons niet beklagen.
We hebben de dag afgerond met 153 km op de fiets , 2.099 hoogtemeters en in totaal hebben we ons zadel 6u40 lekker onder ons geteisterd kontje gevoeld
dag 10 : Saint Jean Pied de Port - Puente la Reina
Eviva ESPANA...Dat was de leuze van vandaag.
Helaas zoals we al 's nachts konden gewaar worden zijn we deze ochtend opgestaan met het hoofd in de wolken ...en de bergen ook. Tevens waren de hemelsluizen opengezet , op een wijze waar de gemiddelde sluiswachter langs de Leie toch wel stevig jaloers van zou worden.
Dat zorgde voor nogal wat heen en weer geloop langs het dagelijks episch centrum van het vertrek nl. " de camionette van Nick " .Benen inwrijven, broekzalf nog eens aanbrengen, bandenspanning nog eens extra controleren, regenvestje aan , beenverwarmers aan, beenverwarmers uit, lange broek aan , lange broek uit, mouwstukken aan, regenvestje terug aan....
Rond 9u30 hebben we dan toch beslist om er aan de rit te beginnen waar van we wisten dat er weinig tijd voor opwarming zou zijn ( zie hoogteprofiel ).
Aanvankelijk was het makkie brokkie maar de het asfalt liep van geen meter : op en af , putten in wegdek, draaien en keren...
Echter had ik gisteravond even het traject voor vandaag bekeken en het leek niet echt overeen te komen met wat er beschreven stond....
Juist : misreden , gelukkig niet zo erg, zo'n 11 km klimmen..... en dan even overlegd met de sportdirecteur die wel de juiste weg naar omhoog was gereden en er zat voor ons niets anders op dan terug te keren naar ons vertrekpunt ( goed voor de conditie hé)
na 22 km konden we terug van start gaan en was het wel terug onmiddellijk klimmen maar dan wel op de juiste weg, wat toch steeds iets vlotter had.
De Roelandspas is de overgang van Frankrijk naar Spanje en de grens ligt in Valcarlos zo'n 8 km op de klim.
De klim was +/- 26 km maar bracht niemand in de problemen , het was een gelijkmatige klim van gemiddeld +/- 5.5 % .
De top werd als eerste gerond door Mathias op de hielen gezeten op Arthur en dan verder de anciens Frans en ikzelf ( ik ga geen excuus inroepen )
Iets na de top versterken we innerlijke mens en dan kon het lekker tsjeezen naar beneden gaan.
Het slechte weer was ondertussen verdwenen en in de loop van de dag liep het kwik op tot zo'n 28 °C.
We kozen voor een alternatieve route rond Pamplona ... Toch altijd oppassen met die stieren hé.
Van zodra we de weg naar het westen opgedraaid waren , kregen we de wind scheef op kop en dit zou wel eens een aantal dagen kunnen duren.
Ondertussen hebben we na 123 km en 1.614 hoogtemeters onze intrek genomen in een schitterend hotel , gespecialiseerd in mensen zoals wij , in Puenta la Reina.
De dag na de rustdag begon traditiegetrouw met het ontbijt, waar Arthur al direct de vorm van de dag ten toon spreidde door zijn vader in een gekende omhelzing te begroeten .
De man die met plichtsbewustheid van een Engelse wacht het ontbijt gade slaagde, had gelukkig niet in de mot dat er enkele bananen van het toch wel iets te povere ontbijt-buffet verdwenen zodat de rijders toch wel al swingend de dag zouden doorkomen.
De routine van het vertrekken aan de camionette waren de rijders nog niet verleerd na de rustdag en we konden de beentjes terug strekken op de fiets.
De eerste 40 km verliepen langs vlakke wegen maar zodra we het bordje voorbijreden dat het gedaan was met de région des Landes veranderde het landschap in een schilderij van groene heuvels en pittoreske dorpjes waar hond nog kat te speuren waren.
Voor de rijders had de rustdag duidelijk deugd gedaan en het tempo werd er lekker ingehouden zonder dat de spieren geteisterd werden.
De middagstop werd ruimschoots benut ,aangezien we niet echt veel km's af te leggen hadden vandaag.
Tijdens de lunch aan de mobilhome in Uhart-Mixe konden we vaststellen dat er hier blijkbaar een vrij stevig onweer de regio had gepasseerd want nogal wat bomen en stenen waren door de rivier , die het dal doormidden spleet, meegesleurd.
De Heilige maagd Maria die ons tot nu enkel in de camionette vergezelde werd vandaag eindelijk losgelaten op tafel tijdens een diepzinnig bezinning moment na het vullen van de buikjes.
Arthur maakte van de middagpauze gebruik om een snelcursus "lekke banden vervangen" te ondergaan onder het toeziend oog van de jury van dienst ....of alle banden effectief lek waren of dat ze door één of andere snoodaard werden leeggelaten zullen we waarschijnlijk nooit weten.
Na een middag-pauze waar een doorsnee Spanjaard jaloers zou van worden , restten ons slecht nog 27 km tot aan onze slaapplaats voor vanavond, die we met zijn allen vlotjes bereikt hebben.
De leegloper die ik had kon me niet tegenhouden om de klim van +/- 2 km van gemiddeld 7 % vlotjes te ronden, ( de langste klim tot nu toe )
Met het binnenrijden van het Baskenland zijn we ook omsingeld door heuvels van zo'n 600 meter ( info van de waard van het hotel, als hij liegt ..... ) die er in al groentinten bijliggen
We bevinden ons nu in Saint Jean Pied de Port en er schijnen hier ongeveer dubbel zoveel regendagen te zijn dan in België.
Wij reden vandaag in ideale omstandigheden , zo'n 22°C en quasi geen wind, slechts 89 km maar wel reeds met 780 hoogtemeters in de laatste 40 km
Voor ons liggen de Pyreneeën te wachten als een waakhond die voor de deur ligt en veinst te slapen, maar ongetwijfeld op een goeie ( of voor sommigen een slechte ) dag zal toehappen.
Om dit bericht af te sluiten zou ik graag even verwijzen naar de laatste foto die hier toegevoegd wordt vandaag.... goed gezegd van die man toch
Wat doen topsporters op de avond voor de rustdag ??? Juist ja : eten en vnl drinken
Gisteravond zijn we met zijn allen het plaatselijk Hof van Cleve gaan vereren met ons bezoek in het dorpje Saubusse waar we 2 nachten verblijven.
De waardin bleek een landgenote van ons te zijn , ze komt nl. uit Luik.
Eens de voeten onder tafel geschoven deden de uitbaters er alles aan om ons te verwennen en daar zijn ze aardig in geslaagd ..
bij den aperitief een lekker assortiment patés, boudin noir, salami, hesp , augurkjes ...en dat alles gepresenteerd op een ardoise waar een normale dakwerker al snel een lift zou voor gebruiken om deze op het dak te leggen.
Als hoofdgerecht kregen we een lekkere entrecôte gepresenteerd voor de één met een pepersausje en de andere de typisch Franse "sauce à l' échalotte".
De jeugd en nog wat dames verkozen dan weer een typisch Frans gerechtje : pasta Carbonara, tot de verbazing van sommigen met een eitje.
De avond werd afgesloten met een lekker pousse cafétje en nog wat pilskes en dit alles in het wondermooie gezelschap van een paar plaatselijke deernes.
Eenmaal terugaangekomen aan het hotel kwam Paul dan nog op het lumineuse idee om een gin-tonic te prepareren om helemaal plat te gaan.
vandaag na een stevige avond vertrokken in Landon en onmiddellijk mogen kennismaken met de schitterende Chateaux van de Sauternes ( 2014 wordt een schitterend wijnjaar , deze info krijgen jullie alvast in primeur)
Daarna reden we door de weids uitgestrekte bossen van de Landes...Jongens toch , rechtdoor dat het hier is en bossen ..
Zowel tijdens de voormiddag als namiddag zat de wind schuin op kop en niettegenstaande dat het vandaag een vlakke rit was kruipt het in de benen.
De rit vandaag werd onderbroken met een Gin-Tonic moment van de volgers ( de rijders beperkten zicht tot Heineken de laatste 20 km) .
De regenbui van gisteren was onder lichte dwang verdrongen door de zon en ook dat liet zich voelen.
Het kwik klom andermaal boven de 30°C en dan kan een mens al eens dorst hebben..
Na de middagstop hebben we zowat 70 km rechtdoor gereden zonder ook maar één etablissement tegen te komen waar de innerlijke mens kan versterkt worden...gelukkig kwamen we dan toch in een dorpje terecht waar we ons hebben verfrist met ijs, cola en Heineken)
ondertussen zijn we na 170 km en slecht 443 hoogtemeters aangekomen in onze residentie voor 2 nachten.
de rustdag morgen komt misschien wel op het juiste moment, want de komende dagen komt het klimwerk kom eraan en we zouden morgen tijdens de rustdag graag nog even de conditie bijwerken
Aangebakken foto's volgen nog later op de avond of morgen
over vandaag valt eigenlijk niet veel te vertellen....fietsen en aankomen dat zou het zo ongeveer kunnen zijn als samenvatting
Maar er kan toch even een uitzondering gemaakt worden en een kleine toelichting gegeven worden..
de ochtend begon niet als alle voorgaande op weg naar Santiago..
Het is toch wel even opkijken als je eigen vrouw naast je ligt ipv Frans , maar allez.
na de gebruikelijke tactische bespreking over kopwerk en zijwind enz konden we echt beginnen aan het belangrijkste moment van de ochtend ..Broekzalf.
na het verlaten van Angoulême ( volledig uitgedost in zomer outfit ) kwamen we terecht in een totaal andere streek dan de voorbije dagen dat vnl. bestond uit weidse graanvelden en toch wel iets verwelkte zonnebloemen was het nu de beurt aan kilometers bos geflankeerd door varens waar de ex-KSA-ers enkel maar kunnen van dromen om een matras te maken op twee-daagse.
De voormiddag verliep voornamelijk over stevig glooiende wegen en dat resulteerde na zo'n 40 km reeds in 550 hoogtemeters aan de stop bij Nic en Caroline .
De zonnige voormiddag kreeg echter behoorlijk wat tegenwind en dat hebben we ondervonden ..van rond de middag tot rond 16 u hebben we regen op onze helm gekregen en nog geen klein beetje.
Gelukkig zijn we ondertussen verwend met de camper van Paul en Nancy waar we onder de luifel het middagmaal konden nuttigen.
De wijnliefhebbers onder de lezers zullen ongetwijfeld beginnen klappertanden bij de namen als Lussac en St. Emilion , en dat hebben we ook gedaan ...niet van de ronkende namen maar vnl. van de quasi apocalyptische weersomstandigheden.
Regen en wind werden ons deel en de geur van kalksteen en sulfer sloegen door de warmte van de voorbije dagen en de plotse regen in de neus.
Het vermaarde St. Emilion zullen wij ons herinneren als de plaats waar de koffie en taart in de camper van Paul en Nancy elke prestigieuze wijn in de vernieling drong.
Vandaar was het nog zo'n kleine 50 km te rijden tot onze slaapplaats, gelukkige verminderde de regen en konden we toch nog rustig genieten van de schitterende streek achtervolgd door onze sportdirecteur en de verwenauto.
We zijn aangekomen in Langon met 180 km en 1.654 hoogtemeter op de teller en dat is iets meer dan voorzien.
De rit van vandaag is zo'n uurke achter de rug en verliep voor Mathias met 2 x fietspanne in de vorm van problemen met het achterwiel : 1 x spaak uit achterwiel en 1 x achterwiel geplooid geplooid, dus zat er niets anders op dan plan C in te roepen ( mannen weten waarom).
De rit zelf verliep in een verzengende hitte en de vrij korte rit verliep vnl. op het type asfalt waarvan men denkt " kan dat niet wat fijner gemalen worden?" , dat loopt echt van geen meter.
en de ervaren lezer van deze blog voelt het al aankomen : dat is hier gene meter plat....steeds heuvel op heuvel af , waarbij de Heuveltjes van Erica in het niets verzinken.
De streek waardoor we vandaag onze benen mochten laten zien was gekenmerkt door immense graanpartijen en Zonnebloemen die ongetwijfeld een stijve nek moeten hebben omdat het Zuiden hun geliefkoosde richting is.
de rit van vandaag werd rond de middag onderbroken door een bezoek aan een plaatselijk marktje met een uitgebreid assortiment aan kraampjes : hier volgt het overzicht van de totale markt
- een kraam met groenten en fruit , waar we de dagomzet verdubbelden van de uitbaters met de aankoop van een doos framboisen een 330 gr kersen
- dan verder een kraam gespecialiseerd in Noordzee, echter de Noordzee is hier van geen kanten te bespeuren , waardoor de vliegen op en rond de vis de tijd van hun leven hadden (onze omzet : 0 )
- het kraam met schoensmeer, honing , confituur en allerlei lederverzorgingsproducten was voor ons ook geen toegevoegde waarde en lieten we wijselijk links liggen
- maar dan na het lekker toeven op de markt botsten we op het kraam met de plaatselijke charcuterie en lekkernijen....Jongens daar verkopen ze lever, nierkes , varkensneuzen, boudins, paté ( niet altijd even licht verteerbaar tijdens het klimmen ) en de niet te versmaden Andouilette.
Frans sprong nog even binnen bij de plaatselijke bakker met de opdracht een Frans brood te bestellen en we konden aan onze pic-nic beginnen.
Na het eten werden de voetjes even omhoog gelegd en zonder slaapliedje gingen de oogjes even dicht bij sommigen, terwijl bij anderen de batterijen maar niet leeg raakten.
Om terug op gang te geraken na de middag was het wel even slikken , direct klimmen om uit het centrum te geraken en zo ging het eigenlijk de ganse namiddag door in de verzengende hitte.
In de namiddag was het niet zo evident om een stopplaats te vinden om nog beetje fris drinken bij te tanken maar iedereen bereikte vlot de slaapplaats van deze avond.
Ook zijn ondertussen de vrouwkes toegekomen met driver Paul en Nancy en we kijken uit naar een leuke avond en verder verloop van onze Camino.
Zoals dagelijks proberen we eerst via GPS op de St Jacobsroute te geraken om deze dan zo getrouw mogelijk de route te volgen via de kaart en/of GPS.
Echter uit Tours raken met de fiets is voor ervaren pelgrims, wat we ondertussen toch wel zijn, geen senecure.
Maar liefst 3/4 u duurde het voor we een beetje op een deftige Departementale geraakten en een beetje in ons tempo geraakten.
Nu moet gezegd worden dat de straten om en rond Tours ook niet echt biljarttafels zijn, dus van 's morgens vroeg was het duwen op de trappers om de venijnige hellingen op te geraken.
Na Tours bolden we verder aan een strak tempo nog steeds met een lekker briesje in de kont.
Zoals steeds hadden we bij het ontbijt het hoogte - profiel even bekeken en konden concluderen dat het een makkelijk ritje zou worden met de vingers in de neus.
Later op de dag konden we niet anders dan vaststellen dat de wegen in Frankrijk minimum " vals plat " zijn en dat het dan steeds omhoog loopt....raar toch
Het middagmaal bestond dit maaltijd uit een pastasalade, gevolgd door een kleine siësta aan de oevers van rivier de Vienne in Dangé Saint Romain.
De rivier de Vienne was zowat gedurende de ganse dag onze bondgenoot, behalve dan dat het water precies altijd vlot beneden komt, en wij stroomopwaarts fietsten.
De gesprekken die gisteren onderweg op de fiets werden gevoerd tussen Vader en Zoon Maenhout verlopen ongeveer zo : " hoe is't met uw gat ?" antwoord : "vent toch"
In de namiddag hadden we de tijd om nog even te stoppen in een plaatselijk drankgelag , waar de ene een koele cola dronk en de andere zich liet verfrissen door een hete koffie.
De tv die op de achtergrond op de Tour de France stond afgesteld kon niet echt veel van onze aandacht trekken aangezien die gasten niet veel oog hebben voor het landschap , terwijl wij al fietsend niet anders konden vaststellen dat Frankrijk het land is van de duizend watertorens.
Het kwik was andermaal opgelopen tot zo'n 36 °C maar daar zijn we ondertussen al tegen bestand,
Bij aankomst in Poitiers stonden er 122 km op de teller en zo'n 680 hoogtemeters. Om nog even een idee te geven van calorieverbruik : dat moet tegen de 4.00 kcal liggen
het hotel in Poitiers was makkelijk bereikbaar en was gelegen in een doodlopend straatje waar er ruimte voldoende was om de fietsen een grondige beurt te geven.
Aangezien we vrij vroeg in het hotel aangekomen zijn ( rond 16 u ) hadden we meer dan genoeg tijd om het vochtverlies aan te vullen.
Het avondmaal werd genuttigd in het hotel en op zo'n moment kan een oesterke wel eens deugd doen ....net als het karfke wijn.
Ondertussen hebben we zo'n 600 km afgelegd en dit laat zich zo al een klein beetje voelen links en rechts...
ziehier een korte samenvatting :
- Arthur : altijd een beetje te koud en "gevoelig aan het zitvlak". De beentjes al een beetje stijf bij het verlaten van de slaapkamer 's ochtends ( voor de twijfelaars : links en rechts been)
- Mathias : blaakt van gezondheid en dolblij dat er aftersun mee is zodat zijn getaande huid tot zijn recht zal komen . De kuiten spelen een beetje op , maar niks ergs
- Frans : Nadat de koppijn van de eerste twee dagen was verdwenen, is het vnl zijn tere Achillespees die hem last bezorgt, de voeten voelen oververhit aan maar gelukkig is de fysiek oké
- Bart : de eerste twee dagen vnl last van de gevreesde kwaaltjes rug en knie maar vandaag merkelijk beter., dankzij een rugmassage van Frans. De tintelende handen ( door de druk op het stuur) bezorgende me ondertussen wel een slapeloze nacht.
tevens begint het zitvlak gevoelig te worden ( zelfs bij het nuttigen van een glaasje Rosé )
- Nic : onze soigneur, sportdirecteur waar menig professioneel wielerteam jaloers van zou worden , blinkt in zijn vel
Na een verkwikkende nacht in het Kyriad in Chartres deze ochtend met een stralende zon vertrokken.
Zoals de plaatselijke Sabine met het Hoge Drukgebied ons had beloofd, met de wind in het gat gezwind richting Chateaudun , waar Nic ons stond op te wachten voor de gewoonlijke voormiddag - stop.
het mooie marktplein van Chateaudun werd bereikt na een stevig klimmetje maar het loonde de moeite ( zoals gans de tocht tot nu toe ).
De thermometer duidde ondertussen een slordige 30 °C aan maar dat kon de dappere fietsers niet deren richting Vendôme met nog steeds een aangenaam windje onder de kont ( het is eens wat anders dan een windje van een kamergenoot in het gezicht)
In Vendôme stond de Pizzaboy van dienst, Nic, ons op te wachten om de welverdiende sportmaaltijd te nuttigen.
Na Vendôme werden we genoodzaakt door de GPS om even een Nationale te volgen maar dat zullen ze zich nog lang herinneren tussen Vendôme en Tours, de teller ging vlot boven de 40 km/h ( jaja met de wind terug in het gat ) echter zijn die Nationals niet de meest aangename wegen om op te djeezen op weg naar Santiago de Compostella....Daarom werd verkozen om een iets langere route te nemen langs landelijke wegen.
Echter de nieuwe navigatietechnologieën en koersfiets dat werkt nog niet perfect samen ( te veel kiezelwegen en off road ) en na een 30 km terug geopteerd om terug de Nationale te nemen om de laatste 20 km richting Tours te voltooien.
Het vrij drukke Tours werd bereikt na 178 km en 880 hoogtemeters.
De rit verliep voornamelijk over asfalt van het type " Fransen asfalt" ( dwz grof en slecht bollend ) langs uitgestrekte graanvelden met indrukwekkende oogstmachines ( zijn ze hier sneller dan in Vlaanderen ??)
Rond 17 u werd de intrek genomen in hotel Mirabeau in Tours waar ze Heineken weten te serveren van een Hemelse kwaliteit
even ter verduidelijk waarom we naar Santiago rijden !!!
we willen zeker niet heilig verklaart worden ,hebben niets goed te maken (er zijn er onder ons die het anders zien)
Het idee is ontstaan vorig jaar op verlof in ibiza de familie maenhout en vanderhaegen hebben daar een heerlijke tijd beleefd toch had
ik (frans maenhout) het idee om een actieve fietsvakantie te ondernemen , vandaar dit traject (banane mocht meer maar es zwak of ie mag niet van Nathalie)
Velen hadden twijfels , maar onterecht want weg zijn (nu nog aankomen)
even over dag 2:
kwa hoogte meters deftig wat meer dan gisteren totaal afstand 192 km op hobbelige afstandwegen geen fluisterasfalt
Vandaag de eerst richtingaanwijzers tegen gekomen van de Santiago route ( steevast geremd om foto te nemen, volgt nog )
der stonden geen km op voor het ogenblik speelt dat ook niet veel rol (iedereen is uiteraard in topconditie )
Morgen rit van chartre naar tours mee nick onze manager kan dat niet mislopen
Wat doen die gasten toch 's avonds ??? hoor ik jullie al denken tot hier.
Heel éénvoudig ...veel tijd hebben we niet om de bloemetjes buiten te zetten.
De eerste avond ingecheckt in het hotel en spontaan een pilsje besteld om te bekomen van de inspanningen van de dag , het moet gezegd dat de youngsters Arthur en Mathias op totale onthouding leven .
daar na een verkwikkende douche , waarbij Frans uitgebreid mijn rechterbeen heeft ingezeept. Daarna een brasserie bezocht in het centrum van Compiègne.
De sportmaaltijd van gisteren was voor zoals het echte topsporters hoort perfect op maat geprepareerd voor de betreffende rijder dwz. de ene een omeletje de ander een steakskes en voor de echte culinaire sporters de onvermijdelijke ANDOUILETTE.
tegen 22 u zijn Frans en ik in lepeltje-lepeltje in slaap gevallen onder het goedkeurend oog van Nick.
Om 7 u werden we gewekt door de Blinde Vinken in Compiègne , daarna een Frans ontbijt , zoals een Frans ontbijt hoort te zijn ,
Nog even de kamer fantsoeneren ....en dan weer gezwind de fiets op
Compiègne, voor de wielerliefhebbers vnl. gekend als de startplaats van de kassienklassieker Parijs-Roubaix, echter vanaf heden staat het gekend als de eerste stopplaats van onze Camino.
Deze ochtend rond 8 u was het moeilijk om de uitzinnige meute op afstand te houden ( foto 1), bij deze hartelijk dank aan de talrijke opkomst op deze zondag.
Met zijn vieren, net nog niet Heilig verklaard, ( foto 2 ) werden we de eerste kilometers vergezeld door het supertalent in Spé Jasper ( amper 8 jaar ), Sterke beer Youri en fabrieksrijder bij Peugeot Banane (hopelijk is deze ondertussen al thuis).
In Neuville en Ferain passeerden we dan de Franse Grens .
Door en rond Rijsel geraken was een processie van rode lichten wat ons gemiddelde drastisch gekelderd werd.
het middagmaal werd klaargemaakt door Patsy gisterenavond en lieten we ons welgevallen in de buurt van Seclin ( foto 3 ), onze sportdirecteur Nick had netjes de stoeltjes uitgeklapt zodat we even de benen konden laten rusten.
Na de verkwikkende lunch geraakten we wel goed op dreef, misschien wel dankzij de lekkere pastamaaltijd.
De wegen in de Somme werden steeds rustiger en rustiger en ook liepen de rechte wegen steeds meer op en neer.
Geflankeerd door grote partijen tarwe ( of zoiets ) en ook wel windmolenparken, passeerden de kilometers gezwind onder de wielen.
Zo'n 70 km van ons doel van de dag begon de wind op te steken en heel af en toe stond die stevig op de kop , maar Mathias wist er goed raad mee.
De eerste lekke band van de trip werd ook genoteerd vandaag ( foto 4 ), en die eer viel Mathias te beurt. Echter met de nodige know-how van de anciens werd dit euvel snel verholpen.
na 218 km stond Nic ons, wuivend van op het balkon, op te wachten aan de oevers van de Oise in Compiègne waar we onze intrek genomen hebben in het Hotel de Flandre voor deze nacht.
