Hoe lang kan je zwijgen, alles verkroppen

Een leven leiden dat je leven niet is

Niet kunnen zijn wie je eigenlijk ben

Zo lange tenen heb jij, zo gevoelloos moet ik zijn

Jou dagen gevuld met mensen om je heen

Terwijl vier muren me weer in die rol dwingen

Ik kan dit leven niet meer aan

Ik wil dit leven niet meer

Ik wil leven

Mijn eigen

Leven

Maar hoe???

Pff, zo moeilijk allemaal

Zo grenzeloos dat dit al duurt

Hoe lang nog?

Voor ik eindelijk heen mag gaan

Naar daar waar de rust me toelacht

Hmm, ben ik een beetje in poëtische bui?

Wie weet, maar op die manier kan ik een stuk mezelf zijn

Raar hé, maar ja zo is het nu eenmaal…..

Is dit enkel een gevoel of is het ook zo dat de geschiedenis zich herhaalt?

Dat mijn verleden steeds verder loopt en steeds mijn toekomst wilt innemen?

Als kind, hoe klein ik ook was…

Moest en zou ik steeds mezelf wegcijferen, doen wat er van mij wordt verwacht

Flink dit, flink dat, even links lopen was uit de bozen, nee knikken terwijl er ja werd verwacht

Werd bezegeld met schietende ogen….

In de greep van mijn moeder, steeds haar zin moeten doen, want o wee, hoe slecht was ik niet als ik mezelf wilde onplooien…. Ze zou de greep op mijn maar eens kunnen verliezen

Na dertig jaren is ze die greep ook verloren, gelukkig maar!

Maar hoe is het nu, ik voel die greep nu weer, niet mezelf mogen onplooien, niet mezelf kunnen zijn

In de greep…. Van mijn eigen man…….

de laatste tijd, heb ik het ontzettend moeilijk
maar als ik er bij stil sta is het wel raar
al een hele tijd ben ik aan het afbouwen met mijn antidepresiva of hoe schrijf je zoiets
nu ik al een tijd ben gestopt
geeft het me het gevoel, dat ik mezelf beter kan wegcijferen als ik die pillen neem
dat alles gemakkelijker wordt geslikt ( en dan bedoel ik niet die pillen...)
gek, dat je door pillen tenminsten kunt worden geleefd.....