De eindfase houdt vooral een zucht van opluchting in. En tevredenheid met het eindresultaat.....
nog even ernaast zetten hoe het was :
Het plafond voor en na de eerste laag verf. Subtiel verschil maar de satijnglans maakt de hele kamer lichter.
De behangtafel is alvast gereserveerd in 2016. Eerder zien we het niet zitten dit nog eens te doen, alhoewel.......
De nieuwe ramen zijn geplaatst. Even een huis vol stof, dat echt over kruipt. Zelfs door de doeken heen, die ik overal opgelegd had. Echt vervelend is het stof van de glaswol die er vroeger tussenzat. Je vel steekt overal op den duur. Maar het is het wel waard. Nu alleen nog over al behangen en het plafond schilderen in de woonkamer (tegen dat laatste zie ik het meest tegenop). Mijn zoon loopt boos omdat ik "vlindernetten" voor de mooie ramen gehangen heb, die volgens hem uit de jaren stillekes komen.... Tja, je kunt niet voor iedereen goed doen.......
Woonkamer vóór de werken.
Ons huis vóór de werken :
.... en zo ziet het er uit na fase 1 :
De plaatsing van 11 ramen en een voordeur duurde alles bij elkaar 1,5 dag. Het opruimen iets langer.
We verwachten dat de nieuwe ramen begin maart geplaatst gaan worden. Ze mogen komen. We zijn er klaar voor. Eén dezer dagen ga ik beginnen met alle prularia die hier overal verspreid staan in te pakken. Als alles dan klaar is, kan ik dan selecteren wat ik nog gaan terugzetten, en wat ik nog even aan kant ga schuiven. De hoeksalon staat in proefopstelling, (dwz : een kwart gedraaid) daarom moesten we wel de tv verplaatsen, en da's wat anders. We hebben een tamelijk grote tv, nog zo'n grote leopard-tank. We hebben de geknipte plek voor een flatscreen, maar een log geval van 85 cm breed, en 57 cm diep kan daar natuurlijk niet op. Mijn oude pc tafel hebben we dus maar half gesloopt, en voor het gemetste muurtje met eiken plank op gezet, zodat de tv, digibox en dvd/video er ook nog bij kan. "je ziet wel dat het voorlopig is.."zeg ik er tegen iedereen bij, voor ze zelf iets kunnen zeggen "In afwachting van onze Sony Bravia." Een mens mag toch dromen, nietwaar? En aangezien we onze pc tafel kwijt waren, hebben we die vervangen door een degelijke bureautje (met dank aan tante Nicole). Barkast verzet naar een muur dichter bij de salon. We moeten nu 15 stappen minder zetten om zat te geraken. Pc staat ook ergens anders.... Enfin, de grote volksverhuizing is begonnen. En als de mannen van de ramen komen, mogen we dan wéér alles uit de weg zetten en afdekken.......
Ondertussen is mijn man overtuigd van de overige veranderingen in de living. Wat te vlug overtuigd, heb nieteens de truc met de bureaulamp moeten proberen...Damned ! Behang is al gekocht, lusters zijn gekocht, gordijnen en glasgordijntjes liggen klaar...
Het leven kan weer zijn gewone gang gaan. Man weer gaan werken, zoon op school. De rust kan weer even terugkeren. Niet dat ik de hele dag niks doe, of dat ons huis echt overbevolkt is als ze wel thuis zijn. Maar als je gewoon bent je dag zelf in te delen zoals je zelf wil, is het wel vervelend als er ineens iemand over de pasgedweilde en nog natte vloer loopt ; je hoogdringend nodig heeft en van je eist dat je alles laat vallen - want het huis gaat spontaan in brand vliegen - als je niet direct toont waar dit of dat ligt... Ik wil tijdens mijn dag zelf uitmaken wanneer ik aan de dagdagelijkse taken begin, in wanneer ik even een pauze neem. Wat Vitaya voor bij de koffie kan ook ontspannend zijn, en dat heb je ook nodig. Het klinkt allemaal banaal, maar veel mensen/mannen (laat ons aannemen dat mannen ook mensen zijn ) vertrouwen er zodanig op dat vrouwen wél kunnen multi-tasken, en sowieso alles kennen van het huishouden, dat ze verwachten dat we overal tegelijk kunnen zijn. Het huishouden klinkt simpel. Geen speciale diploma's vereist. Geen keurmerk of Iso norm die bewijst dat er kwaliteit geleverd wordt. En daar zit het hem. Wanneer ben je een goede huisvrouw ? In principe moet ieder gezin voor zichzelf uitmaken hoe ze willen leven. Vaak is de mening daarover al verdeeld binnen het gezin. Het kan soms wat tijd/jaren kosten eer manlief beseft dat je niet bent zoals zijn moeder, dat niet in elk gezin alles gaat zoals bij zijn mama, en dat het echt niét strafbaar is als je je eten anders kruidt dan hoe zij dat doet...
Het is niet mijn bedoeling hier een In Memoriam blog van de maken, maar op korte tijd zijn twee mensen gestorven waar ik een grote bewondering voor had, en daar kan ik niet aan voorbij gaan. Uit respect voor Luciano Pavarotti, hierhet nummer waar HIJ vooral zijn visitekaartje van heeft gemaakt.
ITALIAANS
Nessun dorma! Nessun dorma!Tu pure, o, Principessa, nella tua fredda stanza, guardi le stelle che fremono d'amore e di speranza.
Ma il mio mistero e chiuso in me, il nome mio nessun sapra! No, no, sulla tua bocca lo diro quando la luce splendera!
Ed il mio bacio sciogliera il silenzio che ti fa mia!
(Il nome suo nessun sapra!... e noi dovrem, ahime, morir!)
Vandaag stierf Jos Brink op 65 jarige leeftijd. De fantastische theaterman. De geweldige tv maker. De cabaretier. De duizendpoot. Wat hebben we genoten van die man. Bij zijn programma's kon je met heel het gezin onderuitzakken voor tv en was het altijd lachen. Denk maar aan babbelonië, puzzeluur, wedden dat,.... Elke show die hij maakte, was af. Elk panel waar hij in zat was het raak. Hij kon je heerlijk aan het lachen maken, kon je ontroeren door zijn eerlijkheid. We zullen hem echt missen.
Hallo, Ik ben van plan hier af en toe iets neer te pennen. Niks wereldschokkends. Gewoon wat me op dat moment bezig houdt. Soms wat lichter, soms wat onnozel, soms wat zwaarder. Maar dat is nu eenmaal hoe een mens in elkaar zit. Deze mens althans.
Hallo mijn zoon K is 11,5 en autistisch. Hij is heel moedig. Aanvaardt (nu nog) zijn aandoening zonder probleem. Vooral omdat hij nu beseft waarom hij al sinds 2002 therapie moet krijgen. Dat zorgde vroeger nogaleens voor problemen."Waarom moet dat. Dat is zo vervelend. !" Elke keer weer die vraag. Vooral bij logopedie, omdat hij daar het meeste geconfronteerd werd met zijn bepreking om te converseren. Hij moest soms echt iets in groep vertellen, en dat wou hij niet. Wist niet wat te zeggen... Nu hij sinds een jaar weet wat er aan de hand is, krijg ik geen enkele tegenstrubbeling meer om er heen te gaan. Tijdens de groeptherapie is het nu zelfs zo dat hij andere kinderen wil overtuigen van het nut ervan. Van zijn groep is hij de eerste, en momenteel nog de enige die op de hoogte is. Ik maak daaruit op dat hij rijp is, en groot wordt.(...en moeder oud ;-) ). Veel ouders hebben enorm veel problemen om deze diagnose te aanvaarden. Ik eigenlijk niet. Voor mij was het eerder een opluchting, want zolang je niet weet wat er aan de hand is, denk je dat je zelf het probleem bent. Of dingen ziet die er niet zijn. Eens je dit weet, kan er hulp komen. Zo is het gewoon. Tweede keerpunt kwam er toen het in het eerste leerjaar niet leek te lukken. De directrice, leraar en clb brachten ons een bezoekje. Ze waren overtuigd van het idee dat een jaartje blijven zitten, de oplossing was. Daarna zouden we wel zien. Mijn man geloofde dit ook. "We zullen volgend jaar wel zien." Ik niet. Als je nu weet dat zijn handicap nooit meer weggaat, wat doet het dan uit nog een jaar te wachten met beslissen ? Ik heb toen als enige de vraag gesteld naar ander onderwijsvormen. Buitengewoon onderwijs. Er bleek op 5 km van ons zo een school te zijn waar hij direct terecht kon. Iedereen rondom mij vond dit een te radicale oplossing. Ik zou dat kind een stempel voor het leven bezorgen. Toen hij twee maand op die school zat, veranderde hij radicaal, van een gezorgd, bedrukt kijkend kind, naar een spelend, zot jong vol leven. Met een glimlach op het gezicht. Het is een zware last die van je schouders valt. Vroeger toen wij kind waren, was BLO het laatste dat men probeerde. Ofwel was je zwaar gehandicapt, ofwel had je al zoveel jaar achterstand dat je dat nooit meer kon inhalen. Dat men nu veel vlugger aan BuO. denkt is een zegen voor het kind. Niks om je over te schamen, als je je kind er heen moet sturen.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
maar de satijnglans maakt de hele kamer lichter.
