Vandaag stierf Jos Brink op 65 jarige leeftijd. De fantastische theaterman. De geweldige tv maker. De cabaretier. De duizendpoot. Wat hebben we genoten van die man. Bij zijn programma's kon je met heel het gezin onderuitzakken voor tv en was het altijd lachen. Denk maar aan babbelonië, puzzeluur, wedden dat,.... Elke show die hij maakte, was af. Elk panel waar hij in zat was het raak. Hij kon je heerlijk aan het lachen maken, kon je ontroeren door zijn eerlijkheid. We zullen hem echt missen.
Hallo, Ik ben van plan hier af en toe iets neer te pennen. Niks wereldschokkends. Gewoon wat me op dat moment bezig houdt. Soms wat lichter, soms wat onnozel, soms wat zwaarder. Maar dat is nu eenmaal hoe een mens in elkaar zit. Deze mens althans.
Hallo mijn zoon K is 11,5 en autistisch. Hij is heel moedig. Aanvaardt (nu nog) zijn aandoening zonder probleem. Vooral omdat hij nu beseft waarom hij al sinds 2002 therapie moet krijgen. Dat zorgde vroeger nogaleens voor problemen."Waarom moet dat. Dat is zo vervelend. !" Elke keer weer die vraag. Vooral bij logopedie, omdat hij daar het meeste geconfronteerd werd met zijn bepreking om te converseren. Hij moest soms echt iets in groep vertellen, en dat wou hij niet. Wist niet wat te zeggen... Nu hij sinds een jaar weet wat er aan de hand is, krijg ik geen enkele tegenstrubbeling meer om er heen te gaan. Tijdens de groeptherapie is het nu zelfs zo dat hij andere kinderen wil overtuigen van het nut ervan. Van zijn groep is hij de eerste, en momenteel nog de enige die op de hoogte is. Ik maak daaruit op dat hij rijp is, en groot wordt.(...en moeder oud ;-) ). Veel ouders hebben enorm veel problemen om deze diagnose te aanvaarden. Ik eigenlijk niet. Voor mij was het eerder een opluchting, want zolang je niet weet wat er aan de hand is, denk je dat je zelf het probleem bent. Of dingen ziet die er niet zijn. Eens je dit weet, kan er hulp komen. Zo is het gewoon. Tweede keerpunt kwam er toen het in het eerste leerjaar niet leek te lukken. De directrice, leraar en clb brachten ons een bezoekje. Ze waren overtuigd van het idee dat een jaartje blijven zitten, de oplossing was. Daarna zouden we wel zien. Mijn man geloofde dit ook. "We zullen volgend jaar wel zien." Ik niet. Als je nu weet dat zijn handicap nooit meer weggaat, wat doet het dan uit nog een jaar te wachten met beslissen ? Ik heb toen als enige de vraag gesteld naar ander onderwijsvormen. Buitengewoon onderwijs. Er bleek op 5 km van ons zo een school te zijn waar hij direct terecht kon. Iedereen rondom mij vond dit een te radicale oplossing. Ik zou dat kind een stempel voor het leven bezorgen. Toen hij twee maand op die school zat, veranderde hij radicaal, van een gezorgd, bedrukt kijkend kind, naar een spelend, zot jong vol leven. Met een glimlach op het gezicht. Het is een zware last die van je schouders valt. Vroeger toen wij kind waren, was BLO het laatste dat men probeerde. Ofwel was je zwaar gehandicapt, ofwel had je al zoveel jaar achterstand dat je dat nooit meer kon inhalen. Dat men nu veel vlugger aan BuO. denkt is een zegen voor het kind. Niks om je over te schamen, als je je kind er heen moet sturen.
