Het verslag van Lien, Ellen, Nathalie, Annelies, Kimberly en Stien over dinsdag 25/9:
We vertrokken in Nieuwpoort langs het strand naar Oostduinkerke. Op het strand vonden we veel schatten (schelpdieren, kwallen, touwen, banden). Fabian en Alexander namen een band heel de weg mee. Aan het zwembad in Oostduinkerke aten we onze koek en dronken we ons drankje.
Dan op naar de duinen, Joepiejee!!!
Daar aangekomen begonnen we direct te spelen, af steile hellingen te lopen. Stien maakte daar een grote crash en had pijn aan haar ribben, maar na een tijdje was het al over.
Na het middageten speelden we nog wat en toen gingen we verder met onze zware tocht.
We moesten over het circuit van Oostduinkerke, en toen over een mijnenveld. Daar zagen we de Hoge Blekker (de hoogste duin van België)
Toen naar een open staakmolen, dat was heel interessant. En dan met de tram naar de Vloote (ons hotel)
En nu, wat er werkelijk gebeurde:
-De band waar Fabian en Alexander van 10u mee sleurden was eenéchte Spirelli met een begingewicht van 5 kg en een eindgewicht van 8 kg. De twee waren heel de dag verbonden met een stok waar de band aanhing en dat schept natuurlijk wel een band
-Marco vond een blauw touw dat zo hard stonk dat hij heel veel plaats had op de tram
-De duinen waar de crash plaatsvond van Stien was de Witte Burgh. Een zeer mooi staaltje van duinen.
-Toen het tijd was om te verzamelen, moest de groep 1 uur wachten op Priskilia en Alexander. Hij was op zoek naar zijn horloge
-De open staakmolen was één van de zeven bestaande werkende staakmolens in de wereld. De kinderen tuigden de wieken op, ze draaiden de molen in de wind, ze deden een zak graan na die naar boven wordt getrokken.
-s Avonds konden de kinderen chillen in hun living, met in het achterhoofd vroeg slapen om s morgens zeer vroeg op te staan
-Oh ja, de zon scheen zalig op ons ondertussen gebruinde huid.
Beste ouders en anderen, nu moet ik er echt vandoor, want er is nog zoveel te doen. Ik beloof op mijn communiezieltje dat ik vanavond meer nieuws en hopelijk wat foto's kan bloggen. Nog even dit: De groep is fantastisch! Tot straks...
Het heeft heel wat tijd en zweet en moeite gekost, maar eindelijk kan ik op internet. Maandag en dinsdag heb ik verschillende pogingen ondernomen om jullie nieuws te brengen van de Zalige Zeeklassen. Het is gelukt.
Hier volgt een verslag van Michiel, Simon, Jef, Brent en Thomas over maandag 24/9:
Na 1 uur en een half rijden in de auto waren we aangekomen in Nieuwpoort. We mochten meteen onze bagage uitpakken in onze fantastische kamers. Daarna hebben we een wandeling gemaakt naar en in de duinen. Daar hebben we geduinworsteld. Na een paar gebroken armen en benen mochten we van een hele hoge duin crossen. Sommigen rolden ook. Zand in de oren, mond, ogen, neus, en in de onderbroeken. Na een douchebeurt was dat er allemaal af.
Daarna lekker gaan eten. Dat deed deugd. Een Superdag!!!
Wat is er echt gebeurd:
-Rudy, de papa van Jonathan, sleepte enkele kinderen mee in zijn Bourgondisch gedrag (koffiekoeken gaan halen op de autosnelweg), waardoor de rest van de groep toch wel tekenen vertoonde van ongerustheid
-De Tien Geboden werden al voor een deel ingelost. Tijdens het middageten werden de hongerigen gespijsd. Kimberly kreeg van iedereen een boke, behalve van Boke
-Na regen komt zonneschijn; Nadat de zon de prachtige vertelkunst had gehoord van Nina over Prins Maurits, kon ze niet anders dan schijnen
-In het zesde leer je kussen. Tijdens zwoele Liza werd er duchtig gekust;
-Er waren 5 kinderen nodig om de meester te vloeren bij het duinworstelen
-Wie at het meeste worst? Fabian at twee en een halve worst.
-Ellen had tijdens het avondeten touch met iemand van een andere school. Gelukkig was Marco daar om haar te beschermen.
-Het is nu kwart voor elf en de kinderen doen alsof ze slapen.
Volgens welingelichte bronnen zijn er al enkele kinderen van 6 Bunt aan het flippen, zo meldt onze redacteur. Hij staat nu bij de toren van de VRT, want volgens een briefje zou er daar ook iets gebeuren. Ik schakel over naar onze verslaggever ter plaatse: Het zonnetje schijnt, de mensen kijken vrolijk voor zich uit, maar één persoon schuifelt geheimzinnig naar de voordeur. Ach, ik zie het al, het is Marcel Vanthilt. Of neen, het is iemand waarop hij sterk lijkt. Het is nu 11u45 en Frank Deboosere gaat zo dadelijk het VRTgebouw verlaten. Daar komt hij ... maar wat gebeurt er?... Marcel... ik bedoel, de geheimzinnige man duwt hem een taart ... ik vermoed een kriekentaart... in het gezicht. Frank Deboosere reageert fel op deze onverwachte lekkernij en zet het op een lopen. De man roept Frank nog na... als we stil zijn kunnen we hem nog horen:... Pas op als het regent of ... volgende week...zeeklassen...rijstvlaai...zon moeten wij... Dit was uw verslaggever vanuit Brussel aan de VRTtoren met enkele flarden nieuws. Terug over naar de studio.
Jaja! Het is bijna zover... De bagage staat klaar. De zenuwen gieren. De klok tikt. Hier is alvast mijn logboek voor maandag: We schrijven maandag 24/9/2007. Ronkende auto's. Nagelbijtende chauffeurs. Het leek wel of ze wachtten op iemand. Het was al 9u30. Nog steeds geen meester Wilfried te zien. Plotseling een stem uit de lucht. ' Zeg mannen, waar wachten jullie op! Ik volg wel met de helikopter.', klonk de stem van de piloot die sterk leek op meester Wilfried. Verbaasde blikken kruisten elkaar en even later reden alle wagens over de E40 richting Nieuwpoort, gevolgd door een helikopter. Het hotel zag er prachtig uit. Ze hadden zelfs een rood tapijt uitgerold om de kinderen van de Bunt te ontvangen. Een fanfare speelde Buntje Pet en de burgemeester verwelkomde de kinderen met een leuke speech. We wuifden de ouders nog even uit en we volgden onze neus die toevallig richting dijk wees. Op het strand hadden de redders een buffet klaargezet. De 20 m lange tafel stond gedekt met de lekkerste spijzen en drank. De uitgehongerde kinderen vlogen er op af. Thomas peuzelde nog op een beentje van een reuzenkrab, toen de meester het sein gaf om te verzamelen. Voldaan wandelden we richting staketsel. Daar zagen we iets heel bijzonders. Er vaarde een schip recht op ons af. We konden nog net de naam lezen van het schip: Ti...ta...nic! Oh Leonardo, krijsten de meisjes en ze vielen allemaal in zwijm. Gelukkig had de meester een brevet van EHBO en zo kwam het dat ze 's avonds nog hartelijk moesten lachen tijdens het kampuur op het strand, in het bijzijn van Leonardo di Caprio en voor de jongens Kate Winslett.
Sinds enige jaren eten Japanners kwallen niet alleen op, ze houden ze ook als huisdier. Alleenwonende jonge vrouwen menen dat de door het water zwevende kwallen rustgevend zijn. Toch kan het houden van kwallen met stress gepaard gaan. Je moet je bijvoorbeeld niet al te veel aan Kwallie hechten. Ga je echt van hem houden, dan zit je na een half jaar met liefdesverdriet: ouder dan 6 maanden worden de dieren niet in een aquarium. Ook de kosten zijn niet rustgevend. Naar verluidt betaal je voor zon kwal zeer veel euro's, en voor een geschikt aquarium moet je zon 500 euro neertellen. Kwallen kunnen namelijk niet in een gewone vissenkom overleven. Om te beginnen moet het water voortdurend zachtjes stromen. Gebeurt dat niet, dan zakt het dier als een vormloze massa naar de bodem. Het water moet dus worden rondgepompt, maar daar mogen geen luchtbelletjes bij ontstaan; als je die in het lichaam van de kwal komen, sterft hij. Ook mag er niet het minste spoortje van een zwaar metaal in het water zitten. Koperen leidingen zijn dan ook uit den boze. In de natuur eet een kwal vooral plankton, maar dat is in een aquarium niet te handhaven. Het plankton zou zich snel vermeerderen, het water troebel maken en de leidingen van de pomp verstoppen. Daarom krijgen de troeltelkwallen een afgewogen dieet van gekweekte algen, en soms, als het feest is, een garnaal kortom, wil je voor een half jaar een rustgevend huisdier, Neem dan de kwal als huisdier!
Het zonnetje schijnt, de mensen kijken vrolijk voor zich uit, maar één persoon schuifelt geheimzinnig naar de voordeur. Ach, ik zie het al, het is Marcel Vanthilt. Of neen, het is iemand waarop hij sterk lijkt. Het is nu 11u45 en Frank Deboosere gaat zo dadelijk het VRTgebouw verlaten. Daar komt hij ... maar wat gebeurt er?... Marcel... ik bedoel, de geheimzinnige man duwt hem een taart ... ik vermoed een kriekentaart... in het gezicht. Frank Deboosere reageert fel op deze onverwachte lekkernij en zet het op een lopen. De man roept Frank nog na... als we stil zijn kunnen we hem nog horen:... Pas op als het regent of ... volgende week...zeeklassen...rijstvlaai...zon moeten wij...
EN ZEEKLASSEN
