Volgens welingelichte bronnen zijn er al enkele kinderen van 6 Bunt aan het flippen, zo meldt onze redacteur. Hij staat nu bij de toren van de VRT, want volgens een briefje zou er daar ook iets gebeuren. Ik schakel over naar onze verslaggever ter plaatse: Het zonnetje schijnt, de mensen kijken vrolijk voor zich uit, maar één persoon schuifelt geheimzinnig naar de voordeur. Ach, ik zie het al, het is Marcel Vanthilt. Of neen, het is iemand waarop hij sterk lijkt. Het is nu 11u45 en Frank Deboosere gaat zo dadelijk het VRTgebouw verlaten. Daar komt hij ... maar wat gebeurt er?... Marcel... ik bedoel, de geheimzinnige man duwt hem een taart ... ik vermoed een kriekentaart... in het gezicht. Frank Deboosere reageert fel op deze onverwachte lekkernij en zet het op een lopen. De man roept Frank nog na... als we stil zijn kunnen we hem nog horen:... Pas op als het regent of ... volgende week...zeeklassen...rijstvlaai...zon moeten wij... Dit was uw verslaggever vanuit Brussel aan de VRTtoren met enkele flarden nieuws. Terug over naar de studio.
Jaja! Het is bijna zover... De bagage staat klaar. De zenuwen gieren. De klok tikt. Hier is alvast mijn logboek voor maandag: We schrijven maandag 24/9/2007. Ronkende auto's. Nagelbijtende chauffeurs. Het leek wel of ze wachtten op iemand. Het was al 9u30. Nog steeds geen meester Wilfried te zien. Plotseling een stem uit de lucht. ' Zeg mannen, waar wachten jullie op! Ik volg wel met de helikopter.', klonk de stem van de piloot die sterk leek op meester Wilfried. Verbaasde blikken kruisten elkaar en even later reden alle wagens over de E40 richting Nieuwpoort, gevolgd door een helikopter. Het hotel zag er prachtig uit. Ze hadden zelfs een rood tapijt uitgerold om de kinderen van de Bunt te ontvangen. Een fanfare speelde Buntje Pet en de burgemeester verwelkomde de kinderen met een leuke speech. We wuifden de ouders nog even uit en we volgden onze neus die toevallig richting dijk wees. Op het strand hadden de redders een buffet klaargezet. De 20 m lange tafel stond gedekt met de lekkerste spijzen en drank. De uitgehongerde kinderen vlogen er op af. Thomas peuzelde nog op een beentje van een reuzenkrab, toen de meester het sein gaf om te verzamelen. Voldaan wandelden we richting staketsel. Daar zagen we iets heel bijzonders. Er vaarde een schip recht op ons af. We konden nog net de naam lezen van het schip: Ti...ta...nic! Oh Leonardo, krijsten de meisjes en ze vielen allemaal in zwijm. Gelukkig had de meester een brevet van EHBO en zo kwam het dat ze 's avonds nog hartelijk moesten lachen tijdens het kampuur op het strand, in het bijzijn van Leonardo di Caprio en voor de jongens Kate Winslett.
Het zonnetje schijnt, de mensen kijken vrolijk voor zich uit, maar één persoon schuifelt geheimzinnig naar de voordeur. Ach, ik zie het al, het is Marcel Vanthilt. Of neen, het is iemand waarop hij sterk lijkt. Het is nu 11u45 en Frank Deboosere gaat zo dadelijk het VRTgebouw verlaten. Daar komt hij ... maar wat gebeurt er?... Marcel... ik bedoel, de geheimzinnige man duwt hem een taart ... ik vermoed een kriekentaart... in het gezicht. Frank Deboosere reageert fel op deze onverwachte lekkernij en zet het op een lopen. De man roept Frank nog na... als we stil zijn kunnen we hem nog horen:... Pas op als het regent of ... volgende week...zeeklassen...rijstvlaai...zon moeten wij...
EN ZEEKLASSEN
