... 't heeft al zijn eigen onderdeel op de site van de vrt. Zoals iedereen wel al gehoord heeft, zijn er hier dus serieuze aardbevingen geweest in China, meer bepaald in Sichuan. Hier in Xi'an hebben we het toch ook gevoeld, 5,8 op de schaal van Richter, naar het schijnt. Nogal een eigenaardige ervaring. Ik had net een dutje gedaan, en was een mailtje aan het schrijven toen ik het voelde bewegen. Hm, misschien ligt het aan mij? lage bloeddruk ofzo. Maar nee, deuren die opengaan, geroep op de gang, Earthquaaaake. Ik dus rap mijn 'valuables' bijeen geraapt (nee, niet mijn paspoort en kredietkaart, maar mijn gsm :-s ) Alle Chinezen dus in paniek naar buiten. Na die ene aardbevingen zijn er ook een paar aardschokken geweest, maar nooit echt groter dan de eerste (gelukkig maar), maar de nieuwste bezigheid van de Chinese overheid is nu wel de mensen altijd in paniek laten slaan door via de telecombedrijven smsjes te zenden naar iedereen met berichten over de aardbevingen. Bijvoorbeeld: vandaag tussen dit en dat uur is er een kans op een naschok. Alle chinezen gaan dan natuurlijk massaal gewapend met tenten, stoelen, ja zelfs volledige bedden, slaapzakken, etc buiten gaan kamperen. Vooral onze campus is een geliefde kampeerplaats, omdat de gebouwen hier 'tamelijk' recent zijn, en er niet zoveel hoge gebouwen zijn ( lees: minder instortingsgevaar). In het begin vond ik het nogal grappig, tgaf zo een beetje een festivalsfeertje weet je wel. Maar nu ... ja zelfs terwijl ik dit schrijf zou er volgens de berichten een naschok moeten zijn. In het begin plaatste ik mijn computer nog onder mijn bureau, en verliet ik mijn kamer nooit zonder pas etc, maar nu heb ik zoiets van... we zien wel zeker. Enkele dagen geleden hebben ze dus ook drie dagen van nationale rouw afgekondigd. Er was zoiets van een herdenkingsmeeting waar kaarsen etc werden gebrand. Dus ik ben daar naar toe geweest, even respect betuigen weet je wel. Werd ik daar niet overrompeld door camera's: ojee, een buitenlander met een kaars! Was wel een eigenaardige gebeurtenis: mensen hand in hand die het volkslied zingen, en 'go china' roepen. Afin, de Chinezen leven wel allemaal massaal mee, geven bloed, geld, etc. En ik heb hier ook al reactie gekregen op het feit dat ik Belg ben: oja, Belgie, jullie hebben een goede koning, die heeft ons veel geld gegeven ik dacht zo van: hm, als ik begin uit te leggen dat dat geld eigenlijk niet van hem komt, zijn we nog een half uur bezig, dus ik heb het maar zo gelaten.
Afin, tot zover aardbevingnieuws. Nu: reisnieuws! Ik ben eergisteren teruggekomen van een zalige reisje naar Anhui. Deze provincie wordt verondersteld van een van de armste provincies te zijn van China, dat vooral leeft van de landbouw. Niet veel van gemerkt, maar bon. We ( Laura, Martina, Isabella, Peter en ik)zijn woensdagavond vertrokken om donderdagmorgen aan te komen in Hefei, de hoofdstad van de provincie. Daar hebben we een bus genomen naar Tangkou, een stadje aan de voet van de Huangshan (de Gele Berg) Toen we daar aankwamen wast al een beetje te laat om de berg nog te beklimmen, dus zijn we gaan zoeken naar een geschikte slaapgelegenheid. Met succes: 2 euro per persoon! De dag erna zijn we dus begonnen met de watervallen naast de huangshan te bezoeken. Prachtig! Er zijn daar trouwens scenes van de film 'Crouching Tiger Hidden dragon' opgenomen. We hebben dus heel op ons gemak de berg beklommen en van het prachtig uitzicht genoten. De pijn in de kuiten begon al wat op te komen, toen we plots naar het uur keken en merkten dat het al 5u in de namiddag was. En we moesten nog beneden geraken voor donker ( niemand had een zaklamp mee) Dus zijn we echt de berg beneden gestormd, en ik moet zeggen, er zijn veel, héééél veel trappen. Ik voelde mijn benen niet meer, ik was net dat konijn van Duracel. En vijf minuten voor het pikdonker werd, waren we beneden Het plan was om de dag erna met Jirka (iemand uit Tsjechie die vorig semester hier in Xi'an was, maar nu in Anhui werk gevonden heeft) de Jiuhuashan te beklimmen. Hm, dat was wel even overmoedig. Dus, change of plans: we hebben enkele dorpjes die beschermd zijn door de Unesco bezocht. Echt, wederom prachtig! Zalig kleine huisjes en straatjes, supervriendelijke mensen, blauwe lucht, bergen, rijstvelden, veel groen, boerkes achter hun ploeg, ... Ideaal, dit is pas het China dat ik voor ogen had toen ik nog in Belgie was. We zijn daar s avonds bij iemand blijven slapen, na een zalig bbq'tje op het 'dorpsplein' waar we wel een lokale bezienswaardigheid werden, maar de mensen waren echt supervriendelijk. Conclusie: ik keer zeker terug!
ik dacht zo van: hm, als ik begin uit te leggen dat dat geld eigenlijk niet van hem komt, zijn we nog een half uur bezig, dus ik heb het maar zo gelaten.
