Zo...momenteel ben ik in Bundaberg terecht gekomen...niet bepaald veel te zien. Ik ben deze ochtend omstreeks 09.30 aangekomen. Het is hier kleiner dan ik had verwacht. De bus naar Rockhampton komt aan om 15.25. Om 19.30 kom ik daar dan aan, en neem ik mijn laatste bus die naar Dingo rijdt. Hopelijk rijden er om dat uur nog bussen naar daar. Ik kon namelijk geen bus boeken.
Voor mensen die het dus nog niet zouden weten: Het mandarijnenseizoen is om zeep door de regen en dergelijke dus er mag niet meer geplukt worden. Al bij al was dat ook wel een beetje een opluchting, helemaal geen job voor mij...maar anderzijds wel paniek. Geen werk = geen geld. Ik heb erg intensief de zoektocht ingezet en eindigde met een advertentie op Gumtree. Dankzij die adv. kreeg ik veel reacties. Vooral van mannen die zogezegd een Personal Assistent nodig hadden of Sensual Masseuses in huis wouden nemen. NO THANKS! Maar dan was er Darren. De eigenaar van een groot roadhouse in Dingo. 24/24 - 7/7 - 45personeelsleden. Dus dat kan tellen. Het verdient behoorlijk goed...maar het nadeel is dat ik maar 4 dagen mag werken, en vier dagen vrij krijg. Ik had hem al eens gevraagd of ik meer dagen of hele weken mag werken maar hij zegt dat ik mijn vier dagen recup nodig zal hebben... :| We zien wel. Ik verblijf daar aan hety roadhouse samen met nog zes andere backpackers en betaal daarvoor 100dollar/week. Het kan maar beter een deftig iets zijn. Eten en drinken moet ik zelf voorzien. Om de paar dagen rijden de backpackers naar de stad om te winkelen dus dan kan ik normaal wel mee zei Darren. Ben erg benieuwd. Naar het schijnt is het wel heel hard werken. Maar in de horeca vind ik dat niet zo erg zolang ze niet roepen tegen mij. Als het druk is in de horeca vliegt de tijd toch voorbij dus...
Verder gaat alles stilletjes aan beter qua gemis en verlangen naar het thuisleven in Dendermonde. Enkel PJ durft me soms nog eens dwars zitten. Niet dwars maar ik bedoel die mis ik nog wel vaak...Maar we doen het goed tot nu toe dus... :) Ik raak gewend aan de manier waarop mensen omgaan met elkaar, de omgevingen, de manier van werken en zelfs de warmte. :) Ik kan misschien zelfs zeggen dat ik hongeriger wordt naar nieuwe dingen...het valt me ook soms op dat ik mezelf op dingen betrap waar ik me nooit bewust van was. Ook dingen die ik hier doe terwijl ik ze in Belgie helemaal niet graag deed. Een simpel voorbeeld; de afwas is zo gedaan! Zonder veel zuchten. PJ HAAL NIETS IN U HOOFDJE! :p De dagdagelijkse dingen die moeten gebeuren doe ik nu gewoon alsof het een automatisme is geworden. Ik ben ook veel rustiger geworden denk ik. Minder prikkelbaar maar nog steeds gevoelig... 't Is vreemd hoe mensen zichzelf soms zo laten gaan en vergeten wie ze zijn...tot ze plots geconfronteerd worden met zichzelf en hun karakter...en misschien zelfs een beetje verbaasd zijn van de persoon die ze zijn. Onafhankelijk van het aantal dierbaren die hen al heeft willen duiden op de zaken die slecht of net goed zijn. En ik denk dat dat net het punt is waar mensen veranderen...waar ik verander...misschien een beetje volwassener word en de dingen meer relativeer voor ik een reactie uit. Het punt waar ik mezelf ook in een andermans schoenen probeer te plaatsen, en het ook echt wel probeer. En stiller leef...meer denk...minder praat over hoe ik denk over dingen...slechts met enkelingen... Er is niemand die je kent, dus het maakt eigenlijk niet uit wat je wel of niet verteld...maar toch blijk ik een of andere privacy te bewaren over mijn ideeen. Vraag me niet waarom...want ik weet het niet. Ik onderneem dingen ook sneller...zelfzekerheid blijkt het geheim van allesomvattend succes te zijn. De contacten die je dag in dag uit legt. De dingen die je nog moet uitzoeken of vastleggen, telefonisch of via een kantoor. In een andere taal...Zelfzekerheid. Verstaan ze je niet BEELDT HET DESNOODS UIT! De dingen zijn zoveel makkelijker wanneer je hard genoeg probeert om zelfzeker over te komen, en dat uiteindelijk ook wordt. De kennis en vaardigheden die je bezit zijn dingen die niemand je kan afnemen. Dus waarom zou je ze verstoppen? Tja...'t zijn de dingen die je leert met ouder worden is me altijd al gezegd geweest...er zal dan wel een waarheid inzitten zeker? :)
Nog een uurtje en de bus is eeeer! jipijajeej! O ja...ik heb dus een nieuw postadres nu, voor mensen met mooie briefjes enzooo... lol
Yentl Van Loon Dingo Roadhouse PO box 20 Dingo 4702 QLD Australia
Ik schrijf zeker terug! :) Jah, wat anders doe ik in vier vrije dagen... -_-
29/04/2011 - Oh what a night! My lucky night! DEEL 2 + Gayndah, mandarineplukken.
...blablabla en blablabla. Ik had dus enkel maar mijn slippers aan. Over hekken klimmen was zo al geen van mijn specialiteiten aangezien ik nooit echt veel avontuurlijke beklimmingen deed buiten 50cm hoog klimmen in de boom die vroeger in onze tuin stond. Hehe. Die vent hielp mij over de drie omheiningen. Hij had een zwakke rug en dus voelde ik me wel erg schuldig. Zoveel gedachten en stress dat door me heen raasde! IK MOETS DIE BUS HALEN! IK MOEST MIJN TAS HEBBEN! Het laatste hek was erg hoog en bovenop de rand zat prikkeldraad gespannen. De man stond even de hekken te bestuderen terwijl ik Leo probeerde te bellen en te roepen. Hij moest me al lang gehoord hebben. De man riep me en zei dat ik moest kalmeren. Hij vroeg of ik heb voetje zet wou geven om over het hek te komen, over de prikkeldraad. Ooit op het VP zag ik een jongen die in prikkeldraad was gevallen en er een bloederig scenario van maakte dus ik was wel erg bezorgd. De man stond on mijn handpalmen en telde tot drie. One...two... nononono... hij kwam weer naar beneden. opnieuw. One...two...three! HOP en hij sprong over de prikkeldraad. Zijn hemd bleef even haken en was gescheurd. :s Hij vroeg me het kamernummer van de andere kant van het hek waar de koer van het hostel was. Room 8. Ik ga het nooit vergeten. Hij bleef even weg en daar zag ik hem aankomen met mijn tas. Ik was zo blij! Hij kwam terug van langs het poortje van het hostel dat je wel langs binnen zo kon openen. Ik kwam terug langs de garagepoort waar ik toen was. Hij wandelede zo langzaam. Maar na alles wat die man geriskeerd had voor mijn tas te halen zou ik hem niet opjagen. Het was hoog tijd voor een sigaret. :) We reden naar de bushalte en gelukkig stond mijn gigantische witte voertuig er nog! De reis naar Brisbane kon beginnen. Rond tien uur kwam ik aan in Brisbane. Prachtig weer, iets te warm. Bij het inchecken hoorde ik dat mijn kamer pas beschikbaar was vanaf 13.00 dus wachtte ik nog even, het was in die tijd dat ik DEEL 1 heb geschreven. :) Prachtig Hostel trouwens. Het had een gigantisch zwembad in vergelijking met het zwembadje in Sydney en het was ongelooflijk netjes. een hotel. Eindelijk op mijn kamer aangekomen ben ik op mijn bed gaan liggen tot een uur of 6 's avonds, een douche genomen, gegeten en wat TV gekeken. Nadien heb ik zalig lekker geslapen tot 06.00 om de bus van 07.00 te halen van Brisbane naar Maryborough, de plaats waar ik mijn laatste bus naar Gayndah moest halen. Aangekomen in Gayndah kwam Craig me halen om naar het Caravan Park te rijden. Ver was het echter niet. De dag nadien zou ik al meteen aan het werk gaan. Hij toonde me alle gereedschappen en de maniet van werken alvast. 04.30 de ochtend nadien, tijd om op te staan en te gaan werken voor de 1e keer. Toen we op het werk aankwamen en ik de bakken zag staan die gevuld moesten worden voor 95dollar/bak voelde ik me al wat moedeloos. 1.5ton appelsienen is dus 95dollar. Het ging vrij goed vertelden ze me. Maximum doe ik 1.5 a 2 bakken per dag, wanneer het eens niet regent... Craig leende me een tent en kookte, ik deed de afwas. Die vent is 44jaar oud en heeft een verloofde uit de filipijnen die hij probeert te laten overkomen naar Australie. Vorige week begon hij echter vreemd te doen en mij onaangenaam aan te raken. Dus ben ik weggegaan naar enkele andere backpackers die werken op dezelfde kwekerij waar ik werk. Nu leen ik een tentje van hen en rijd ik met hun mee. Het is veel fijner en aangenamer om met jongere mensen om te gaan, die ook in hetzelfde schuitje zitten en waarmee je verhaaltjes enzo kan delen. Craig en ik zaten niet echt op dezelfde golflengte op dat vlak. Hij was een Aussi, kende Australie al en vond alles normaal. Ik niet. Ik moet alles nog ontdekken en ben op zoek naar places to be. Achjah... Ik heb nog veel te doen...
Verder nja, hoe gaat het...goed...met ups and downs. Ik heb net een briefje gestuurd naar huis enzo van 7pgs lang...en ik kan nu ook rechtstreekse brieven ontvangen ipv ze eerst langs Sydney moeten.
Yentl Van Loon Manda Inn Caravan Park Gayndah QLD 4625 Australia
ZEND ZEKER VOOR 10MEI zodat de brief tijd genoeg heeft om aan te komen.
Werken is hard, ik werk weven dagen op zeven en moet elke dag minimuk 11 uur werken. de hele dag hetzelfde zonder al te veel pauzes. elke minuut telt. Je klimt de hele dag in bomen (dat heb nu wel al goed onder de knie) en op ladders, sleurt en trekt aan takken en knipt de hele dag de mandarinen van de bomen en dan de steeltjes van de mandarinen. Schaduw is er bijna niet. En wanneer het regent ist gedaan met werken. Nat fruit wordt niet geplukt om verschillende redenen. Gevaarlijk, kans op verkoudheden en ook iets met de mandarinen.. :p
Sinds ik hier ben denk ik wel ERG veel na, over thuis, PJ, school, toekomst, en zoveel dingen meer. Soms misschien iets te veel om goed te zijn... Nu ja...ik denk toch tegen eind juli terug naar huis te komen. Ik wil echt terug naar school gaan. Ik denk toch dat mijn toer er hier sneller op zal zitten dan gepland aangezien ik nergens erg lang blijf. Ergens langer blijven dan nodig (de dingen die ik wil zien/doen) is verloren geld dat ik kan spenderen aan andere steden en bezienswaardigheden. Uluru en Cairns voor duiken is bv helemaal geen goedkoop tripje. We zien wel...
Ik heb nu trouwens ook een nieuze SIMkaart met een nieuw nummer. Ik ken hem nog niet vanbuiten maar mama, papa, broer, zus, PJ, Anne en Naomi hebben hem in elk geval. Ik heb Anne en Naomi al eens gratis kunnen bellen na ze een maand lang niet gehoord te hebben. Naomi moest helaas snel weg maar ja... ANNE KWAS CONTENT! Hehe.
Ik ga eens terug naar mijn iglo en eens zien wat de mannen nu weer in elkaar aan het flansen zijn om te eten... Tis een fijne bende hoor. We lachen vaak en desteren veel rond met de stomste dingen. We hebben een spelletje op het werk. Mandarinen hebben veel vormpjes en beestjes, Ik krijg de appelsienen in de vorm van een hartje naar mijn hoofd gesmeten, Tom krijgt de kikkertjes in zijn kleren gesmeten en Jona krijgt en rotte appelsienen. Hehe. Is soms wel erg grappig...zolang er niemand van zijn ladder of uit zijnen boom valt... :) Verder hebben we na het werk ook wel veel plezier tijdens het koken en afwassen. Die kerels ga ik nog missen als het seizoen afgelopen is. :)
14/04/2011 - Oh What a Night! My Lucky Night! DEEL 1
Oi!
Ik ben net aangekomen in Brisbane. Hier overnacht ik voor 1 nacht om morgenvroeg om 07.00 de bus naar Marymorouh te nemen. Ik ben halfweg. En dat was ook maar een nipte zaak. Gisteren avond hoorde ik dat er enorme gevechten aan de gang waren in het centrum van Tamworth, waar ik om 00.00 snachts alleen te voet doorheen moest om naar het busstation te lopen. Ik besloot dus om een taxi te nemen. Dat was het veiligste. Dat zou me maar 5 dollar gekost hebben.
Om elf uur besloot ik nog even mijn oogjes toe te doen tot 00.00. Om 00.10 schoot ik wakker. Dwaze wekker. Ik had nog vijf minuten om naar buiten te stormen. Ik sprong recht en greep mijn rugzak en coolbag met eten voor op de bus. Das eigenlijk mijn nieuwe handbagage. Handig. Ik kwam buiten en wachtte 10minuten op de taxi. Geen taxi. Wat verder in de straat stonden 3 mannen met elkaar te praten. Security. Ik rende naar die mannen met de vraag of zij al een taxi zagen staan eerder die nacht. Neen dus. Ze vroegen waar ik heen moest. Ik zei dat ik binnen 10 minuten zeker mijn bus naar Brisbane moest halen. 1 van de mannen stelde voor om mij te brengen met zijn Pick-Up. Ik reed mee. Het was blijkbaar de eigenaar van de bar waar ze stonden te praten. Aangekomen aan de bushalte zat er een meisje op de grond ook te wachten op de bus die er gelukkig nog niet was. Ik wou mijn ticket nemen en besefte dat ik mijn handtas vergeten was op het bed waar ik sliep. IN het hostel met een code, IN een kamer met code. De man vroeg het meisje de buschouffeur te laten wachten. We reden naar het hostel en geraakten niet binnen. Ik belde en belde en riep op Leo die normaal nog wakker was en me normaal kon horen. Hopeloos. Ik werd echt wanhopig. Die bus zou al lang weg zijn. Nadien herinnerde ik me dat je langs achter misschien over de omheining kon. We reden naar de achterzijde. We moesten samen over drie omheiningen klouteren die 1/2x zo hoog waren als mij. Ik had enkel mijn slippers aan. Mja ze komen net zeggen dat de PCs voor een uur af gaan binnen 5 min dus ik kom straks wel terug.
Mijn laatste dagje in Tamworth. Stilaan begon ik wel te wennen aan dit stadje en de mensen in mijn hostel. Chris en ik kunnen het goed vinden met elkaar. Chris is van Luik en spreekt oorspronkelijk Frans. Zijn Engels is niet zo fantastisch dus hebben we elke dag al een uurtje Engelse les gedaan. Hehe. Imagine that. Juf Yentl. LOL. Verder praten we veel over muziek en film. Daar leert hij mij dan beter in worden. Hehe.
Vandaag heb ik dus om 09.00 uitgecheckt. Ik mag nog steeds op het hostel domein blijven maar niet in de kamers. Gelukkig. Ik heb deze ochtend dus een hele tijd zitten luisteren naar muziek en nog een brief geschreven. Gisteren had ik al een voor zus geschreven omdat we niet vaak de kans krijgen om met alkaar te praten. Samen met die broef heb ik ook mama's moederdag al opgestuurd in 1 grote enveloppe. Dat zal ook maar eenmalig gebeuren tenzij ik steenrijk ben. Het opsturen van die enveloppe heeft me maar liefst 30 dollar gekost! Ik weet niet hoeveel het kost om van Belgie naar Australie te sturen. Kan iemand eens checken? Een kaartje of gewone enveloppe kost 2.25dollar, de postzegel toch. Ik heb speciaal gele enveloppes gekocht zodat ze lekker opvallen in de brievenbus. hehe. Ik zal de verjaardagwensen enzo dus liever beperken tot Facebook, Mail of een kaartje. Toch momenteel. Kan iemand me eigenlijk eens een lijstje doorsturen van verjaardagen en adressen? Of mail persoonlijk naar me, maakt mij niet uit. Tis gewoon omdat ik echt een probleem heb met de dataverschillen op bepaalde uren, en de uurverschillen op elke datum. En zo zou ik misschien wel eens verschillende mensen kunnen vergeten/vergissen... E ANNE? Hahaha. Ik hoop trouwens dat je een fijne verjaardag beleefd hebt. Ik verwacht nog altijd een mailtje van u e! ;)
Deze middag heb ik ook overheerlijke pasta met een of andere lekkere saus gemaakt en in potjes gedaan voor op de bus... :) Zie dat ik verhonger?!
Ik ben klaar voor vertrek. Ik heb gisteren nog eens een pep-up-SMS gekregen van de mama. Zoals ze daar altijd goed in is. :) Thx mama... Ik begrijp niet waarom ik zus haar SMSjes niet ontvang?
Dit kan echter misschien het laatste blogbericht zijn dat ik plaats voor een maand en half a twee maanden. Het is niet zeker of er verbinding is voor zowel internet als GSM. Craig zegt dat er op bepaalde plaatsen dan weer wel verbinding is. Hij heeft een laptop. Hopelijk kan ik af en toe eens gebruik maken van zijn WIFI. Maar dat zal wel. Hij noemt ons al 'vrienden' dus...wel grappig. Ik bedankte hem weker 3x voor de job waar hij me bij hielp en hij zei "What are friends for?" Ik zat hier even van o_0 Hehe. Aussis zijn echt wel vriendelijk. 't Is eens wat anders dan Belgen. ;)
12/04/2011 - It's all about meeting the right people...
Oi!
Zucht, poging twee... en ik weet niet waar ik moet beginnen...
Ik zal beginnen met datgene dat nu het belangrijkste is: WERK IK HEB NET WERK GEVONDEN! Nog geen 10 minuten geleden eigenlijk. Weet je nog Craig aka Hobbit die ik leerde kennen op de luchthaven? Die beloofde me toen al dat hij me aan een job kon helpen...ik ben nu al twee dagen op zoek naar een job in Tamworth en vind er geen. Ik had ook Hobbit zijn nummer nog niet dus ik kon hem niet bereiken hoewel ik wist dat die momenteel fruit plukt in Gayndah. Hij vertelde mij voor zijn vertrek naar Gayndah dat hij mij daar wel aan een job kon helpen. Toevallig genoeg was hij nu online. Ik legde hem mijn benarde situatie in wording uit en hij belde zijn baas. Ik mag samenwerken met Craig. Hij gaat me leren hoe ik het fruit pluk en mag bij hem op de tractor kruipen. Hij heeft ook een tentje dat ik mag lenen. Mijn verdiensten hangen af van mijn aantal fruitjes die ik pluk. Maar ik heb het gevoel dat ik Craig iets schuldig ben en ben dus klaar om me daar te bewijzen, zowel als jongedame als als Belg. :) Dus nu vandaag moet ik enkel nog uitzoeken hoe ik naar Gayndah geraak vanuit Tamworth, beide stadjes zijn belachelijk klein en dus ook van weinig openbare verbindingen voorzien. Wish me luck.
LECONFIELD Leconfield was inderdaad dus weer a dream come true. Na mijn aankomst in Tamworth leerde ik al gauw veel mensen kennen die mee zouden gaan naar Leconfield. Zondagavond hebben we nog lang zitten praten. Twas gezellig en we keken allemaal uit naar ons vertrek en verblijf op de boerderij. Maandagochtend om 9u stond een wrekkig busje klaar voor het hostel. Alle twintig kropen we gezwing in het busje voor een uurtje rijden langs stoffige wegen en vooral gevaarlijke wegen. Tim Skerret, de eigenaar van Leconfield, zag er een beetje vies uit. Zijn kleren waren ongewassen en handen vol aarde. Aangekomen in Leconfield stond de staffploeg al klaar rond een hoop brandende houtblokken. We mochten ons gerief meteen in de schuur waar we sliepen afzetten. Nadien gingen we naar de hoop reeds gezadelde paarden. We kregen een les zadelen en borstelen en nadien kregen we ons paard toegewezen. Ik kreeg Yodi. Een droompaard. Ik denk dat ik het liefste paard kreeg hoewel ik gezegd had dat ik gem 4u paard heb gereden in heel mijn leven, en er 2 waren die nog nooit op een paard hadden gezeten. Die hun paarden waren echter vrij jong en temperamentvol. Veel paarden waren erg dominant, oren plat in de nek en bijten, stanmpen,... Yodi niet... 1x toen iem zijn paard Yodi in de billen beet. Yodi en ik waren dikke vrienden. Ik wou ze zo meenemen naar huis. Nu het terras van ons tuinhuis weg is, is er plaats voor een paardje e... lol. We hebben spelletjes gespeeld met elkaar, ja je kan spelen met een paard! we hebben samen gezwommen, gedraaft, en zelfs gegaloppeerd! Eerst was ik een beetje bang voor galop...Omdat een meisje van haar paard was gesleurd toen ze galoppeerde. Ze durfde niet meer rijden op dat paard dus de laatste dag was behoorlijk saai voor haar denk ik, bij de laatste dag spelen in galop gaf ook een ander meisje op. Haar paard was idd erg hevig en moeilijk te stoppen. Verder hebben we nog omheiningen gerepareerd. Dat was echt niets voor mij. ik heb me daar zowat zes uur aan een stuk verveeld, honger gehad, kou gehad want de zon was al onder en dan koelt het daar verbzend snel af, en moe geweest van al da sleuren en trekken aan draden en palen. Ook hebben we schaapjes gemusterd en geschoren. Ik voelde me wel ne mishandelaar bij het schaap naar de scheerschuur te brengen. Een schaap trek je voort bij de oren en vacht. Ik had de oren vast, maar om dat beest niet te lossen had ik wel AL mijn kracht nodig. Ik heb me zelfs wat kwaad moeten maken om meer macht te kunnen uitoefenen. Arme oortjes. Ik denk dat het schaap ook zwanger was. Je zal het wel zien op de video/foto die ik heb. Maar hier heb ik geen SDpoort... :( Ik dacht al dat we erg omgingen met de schapen, maar dan hadden we de kalveren nog niet behandeld. Daarmee hebben we echt lang gedesterd. eerst scheiden van mama, dan lassocontest, dan kalfwrestling, wat erg gevaarlijk was. Ik probeerde Jo te overhalen om met mij een kalf te vloeren tot Sandy tegen een boom werd gesleurd en op de grond viel terwijl hij overtrappeld werd door het dolle kalf. Jo is een fantastisch meisje: Een van Melbourne. Ik heb er echt superveel plezier mee beleefd. Na the kalfwrestling hebben we 1 kalf gekastreerd, gebrandmerkt en ge earmarked. Arm beest. De stierenballetjes op de BBQ die avond waren eig best wel lekker. :) Nadien zijn we vrijdagavond met ons allen en de staff naar Tudors Bar gegaan om te eten, en nadie naar Goodies voor een klein feesje, ik en Jo hebben ons rot geamuseerd. Ze is speciaal voor mij nog een dagje langer gebleven dan voorzien. :) LIEF E?!
PLANNEN Mijn plannen waren even heel erg in de war... Waar ging ik heen? Sydney voor een job? Melbourne met Jo? Byron bay? Brisbane? Ik had geen idee wat ik het beste zou gedaan hebben. Toen ik hoorde dat mijn Visa onder nul was gegaan brak ik eventjes voor enkele minuten. Het kwam door mijn hoofd dat ik naar huis zou moeten. Geen geld. Wat zouden mijn ouders daarvan vinden? :s Ik dacht dat er een limiet op mn Visa stond waardoor ik niet onder nul kon. Het komt eig gewoon door het op mijn bankkaart te zetten om die te activeren. Ik zet het er wel trug op dan... Die is dus eindelijk ook in orde. Met een klein geluk. Ik was naar de bank gegaan om kaart en die madam zegt ja nee ze is hier nog ni. Ik kost wel uitvliegen! Ik zei dat ik al drie weken wacht, dan keek ze bij de pas toegekomen post en daar was ik! maar zonder contactgeg. Dus chance dat ik zelf naar de bank liep. Nu is dus het plan om naar Gayndah te reizen, iets verder dan Brisbane en meer landinwaarts. Maar daar is geld. Hopelijk loopt alles goed af.
GEMIS Ik mis veel mensen en dingen. Ik mis het thuiskomen en aan tafel kunnen vertellen over mijn dag, of de verhalen van mama en papa over hun werk en plannen. Ik mis papa en mama. Hun onnozel gedoetjes savonds in de zetel, ... hun lach. Ik mis Benthe, haar lieve lach en kleine nachtzoentjes. Ze zal vast erg gegroeid zijn tegen de tijd dat ik terug kom. Binnenkort gaat ze naar school... volgende week? Ben niet zeker. Maar ze vind het vast fijn. Veel kindjes. Ik mis broer/Tash en zus...ons gesprekken buiten op terras met een sigaretje...ookal hebben we elk onze onderlinge discussies vaak gehad...Ik mis PJ...zijn knuffels en mopjes. Ik kan niet wachten terug in slaap te kunnen vallen in zijn armen. Samen onze beste spaghetti ter wereld te maken en misschien mis ik zelfs een klein beetje de Kotafwastijd. Ik mis mijn vrienden. De feesjes met hun, late avonden in ons favoriete Cafe... Lachen en zeveren. Onnozel doen. serieus praten. Anne en Naomi. Joeri en Anne-mie. Ik mis thuis... There's no place like home.
Nja, het is weer even geleden eer ik tijd vond om mijn blog aan te vullen daar ik de laatste dagen echt veel heb gedaan en meegemaakt. Fantastisch fijne tijd gehad eigenlijk.
Erik en Elske zijn dinsdagochtend vertrokken naar Bondi Beach YHA (hostel). Maandagavond hebben we nog een stevig feestje gebouwd samen en hebben dan afscheid genomen. Erin is woensdag ook naar Bondi Beach getrokken. Dus dinsdag had ik Lopa leren kennen, een nederlands meisje. We zijn dan savonds samen nog gaan stappen, Erin, Lopa, Mark, Dean(een vriend van Mark) en ik. Dean heeft ons in het midden van de nacht nog meegenomen naar een Central Park. Wat hier dus eigenlijk een beschermd natuurgebied is. Twas prachtig! Golven die breken tegen de rotsige rifwanden enzo van die dingen...Echt gezellig. Toevallig genoeg verbleef Erin ook in hetzelfde hostel als Erik en Elske. Ik ben woensdag meegegaan met Erin om dan af te spreken met Elske en Erik om een dagje aan het strand te liggen. Het was verschrikkelijk warm en NEEN MAMA IK BEN NIET VERBRAND! Hehe. Voor het eerst ben ik in zee gegaan in Australie. En ook voor het eerst zonder veel angst voor beestjes en plantjes die ongegeneerd aan mijn voetjes komen kriebelen waardoor dak altijd bang word. Stuur mij liever niet in het Donkmeer ofzo...geef mij maar de Australische kustlijnen. Prachtig trouwens! Bondi Beach was deze keer dus echt wel AF. Ik hield van de gigantische golven zoals je ze op TV ziet werkelijk op je afkomen alsof ze je tepletter zouden sleuren tegen de bodem van de zee, en je er eigenlijk gewoon onderdoor zwemt of meecrawlt met de golven. Onderdoor zwemmen is eigenlijk wel best moeilijk. Doordat de golven soms 2-2.5 meter hoog zijn, zijn ze wel erg krachtig. Duik je niet diep genoeg, wordt je meegespoeld als een strontje in de WC. hehe. Oke vreemde vergelijking maar 't was de eerste die in me opkwam. Hihi. Soit, gelijk we al een uur in de zee speelden met de golven zagen we ineens niet eens grijze maar bijna zwarte wolken voor de zon schuiven. Ik had het nog nooit gezien. Je had de blauwe lucht en een rechte scheidingslijn met de onweerswolken. Plots begon het te gieten. Echt enorm dikke druppels en ... een douche was er niets tegen. We zijn meteen onze spullen gaan halen en naar Erik en Elske en Erins Hostel gegaan. Mark en ik moesten nog terugkeren naar het centrum. Kletsnat waren we. terwijl Erin enzo zich gaan douchen waren hebben ik en Mark onze wandeling op zoek naar de pub waar we afgesproken hadden ingezet. We zijn op een plaats geweest waar je normaal niet mag komen omdat je van de kliffen zou kunnen vallen. 20meter diep in 1000 stukjes doodvallen op rotsen die de golven breken was niet echt de dood die ik zou gewild hebben dus lang zijn we er niet gebleven. We zaten gewoon een kwartier ofzo gewoon naar de oneindigheid van de wereldbol te staren. In stilte. Hij vroeg enkel eens of ik thuis soms niet miste waarop ik niet meer over mijn lippen kreeg dan 'Ja' - No questions asked. Dat was toch wel mijn klein intiem moment...Niet van romantisch intiem maar...gewoon. Ik voelde mij even heel erg rustig worden bij het gewoon staren naar een rechtlijnige, licht bollende horizon. Ik vergat zelfs dat Mark naast me zat. Tot hij die ene vraag stelde. Dus ja, na dat kwartier wandelden we verder op zoek naar de pub. Intussen was de zon weer verschenen zoals ze voordien gloeide. Erik kruiste ons pad. Elske wou niet mee en Erin was zich nog aan het douchen. We stapten welgezind binnen in een Biercafe. Bavarian Beer of zoiets? Er waren goede happy-hour-deals als van 04.00pm dus we hebben daar wat gezeten met halve liters voor onze neus. ik denk dat we er elk 3 hebben gedronken op 4u tijd dus das niet slecht. We waren enkel lichtjes aangeschoten. Hadden veel plezier en veel gesprekken over de verschillen van talen en dergelijke. Op zich niet bepaald boeiend, zou je zo denken, maar de manier waarop die gesprekken liepen was geniaal. Nadien zijn we Fish and Chips gaan halen. De eerste keer Fish and Chips! En het smaakte! Had er enkel niet echt mee gegeten. We zijn onze Fish and Chips op het strand gaan opeten. We waren daar zo goed als alleen...Twas echt gezellig, wij met ons vieren. En dan heb ik het weer geflikt. :) Made a dream come true. Nightswimming! 2011 is echt mijn jaar, niet? hehe. Eerst paardentocht met Chiro, dan nachtzwemmen en morgen eindelijk na al die jaren eens een 'paardenkamp'. Ik moest dan alleen terugkeren met de trein. Maar ik wist niet hoe dat hier werkte dus vroeg ik het aan een passagier die me leerde hoe de trein werkt. We hebben ook heel de treinrit zitten praten over reizen enzo...
Savonds leerde ik Jacob en David kennen. En nog een paar mensen waar ik de naam niet van onthoud. Duitsers... :) We hebben de hele avond samen buiten aan ons YHA gezeten en gepraat, met een glaasje wijn. Nadien wou Jacob een durum halen, dus we gingen daarheen. EN IK HEB DAAR DE EERSTE RASECHTE BELG ONTMOET! Ze zijn hier nl erg zeldzaam. Hihi. Ik heb zijn foto gemaakt. We bleven daar even praten, de rest keerde alvast terug naar het YHA. Hij liep dan nog ff mee met mij en daar hebben we ook nog wa zitten praten. Hij was van Antwerpen. Twas wel raar om ineens gewoon terug Vlaams te kunnen praten. die klik die ik moest maken amaj... hehe.
Fantastische week dus...ik heb nu pas het gevoel gekregen dat de reis begonnen.
Jaja, ik heb eigenlijk helemaal geen besef meer van de tijden Australie/Belgie. Haha. Vandaag heb ik bv Anne al een gelukkige verjaardag gewenst terwijl zij eigenlijk pas 1 april jarig is. Ik werd wakker met het idee dat het 1 april was...waarom weet ik niet maar ja... hehe. Verder scheelt er eigenlijk erg weinig. Gisteren was het officieel Lazy Sunday. Ik heb nog wat gteslapen in de namiddag omdat ik de nacht voordien erg slecht had geslapen. vertrekkende roommates enzo... savonds hebben ik, Elske en Erik nog wat kaartspelletjes gespeeld. Twas best gezellig, flesje cola en wat chips erbij...eens even een kort gesprekje over thuis enzo en dan weer verder gespeeld. rond 23u zijn we gaan slapen want vandaag wou ik er vroeg uit. Ik was namelijk van plan wat hostels, reismiddelen en things to do op te zoeken...hoewel ik eigenlijk iet veel kan plannen daar ik niet weet waar, wanneer en hoelang ik ergens zal werken/verblijven. Ik leef dus echt wel van dag op dag...
Eergisteren heb ik bij het even buiten zitten nog mensen leren kennen. Erik en zijn zus Elske uit Nederland, Erin uit Canada en haar 'vriend' Dennis uit Duitsland en dan was een nog Mark die ik de dag voordien leerde kennen onderweg naar het Hostel. Er was een Oz BBQ aan de gang waarbij ik dus ook voor het eerst kangoeroe heb gegeten. BIJZONDER LEKKER! Ik kan de smaak niet bepaald thuisbrengen maar het heeft de textuur van steak. De smaak is apart zoals de smaak van steak ook gewoon de smaak van steak is. Al snel werd er afgesproken om die avond wat te gaan doen. Erin uit Canada wist een 3dollar bar zijn niet zo ver van ons Hostel. Allen daarheen! Het was best fijn, hoewel de muziek niet bepaald onze smaak was. hihi. Later op de avond zijn we naar de Scubar gegaan. de bar van YHA. Daar was niet veel volk, dus gingen we naar de dichtstbijzijnde bar bij het hostel: Side Bar. Daar was het enorm fijn. Tot twee uur hebben we daar nog een feestje gebouwd en zijn dan terug gekeerd naar ons hostel. Nog twee uur lang hebben ik en Erik zitten praten met een man uit Wales. Hij heeft een te grappig accent!
De ochtend nadien, gisteren dus...kwam ik Elske en Erik tegen bij het ontbijt. Elske plande om naar het befaamde Bondi Beach te gaan en iedereen besloot om mee te gaan. 4u hebben we er over gedaan om naar Bondi Beach te gaan! we namen de ferry naar Watsons Bay vanwaar we tevoet naar Bondi konden. Aangekome op Watsons bay bleek die wandeltocht naar Bondi niet zo evident te zijn. dus na een uur hadden we een bus. Bondi Beach was eigenlijk niets speciaals. Een simpel strand en wat hevigere golven, boven ons: dikke grijze wolken. lang zijn we daar dus niet gebleven. Toen we terug aankwamen in het hostel waren we veschrikkelijk moe. iedereen ging zich even op de kamer leggen en een douche nemen. Ik ben echter in slaap gevallen en werd deze ochtend on 8u wakker. Het is nu intussen half 11 en ik plan om eindelijk werk te gaan zoeken en naar de Woolmarket te gaan om mezelf enkele dagen van eten te kunnen voorzien.
Met mezelf gaat alles een beetje vreemd. Soms krijg ik het echt eens lastig als ik aan het thuisfront denk. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen maar ik voel mezelf dan heel erg raar in mn buik. Zelden heb ik me zo gevoeld zodus... Vooral wanneer ik mooie dingen zie of even geniet van het besef dat ik hier ben aan de andere kant van de wereld heb ik vaak de nood om dit op DAT eigenste moment te delen met de mensen die me na aan het hart liggen. Een simpele knuffel zou vaak al wonderen verrichten. Nu ja, still have a long way to go...
Ik heb net fotos op Facebook gezet aangezien ik ze niet op deze blog krijg.
Ik ben dan toch nog naar het strand gegaan dat eigenlijk geen strand was. Toen ik terugkeerde op de kamer zag ik een kakkerlak in mn rugzak kruipen en een op mn bed. Ik ben steevast naar beneden gegaan en met veel leugentjes om bestwil heb ik me kunnen uitchecken en geld terug gekregen. Heb enkel 1 dag betaald. Dan ben ik terug gekeerd naar mijn oude Hostel. 1.5u stappen...WEERAL. Mn voetjes, knietjes en heupjes doen nu wel pijn. Maar kzit proper. Das tbelangrijkste.
Hier ga ik nog wenen... Dat weet ik zeker. Hoewel ik hier met een zeer tegenstrijdig gevoel ben. Ik ben heel de weg te voet van het centrum van Sydney naar Kings Cross gekomen, een buitenstad vlakbij de kust. Mijn schouders zijn verbrand van de rugzak die soms eens schuurde. Ik heb nog prachtige dingen gezien onderweg waardoor mijn verwachtingen van Kings Cross alsmaar groter en hoger werden. Aankomen aan Chilli Blue, het hostel waar ik zou blijven, heb ik nog een klein uurtje moeten wachten om in te checken. Het leek me hier klein. Beneden stond enkel een rotte sofa en de vier PC's. Eenmaal ingecheckt kreeg ik m'n kamernummer. EEN DOOLHOF! Ik heb tot twee maal toe de weg moeten vragen. Ik doe de deur open en zie nog twee jonge mensen rotten in een 1-persoonsbed in de stinkende, muffe kamer. Achterin zie ik mijn plaatsje dat nog vrij was. Ik kon niet eens met mn rugzak op de rug de deur binnenstappe of door de rommel die overal lag. flessen drank, chips, viezerikken! Hoe kan je zo een kamer delen? Mensen praten wel sneller tegen je dan in de stad. Ze zijn spontaner en vriendelijk. Ik heb nu net een douche genomen en had m'n bikini aangetrokken. Klaar om eens naar het strand te trekken. Hoewel de zon net is gehinderd door veeeeel wolkjes. Hier ga ik nog wenen... Dat weet ik zeker.
Zo, het is zover... de reis is begonnen. Niet alles is compleet gelopen hoe ik het had gepland de avond en ochtend voor vertrek maar al bij al viel het afscheid nemen nog mee. Ik denk dat ik nog steeds niet goed besefte dat ik voor een lange tijd weg zou zijn van vrienden familie en Pieter-Jan. Pas op de vlieger kreeg ik een klein klopje van de besefman. Ik moet toegeven dat ik enkele keren een traantje heb weggepinkt. :) De vluchten zijn allemaal goed verlopen. Enkel na het 11 uur wachten op 'the final flight' in Taipei had ik er meer dan genoeg van. Ik wou frisse lucht en op m'n gemak zitten. Ik heb me daar dan uiteindelijk een driepersoons-zeteltje bemachtigd in een rustige aankomsthal, m'n slaapzakje voor 't eerst uitgeslagen en me een uur of 3 kunnen afkappen. maar wat zijn drie uur in elf uur niets te doen hebben?! Uiteindelijk leerde ik per toeval een Aussi kennen en die heeft me enkele adressen en hints over werken en leven in Australie gegeven. Craig heette hij maat iedereen noemde hem Hobbit omdat ie zo 'klein' was. :) zo klein was hij nu ook weer niet, hoor. Nadien zijn we samen op de vlieger gestapt en dit was echter een luxevlucht denk ik. Elk een persoonlijk TV'tje met spelletjesm de nieuwste films zoals Black Swan, spelletjesm CD's, radio, info over de vlucht en zoveel meer. Een dekentje, een kussentje ouh ZALIG! Maar niet zalig genoeg om mij daar 10u goed te voelen. Ons raamluikje MOEST per se toe 's nachts terwijl ik de steertjes wou zien, en toen het licht werd durfde ik het niet opendoen uit schrik om Rixt naast mij wakker te maken. Rixt is een meisje uit Friesland. Ze komt ook op haar eentje backpacken doorheen Australie, alleen heeft zij heel veel geld mee en is ze dus niet van plan bijzonder veel te werken voor de dingen die ze wil gaan doen. Ze gaat ook andere dingen doen dan ik denk ik. We hebben samen nog bij aankomst in Australie gezocht naar onze shuttlebus. De hare was gewisseld met een van vandaag en de mijne liep zonder plaatje rond. het was een gedoe. Eerst mocht ik niet door de douane omdat op mijn passport mijn vijfde naam afekort is met een D. en ik wist niet waarvoor die stond XD. Maar kijk, eind goed al goed. Ik ben in Sydney. 't is momenteel prachtig weer en enorm warm. Gisteren ben ik al eens naar Hide Park en the pool of reflection gegaan eens ik geinstalleerd was op mijn hostel. Ik vond het eerlijk gezegd adembenemend om eens een beeld uit een film in het echt te kunnen zien. En al die grote gigantische gebouwen! Zoveel mensen, in een deel van George St lijkt het alsof je in China bent. Kortom 't Is fantastisch. Hier in Sydney zelf heb ik nog niet veel mensen aangesproken. Ik moet nog een beetje aklimatiseren denk ik. Maar morgen zie ik Elle waarmee ik vanuit Belgie al contact had zodus...we zien wel. Soit, 't is bijna 12u in de middag, ik ga eens eten zoeken. PJ heeft me bet gebeld via Skype/GSM... <3!!! Miss you~~~
Zo, nog vijf dagen en ik vertrek... en ik weet niet zo goed hoe ik mij daarbij moet voelen. Plots besef ik dat elke keer ik nog iemand zie, het misschien de laatste keer is dat ik die persoon zie voor ik vertrek. da's vreemd.
Vorige week zaterdag was het mijn afscheidsfeestje in Poolbar/Zep. Ik ben heel blij dat ik nog zoveel mensen gezien heb, zelfs mensen waarvan ik niet had verwacht dat ik ze nog zou zien. Bij deze wil ik ook iedereen bedanken voor de aanwezigheid. Ik heb ook een boekje gekregen van Anne. ze noemt het "Anne's Survavil Gids". Daarin zaten onder andere enkele pagina's waarop mensen nog een berichtje konden schrijven om daar Down Under nog eens te lezen wanneer ik het even lastig heb of me even niet goed voel omwille van het gemis. Ik vind het een heel fijn kadootje. THANK YOU ALL! Ikzelf had ook zo'n boekje van mama gekregen om iedereen wat in te laten schrijven maar ik was het die avond vergeten. Geluk dat Anne ook zo'n idee had. In het boekje dat ik van mama gekregen had staan nu dus vooral berichtjes van familie, mama, papa, broer en zus. Ik zal ze verdomd goed bijhouden. :) THANK YOU AL! Alehupaaa! Vorige week vrijdag had ik trouwens ook een afscheidsfeestje voor de familie. 't Was bijzonder gezellig eigenlijk.
Langzaam aan begint mijn trekrugzak ook een beetje vol te geraken. Zo goed als alles is klaar buiten de hygiënische zaken die ik pas de dag van vertrek kan inpakken daar ik mij deze week toch graag nog eens enkele keren zou willen wassen. Ik ben trouwens HEEL blij met mijn nieuwe aanwinsten: lichtgewichtrugzak, lichtgewichthanddoeken, lichtgewicht en trouwens zeer kleine slaapzak, lichtgewicht trekschoentjens. ^^ Dat scheelt al heel wat! Mijn slaapkamer hier thuis is nu ook maar een lege boel...ik heb al m'n spullen in dozen moeten inpakken. Dit omdat er deze zomer (denk ik?) nog in de trappenhal gekipkapt wordt enzo... alles beetje beschermen voor stof.
Maar goed, ik ga nog een beetje centjes verdienen... ;-) Jullie horen nog van mij! (liefst zeker e?)
De vertrekdatum ligt nu officieel vast! ik zou vertrekken op **** zaterdag 19 maart **** Mijn vliegtuigje vertrekt in Amsterdam om 14.00 en komt aan in Taiwan (tussenstop/overstap) op zondag 20 maart om 13.00. Vanuit Taiwan vertrek ik om 23.55 en kom ik EINDELIJK aan in Sydney op maandag 21 maart om 13.15. Three looooong days!
Voor de mensjes die mij dus nog willen komen uitzwaaien; ik vertrek bij mij thuis rond 09.00 dusja... Dat moeten jullie zelf maar een beetje zien e. :)
De reis is trouwens ook betaald intussen dus there's no way back.
Eindelijk. De tijd is gekomen om een blog aan te maken om mijn ervaringen en emoties rond de reis naar Australië een beetje tot jullie over te brengen. Ik ga proberen zoveel mogelijk op deze blog neer te schrijven zodra ik kan dus ik kan niet beloven dat dit dagelijks het geval zal zijn.
De meesten zullen wel al weten waarom ik deze beslissing heb genomen, maar voor de nog onwetenden: Ik trek naar Australië om daar zowat te gaan werken en reizen door het land.
Het is allemaal begonnen met een foldertje dat mijn ouders meegebracht hadden van het Vakantiesalon te Brussel. Dat foldertje ging over het maken van lange reizen en de promotie van het zogenaamde 'startpakket voor backpackers' bij reisbureau Antipodes. Iedereen die me iets of wat kent weet dat ik gek ben van reizen. En zo ben ik dus lichtjes beginnen nadenken over dat ene foldertje. Mijn ouders zouden mij dit nooit voorgelegd hebben wanneer ze er zelf niet achter stonden. Na een dag ben ik toch eens ten rade gegaan op het internet. Ik heb veel informatie en documentatie over backpackers in Australië en het land zelf opgezocht. Tijdens deze opzoekingen voelde ik de vlindertjes in mijn buik toch wel groeien. Dus ik ben er samen met mijn ouders wat dieper op in gegaan en dus ook concreter gaan zoeken naar de voordeligste tarieven en methodes om deze reis eventueel te kunnen maken. Achteraf hadden we de voordeligste manier gevonden en dat was dus een ticket kopen + startpakket bij Activity International.
Na veel gereken en getelefoneer om de papieren in orde te brengen, en enorm veel gepraat met mijn ouders, vrienden en liefje, heb ik beslist:
IK GA ERVOOR!
Ik weet dat sommige mensen zich hier absoluut niet op hun gemak bij voelen, en terecht. Uiteindelijk is dit een vrij grote stap die ik helemaal alleen zet. Ik sta binnenkort alleen op de andere kant van de wereldbol zonder contacten en/of zekerheden. Ik blijf ook een geruime tijd weg van huis en dat zorgt ook voor onzekerheden ivm relaties en banden. Ik heb vooral angst om mijn liefje, ookal beseft hij dat niet helemaal maar dat moet ik eerlijk toegeven. en m'n Anneke ga ik toch ook neig missen. ;) Daarnaast laat ik ook Chiro Bobo achter als leidster van ons lieve Keti's. Maar kijk, dit is iets dat ik nu gewoon moet doen, omdat ik er nu ook de tijd voor heb. Na mijn studies zou ik zo snel mogelijk willen gaan werken. Dan kan ik het me niet permitteren om nog een half jaar op verlof te gaan. Ik kom heus wel terug hoor. ;)
Vandaag ben ik dus mijn eerste officiële document gaan aanvragen: de reispas. Binnen zeven dagen mag ik hem gaan ophalen en dan kan het visum worden geregeld. De eerste zenuwen stroomden toch even door m'n lijf toen ik aan het Administratief Centrum kwam... :)
Vorige week vrijdag had ik trouwens ook een afscheidsfeestje voor de familie. 't Was bijzonder gezellig eigenlijk. 
Ik ben trouwens HEEL blij met mijn nieuwe aanwinsten: lichtgewichtrugzak, lichtgewichthanddoeken, lichtgewicht en trouwens zeer kleine slaapzak, lichtgewicht trekschoentjens. ^^ Dat scheelt al heel wat! 
**** zaterdag 19 maart **** 
