Twee jaar lang zijn Kiara, Joke en Nathalie er al mee bezig. Elke minuut van de dag. Als een soort mantra die door hun brein dreunt. Hoe ontsnappen ze uit hun gevangenis? Ze waren nog heel jong toen ze werden opgesloten. Te jong. In korte tijd zijn ze echter volwassen geworden. Noodgedwongen.
Vier keer hebben ze al proberen te ontsnappen. Die pogingen zijn allemaal mislukt. Bij de laatste vlucht scheelde het maar een haar of Kira was haar kop kwijt. De bewaker was ontzettend boos toen hij hen te pakken kreeg en viel haar aan met een mes. Gelukkig kon Joke hem net voldoende afleiden. Haar luide stem kwam toen goed van pas.

Vanaf nu moeten ze extra voorzichtig zijn. Het vijfde plan mag geen enkele fout bevatten. Alles moet -en zal- goed gaan. Een nieuwe mislukking betekent ongetwijfeld de dood. 

Hun cel werd op een soort platform geplaatst. Een flink eind boven de begane grond. Een tunnel graven langs die weg, zit er niet meer in. De bewaker zou hen onmiddellijk zien. Dat vindt Nathalie eigenlijk niet eens zo erg. Ze krijgt niet graag zand en aarde in haar kapsel, zelfs in dit onzalig oord wil ze er altijd goed uitzien. En waarvoor?

De cel zelf is van bruine houten planken gemaakt. Op het eerste gezicht lijkt het niet echt sterk. Maar schijn bedriegt. De planken zijn stevig aan elkaar getimmerd, die verroeren geen vin. Zonder gereedschap raak je daar niet door en waar zouden ze dat vandaan moeten halen? Ze hebben zelfs geen nagelknipper of bestek. 

Joke schrikt op uit haar gedachten als ze iets ziet blinken tussen wat oude etensresten.
“Kijk, wat ik heb gevonden. Een stuk glas, heel erg scherp. Daar kunnen we zeker iets mee doen”, glundert Joke.

“Geef hier!”, eist Nathalie. Ze draait haar hoofd naar links en naar rechts om het voorwerp beter te kunnen bekijken. “Dat ziet er volgens mij niet bijzonder uit. Scherp, dat wel, misschien kan ik er mijn nagels mee doen.” En ze gooit de scherf achteloos in hun hok.

Joke staart Nathalie kwaad aan, maar reageert niet. Dat heeft toch geen zin. Ze denkt liever aan een plan om te ontsnappen, dat stuk glas zal ze vast wel kunnen gebruiken.

De zon breekt door de wolken. De voorbode van een gloeiend hete dag. “Fijn, weeral een dag braden in die moordende hitte”, denkt Joke. Ze waggelt naar hun cel en ziet het stuk glas opnieuw liggen. De stralen van de zon breken door het glas. Ze pakt het op en voelt dat het heel erg warm heeft. Dat brengt haar op een idee. Als ze dat glas nu zo richt dat er een straal op een hoopje stro valt? Misschien kan ze zo wel een vuurtje maken. Dat moet vast wel lukken, ja toch? Wat ze daarna gaat doen, weet ze nog niet. Maar vuur maken lijkt nu het allerbelangrijkste.

Joke wacht en wacht. Maar er gebeurt niets.
Nathalie en Kira komen bij haar staan en ze vertelt hen over haar plan. Allebei beginnen ze te lachen. “ Vuur maken met een stuk glas, dat kan toch niet!?”, lacht Nathalie. “ Je kunt dan even goed twee stokken tegen elkaar wrijven”, giechelt Kira.

Joke begint zelf te twijfelen aan haar plan. Zou hitte alleen niet voldoende zijn? Uren gaan voorbij. De zon schuift langzaam over de horizon. Net wanneer ze het wil opgeven ziet ze een beetje rook omhoog kringelen. Ze schudt even met haar kop en kijkt dichterbij. Maar ja, het is er: rook. Ze zucht van verlichting en wakkert het smeulend vuurtje zo verder aan. In het droge stro grijpt het vuur snel om zich heen. Te snel. Aan de volgende stap in haar plan was Joke nog niet geraakt. Er is wel vuur, maar nog gen vluchtroute.

“Wat heb je nu gedaan, dom wicht! Blus dat vuur, snel. Mijn huis staat in brand”, kakelt Nathalie. In pure razernij duwt ze Joke in de richting van de vlammenzee, het hok in. Kira rent ondertussen als een kip zonder kop rond en maakt een hels kabaal. Volledig in paniek.

De bewaker hoort het lawaai en komt aangesneld.

Joke probeert wanhopig aan de vlammen te ontkomen. De hitte is ondraaglijk, ze krijgt geen lucht. De kleine ruimte hangt vol rook en ze kan niets zien. Plots ziet ze in een hoek een fijn straaltje licht. Een opening! Door de hitte zijn de planken op die plek losgeraakt.

Dit is haar kans. Volkomen radeloos perst ze zich door de opening. Het vuur schroeit haar veren. De kier is te smal. Haar lijf raakt er niet door. Ze duwt en trekt. Schudt krachtig met haar lijf. En eindelijk lukt het. Vrij, ze is vrij. Het heeft heel wat van haar pluimen gekost, maar ze is gered!

Joke kijkt versuft op. De bewaker gooit zijn emmer water aan de kant en stormt op haar af. Geen tijd om te genieten.

Met een paar flinke slagen van haar vleugels kan ze net aan zijn grijpende handen ontkomen. Opnieuw duikt hij op haar af. Deze keer heeft hij haar wel vast. Joke pikt een paar keer hard in zijn hand en hij moet lossen. Van dat ene moment maakt ze gebruik. Ze gebruikt zijn schouder als springplank en fladdert over een muurtje. Joke kijkt niet meer om en spurt weg.

Kira en Nathalie blijven achter. In de verte hoort Joke hoe de bewaker zijn messen slijpt. 

08-12-2013 om 00:00 geschreven door Thierry  

1. Yasmine staart naar boven. Naar Oskaar. Haar beste vriend, haar enige vriend. Oskaar laat zich zachtjes wiegen in de wind.
   Alles heeft ze er voor over om bij Oskaar te zijn. Die vrijheid. De wind die in je gezicht blaast, de blauwe hemel boven je, de zon die je aankijkt. Geen broers, zussen of andere familieleden die constant op je vingers kijken. Zelf kunnen en mogen beslissen wat je doet. Of niet doet.
   Af en toe krijgt ze de kans om bij haar vriend te zijn. Dan doet ze haar ogen dicht en droomt. Van een beter leven. Een leven bij Oskaar. Maar ze is bijna nooit alleen. Altijd is er iemand in de buurt. Iemand die over haar schouder kijkt.
   Elke dag kruipt ze naar de hoogste plek die ze kan vinden. Weg van de rest. Haar thuis is een echte krabbenmand. Iedereen vecht voor zijn plaats. Steeds probeert iemand je de duvel aan te doen. Het is elk voor zich. Voor een plek in de zon.
   Yasmine probeert zo weinig mogelijk op te vallen. Stilletjes er vanonder muizen. Dan spreekt ze af met Oskaar. Om gezellig te babbelen. Eigenlijk is het vooral Oskaar die vertelt. Hij kent ontzettend veel verhalen. De dingen die hij al gezien heeft, onvoorstelbaar. Ze zou zo graag bij hem zijn. Ze zou zo graag zijn leven leiden.
   
   

   “Pssst. Pssst. Oskaar, Oskaaaar. Ik ben het.”
   Oskaar opent zijn ogen en geeuwt. Het is nog heel vroeg. De zon piept net boven de horizon. De eerste zonnestralen raken de rand van Yasmines huis.

   Hij zucht. “Yasmine, je bent er al. Nog vroeger dan anders. Welk nieuws brengt je hier?”
   “Flauwerik, je weet best dat er niets in mijn leven gebeurt. Jij bent de man met de verhalen. Vertel wat je gisteren allemaal hebt gezien.”
   Oskaar rekt zich uit en gluurt Yasmine even aan. Een fijne glimlach speelt op zijn lippen.

   “Hmmm, heb ik gisteren iets interessants meegemaakt? Even denken ... Natuurlijk wel. Ik beleef voortdurend fantastische avonturen.”
   Oskaar steekt van wal met een liefdeshistorie over een jong passioneel koppel. Compleet met slaande deuren, vliegende borden en stomende scènes waar Yasmines oren van gloeien. Mocht zij maar zoiets meemaken.
   Yasmine schrikt. Ze wordt uit haar dagdroom gerukt door de grote mensenhand. Die pakt haar op en hangt haar bij Oskaar. Wat een zalig gevoel. De wind die in haar gezicht blaast. Alleen jammer dat er altijd een vaatdoek of dweil bij kleeft. Zo zijn ze nooit echt alleen. Toch geniet Yasmine met volle teugen van deze momenten. Weg van het slangennest onder haar.
   Ze ziet haar vader naar boven staren. Hij houdt haar in de gaten. Die frons voorspelt niet veel goeds. Maar voorlopig kan hij niets doen. Enkel de mensenhand krijgt het voor elkaar om haar of haar familie hier te krijgen.

   De laatste weken is Oskaar wel opvallend stil als ze bij hem is. Zijn verhalen lijken wel opgedroogd. De omhelzingen voelen niet meer zo innig aan. Yasmine pakt hem nog altijd even stevig vast als vroeger. Alleen lijkt het wel alsof Oskaar dat minder fijn vindt. Af en toe betrapt ze hem zelfs terwijl hij knipoogt naar haar jongere zus, Esmeralda. Zou hij haar beu zijn? Dat mag niet. Dat kan niet. Yasmine wordt opgeschrikt door krijsende meeuwen. Ze blikt naar boven.
   De hemel verduistert snel. Donkere wolken komen opzetten. Zwaar van de regen in hun buik. Het begint hard te waaien. De eerste dikke druppels vallen uit de lucht. Yasmine heeft dit nog nooit meegemaakt. Voor de regen valt, plukt de mensenhand haar normaal van Oskaar weg. Maar niet vandaag. Vandaag mag ze blijven. De wind wakkert nog verder aan. Bladeren vliegen haar voorbij. Ze kan de vod niet langer vasthouden. De wind pakt hem mee. Het versleten, geruite hemd is weg, zonder zelfs maar iets van geluid te maken. Yasmines blijdschap verandert in paniek. Ze krijgt het moeilijker om zich vast te klampen.
   “Oskaar, help! Hou mij vast!” Maar Oskaar negeert haar hulpgeroep. De wind krijgt haar te pakken. Yasmine tuimelt door de lucht. Steeds hoger. Ze vliegt over het grote, groene hek en belandt aan de andere zijde. In het grote onbekende. Tussen lange, groene halmen die wiegen in de krachtige windvlagen. Het watert stort nu naar beneden. Grote druppels doorweken haar.
   Wat zal er met haar gebeuren? Een plas water vormt zich rond haar. Dikke klompen aarde en takjes drijven daarin. Yasmine rilt van de kou. Die bazige familie van haar zou nu een welkom geschenk zijn. En zal ze Oskaar nog terug zien? Haar zoute tranen smelten samen met het zoete hemelwater.
   De zondvloed houdt aan. De plas wordt een beekje en ze drijft naar een groot stenen gebouw. Met grote ogen en een langwerpige mond. Dichter en dichter drijft ze naar het huis. Het gebouw is reusachtig en de mond … die gaat open. Yasmine gilt het uit. Maar niemand hoort haar. Niemand komt haar redden.
   Een mensenkind komt uit de mond gestapt. Het kijkt naar boven en vangt de regendruppels op met haar mond. Het lacht. Hoe kun je nu lachen in een hel als dit? Het mensenkind kijkt rond. Plots blijven haar ogen rusten op Yasmine. Haar hart slaat een slag over. Het komt op haar af. Nee! De mensenhand sluit zich rond haar. Een verstikkend gevoel. Ze is verloren. Oskaar. Haar familie. Ze verliest het bewustzijn.
   
   Yasmine probeert haar ogen te openen. Het licht is te fel. Vlug terug sluiten. Ze voelt zich raar. Net alsof ze zweeft. Zou ze dood zijn? Nee, dat kan niet. Ze hoort stemmen. Mensenstemmen. Waar zou ze zijn? Voorzichtig opent ze haar linkeroog. Onder haar ziet ze een mensenkind en twee mensenreuzen zitten in een zetel. Vreemd.
   Nu trekt ze ook haar andere oog open. Stiekem bestudeert ze haar omgeving. Ze hangt aan een muur. Het mensenkind wijst naar boven.
   “Heb ik voor jou gemaakt, mama.” “O, wat mooi. Dank u wel. Wat is het?” “Mama toch. De tuin van de buren natuurlijk.”
   Yamine kijkt door een groot raam naar buiten en ziet Oskaar hangen. Haar zus houdt hem stevig vast. Dus toch. Een traan rolt over haar wang. Van haar zus had ze zoiets wel verwacht. Maar Oskaar?
   Ze zucht en blikt nog eens goed rond. Langzaam verschijnt een glimlach op haar lippen. Een huis vol mensenkinderen en mensenreuzen. Een huis waar veel te beleven valt. En niemand die haar kan storen of wegdrummen. Eindelijk zal ze zelf verhalen meemaken. Daar heeft ze Oskaar niet meer voor nodig. Eindelijk is ze echt vrij.

08-12-2013 om 10:38 geschreven door Thierry  

Alex komt thuis van zijn werk en parkeert de auto snel in de garage. Hij is weeral te laat. Via de binnendeur stapt hij de keuken binnen, gewapend met een nieuwe reeks excuses. Er brandt echter geen licht. Hij ruikt ook niks. Normaal geurt de keuken altijd heerlijk als hij 's avonds binnen wandelt. Zijn vrouw is een voortreffelijke kok. Hij knipt het licht aan en kijkt rond. Aan de grijze klink van de koelkast hangt een wasknijper met een briefje aan. Vreemd. Hij steekt de wasknijper in zijn zak en vouwt het briefje open.

Ik hou het hier niet meer uit.
Het is me allemaal te veel. 
Ik heb het geprobeerd. Ze versmachten me.

Liefs

Yasmine

Alex leest de inhoud nog eens. Hij gelooft niet wat er staat. Het ging toch zo goed tussen hen? Vorige week nog samen op reis, de voorbereiding voor het familiefeest, de kinderwens. Het blaadje dwarrelt naar de vloer.

Alex zakt ineen op de grond. Hij begrijpt niet wat hem overkomt. Hij werkt wel veel, te veel. Maar dat vormde vroeger toch geen probleem? Als de baby er was, zou hij het kalmer aan doen. Dat heeft hij toch beloofd? Vertwijfeld graait hij in zijn jaszak en haalt er zijn dure gsm, een HTC, uit.
De drie ontvangen berichten en twee gemiste oproepen, negeert hij. Zijn pokervrienden. Voor één keer geen sigaren en lauw bier.
Hij draait het nummer van Yasmine. De telefoon gaat over. Een keer, twee keer en tenslotte vijf keer. Voice mail. Hij probeert nog een keer. En nog eens. Maar ze neemt niet op. Bij de vierde poging, slaat de voice mail direct aan.
“Hoi, met Yasmine. Ik ben er even niet. Als u ...”
Ze heeft haar telefoon uitgezet. Of zou haar batterij plat zijn?
Alex wrijft door zijn haren. Wanhopig op zoek naar antwoorden.
Misschien is het wel een flauwe grap, een wake-up call of zoiets.
Alex staat op en doorzoekt het huis. Eerst de living, dan de salon en vervolgens de bureau. Niemand te zien. Hij rent de trap op en stormt hun slaapkamer binnen. Het bed is niet opgemaakt. De kleerkast staat open. Het grootste deel van haar kleren zijn weg.
Alex ploft neer op hun bed. Zijn gedachten racen door zijn hoofd. Hij moet dit recht trekken. Hij moet haar vinden. Waar zou ze zijn?

Haar moeder. Ze is daar zeker naar toe. Maar zal zijn schoonmoeder hem binnen laten? Hij heeft die feeks nooit kunnen uitstaan. En dat is wederzijds. Gezellige babbelen zat er nooit in. Steken onder water, dat wel. Maar nu zal hij voor haar door het stof gaan als het moet. Kruipen, smeken, slijmen.
Alex spurt naar beneden, grist zijn sleutels van tafel en start zijn Audi. Met een rotvaart schuurt hij door de verlaten straten.
Bij zijn schoonmoeder parkeert hij zijn auto op de stoep. Hij raakt enkele vuilnisbakken,maar trekt zich daar niets van aan. Hij gooit het portier open en rent naar de voordeur. De motor draait nog. Er brandt geen licht binnen. Alex bonkt op de voordeur, duwt op de deurbel en roept de hele buurt bijeen.

“Ben je helemaal gek geworden?!”, roept zijn schoonmoeder vanuit een venster naar beneden.
“Ik wil Yasmine zien! Nu! Laat me binnen!”

“Waar heb je het over? Yasmine? Weet je niet waar ze is? Wat is er gebeurd? Wat heb je met mijn dochter gedaan? Ik heb altijd geweten ...”

De rest hoort Alex niet meer. Hij neemt zijn auto en scheurt opnieuw weg. Het deksel van een vuilnisbak draait eenzaam een rondje op de stoep.
Waar zou ze naar toe zijn? Haar moeder weet van niets. Of beweert dat toch. Alex probeert nog eens haar gsm. Nog altijd voice mail. Verdomme.
Alex rijdt een tijdje doelloos door de straten. Stiekem hoopt hij om Yasmine te zien wandelen. Ydele hoop. Enkel zwervers en straatmadeliefjes vertonen zich zo laat nog buiten. En die doen natuurlijk teken naar hem omdat hij zo gericht de straten aan het scannen is.
Hij besluit dan maar om de hotels af te lopen. Dat hotelletje waar ze in het begin van hun relatie een paar nachten hebben doorgebracht, lijkt hem een goed vertrekpunt. Dat was nog voor zijn familie op de hoogte was van hun verhouding. In het begin wou hij dat zo lang mogelijk stil houden. Zijn familie is nogal conservatief. Om het zacht uit te drukken.

De eerste keer dat hij Yasmine meebracht naar huis was een ramp. Zijn moeder vond haar een ordinaire boerenmeid, niet goed genoeg voor Alex. En dat liet ze elke keer zien. Met aanmerkingen over haar houding, haar manieren, zelfs de manier waarop ze at. Nog een geluk dat Yasmine het allemaal kon en kan verdragen. De hatelijke opmerkingen zijn wel verminderd, maar toch. Vorige week nog ...

Een claxonnerende auto brengt hem terug naar het nu. Hij week te veel van zijn baan af. Alex slaat met zijn rechterhand een paar keer tegen zijn kaak. “Komaan, wakker worden.”
Waar was dat hotel nu ook alweer?
Zijn gsm rinkelt. Yasmine? Hij haalt hem vlug uit zijn jaszak. Op het scherm staat een nummer van zijn werk. Alex negeert de oproep en stopt de telefoon terug in zijn zak. Daar voelt hij de wasknijper zitten. Hij haalt hem uit en hangt hem aan zijn achteruitkijkspiegel. Waarom weet hij niet precies. Maar alle hulp is welkom.
Het hotel bestaat nog en er brand licht beneden. Dat is alvast goed nieuws. Alex parkeert zijn auto netjes tussen twee andere wagens en rent de trappen naar het hotel op. De voordeur is open en hij kijkt even rond in de lobby. Niemand te zien. Het interieur ziet er grauwer uit dan Alex herinnert. Bruine leren zetels met hier en daar een scheur in. Een staande lamp van de jaren zeventig. De lampenkap staat er scheef op. De receptionist is er niet. Alex duwt drie keer op het belletje. Na een paar minuten verschijnt een middelbare man. De haren niet gekamd, vetvlekken op zijn smoezelige witte hemd en zijn zwarte broek staat zelfs nog open. Een frisse verschijning dus. Alex gluurt de kamer achter hem in en ziet daar een vrouw zitten. Een hoertje waarschijnlijk.
“Een kamer, veronderstel ik? Voor hoelang? Enkele uren, een nacht?”
Alex schrikt op uit zijn gedachten. “Een kamer heb ik niet nodig. Ik ben op zoek naar inlichtingen.” hij schuift zijn gsm over de toonbank. “Heb je deze vrouw hier gezien?”
De man fronst zijn zwarte wenkbrauwen, zet zijn bril op en bestudeert de foto.
“Misschien ken ik haar wel. Maar wat zit erin voor mij?”

De eeuwige vraag. Alex had die wel verwacht, maar heeft er niet aan gedacht om te stoppen aan een bankautomaat. Hij tast in zijn zakken en diept een briefje van vijftig euro op.

“Hm, voor dat bedrag kun je beter een kamer huren, denk ik.” De man grijnst zijn vergeelde tanden bloot. Inhalige klootzak,denkt Alex. Met zijn beste glimlach, haalt hij zijn bankkaart boven. “Aanvaardt u Mastercard?”

“Zeker. Hoeveel mag ik aanrekenen? Nog eens vijftig?”

Alex glimlacht en knikt.

“Ik geloof wel dat ik haar heb gezien. Ze heeft een kamer gehuurd voor deze nacht. Het kamernummer kost je nog eens vijftig. Mastercard?”
Het heeft hem 150 euro gekost, maar Alex stormt naar boven. Derde verdieping. Kamer 302.
Zonder kloppen snakt hij de deur open. Een vrouw schrikt op. Onder haar zit een man op een stoel. Haar klant.
Godverdomme, dat is Yasmine niet. Ze lijkt er niet eens op.
Hij slaat de deur dicht en snelt de trap af. De receptionist is natuurlijk niet meer te zien. Als hij die te pakken krijgt.
Razend start hij zijn wagen. Wat nu? Nog een paar hotels aflopen? Lijkt onbegonnen werk.

Ten einde raad rijdt hij naar Brian. Vroeger één van zijn beste vrienden en ex-lief van Yasmine. Hun vriendschap eindigde samen met de start van hun relatie. Brian heeft het nooit kunnen verkroppen dat Yasmine voor hem viel. Maar hij kent Yasmine bijzonder goed, bijna zo goed als Alex. Hopelijk heeft hij een idee, een aanwijzing.

Alex belt aan bij zijn vriend. In de woonkamer brandt nog licht. Dat treft.
Brian doet open. Zijn zwarte kamerjas hangt een beetje open. Er staat een logo van een hotel op, het Hilton.
“Alex? Wat doe jij hier? Op dit uur?”
Alex stapt langs hem heen de woonkamer in.
“Het is Yasmine. Ze is bij me weg. Ik vind haar niet. Ik dacht ... ik hoopte … jij kent haar goed. Misschien heb jij wel een idee. Het klinkt stom, ik weet het. Maar ik weet me geen raad. Ik ...”
Yasmine wandelt de woonkamer binnen. Ze heeft ook een zwarte kamerjas aan. Haar haren zijn verward.
Alex slaat een zucht van verlichting. Hij heeft haar gevonden. Eindelijk. Alles komt weer goed. Dat moet. Dan ziet hij Yasmine naast Brian staan en slaat zijn hart een slag over. Hij kijkt van Yasmine naar Brian en van Brian naar Yasmine. Ze hebben een verleden samen. Zou?
Hij fronst, trekt zijn ogen samen en grijnst zijn tanden bloot.

“Ik kom thuis van mijn werk en vindt een briefje aan de frigo. Vier zinnetjes, zonder verdere uitleg. Ik maak mij doodongerust. Zoek de hele stad af. En jij duikt met de eerste de beste man het bed in!”
Brian doet een stap naar voor, maar Yasmine houdt hem tegen.
“Je snapt het echt niet, hé?”
“Ik snap wat niet?”

“Waarom ik bij je ben weggegaan.”
“Is dit dan wat het is? Je gaat dus weg van mij?”

“Ja.”
“Maar waarom dan? We hebben het toch goed samen. De baby.”
Yasmine zwijgt.
“Is het mijn werk? Ik zal minderen met werken.”
Yasmine zegt nog altijd niets.
“Veranderen van werk?”
Yasmine perst haar volle lippen op elkaar. Haar ogen vernauwen zich een beetje.
“Hoe kun je toch zo blind zijn? Het gaat niet om je werk. Ik heb mij daar al lang mee verzoend. Ik wil geen kind ...”
“Geen kind?! Maar dat is het enige waar je al maanden over ...”
Yasmine schudt driftig met haar hoofd.
“Ik wil geen kind opvoeden in jouw familie. Dat is wat ik bedoel. Het is een slangennest. Een bende achterbakse gluiperds. Altijd klaar om een mes in je rug te steken.”

“Het is wel mijn familie waar je over praat. Mijn vlees en bloed.”

“Je zult moeten kiezen. Ik of je familie. Beide kan niet. Niet meer.”
“Kiezen? Hoe kan ik nu kiezen? Dat is geen keuze. Dat mag je niet van mij verlangen. Dat kun je niet.”
“Ik heb mijn keuze al gemaakt. Nu is het aan jou.”
Zijn familie opgeven? Zijn geboorterecht. Hoe?
Verslagen staart Alex naar het puntje van zijn schoenen.

“Kom met me mee naar huis. Dan kunnen we er rustig over praten. Met zijn tweetjes.”
“Nee, dat doe ik niet. Ik laat me niet opnieuw in slaap wiegen. Je kiest. Hier en nu!”
Alex zucht. Kiezen is verliezen. Wat een klucht.
Zijn familie of zijn eeuwige liefde. Geld of geen geld.
Alex kijkt Yasmine aan. En dan beseft hij het. Hoe is hij zo stom kunnen zijn?
“Ik kies voor jou. Dat heb ik altijd al gedaan. Diep vanbinnen heb ik lang geleden al mijn keuze gemaakt”
Een traan rolt over haar wang. Haar ogen lichten op. Dit is precies wat ze wou horen. Ze vliegt Alex in de armen en kust hem over zijn hele gezicht.
Brian trekt een zuur gezicht. Maar dat hebben Alex en Yasmine niet in de gaten.
“Morgen bel ik naar mijn moeder en zeg haar dat we het familiefeest overslaan dit jaar. En volgend jaar en het jaar daarop ...”
Yasmine kijkt om, ziet Brian staan en laat Alex even los. Ze wandelt op hem af en fluistert iets in zijn oor.
“Wat heb je ...?” Yasmine legt haar wijsvinger op de lippen van Alex. “Later. Later vertel ik je alles. Maak je niet ongerust. Er is niets gebeurd.”
Yasmine rijdt met Alex terug naar huis. Terwijl hij in de achteruitkijkspiegel kijkt, ziet hij de wasknijper hangen. 

08-12-2013 om 00:00 geschreven door Thierry