tips voor teksten die moeten werken en verzameling verhalen
08-12-2013
Laat thuis
Alex komt
thuis van zijn werk en parkeert de auto snel in de garage. Hij is
weeral te laat. Via de binnendeur stapt hij de keuken binnen,
gewapend met een nieuwe reeks excuses. Er brandt echter geen licht.
Hij ruikt ook niks. Normaal geurt de keuken altijd heerlijk als hij
's avonds binnen wandelt. Zijn vrouw is een voortreffelijke kok. Hij
knipt het licht aan en kijkt rond. Aan de grijze klink van de
koelkast hangt een wasknijper met een briefje aan. Vreemd. Hij
steekt de wasknijper in zijn zak en vouwt het briefje open.
Ik
hou het hier niet meer uit. Het is me allemaal te veel. Ik heb het
geprobeerd. Ze versmachten me.
Liefs
Yasmine
Alex
leest de inhoud nog eens. Hij gelooft niet wat er staat. Het ging
toch zo goed tussen hen? Vorige week nog samen op reis, de
voorbereiding voor het familiefeest, de kinderwens. Het blaadje
dwarrelt naar de vloer.
Alex
zakt ineen op de grond. Hij begrijpt niet wat hem overkomt. Hij
werkt wel veel, te veel. Maar dat vormde vroeger toch geen probleem?
Als de baby er was, zou hij het kalmer aan doen. Dat heeft hij toch
beloofd? Vertwijfeld graait hij in zijn jaszak en haalt er zijn dure
gsm, een HTC, uit. De drie ontvangen berichten en twee gemiste
oproepen, negeert hij. Zijn pokervrienden. Voor één keer geen
sigaren en lauw bier. Hij draait het nummer van Yasmine. De
telefoon gaat over. Een keer, twee keer en tenslotte vijf keer.
Voice mail. Hij probeert nog een keer. En nog eens. Maar ze neemt
niet op. Bij de vierde poging, slaat de voice mail direct aan.
Hoi,
met Yasmine. Ik ben er even niet. Als u ... Ze heeft haar telefoon uitgezet. Of zou haar batterij plat
zijn? Alex wrijft door zijn haren. Wanhopig op zoek naar
antwoorden. Misschien is het wel een flauwe grap, een wake-up
call of zoiets. Alex staat op en doorzoekt het huis. Eerst de
living, dan de salon en vervolgens de bureau. Niemand te zien. Hij
rent de trap op en stormt hun slaapkamer binnen. Het bed is niet
opgemaakt. De kleerkast staat open. Het grootste deel van haar
kleren zijn weg. Alex ploft neer op hun bed. Zijn gedachten racen
door zijn hoofd. Hij moet dit recht trekken. Hij moet haar vinden.
Waar zou ze zijn?
Haar
moeder. Ze is daar zeker naar toe. Maar zal zijn schoonmoeder hem
binnen laten? Hij heeft die feeks nooit kunnen uitstaan. En dat is
wederzijds. Gezellige babbelen zat er nooit in. Steken onder water,
dat wel. Maar nu zal hij voor haar door het stof gaan als het moet.
Kruipen, smeken, slijmen. Alex spurt naar beneden, grist zijn
sleutels van tafel en start zijn Audi. Met een rotvaart schuurt hij
door de verlaten straten. Bij zijn schoonmoeder parkeert hij zijn
auto op de stoep. Hij raakt enkele vuilnisbakken,maar trekt zich
daar niets van aan. Hij gooit het portier open en rent naar de
voordeur. De motor draait nog. Er brandt geen licht binnen. Alex
bonkt op de voordeur, duwt op de deurbel en roept de hele buurt
bijeen.
Ben
je helemaal gek geworden?!, roept zijn schoonmoeder vanuit een
venster naar beneden. Ik wil Yasmine zien! Nu! Laat me
binnen!
Waar
heb je het over? Yasmine? Weet je niet waar ze is? Wat is er
gebeurd? Wat heb je met mijn dochter gedaan? Ik heb altijd geweten
...
De
rest hoort Alex niet meer. Hij neemt zijn auto en scheurt opnieuw
weg. Het deksel van een vuilnisbak draait eenzaam een rondje op de
stoep. Waar zou ze naar toe zijn? Haar moeder weet van niets. Of
beweert dat toch. Alex probeert nog eens haar gsm. Nog altijd voice
mail. Verdomme. Alex rijdt een tijdje doelloos door de straten.
Stiekem hoopt hij om Yasmine te zien wandelen. Ydele hoop. Enkel
zwervers en straatmadeliefjes vertonen zich zo laat nog buiten. En
die doen natuurlijk teken naar hem omdat hij zo gericht de straten
aan het scannen is. Hij besluit dan maar om de hotels af te
lopen. Dat hotelletje waar ze in het begin van hun relatie een paar
nachten hebben doorgebracht, lijkt hem een goed vertrekpunt. Dat was
nog voor zijn familie op de hoogte was van hun verhouding. In het
begin wou hij dat zo lang mogelijk stil houden. Zijn familie is
nogal conservatief. Om het zacht uit te drukken.
De eerste
keer dat hij Yasmine meebracht naar huis was een ramp. Zijn moeder
vond haar een ordinaire boerenmeid, niet goed genoeg voor Alex. En
dat liet ze elke keer zien. Met aanmerkingen over haar houding, haar
manieren, zelfs de manier waarop ze at. Nog een geluk dat Yasmine
het allemaal kon en kan verdragen. De hatelijke opmerkingen zijn wel
verminderd, maar toch. Vorige week nog ...
Een claxonnerende
auto brengt hem terug naar het nu. Hij week te veel van zijn baan
af. Alex slaat met zijn rechterhand een paar keer tegen zijn kaak.
Komaan, wakker worden. Waar was dat hotel nu ook
alweer? Zijn gsm rinkelt. Yasmine? Hij haalt hem vlug uit zijn
jaszak. Op het scherm staat een nummer van zijn werk. Alex negeert
de oproep en stopt de telefoon terug in zijn zak. Daar voelt hij de
wasknijper zitten. Hij haalt hem uit en hangt hem aan zijn
achteruitkijkspiegel. Waarom weet hij niet precies. Maar alle hulp
is welkom. Het hotel bestaat nog en er brand licht beneden. Dat
is alvast goed nieuws. Alex parkeert zijn auto netjes tussen twee
andere wagens en rent de trappen naar het hotel op. De voordeur is
open en hij kijkt even rond in de lobby. Niemand te zien. Het
interieur ziet er grauwer uit dan Alex herinnert. Bruine leren
zetels met hier en daar een scheur in. Een staande lamp van de jaren
zeventig. De lampenkap staat er scheef op. De receptionist is er
niet. Alex duwt drie keer op het belletje. Na een paar minuten
verschijnt een middelbare man. De haren niet gekamd, vetvlekken op
zijn smoezelige witte hemd en zijn zwarte broek staat zelfs nog
open. Een frisse verschijning dus. Alex gluurt de kamer achter hem
in en ziet daar een vrouw zitten. Een hoertje waarschijnlijk. Een
kamer, veronderstel ik? Voor hoelang? Enkele uren, een nacht? Alex
schrikt op uit zijn gedachten. Een kamer heb ik niet nodig. Ik
ben op zoek naar inlichtingen. hij schuift zijn gsm over de
toonbank. Heb je deze vrouw hier gezien? De man fronst zijn
zwarte wenkbrauwen, zet zijn bril op en bestudeert de
foto. Misschien ken ik haar wel. Maar wat zit erin voor mij?
De
eeuwige vraag. Alex had die wel verwacht, maar heeft er niet aan
gedacht om te stoppen aan een bankautomaat. Hij tast in zijn zakken
en diept een briefje van vijftig euro op.
Hm, voor dat bedrag
kun je beter een kamer huren, denk ik. De man grijnst zijn
vergeelde tanden bloot. Inhalige klootzak,denkt
Alex. Met zijn beste glimlach, haalt hij zijn bankkaart boven.
Aanvaardt u Mastercard?
Zeker. Hoeveel mag ik
aanrekenen? Nog eens vijftig?
Alex glimlacht en knikt.
Ik
geloof wel dat ik haar heb gezien. Ze heeft een kamer gehuurd voor
deze nacht. Het kamernummer kost je nog eens vijftig.
Mastercard? Het heeft hem 150 euro gekost, maar Alex stormt
naar boven. Derde verdieping. Kamer 302. Zonder kloppen snakt hij
de deur open. Een vrouw schrikt op. Onder haar zit een man op een
stoel. Haar klant. Godverdomme, dat is Yasmine niet. Ze lijkt er
niet eens op. Hij slaat de deur dicht en snelt de trap af. De
receptionist is natuurlijk niet meer te zien. Als hij die te pakken
krijgt. Razend start hij zijn wagen. Wat nu? Nog een paar hotels
aflopen? Lijkt onbegonnen werk.
Ten
einde raad rijdt hij naar Brian. Vroeger één van zijn beste
vrienden en ex-lief van Yasmine. Hun vriendschap eindigde samen met
de start van hun relatie. Brian heeft het nooit kunnen verkroppen
dat Yasmine voor hem viel. Maar hij kent Yasmine bijzonder goed,
bijna zo goed als Alex. Hopelijk heeft hij een idee, een
aanwijzing.
Alex
belt aan bij zijn vriend. In de woonkamer brandt nog licht. Dat
treft. Brian doet open. Zijn zwarte kamerjas hangt een beetje
open. Er staat een logo van een hotel op, het Hilton. Alex?
Wat doe jij hier? Op dit uur? Alex stapt langs hem heen de
woonkamer in. Het is Yasmine. Ze is bij me weg. Ik vind haar
niet. Ik dacht ... ik hoopte jij kent haar goed. Misschien heb
jij wel een idee. Het klinkt stom, ik weet het. Maar ik weet me geen
raad. Ik ... Yasmine wandelt de woonkamer binnen. Ze heeft ook
een zwarte kamerjas aan. Haar haren zijn verward. Alex slaat een
zucht van verlichting. Hij heeft haar gevonden. Eindelijk. Alles komt
weer goed. Dat moet. Dan ziet hij Yasmine naast Brian staan en
slaat zijn hart een slag over. Hij kijkt van Yasmine naar Brian en
van Brian naar Yasmine. Ze hebben een verleden samen. Zou? Hij
fronst, trekt zijn ogen samen en grijnst zijn tanden bloot.
Ik
kom thuis van mijn werk en vindt een briefje aan de frigo. Vier
zinnetjes, zonder verdere uitleg. Ik maak mij doodongerust. Zoek de
hele stad af. En jij duikt met de eerste de beste man het bed
in! Brian doet een stap naar voor, maar Yasmine houdt hem
tegen. Je snapt het echt niet, hé? Ik snap wat
niet?
Waarom
ik bij je ben weggegaan. Is dit dan wat het is? Je gaat dus
weg van mij?
Ja. Maar
waarom dan? We hebben het toch goed samen. De baby. Yasmine
zwijgt. Is het mijn werk? Ik zal minderen met werken. Yasmine
zegt nog altijd niets. Veranderen van werk? Yasmine
perst haar volle lippen op elkaar. Haar ogen vernauwen zich een
beetje. Hoe kun je toch zo blind zijn? Het gaat niet om je
werk. Ik heb mij daar al lang mee verzoend. Ik wil geen kind
... Geen kind?! Maar dat is het enige waar je al maanden
over ... Yasmine schudt driftig met haar hoofd. Ik wil
geen kind opvoeden in jouw familie. Dat is wat ik bedoel. Het is een
slangennest. Een bende achterbakse gluiperds. Altijd klaar om een
mes in je rug te steken.
Het
is wel mijn familie waar je over praat. Mijn vlees en bloed.
Je
zult moeten kiezen. Ik of je familie. Beide kan niet. Niet
meer. Kiezen? Hoe kan ik nu kiezen? Dat is geen keuze. Dat
mag je niet van mij verlangen. Dat kun je niet. Ik heb mijn
keuze al gemaakt. Nu is het aan jou. Zijn familie opgeven?
Zijn geboorterecht. Hoe? Verslagen staart Alex naar het puntje
van zijn schoenen.
Kom
met me mee naar huis. Dan kunnen we er rustig over praten. Met zijn
tweetjes. Nee, dat doe ik niet. Ik laat me niet opnieuw in
slaap wiegen. Je kiest. Hier en nu! Alex zucht. Kiezen is
verliezen. Wat een klucht. Zijn familie of zijn eeuwige liefde.
Geld of geen geld. Alex kijkt Yasmine aan. En dan beseft hij
het. Hoe is hij zo stom kunnen zijn? Ik kies voor jou. Dat
heb ik altijd al gedaan. Diep vanbinnen heb ik lang geleden al mijn
keuze gemaakt Een traan rolt over haar wang. Haar ogen lichten
op. Dit is precies wat ze wou horen. Ze vliegt Alex in de armen en
kust hem over zijn hele gezicht. Brian trekt een zuur gezicht.
Maar dat hebben Alex en Yasmine niet in de gaten. Morgen bel
ik naar mijn moeder en zeg haar dat we het familiefeest overslaan
dit jaar. En volgend jaar en het jaar daarop ... Yasmine
kijkt om, ziet Brian staan en laat Alex even los. Ze wandelt op hem
af en fluistert iets in zijn oor. Wat heb je ...? Yasmine
legt haar wijsvinger op de lippen van Alex. Later. Later vertel
ik je alles. Maak je niet ongerust. Er is niets gebeurd. Yasmine
rijdt met Alex terug naar huis. Terwijl hij in de
achteruitkijkspiegel kijkt, ziet hij de wasknijper hangen.