Hey hier ben ik weer, het kleine wondertje van Jelle en Renate!! Mama had vandaag weer een afspraak bij de gynaecoloog. Ik ben ondertussen al flink gegroeid en verdikt en weeg nu al 1,5 kg. Dr. Vanderlinden denkt dat ik ongeveer 3,5 kg zal wegen bij de geboorte dus dat is een goed gemiddelde he. Ik lig met mijn hoofdje al mooi naar beneden, mijn rugje zit op dit moment links en mijn voetjes liggen naast de lever van mama. Ik vind het heel plezant om hier hard tegen te stampen (maar mama vindt dit niet zo tof en roept dan vaak auh!) Dr. Vanderlinden heeft ook nog eens mijn geslacht nageken, en dit is gelukkig nog steeds hetzelfde. Mama en papa hebben duidelijk kunnen zien wat ik ben. Jullie kunnen nog altijd naar mijn geslacht raden! De gynaecoloog heeft eens geprobeerd om een 3D-foto van mijn gezichtje te maken, maar ik voelde me vandaag niet zo fotogeniek. Mama vind het wel spijtig want ze had me liever eens duidelijker gezien. Mama heeft ook nog een spuit gekregen in haar bil. Dit was niet zo leuk voor haar maar gelukkig heeft ze niet zoveel schrik van naalden.
Mama heeft weeral een afspraak in het ziekenhuis, deze keer terug met Dr. Vanderlinden. Papa kon niet meekomen want vandaag kwamen ze nieuwe ramen zetten in het appartmentje zodat ik dubbel glas zou hebben in mijn kamer.
Dokter Vanderlinden neemt mama eerst mee voor een (onverwachte) echo. Aangezien ik vorige keer nogal een lichtgewichtje was, wil Dr. Vanderlinden mijn gewicht nog eens meten. Ondertussen weeg ik al 1,2 kg wat eigelijk redelijk veel is voor mijn leeftijd (27 weken). Dr. Vanderlinden is hiermee tevreden en zegt dat ik goed evolueer want nu is mijn gewicht boven de gemiddelde curve. Daarna wordt mama terug gewogen en wordt haar bloeddruk nagekeken. Alles is weer in orde. Mama is nog niet zoveel bijgekomen (5 kilo) en de dokter zegt dat dit goed is. Daarna wordt er weer bloed getrokken. Hier nog een fototje van mijn gezichtje.
Eindelijk zijn we weer enkele weken verder! Vandaag staat er weer een echo op het programma. Deze keer gaan mama en papa niet naar het Sint Elisabethziekenhuis, maar naar een ander ziekenhuis in de buurt. Daar is er een gespecialiseerde gynaecologe, Dr. Swijgers, die een morfologische echo gaat uitvoeren bij mama. Hiermee kunnen ze al mijn orgaantjes tot in de details zien. Toegekomen in het ziekenhuis blijkt Dr. Swijgers niet zo aangenaam te zijn als Dr. Vanderlinden. Ze voert de echo uit en zegt bijna niks tegen mama en papa. Ze bekijkt alles in details en zegt tegen mama dat ik niet goed lig dus ze kan niet alles goed zien. Wel kan ze mijn geslacht zien want ik lig met mijn beentjes open. Dr. Swijgers stelt voor om een week later nog een echo uit te voeren om mijn orgaantjes dan duidelijk te bekijken.
Mama en papa zijn heel blij dat ze eindelijk weten wat ik ben en nu kunnen ze aan de zoektocht voor een naam beginnen.
Een weekje later zijn mama en papa terug op de afspraak bij Dr. Swijgers. Deze keer is ze iets vriendelijker. Ze doet een echo en bekijkt al mijn orgaantjes in de details. Ze toont mama en papa mijn hartje, mijn hersentjes en natuurlijk ook mijn handjes en voetjes. Ze zien duidelijk dat ik 10 teentjes en 10 vingertjes heb De gynae maakt nog enkele fototjes van mijn gezichtje. Wat zie ik er al mooi uit he! Ik wordt natuurlijk ook weer gemeten (al 26 cm) en ook gewogen (al 600gr). Volgens de dokter ben ik nogal een lichtgewichtje.
Joepie, mama heeft mij vandaag voor de eerste keer voelen bewegen! Voor mama leek het op blaasjes die ontploften in haar buik. Ik doe mijn best om hard te trappen zodat mama mij goed kan voelen
Vandaag weer een afspraak in het ziekenhuis. Deze keer niet bij dokter Vanderlinden, maar bij vroedvrouw Caroline. Zoals gewoonlijk wordt mama gewogen en wordt haar bloeddruk gemeten. Daarna wordt er naar mij hartje geluisterd met een speciaal toestel. Mama kent dit toestel al, aangezien dat ze van papa zo'n toestel (angelsound) cadeau gekregen heeft. Mijn hartje klopt aan ongeveer 140 per minuut, snel he. Daarna krijgt mama uitleg over kiné, de verschillende lessen dat ze kan volgen enz. Deze keer is papa niet meegekomen omdat hij 's nachts gewerkt had, maar ja, hij heeft niets gemist want ze hebben mij niet kunnen zien.
Ondertussen is mama al 12 weken zwanger. Vandaag hebben mama en papa eindelijk terug een afspraak bij gynaecoloog Vanderlinden. Aangekomen in het ziekenhuis moeten ze eerst langsgaan bij de vroedvrouw. Ze weegt mama en meet haar bloeddruk. Deze is weeral in orde. Daarna geeft ze nog wat uitleg over het verloop van de zwangerschap. En dan is het eindelijk tijd om bij dokter Vanderlinden te gaan. Ze doet meteen een echo via de buik, maar ze kan mijn nek hier niet goed zien dus moet ze terug een inwendige echo doen. Hierop ben ik dan heel duidelijk zichtbaar. Ik ben weeral flink gegroeid (al 5,44 cm). De dokter meet mijn nekplooi en deze blijkt goed te zijn. Daarna maakt ze nog wat fototjes van mij want nu zijn mijn handjes en voetjes ook al duidelijk zichtbaar. Ik geniet duidelijk van de aandacht en zwaai zelf even naar mama en papa. Na de echo trekken ze nog veel bloed bij mama. Samen met de nekplooimeting bereken ze mijn kans op het syndroom van Down. De blijkt echter maar 1 op 10000 (verder gaan de metingen niet). Mama en papa zijn natuurlijk weer heel gelukkig dat alles goed is met mij!
Vandaag werkt mama 1 jaar bij Carlsonwagonlit Travel. Ze heeft champagne meegenomen naar het werk om haar 1 jaar te vieren. Rond 11u haalt ze de champagne boven. Mama en de collega's klinken op haar 1 jaar, maar mama zegt dat ze nog een andere mededeling heeft. Haar baas heeft al schrik dat ze haar ontslag zou geven , maar nee, mama vertelt dat ze al 11 weken zwanger is van mij. Al de collega's verschieten en wensen haar allemaal proficiat!
De gynae maakt nog enkele fototjes van mijn gezichtje. Wat zie ik er al mooi uit he! Ik wordt natuurlijk ook weer gemeten (al 26 cm) en ook gewogen (al 600gr). Volgens de dokter ben ik nogal een lichtgewichtje.
