'Of ik goed geslapen heb? Eigenlijk niet, want de ontgoocheling was heel groot', vertelt Segers met een prop in de keel. 'Het zag er nochtans heel goed uit, maar aan het einde van de tweede helft lagen we fysiek onder en kregen we het deksel op de neus. In de eerste helft hadden we al een 2-0 voorsprong moeten nemen. Wanneer je enkel rekening houdt met de eerste 45 minuten, hadden wij gewoon moeten winnen. Maar als je tweede helft bekijkt was 1-1 een logisch resultaat.'

Dat Anderlecht finaal de duimen moest leggen in de strafschoppenreeks hoeft niet eens te verbazen. In 2004 en 2008, tegen respectievelijk Wezemaal en Tienen, kon paars-wit het vanop elf meter ook al niet afmaken.

'Je weet op voorhand dat strafschoppen een loterij zijn, maar dit was toch heel pijnlijk. Ik was er twee jaar geleden tegen Tienen al bij en in die finale kwamen we ook op voorsprong en slikten we ook de gelijkmaker. Als je als ploeg in de finale terug kunt komen vanuit een geslagen positie dan heb je volgens mij het mentale voordeel in de strafschoppenreeks.'

Zoals een aanvoerder betaamt ging Segers pechvogels Browaeys en Callebaut troosten na hun gemiste strafschop.

'Als je geen strafschop neemt, dan kan je ook niets verkeerd doen. Ik was ook aangeduid om een strafschop te nemen maar had krampen in mijn benen. Maar mocht ik de klok kunnen terugdraaien, dan zou ik er zeker een trappen.'
http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=C72Q9M35