Middenvelder van Duisburg zag het vrouwenvoetbal groeien en geniet nu van de loutering bij een Europees kampioenschap
Vroeger voetbalde Annemieke Kiesel-Griffioen (29) nooit op zondag, tot ze een teken van God kreeg dat Hij het geen probleem vond als ze op de dag des Heeren haar talent zou aanwenden. Althans, zo voelde zij dat.
Was het dan niet mooi dat ze afgelopen zondag, op de openingsdag van het EK voor vrouwen, uitblonk in het gewonnen duel met Oekraïne? De nogal grote beker voor de vrouw van de wedstrijd zit in haar rugzak. Nee, de bokaal pronkt niet op haar hotelkamer in Helsinki, waar Finland vandaag de tweede tegenstander is. Dat hoeft ook niet. Zij, de bescheiden doch kordate middenvelder, is trots op het team.
Annemieke Kiesel komt uit Nieuwer Ter Aa, bij Breukelen, en ze is hervormd. Als kind was het simpel te regelen om op zaterdag te voetballen, maar naarmate ze opgroeide en haar talent ontlook, werd de keuze moeilijker. Topamateurclub Saestum had een zaterdag- en zondagafdeling, maar na een zomercompetitie in de VS kon ze opeens terecht bij Bristol City.
Ik had al afgezegd, want Bristol speelde op zondag. Maar toen kreeg ik een teken dat God andere plannen met me had dan ikzelf. Zo heb ik het althans opgevat. Het gaat er niet om wat ik op welke dag doe.
Zo won haar loopbaan alsmaar aan glans en is ze aanbeland bij interland 137. Ze debuteerde in 1995 in Oranje, in hetzelfde jaar als Edwin van der Sar, die bij de mannen op 130 staat. Van der Sar reeg in het volle schijnsel EKs en WKs aaneen, zij moest het tot het EK stellen met de Algarve Cup of de Cyprus Cup. Toen ik mijn 131ste interland speelde, sprak Van der Sar mijn antwoordapparaat in om me te feliciteren.
Het EK is een beloning voor jarenlange volharding. Ik keek al een paar jaar met een schuin oog naar de Duitsers, die altijd zo lang bij elkaar zijn als wij nu voor het eerst. En dat moet ook gewoon, wil je presteren.
Ze kent de Duitsers goed. Ze is getrouwd met een Duitser en wil Kiesel genoemd worden, of Kiesel-Griffioen. Alleen haar meisjesnaam is niet genoeg. Ze voetbalt bij Duisburg, waarmee ze onlangs de UEFA Cup veroverde. In deeltijd werkt ze bij een softwarebedrijf, want van alleen vrouwenvoetbal kun je niet leven.
Vaag herinnert Kiesel zich haar eerste interland, in 1995 in Montpellier tegen Frankrijk. Ruud Dokter was de bondscoach. Ik weet nog dat we in die tijd ook met elkaar om tafel zaten en elkaar de vraag stelden: wat kunnen we doen om aansluiting te vinden bij de wereldtop? We wisten dat het zo niet zou lukken. Die frustratie was er wel.
We zijn op een gegeven moment elke week van maandagavond tot woensdagochend bij elkaar geweest. Er waren veel initiatieven, maar ik denk dat de komst van de eredivisie cruciaal is geweest.
Kiesel, afkomstig uit een voetbalgezin, hoefde nooit na te denken over haar favoriete sport: voetbal. Ik vind andere sporten heel gauw saai. Voetbal is afwisselend. Ik heb eens geskied, op een kunstbaan. Je gaat naar boven en je gaat weer naar beneden. Hallo. Dat ben ik snel zat.
Met voetbal ben ik opgegroeid. En als middenvelder ben je constant bij het spel betrokken. Koppen, schieten, aannemen, passen. En nu willen we meer. We willen er alles uithalen wat erin zit bij ons en hopen dat we de sport een boost kunnen geven.
De beleving en de trainingsarbeid werken verheffend: Vroeger waren we een groep die opbokste tegen alle onmogelijkheden, nu vormen we een groep die vaker kan trainen, met goede faciliteiten en goede wedstrijden. Jarenlang wilden we meer, maar was dat onmogelijk. Je trainde bij je club, maximaal twee keer.
De velden waren ook voor anderen bedoeld. Je trainde dan nog maar eens met een jongens- of mannenteam mee, om aan je uren te komen. Saestum - Ter Leede was een topwedstrijd, Ter Leede - Saestum ook. Dan had je er nog een paar, maar niet veel. Nu hebben die meiden in de eredivisie elke week een topper, want alle clubs kunnen van elkaar winnen.
Iedereen vond het leuk dat ze voetbalde, toen ze jong was. Pas later merkte ze dat voetbal nog steeds niet algemeen als vrouwensport werd gezien. Dat verandert, doch langzaam. Je hoort nog steeds mensen die niets van vrouwenvoetbal willen weten. Dat vind ik heel erg jammer. Dan denk ik: ga eens kijken, verdiep je erin voordat je een oordeel hebt. Dat heb ik met veel onderwerpen; dat mensen een oordelen zonder er maar iets van te hebben gezien. Het is jammer als mensen er zomaar negatief over doen. Voor ons betekent het zo veel
http://www.volkskrant.nl/sport/article1281656.ece/Voetbalster_Annemieke_Kiesel_blikt_terug_op_EK
