Soms heb ik het gevoel dat er twee personen in mij wonen . De ene is de kunstzinnige gevoelige en stille teruggetrokken man , de andere de krijger , steeds op zijn hoede en steeds rond turend naar onheil .
Ik ben niet agressief , niet verbaal en niet lichamelijk , neen eerder afwachtend , eerder zoekend . Soms heb ik het gevoel dat ze elkaar niet kennen en elkaar nog nooit tegengekomen zijn . Maar ze zijn er , de ene in de dag en de andere komt te voorschijn als ik slapen ga , hij maakt me rustig en loopt rondjes en waakt over me . Maar telkens raakt hij verwikkeld in gewelddadige veldslagen die hij telkens beslecht met winst en tegen de ochtend , als de eerste schemer de kim kleurt , kijkt hij naar me met een gelaat zonder emotie en verdwijnt zacht zonder lawaai zoals hij is gekomen .
Maar ik denk dat de krijger oud word en moe , zoals ook het verblijf waar hij in schuilt om tijdens de dag zich veilig kan voorbereiden op wederom een woelige nacht . De herfst van het leven eist zijn tol , het jonge van ik kan alles aan , maakt plaats voor twijfels en onmacht .
De confrontatie tussen de twee staat te gebeuren en maakt me bang ,
omdat de dagmens die een rustig bestaan leeft zonder zorgen de ongesloten poort naar de nachtelijke hel zal openen en kennis zal maken met de gruwel van de nacht . Hij is er niet op voorbereid en ik weet niet hoe sterk zijn incasseringsvermogen is . Water en vuur gaan elkaar ontmoeten en gaat overgaan in stoom , die druk zo hoog zal maken , dat alles barst en de bescherming van de dag in conflict zal komen met de hel uit de nacht . Wie dit gaat winnen weet ik niet en is voor mij een onbekende vlek , die hopelijk gekleurd zal worden met de schaduw van vrede .
Het word tijd dat ik thuiskom , dat de ketens van het verleden afvallen en de lucht van herwonnen vrijheid mijn longen beroerd , het word tijd dat mijn geschonden ziel gezalfd word en mijn bestookte geest zijn bedstee mag opzoeken . Het word tijd dat warm zonlicht de kille nevel van haat en onmacht verjaagd en het word tijd dat ik rust vind aan de zachte boezem van een mooie fee , die me de laatste reis naar de einder helpt te volmaken , zodat ik afscheid nemen kan van een bewogen leven .
Ik voel me nooit eenzaam als ik alleen ben, ik voel me wel eenzaam tussen mensen
Dat uit zich in een aantal gewoontes, één van die gewoontes is,dat ik ergens binnenstap in een buffet in het station, ik altijd ergens ga zitten, weg van mensen. En raar, blijkbaar heeft dat een bepaalde aantrekkingskracht bij mensen en ook al is er plaats genoeg, het duurt niet lang of er komt iemand naast of bij mij zitten. Zo heb ik allerlei mensen van diverse pluimage aan de tafel gehad en tal van gewone, maar ook heel ongewone verhalen aanhoort. Onlangs moest ik naar Gent en alhoewel ik een auto heb, neem ik vaak de trein, het is altijd een beetje reizen.
Ik was te vroeg en ging maar een koffie drinken in het buffet. Mijn koffie werd gebracht en ik zat wat rond te kijken en een beetje observeren, iets dat ik graag doe en soms dingen zie, waar anderen aan voorbij gaan. Het duurde niet lang of het was weer zo.
Er kwam een heel mooi blondine binnen, ze leek wel rechtstreeks uit een mode magazine te zijn gestapt. Heel mooi, met felle blauwe kijkers en een lichaam , waar de Venus van Milo in het niets verdween. Halverwege het buffet en nagestaard door mannen, wiens mond openviel bij zoveel schoonheid, stopte ze even en keek rond. Ze zag me zitten en ja hoor, ze kwam mijn richting uit. Ik dacht al bij mezelf, het is niet waar. Maar het was wel waar.
Ze zette zich tegenover me en lachte, met een lach die een diepvries zou doen smelten. Ik begroette haar en ondertussen bestelde ze een platte water en een cappuccino. Ze stelde zich voor en noemde Amber, ze was heel vlot van praten en had een heel aangename, vrouwelijk zachte stem. Op de man af, vroeg ze me, wat ik vond van haar als vrouw, verbaasd over zoveel directheid, niet gewoon van een vrouw, die meestal heel voorzichtig en oppervlakkig een gesprek beginnen, zei ik haar de waarheid, dat ze mooi was en veel aantrekkingskracht had, zou ze moeten weten, de helft van de mannelijke klanten waren van hun stoel gevallen.
Ze boog zich voorover en sprak met fluisterende stem, zou je geloven dat ik nog een man ben. Eigenlijk was ik niet verbaasd, omdat ik al in tal van zoveel rare gesprekken verzeild ben geraakt en dat er zoveel dingen gebeuren op deze wereld, dat je van niets meer verschiet. Ik zei niets en keek haar aan , ze lachte en keek triomfantelijk naar mij, ze had het gezegd en ergens voelde ik dat ze blij was dat het eruit was. Bedoel je dat je een transseksueel bent vroeg ik haar en ze knikte van ja.
Ze vertelde me, dat ze van bij haar kind zijn, voelde dat ze in een verkeerd lichaam geboren was en zich meer meisje voelde dan jongen. Heb heel haar verhaal aanhoort en dat was niet het vrolijkste, het pesten, de vernederingen, het sterven en het herboren worden, ze zat nu in een eindfase en was onderweg naar het ziekenhuis voor de allerlaatste ingreep, het laatste mannelijke kenmerk, werd weggenomen en ze zou wakker worden als vrouw.
Haar geluk kon niet op en je zag het aan haar, ze zou heel gelukkig zijn en droomde al jaren van een gelukkig gezinnetje met een lieve zachte man. Raar hoe de natuur soms fouten maakt en deze mensen een weg van lijden laten afleggen om te worden wie ze eigenlijk zijn.
Ze was dankbaar dat ik dat allemaal wilde aanhoren en haar begreep en dat was ook zo, er is niet veel nodig om iemand een goed gevoel te geven en een beetje geluk, openheid en begrip, brengen je al een eind verder.
Ze stond op en gaf me een zoen, de helft van de mannelijke aanwezigen sloegen groen uit van jaloezie, en ik had een dubbel gevoel, gaf ze me nu een zoen als vrouw of...., ben wel te laat gekomen op mijn afspraak, maar het was me dat waard.
Het leven is toch boeiend, maar heb ondervonden, dat er heel veel eenzame mensen zijn, die graag hun verhaal aan iemand kwijt willen, ze doen dat allemaal bij mij en eigenlijk wil ik met rust gelaten worden, maar dat is me blijkbaar niet gegund. Zou daar een reden voor zijn..............
