Sterven doe je niet ineens , je sterft beetje bij beetje een leven lang . Je sterft een beetje als je verdriet aangedaan word door degene die je liefhebt . Je sterft een beetje als je in de steek gelaten word door hen die voor je moeten zorgen als je klein bent . Je sterft een beetje als je huisdier deze wereld verlaat en je sterft een beetje als jezelf tekort schiet in je mens zijn . Kortom , het leven is alle dagen een beetje sterven .
Voor mij is sterven een extra aanwezig en confronterend iets , meer dan bij anderen ervaar ik dat en voel ik dat . Als je als kind , zoals ik , seksueel misbruikt werd , ben je al een groot stuk stervende voor je leven eigenlijk begint . Je bent helemaal het noorden kwijt en ook je geloof in de mens en als daar nooit iets aan gedaan word , sterf je nog sneller en meer . Je gaat dingen doen die anderen niet of zeer weinig zullen doen , je zoekt en tast grenzen af , op zoek naar het waarom , wetende dat er geen antwoord voor is . Je doet dingen die anderen niet durven omdat je het gevoel hebt dat je niets te verliezen hebt , want je bent alles al kwijt , je onschuld en je jeugd . Knagend gevoelig , schichtig en wantrouwend , aangewezen op jezelf , je bent een acteur in een moeilijke rol , die veel van je vergt .
Zo ben ik op mijn zoektocht naar een verwaarloosde jeugd , in Afrika terechtgekomen , zomaar . Zoekende naar een middel , een kuur om de groter wordende onrust en de knagende hel van schuldgevoel te behandelen en gelovende dat daar het antwoord was .
Het is dertig jaar geleden , kwam terecht in oorlogsgebied , denkende dat ik god was , die even de boel kwam regelen en mensen helpen in hun ellende . De harde realiteit en confrontatie was een mokerslag , een mokerslag van dat kaliber dat ik nu zovele jaren later er nog van wakker word . Mijn beetje geloof in de mensheid is toen helemaal verdwenen en nu nog begrijp ik niet hoe mensen elkaar zo kunnen behandelen .
In een klein dorp met een onuitspreekbare naam , een paar hutten een kerkje een drinkplaats voor mens en dier , daar heb ik de ware aard van de mens gezien . Het lag er bezaaid met lijken en bijna alles was afgebrand . Kleine baby's zonder hoofd of armen , ouderen die levend in brand gestoken waren en vrouwen die tientallen malen verkracht werden vooraleer ze met een mes de buik werden opengesneden en in helse pijnen gestorven zijn .
Daar vond ik in een hut een meisje van amper twintig , ze hadden haar borsten afgesneden en ze leefde nog , wenend met haar gedode baby in haar armen , ze is gestorven in mijn armen , kijkend met grote ogen naar mij die afvroegen , waarom . Ik heb urenlang geweend en heb maanden geen woord meer kunnen zeggen . Het gevoel van god te spelen is voorgoed verdwenen en antwoorden die ik zocht , heb ik nooit gevonden . Heb na die periode twee jaar op een heel afgelegen plaats gewoond , kon geen mens meer zien en ben bijna helemaal gestorven .
