4u… de wekker gaat.  We staan op, pakken de laatste dingen in, en Greg en Mike staan al klaar met een koffietje J, rangers met gevoel voor wat een mens nodig heeft als je midden in nacht uit je bed moet.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Om 4u30 stipt staan we klaar voor onze transfer,… 4u35: niets, 4:40 nog steeds geen geluid of licht van een auto te zien…  Kris begint nerveus rondjes  te lopen… 4u45: nog altijd niks…  Ook Mike wordt nu ongerust en belt het taxibedrijf.  Wonder boven wonder werkt de verbinding, lang niet altijd het geval in het kamp, en neemt er ook nog iemand op.  Ze zegt dat ze zal even zal horen en ons zal terugbellen.  Ondertussen zit Greg ook al nerveus rond te bellen en slaagt erin de bewaker aan de ingang van de toegangspoort, die je steeds moet passeren voor toegang tot het park, te contacteren.

Confirmed: om 3u30 is er iemand gepasseerd die naar Africa on Foot moest rijden.  Wat? 3u30?  Dan moest hij al lang hier zijn toch!   Het taxibedrijf kan de chauffeur niet bereiken.   Shit.  Hij is dan verloren gereden in de bush….   De tijd stopt niet en de minuten gaan snel verder…  wat nu?

Mike twijfelt niet.  Hij sprint naar de jeep en rijdt deze voor, we springen er met zijn allen in, valiezen

inclusief, en scheuren aan hoge snelheid door de bush, op weg naar de gate.   Safari – Ferrari!  Ondertussen is er radiocontact met het kamp waar ze in contact blijven met het taxibedrijf.  Ze proberen de chauffeur constant te bellen.

De stress neemt toe, de rit naar de luchthave duurt 2,5u, we beginnen te tellen, dat wordt mission impossible.    Ondertussen horen we dat er toch contact zou zijn geweest met de chauffeur, die op de terugweg naar de gate is, hij zou ons daar opwachten.  Mike rijdt ondertussen 80 km/u op de grotere weg, en rond 5u30 zijn we aan de gate.  Geen chauffeur te zien.  Oh my god, even handen in het haar… 5u30 + 2u 30 = 8u en onze vlucht gaat om 8u25!!!

Plots licht in de verte, geluid van een auto….  Fingers crossed dat het onze chauffeur is.  En ja hoor, die komt daar in een slakkengangetje aangereden….

Typisch Afrika…

Wow….  Als hij daar is, worden de valiezen vliegensvlug overgeladen, en nemen we kort en krachtig afscheid van Mike.  Ik zal hem niet vergeten, onze luipaardgids J

Halen we de luchthaven of niet???  Ondertussen neem ik contact onze Zuid-Afrikaanse reisagente, die de luchthaven alvast verwittigt.  Het is niet zoals in Belgie, dat is duidelijk.   Ze zegt dat ze ons al ingecheckt heeft, en geloof het of niet, dat onze vlucht ook vertraagd is, en dat we het zullen halen…  

Onze chauffeur heeft alvast geen last van stress, in grote tegenstelling tot Kris, die moeite heeft om het stuur niet zelf over te nemen.  We hangen achter vrachtwagens, bussen,  en als we volgen op google maps, neemt de chauffeur steeds de traagste weg! 

Om iets voor acht komen we aan op de luchthaven, 25 minuten voor het voorziene vertrek, dat inderdaad voor onbepaalde duur is uitgesteld… so far, so good, pfew…

Weer gaat de tijd snel voorbij…  8u25: vlucht delayed, maar niet voor hoelang… bizar…  9u 25, nog steeds niks.  Ik begin met te vervelen en schrijf het verslag voor deze blog van de vorige dag.  Rond 10u begint de stress weer toe te nemen… help dat halen we toch nooit?  De vlucht naar Johannesburg duurt 40 minuten en onze vlucht naar Mozambique vertrekt om 11u30u!  Het is een piepkleine luchthaven, 1 gate, 1 vliegtuig, en je stapt in als in een bus.  Eindelijk zien we een vliegtuig aankomen, en de wissel gaat snel, maar hopeloos te laat.  We verwittigen de stewards en de piloot, in verband met onze aansluitende vlucht, en ze stellen ons gerust, ze zullen het grondpersoneel verwittigen, en ook de aansluitende vlucht, dat er vertraging is.  Slecht weer.  Het regent eigenlijk alleen een beetje, naar Belgische normen is het best goed weer….

We blijven er rustig bij.  Een Brits koppel is in dezelfde situatie.  We zijn dus met 7, dat lijkt voldoende om een vlucht te laten uitstellen. 

We stappen het piepkleine vliegtuig in, met slechts 3 zitjes per rij, 2 aan de rechterkant en 1 aan de linkderkant.  Het bliksemt intussen wat feller en er staat wat wind.  Met zo’n klein vliegtuig is het wel wat op en neer schudden in het vliegtuig, veel meer dan in een gewoon vliegtuig.  Arne kijkt bedenkelijk, Mirte vindt het net een attractie J

Aangekomen in Johannesburg, b lijkt dat er helemaal geen grondpersoneel klaarstaat.  We rennen zo snel mogelijk naar de gate, die al status ‘closed’ geeft, door de douane, buiten adem staan we daar… vlucht weg….  Oh my god… wat nu???

De rest van de dag is er één om niet veel woorden aan te verspillen…  heel wat gediscussieer en na vele telefoontjes slaagt onze Zuid-Afrikaanse reisagente erin, na vele uren, voor ons een vlucht voor morgen te boeken.  Noodgedwongen zullen we de nacht in Johannesburg doorbrengen, allerminst aantrekkelijk, in de Holiday Inn vlakbij de luchthaven.  Onze bagage is waarschijnlijk al weg met de eerstvolgende vlucht.  We moeten het stellen met handbagage, in mijn geval zit daar niets nuttigs in, buiten een bril :-)
We zijn uitgeput als we uiteindelijk aankomen in het hotel om 17u, na 13uur onderweg… en zijn al blij dat we een bed hebben voor deze nacht...  De kids lijken er nog beter tegen te kunnen dan ik, die in een sloffengangetje de kudde volg...

Tegengesteld aan idyllisch, maar waarschijnlijk typisch Afrika…  we’ll get there – wordt vervolgd en dan hopelijk nu écht vanuit Mozamabique!!!