Onze laatste dag nog even een woordje op deze blog
voor het vervelende inpakwerk te beginnen
Het wordt weer een mooie dag, warm en niet te veel
wind, en we trekken er nogmaals met de boot op uit, samen met onze vriend
Alamau.
Hij brengt ons naar de flamingos en de pelikanen en
stuurt ons ook een kort stukje de mangroves in, waar de zee landinwaarts
stroomt. We voelen ons schuldig omdat de motorboot deze pure stilte verstoort.
Het is een ongerept stuk natuur, het water is glashelder en hoe verder je in de
mangroves vaart, hoe ondieper het wordt.
Er wonen geen mensen, enkel vogels, prachtige vogels .
Het moet machtig zijn om hier geruisloos met een bootje rond te dobberen, en
als onze vakantie wat langer zou zijn, zou dat het eerste zijn wat op mijn verlanglijstje
zou staan. Helaas, het zal niet voor deze keer zijn, net als het paardrijden,
waar ook geen tijd meer voor was.
Ik ben alles zins opgelucht als we deze mooie natuur
weer met rust laten en koers zetten naar Lodge Dugong. We weten niet goed wat te
verwachten, Andrew raadde ons aan om op deze plek te gaan lunchen, en we
vertrouwen op zijn advies. En terecht! We meren aan op een plek waar een
prachtige lodge/restaurant vlak aan het water ligt en waar een pier op houten
palen boven het water gebouwd is. Van ver zien we daar al een mooi gedekte
tafel voor vijf klaarstaan, in het midden van de pier. Maar we zijn meer
gefascineerd door de aanblik van de lodge en de pier, dan door de tafel. Het is
wondermooi We stappen uit de boot, en jawel, de tafel was wel degelijk voor
ons bedoeld. Het voelt als aankomen in de hemel gouden lepeltjes zijn er niks
tegen. Het is een beetje overdreven, maar we laten ons graag verwennen op deze
laatste vakantiedag
De chef komt met ons de menu bespreken ook al heel speciaal-
en het eten is al even lekker dan het uitzicht op de zee.
Na een uitgebreide fotoshoot sessie, gaan de kids gaan
snorkelen onder de pier op palen, waar duizenden vissen zwemmen, en dat is denk
ik écht niet overdreven. Geprikkeld door hun enthousiasme duik ik ook nog even
de zee in. Het is waar. Zo veel vis, grote, kleine, blauwe, geel met zwart
gestreepte, op een gegeven moment denk ik dat ik zelf een vis ben geworden J.
De beelden van de GoPro zijn subliem en grappig
tegelijkertijd. De kids roepen het uit van verwondering in hun duikbril. Al die
geluidjes bij beelden van 1000en vissen die ons omcirkelen. Ik ben zo
gefascineerd dat ik tegen een paal aanzwem J Au!
We varen nog even langs een klein onbewoond eiland en
keren dan terug lodgewaarts. Iedereen is stil, nog aan het bekomen van de
verbazing en beseffend dat het de laatste ogenblikken zijn in dit prachtige
land.
Het zit erop! Straks inpakken en ons voorbereiden op
het vertrek van morgen voor een reis van ongeveer 24 uur. Hopelijk geen pech meer
met vluchten, anders zal het nog wat langer duren. We vliegen gelukkig niet met
LAM, de Mozambicanen vertellen ons dat het staat voor Late And Maybe. Cross
fingers dat morgen alles vlot verloopt!
Na het
duiken kruipen we graag ons bed in, overtrokken met een muskietennet.De malariamug is hier actief, vooral s
nachts, dus het is belangrijk je goed te beschermen.Ook hier maken we beginnersfouten.Ons open huis is ook open op de grond.Er zitten openingen tussen de planken van de
vloer.Dus logischerwijs kunnen hier
ookmuggen door (Arne zijn gsm is er
zelfs doorgevallen J) maar zover dachten we niet na, en lieten het
muskietennet gewoon op de grond hangen, in de plaats van vast te steken onder
onze matras.Het gevolg: muggen in ons
net in het midden van de nacht Niks
vervelender dan dat, in het midden van de nacht je muskietennet losmaken,
muggen verjagen, het net weer vastmaken, en hopen dat je actie gelukt is.Wat niet het geval was, want we wisten nog
niet wat we eigenlijk verkeerd deden Gevolg: 2 muggenbeten voor mij, en 4 voor Lore.We zullen onze anti-malariapillen maar
blijven nemen, en hopen dat het een gewone mug was.
Ondanks de
nachtelijke bezigheden, hebben we er zin in vandaag: het weer is ideaal om er
een dagje op uit te trekken om te gaan snorkelen. Al van s ochtends is het zeer warm, rond de
30 graden, heldere hemel en nagenoeg windstil.
Onze
schipper, Alamau, staat ons op te wachten om met de speedboat koers te zetten
naar een klein eiland, op 20 minuten varen van de kust: Margaruque.
Idylischer
kan het niet zijn, we zijn daar zo goed als alleen, met een baai voor ons die
uitnodigt om te gaan snorkelen in warm en kristalhelder water.Er is een rif op nog geen 100 meter, en we
kunnen langs beide kanten snorkelen: de baaikant en de oceaankant.
We beginnen
maar met de baaikant Lore, Mirte en ik
zetten onze duikbril op, en doen onze vinnen aan en weg zijn we.Er is redelijk wat stroming, maar die zit
goed, weg van de rotsten waar de vissen te zien zijn.Dus geen risico om tegen de scherpe rotsen te worden gekwakt door de
zee.We zien vissen in alle kleuren en
maten, en Lore filmt alles onder water met de Go Pro.Later thuis zien we de beelden die prachtig
zijn.We kunnen ze echter niet op de
blog zetten, dus wie het onderwaterspektakel wilbewonderen, zal later thuis in België eens op
bezoek moeten komen J.Op een
gegeven moment, zwemmen Lore en Mirte temidden van een school van duizenden
vissen, die als een swarm rondcirkelen rond hen. Echt wauw!
Kris
twijfelt weeral, maar raapt al zijn moed bijeen en vertrekt voor een
snorkelpartij met Arne (die eerst aan Alamau vraagt dat er zeker geen haaien
zijn in de baai J).Het
valt goed mee, ze zwemmen ook naar het rif en komen enthousiast terug.
We zijn
allemaal klaar voor de oceaan nu.Alamau
vaart ons naar de andere kant van het rif, en we springen één voor één de
Indische oceaan in.Hier staat de
stroming veel sterker, af en toe toch oppassen niet tegen de rots aan te
botsen, maar man oh man, zo veel kleurrijke vissen!
Ik zou nog uren verder kunnen snorkelen, maar
de schipper roept ons terug, de stroming wordt te sterk, en stilaan wordt het
ook tijd om al onze spullen bijeen te gaan zoeken, en terug te keren.
Het was een
fantastische dag; als een dag perfect kan zijn, dan was deze het zeker J.Op de terugweg met de boot naar het vasteland, zwaaien nog enkele
dolfijnen ons uit, alsof het de normaalste zaak van de wereld is
Al van uit
het vliegtuig kan je zien hoe helder het water van de Indische oceaan is: je
ziet alle schakeringen van kleuren in het water, afhankelijk van de diepte en
de begroeiing
Ons huisje
is gelegen aan het strand, en is open, geen ramen, enkel muggengaas.Het klimaat is totaal anders: warm en
vochtig.
We settlen
ons en genieten van de prachtige idyllische uitzichten en verkennen de omgeving
een beetje.Het is echt een heel andere
sfeer dan Zuid-Afrika.Al op de weg
naar de lodge is dit duidelijk we rijdenlangs zandweggetjes, mensen leven in zelfgemaakte hutjes van stro en
koken op een vuurtje buiten,
Nu we een
dag verloren zijn, is er geen tijd te verliezen.We gaan naar Andrew en Marlene van de
duikclub, en plannen onze 3 dagen hier.
Duikinititatie
staat als eerste vandaag op het programma.Morgen bezoeken we een eiland waar we kunnen snorkelen en zaterdag gaan we de typische mangroves is; een
untouched stukje natuur waar de zee landinwaarts stroomt, vanuit het vliegtuig
gezien, ziet het er alvast veelbelovend uit.
Het duiken
is een hele ervaring: niemand van ons heeft ooit gedoken, dus we zijn benieuwd
wie het leuk zal vinden.Kris en Arne
starten met tegenzin Kris heeft eigenlijk schrik in water, en Arne heeft
schrik van haaien.Andrew verzekert Arne
dat er geen haaien zullen zijn, en stelt met hem dus gerust.
Eerst leren
we het materiaal te bedienen in het zwembad.Er zijn een paar basisregels, die je in alle omstandigheden moet volgen.We leren wat inflaten is, en deflaten, de
inhalator gebruiken, de hoeveelheid zuurtstof af te lezen, de druk in de oren
te egaliseren enz.We doen allerlei
oefeningen, het is een hele bedoening de kids zijn er snel mee weg, ik sukkel wat met al die knoppen (veel te
technisch voor mij )en Kris is nog
steeds niet overtuigd
Plots is
het al tijd om de oceaan in te gaan. Wat? Nu al?De
zuurstofflessen (die héél zwaar zijn) en het andere gerief wordt met een
tractor naar het strand gereden, en wij gaan te voet naar de zee. Daar worden we geholpen om de flessen en extra gewicht op onze rug te heisen en we zijn er klaar voor! Of toch niet? We zwemmen een eindje de zee in. Op een bepaald moment geeft Marleen het teken om ons te laten zakken naar 5 meter diepte. Help! Mijn duikbril zit nog niet goed. Hoe moest dat nu weer? Ik heb een totale black-out. En iedereen is weg. Lig ik daar op het oppervlak nog wat rond te drijven, en beslis dan maar om richting kust te lopen... Mission not accomplished. Ah, daar zie ik Mirte ook weer boven komen? Ze slaagt er wel in om te zakken naar de 5 meter, maar heeft te veel oorpijn aan haar rechteroor. Kris, Arne en Lore's duik is wel succesvol en
ze leggen de weg af naar het nabijgelegen kunstrif (rif dat door de mens gebouwd
is, en waar tropische vis zich verzamelt) en krijgen als beloning allerlei
Dorytjes en Nemotjes te zien... wat een ervaring!Check de fotos!
4u de
wekker gaat.We staan op, pakken de
laatste dingen in, en Greg en Mike staan al klaar met een koffietje J, rangers met gevoel voor wat een mens nodig
heeft als je midden in nacht uit je bed moet.
Om 4u30 stipt
staan we klaar voor onze transfer, 4u35: niets, 4:40 nog steeds geen geluid of
licht van een auto te zien Kris begint
nerveus rondjes te lopen 4u45: nog
altijd niks Ook Mike wordt nu ongerust
en belt het taxibedrijf.Wonder boven wonder
werkt de verbinding, lang niet altijd het geval in het kamp, en neemt er ook
nog iemand op.Ze zegt dat ze zal even
zal horen en ons zal terugbellen.Ondertussen zit Greg ook al nerveus rond te bellen en slaagt erin de
bewaker aan de ingang van de toegangspoort, die je steeds moet passeren voor
toegang tot het park, te contacteren.
Confirmed:
om 3u30 is er iemand gepasseerd die naar Africa on Foot moest rijden.Wat? 3u30?Dan moest hij al lang hier zijn toch!Het taxibedrijf kan de chauffeur niet bereiken.Shit.Hij is dan verloren gereden in de bush .De tijd stopt niet en de minuten gaan snel
verder wat nu?
Mike
twijfelt niet.Hij sprint naar de jeep
en rijdt deze voor, we springen er met zijn allen in, valiezen
inclusief,
en scheuren aan hoge snelheid door de bush, op weg naar de gate.Safari Ferrari!Ondertussen is er radiocontact met het kamp
waar ze in contact blijven met het taxibedrijf.Ze proberen de chauffeur constant te bellen.
De stress
neemt toe, de rit naar de luchthave duurt 2,5u, we beginnen te tellen, dat
wordt mission impossible.Ondertussen
horen we dat er toch contact zou zijn geweest met de chauffeur, die op de
terugweg naar de gate is, hij zou ons daar opwachten.Mike rijdt ondertussen 80 km/u op de grotere
weg, en rond 5u30 zijn we aan de gate.Geen chauffeur te zien.Oh my
god, even handen in het haar 5u30 + 2u 30 = 8u en onze vlucht gaat om 8u25!!!
Plots licht
in de verte, geluid van een auto .Fingers crossed dat het onze chauffeur is.En ja hoor, die komt daar in een slakkengangetje
aangereden .
Typisch
Afrika
Wow .Als hij daar is, worden de valiezen
vliegensvlug overgeladen, en nemen we kort en krachtig afscheid van Mike.Ik zal hem niet vergeten, onze luipaardgids J
Halen we de
luchthaven of niet???Ondertussen neem ik
contact onze Zuid-Afrikaanse reisagente, die de luchthaven alvast
verwittigt.Het is niet zoals in Belgie,
dat is duidelijk.Ze zegt dat ze ons al
ingecheckt heeft, en geloof het of niet, dat onze vlucht ook vertraagd is, en
dat we het zullen halen
Onze
chauffeur heeft alvast geen last van stress, in grote tegenstelling tot Kris,
die moeite heeft om het stuur niet zelf over te nemen.We hangen achter vrachtwagens, bussen,en als we volgen op google maps, neemt de
chauffeur steeds de traagste weg!
Om iets
voor acht komen we aan op de luchthaven, 25 minuten voor het voorziene vertrek,
dat inderdaad voor onbepaalde duur is uitgesteld so far, so good, pfew
Weer gaat
de tijd snel voorbij 8u25: vlucht
delayed, maar niet voor hoelang bizar 9u 25, nog steeds niks.Ik begin
met te vervelen en schrijf het verslag voor deze blog van de vorige dag.Rond 10u begint de stress weer toe te nemen
help dat halen we toch nooit?De vlucht
naar Johannesburg duurt 40 minuten en onze vlucht naar Mozambique vertrekt om 11u30u!Het is een piepkleine luchthaven, 1 gate, 1
vliegtuig, en je stapt in als in een bus.Eindelijk zien we een vliegtuig aankomen, en de wissel gaat snel, maar
hopeloos te laat.We verwittigen de
stewards en de piloot, in verband met onze aansluitende vlucht, en ze stellen ons gerust, ze zullen het grondpersoneel
verwittigen, en ook de aansluitende vlucht, dat er vertraging is.Slecht weer.Het regent eigenlijk alleen een beetje, naar Belgische normen is het
best goed weer .
We blijven
er rustig bij.Een Brits koppel is in
dezelfde situatie.We zijn dus met 7,
dat lijkt voldoende om een vlucht te laten uitstellen.
We stappen
het piepkleine vliegtuig in, met slechts 3 zitjes per rij, 2 aan de rechterkant
en 1 aan de linkderkant.Het bliksemt
intussen wat feller en er staat wat wind.Met zon klein vliegtuig is het wel wat op en neer schudden in het vliegtuig,
veel meer dan in een gewoon vliegtuig.Arne kijkt bedenkelijk, Mirte vindt het net een attractie J
Aangekomen
in Johannesburg, b
lijkt dat er helemaal geen grondpersoneel klaarstaat.We rennen zo snel mogelijk naar de gate, die
al status closed geeft, door de douane, buiten adem staan we daar vlucht weg .
Oh my god wat nu???
De rest van
de dag is er één om niet veel woorden aan te verspillen heel wat gediscussieer en na vele telefoontjes slaagt onze Zuid-Afrikaanse reisagente erin, na
vele uren, voor ons een vlucht voor
morgen te boeken.Noodgedwongen zullen
we de nacht in Johannesburg doorbrengen, allerminst aantrekkelijk, in de Holiday Inn vlakbij de
luchthaven. Onze bagage is waarschijnlijk al weg met de eerstvolgende vlucht. We moeten het stellen met handbagage, in mijn geval zit daar niets nuttigs in, buiten een bril We zijn uitgeput als we uiteindelijk
aankomen in het hotel om 17u, na 13uur onderweg en zijn al blij dat we een bed hebben voor deze nacht... De kids lijken er nog beter tegen te kunnen dan ik, die in een sloffengangetje de kudde volg...
Tegengesteld
aan idyllisch, maar waarschijnlijk typisch Afrika well get there wordt vervolgd en dan hopelijk
nu écht vanuit Mozamabique!!!
Onze
laatste dag al op safari pff de tijd
gaat hier veel te snel.Het is nog
steeds bewolkt en wat winderig en weerom wordt de wandelsafari vervangen door
een jeepsafari.Dit was mijn laatste
kans want enkel s ochtendsmag er
gewandeld worden, en omwille van het weer, was het alleen de eerste dag
mogelijk een wandelsafari te doen.Toen
zijn Kris, Lore en Arne gegaan, en deed ik met Mirte de jaapsafari.Jammer!
Mike en
Greg gaan ervoor, ze willen de leeuw vinden.Hoewelde sporen hot zijn, lijkt
hij goed verstoppertje te kunnen spelen; wel weer andere dieren gespot, op een
gegeven moment staat er een kudde olifanten heel dichtbij.Een jong en zelfverzekerd mannetje komt onze
jeep tegemoet, een beetje uitdagend. Zonder gids zou ik de jeep in achteruit zetten
en gas geven.Hij slaat met zijn hoofd,
oren en slurf en trompetteert.Mike zegt
dat hij het ok is, zolang we niet verder zijn persoonlijke ruimte
betreden.Hij laat gewoon zien: tot hier
en niet verder.Ok dan J
Tijdens de
namiddaguurtjes pakken we onze valiezen al met tegenzin.
De laatste
drive is wondermooi, een megakudde buffels baant zich een weg naar de poel om
te drinken.Daar staan we dan verbluft
te kijken naar honderden buffels die hun dorst staan te lessen.Foto-time!
En waar de
buffel is, is ook de leeuw gaan we
haar of hem nu vinden of niet Greg zet alles op alles enstuurt de jeep alle kanten op, terwijl hij
ook de sporen trackt
Op een
bepaald moment, een flits van een zandkleurig lijf en een lange staart met
zwarte punt, net even zichtbaar en daarna de bush in geslopen, helaas in een
domein waar wij geen toegang toe hebben L.Lore en Arne zien hem nog een tweede keer, in vooraanzicht.Zeker in het donker lukt het me niet om iets
in de bush te zien bewegen
De dieren
lopen hier vrij rond zonder grenzen in heel Kruger en omliggende privéparken, zo
groot als Belgie en Nederland samen, maar de jeeps mogen niet overal
rijden.De Klaserie waar wij zitten
heeft een paar duizend hectaren maar we zaten net aan de rand.We hebben de leeuw gespot, zij het slechts
in een schimp en daarmee sluiten we
het safari gedeelte af meer dan
voldaan J
Deze nacht
om 4u is het tijd om te vertrekken richting Mozambique.Onze transfer is geregeld, en komt ons om
4u30 ophalen midden in de nacht in de bush aan het kamp.Als
dat maar goed eker in het donker lukt het me niet om iets in de bush te zien
bewegen
Hoewel het
hard is om te vertrekken hier, zijn er wel mooie vooruitzichten naar het
volgende deel van de reis chillen aan het strand en genieten van de pracht van
de Indische oceaan wordt vervolgd J vanuit Mozambique!
Na een nachtje tree house in de wind, komt Kris met kleine oogjes de hut binnen om
5.45u� heel de nacht geen dier gehoord en als windscherm voor Arne gediend, die
heel goed sliep ha ha, het leven in de bush kan hard zijn!
Nog vergeten te zeggen dat het eten hier 5 sterren waard is� elke maaltijd eten we meer dan we eigenlijk op kunnen krijgen, omdat het zo overheerlijk is.  Van alles wat, vlees is hier vanzelfsprekend, zowel bij ontbijt, lunch als diner, maar daarnaast ook heel
veel groenten, heerlijk gekruide gerechtjes, zelfs een soort van loempia, heerlijke soepen, lekkere yoghurt, fruit,... De kids zijn heel blij want ze hadden insecten op de tafel verwacht Wat een verrassing!
Het is bewolkt en eigenlijk typisch Belgisch weer, geen zon te zien, en heel veel
wind.
Op onze ochtenddrive spotten we niet al te veel dieren, ze schuilen eveneens tegen de
wind waarschijnlijk, zebra's vrolijken onze tocht toch nog op. Een drive duurt 3
tot 4 uur, en dat hoort er ook bij, dat je eigenlijk weinig of niets ziet, we ervaren dat vanochtend.
Niet getreurd, een weer overheerlijk ontbijt wacht op ons en we eten weeral meer dan
we op kunnen. Het lijkt erop dat onze magen aan de grote hoeveelheden beginnen te wennen J, ondanks de actieve vakantie, zullen we er (helaas) niet magerder op worden
's Avonds vertrekken we weer met Mike en na onze pauze bij zonsondergang, wordt het pikdonker.En worden de roofdieren actief.We passeren een enorme kudde buffels die zich aan het settlen zijn voor de nacht. De eerste keer dat we deze dieren zien.Ze
behoren ook tot de 'big' , naast de olifant, leeuw, neushoorn en... luipaard.
Er zijn sporen van een luipaard in de buurt... wauw, Mike rijdt de jeep de bush in, over bomen, door grachten, putten en op heuvels, het maakt allemaal niet uit. Voor een luipaard doen ze al eens wat meer. We bukken en buigen om de takken met doornen zoveel mogelijk te ontwijken achterin de jeep, terwijl Mike stuurt, sporen
leest en ook nog eens schijnt met de lamp met 1 hand. En ja, op een gegeven moment zien Mike, Arne en Lore een flits van iets dat wegsluipt in een lager gedeelte stuk bush met struiken, het luipaard is wel degelijk in de buurt. Net aan mijn oog ontsnapt. In spotten ben ik echt slecht...
Mike wil langs de andere kant van dit lagere deel dat een soort van gracht is gaan
rijden, om een betere visional te krijgen. Hij vindt een weg, en schakelt 5 versnellingen hoger, en scheurt
doorheen de bush, wij vliegen van links naar rechts achterin de jeep. Als we aan de andere kant zijn, rijden we weer de dichtbegroeide bush in. Zo rustig
mogelijk. Als we ergens wachten is het zover. Het luipaard sluipt langsheen een
aantal bomen en takken en laat zich zien, kijkt ons aan. Wauw. Een prachtig dier,de safari-ferrari meer dan waard
Kris doet zelfs geen poging te filmen of een foto te nemen, het is pikdonker, enkel de
lamp die is gericht op het luipaard maakt dat we het zo mooi kunnen zien. Bruce van Canada probeert wel te filmen, en slaagt erin het beeld vast te leggen met zijn camera, zo ontdekken we later als we samen bij het kampvuur de ervaringen delen. Hij zal het ons later mailen.Beter kan het niet zijn. Van de big 5 rest er ons enkel nog de leeuw
te zien... morgen misschien???
