Vanaf zijn 12 weken kreeg hij zijn belangrijkste spuitjes waardoor we op
zijn 13 weken ermee naar de hondenschool konden. Wij kozen ervoor om de naar de hondenschool in Kerksken te gaan. Voornaamste reden was toen: de uren en de ligging. Nu, twee jaar later, is onze voornaamste reden: de begeleiding. De begeleiding is vriendelijk en professioneel. Ze weten waarover ze het hebben. Ze zijn wel erg gericht op wedstrijden. Ze verwachten dan ook perfectie van de honden en hun baasjes. Al kan er gelukkig tijdens de lessen ook een lach af: humor mag en kan op het plein :). Dit maakt het voor de baasjes nog aangenamer.
Tijdens zijn eerste
levensjaar ging hij elke week, twee maal, in regen, sneeuw en
zonneschijn! Ik vond het zeer belangrijk dat hij de verschillende
weersomstandigheden leerde kennen maar ook in leerde luisteren. Wij
koesteren niet de ambitie hem een krak in de gehoorzaamheid te laten worden, maar wel
tot een krak als huishond. Mede hierdoor en mede voor mezelf, hebben we
op zijn jaar en een half beslist om niet meer onder elke omstandigheid
uit te rukken naar de les. Toch blijf ik nog steeds gemotiveerd gaan, maar nu enkel als het weer gunstig is.
Natuurlijk begonnen zijn eerste lessen in
de puppyles bij meester Dirk. Lang leve Dirk! Dirk stond zowel tijdens
de lessen klaar met heel wat uitleg als nadien. Oscar was onze eerste
hond en we hadden wel duizend vragen! Gelukkig weten ze op een
hondenschool voor de meeste dingen wel een antwoord. Op zijn zes maand,
mocht hij van de puppyklas over naar de A-klas. Het echte werk kon
beginnen! Daar volgde hij les bij meester Roger en juf Sofie. Het was eind
maart 2013 dat hij zijn getuigschrift haalde van de A-klas. Dit wilde
zeggen dat hij officieel kon apporteren (in een afgebakende zone), hij
kon liggen, zitten, blijven (dichtbij) en kon opgeroepen worden. De
eerste stappen naar een gehoorzame hond waren gezet! Toen kwamen we
terecht bij meester Steven. Een man met veel humor en misschien nog meer
geduld. Zeven maand duurde het om Oscar verder op te leren in wat hij
al kon, de dingen preciezer af te werken of iets moeilijker te maken.
Gelukkig had Oscar zijn goede dag tijdens het examen en mochten we dan
over naar de C-klas, bij meester Phillippe. Volgende maand zitten we een
jaar bij hem (oktober 2014). Phillippe maakte zijn tweede puberteit
mee, zijn schitterende leermomenten en vooral het vallen en moeiteloos
weer opstaan. Toch is er maar één raad die hij me wil geven: blijven
trainen, niet opgeven. Al kan ik je verklappen dat je na twee jaar
training hier zelf weer eens anders over kan nadenken :). Eind van deze
maand (september 2014) zullen we Oscar zijn kwaliteiten nog eens testen
en proberen we uit of hij zijn Brevet kan halen. Het zou mooi zijn. Maar
zoals reeds gezegd... Het is eigenlijk geen hond voor echte
gehoorzaamheid wedstrijden, ik ben al blij dat hij thuis wil luisteren
:).
Op 9 februari 2014 haalde hij zijn attest van socialisatie!
Heel handig om te hebben. Even later vroegen we zijn werkboekje aan...
Oscar is jammer genoeg geboren in Slovakije. Niet dat ik het hem niet gun om in het buitenland zijn eerste lucht in te ademen. Wel omdat hij bij een niet zo goede fokker ter wereld is gekomen. Later in mijn blog vertel ik nog meer over hoe je beter wel een fokker zoekt. Wees slimmer dan mij! Bon, Oscar is er geboren op 5 juni 2012 volgens zijn identiteitskaart. We hebben hem vanaf hij 11 weken was. (Veel te oud dus, daar vertel ik ook later meer over.) Dit houdt in dat we hem sinds augustus 2012 in onze armen mochten sluiten. Een echte pluchebeer!
Wat we graag doen is feesten! Zo zijn we zijn verjaardagen niet vergeten en passeren we hem nooit bij Kerstmis. De Sint vergeet hem zelfs niet! Ondertussen hebben we ook zijn tweede levensjaar mogen inluiden. Dit hebben we gedaan met enkele familieleden in het thema van Winny The Pooh.
Voor de rest gaan we af en toe samen joggen, doen we mee met Natte Poten - Dolle Neuzen, gaan we de bergen in voor enkele uren of maken we een duik in de zee! De laatste zotte cadeaus die hij kreeg waren een ballenbad voor binnen, spullen voor een agility parcours te maken in de tuin en een zwembadje (in schelpvorm, je kent dat wel: van die typische blauwe plastiek schelpen). Onze Oscar betrekken we zoveel mogelijk in ons leven. Dit zorgt voor een goede verstandhouding tussen hem en wij als eigenaars.
Dit is kort zijn leven weergegeven. Gelukkig kunnen we er vanuit gaan dat hij nog zo'n 12 jaar bij ons mag zijn... Dit artikel kan dus nog uitgebreid worden... :)
Oscar is de beste hond van de hele wereld. Dat is mijn mening! Natuurlijk ken ik ook negatieve kanten aan deze pluizige bol. Toch is het mijn grote hoop dat andere hondeneigenaars hetzelfde gevoel mogen hebben over hun hond als ik over mijn lieve vriend. Deze bichon à poil frisé heeft mijn hart veroverd met zijn zachte witte krullende vacht en de heerlijke zwarte lach die ik zoveel mag zien. Als hij loopt, wippen zijn "flappies" (oren) vrolijk mee. "Wat een sjoebidoe!", denk ik dan. Qua karakter heeft hij natuurlijk ook grote pluspunten. Zijn vriendelijkheid naar mensen en soortgenoten is om elke keer van te genieten. Zalig is het voor mij om hem te observeren als hij zich uitleeft met een nieuw speeltje en durft op ontdekking te gaan in een survivalparcours. Gelukkig zie ik zijn negatieve kantjes liever als een uitdaging dan als een pijnpunt. Zo zal ik nog mijn handenvol hebben om hem te leren niet zelfstandig de buurt te verkennen. Het stelen van eten is natuurlijk prioriteit, denk ik soms. Dan is het voor mij een uitdaging om hiermee om te gaan. Wat zeker nog veel hulp vraagt, is zijn omgang met kleinere dieren zoals ons lieve kippen of de kikker in de tuin... Zijn jaaginstinct lijkt dan zo groot voor zo een kleine 'woef'... Door deze kantjes van mijn liefste viervoeter te zien als een uitdaging ben ik genoodzaakt om met hem nog veel te trainen. Dit trainen, zowel in de hondenschool als thuis, zorgt voor een goede band met hem. Ik leer hem beter begrijpen en ik leer hoe ik ervoor kan zorgen dat hij me beter kan begrijpen. Een goede communicatie is natuurlijk essentieel voor een goede relatie. Heerlijk vind ik het als ik zie dat hij ook van mijn gezelschap kan genieten. Hoe hij op mijn schoot, met zijn neus in de lucht kan genieten van zijn positie op zijn 'troon'. Of hoe hij de heerlijke geuren smaakt als we een ritje maken op de moto. Of hoe hij bescherming zoekt bij een donderslag. Of hoe hij gewoon 's avonds zijn ontspanning wil hebben naast mij in de zetel, door te liggen... gewoon te liggen bij mij... Wat een eer is dat voor mij! Onze kleine rakker is voor onze levensstijl en onze verwachtingen de ideale hond. Hij houdt me gezelschap als ik een avond alleen ben of als ik even de stad in moet. Hij doet niets liever! Wij zien Oscar dan ook als een volwaardig lid van het gezin. Dat wil zeggen dat wij ook met hem rekening houden. Zo gaan we amper nog op reis of op weekend als honden niet welkom zijn. Indien dit toch het geval zou zijn zoeken we voor hem een leuke plaats om te verblijven. We regelen onze hobby's zo dat onze kleine kapoen zijn aandacht krijgt. Zo ben ik Oscar gaan zien als mijn hobby en trekken we elke week met ons tweetjes gezellig naar de hondenschool in de buurt. Wij willen ook voor hem het beste. Zo weiger ik met hem naar een school te gaan waar ik van overtuigd ben dat hij weinig of niets zal leren of op een verkeerde manier. Zijn voeding wordt scherp in de gaten gehouden en wat snoepjes betreft: liefst enkel de gezonde... Maar net zoals wij ons eens laten verleiden door een vettig hapje, krijgt hij ook iets speciaals. Onze verjaardag wordt gevierd... dus de zijne ook. Misschien de zijne nog iets meer... Dan komt zijn lievelingsnonkel op bezoek en wordt er heerlijke hondentaart gemaakt! Elk feestje krijgt ook zijn thema. Hij is dan tenslotte onze zoon... Voor jouw kinderen doe je op dat vlak toch iets meer dan voor jezelf, niet waar?
Oscar is de beste hond van de hele wereld. Dat is mijn mening! Natuurlijk ken ik ook negatieve kanten aan deze pluizige bol. Toch is het mijn grote hoop dat andere hondeneigenaars hetzelfde gevoel mogen hebben over hun hond als ik over mijn lieve vriend. Deze bichon à poil frisé heeft mijn hart veroverd met zijn zachte witte krullende vacht en de heerlijke zwarte lach die ik zoveel mag zien. Als hij loopt, wippen zijn "flappies" (oren) vrolijk mee. "Wat een sjoebidoe!", denk ik dan. Qua karakter heeft hij natuurlijk ook grote pluspunten. Zijn vriendelijkheid naar mensen en soortgenoten is om elke keer van te genieten. Zalig is het voor mij om hem te observeren als hij zich uitleeft met een nieuw speeltje en durft op ontdekking te gaan in een survivalparcours. Gelukkig zie ik zijn negatieve kantjes liever als een uitdaging dan als een pijnpunt. Zo zal ik nog mijn handenvol hebben om hem te leren niet zelfstandig de buurt te verkennen. Het stelen van eten is natuurlijk prioriteit, denk ik soms. Dan is het voor mij een uitdaging om hiermee om te gaan. Wat zeker nog veel hulp vraagt, is zijn omgang met kleinere dieren zoals ons lieve kippen of de kikker in de tuin... Zijn jaaginstinct lijkt dan zo groot voor zo een kleine 'woef'... Door deze kantjes van mijn liefste viervoeter te zien als een uitdaging ben ik genoodzaakt om met hem nog veel te trainen. Dit trainen, zowel in de hondenschool als thuis, zorgt voor een goede band met hem. Ik leer hem beter begrijpen en ik leer hoe ik ervoor kan zorgen dat hij me beter kan begrijpen. Een goede communicatie is natuurlijk essentieel voor een goede relatie. 
