We hebben besloten toch nog een keer de Tioga Pass te rijden. We moeten daarvoor helemaal naar het zuiden tot Lee Vining en Lee Vining ligt aan het Mono Lake. Ik heb daar ooit iets over gelezen op internet. Een van de meest opvallende kenmerken is de aanwezigheid van vreemd gevormde kalksteentorens in het water en op de oever. Deze torens worden tufa’s genoemd. Ze bevinden zich aan de rand van het meer. Het water van het meer is 2 ½ maal zo alkalisch en 3 keer zo zout als zeewater. Als je daar aan komt lopen zie je een strook zwart (we weten in eerste instantie niet wat het is) tussen het water en het zand. Dit zijn miljoenen zwarte vliegen, die leven van het organisme in het water. Je hebt er totaal geen last van, want ze vliegen voor je weg. Nadat we de Zuidkant van Mono Lake uitgebreid bekeken hebben, zijn we naar de Tioga Pass gegaan. Twee jaar geleden zijn we de Tioga Pass ook overgereden en we vonden het weer geweldig, ik ben zelfs nu de rotsen naar boven opgeklommen. Er lag op de bergtoppen nog erg veel sneeuw. We hebben alleen 20 minuten oponthoud gehad, want er werd aan de weg gewerkt. Ver van tevoren wordt er dan aangekondigd dat je moet stoppen voor iemand met een vlag. Wij waren de eerste auto die moest stoppen en daar sta je dan. Voor je staat een man die een vlag vasthoudt met STOP er op en je weet niet precies wat er aan de hand is en hoelang het gaat duren. Het wachten is op de “Pilot Car” uit de tegenovergestelde richting met een sliert auto’s achter zich aan. Na een ongeveer een kwartier wachten kwam de mijnheer met de vlag naar ons toe en vertelde dat het nog 5 tot 10 minuten zou duren. Wat was er aan de hand; de afgelopen tijd waren er over een lengte van 5 mijl nogal wat rotsen naar beneden gekomen. Die veroorzaken in het minst erge geval grote gaten in het asfalt en die werden gerepareerd. Hij vertelde dat er door die rotsen wel eens auto’s in het ravijn worden geschoven, dat kost minstens één leven per jaar. Terwijl hij bij onze camper stond werd zijn aandacht naar een stuk verder in de file getrokken. Er stonden een paar mensen te kijken omdat er grote rotsen verschoven op de berghelling.

We hebben besloten door te rijden naar Sonora en daar hebben we geen spijt van gehad. Sonora is zo’n ongelooflijk leuk dorp, je waant je echt in het wilde westen.         

We staan op een campground van het eerstvolgende dorp. Het is een bosachtige omgeving en het is prachtig. Morgen richting San Francisco.

Bridgeport – Colombia

272 km.

We hebben vannacht op een bosachtige camping in Columbia overnacht. Het was er heel erg stil en de omgeving was prachtig. We zijn nog nooit in dit deel van Californië geweest, maar dit was zeker niet de laatste keer. We hebben ongeveer 2 ½ uur gereden om in Oakland (San Francisco) te komen en de rit was prachtig. Op een gegeven moment rijd je de voorsteden van San Francisco in en je ziet dan heel in de verte de Skyline van de stad, heel erg mooi. Morgen de camper inleveren en dan naar een hotel. We hopen daar vroeg aan te komen zodat we nog naar het centrum van San Francisco kunnen gaan. Op dit moment staan we op een stads RV park, vlakbij de plek waar we de camper in moeten leveren, morgenochtend 10 minuten rijden. Het is hier behoorlijk lawaaiig van het verkeer, kunnen we vast wennen. We hebben geen internet hier, dus we hopen dit bericht morgen in het hotel te kunnen versturen.

Columbia – Oakland

188 km.

De koffers zijn gepakt, de camper is schoongemaakt en ingeleverd, dus we zijn klaar voor de reis naar huis. We waren om 10 uur bij Morturis. Daar kwamen we weer mensen tegen die we kenden van het begin van de reis, dus ervaringen uitgewisseld. Iedereen had het erg leuk gehad. Om één uur waren we in het hotel dichtbij San Francisco Airport. Het was even slikken het was nu echt voorbij. We besloten er nog een hele leuke middag van te maken. We hebben ons omgekleed en zijn met een shuttlebusje naar de luchthaven gegaan en toen met B.A.R.T. (de metro) naar San Francisco Bay. Het is ook zo’n geweldige stad en we vonden het leuk om hier de vakantie echt af te sluiten. We zijn langs de haven gelopen en via Chinatown naar ons favoriete restaurant (Tommy’s Joint) gelopen en dat is een aardige tippel,  je kunt het nauwelijks een restaurant noemen (met plastic zeiltjes beklede tafels). Het ligt in een niet zo goede wijk, maar de sfeer is er heel bijzonder, het eten is geweldig, het is er altijd heel erg druk en het zijn allemaal hele leuke mensen. We zijn nu vier keer in San Francisco geweest en we maken er een traditie van om bij “Tommy’s Joint” te eten. We weten het ook iedere keer weer feilloos te vinden. (voor iedereen die geïnteresseerd is; op de hoek van VanNess Avenue en Geary Boulevard). Morgen naar de luchthaven voor een vlucht van 10 uur en maandag om 11.05 am landen we.

Dit is het laatste bericht. We willen iedereen die ons heeft gevolgd en mails en berichten heeft gestuurd hartelijk bedanken. De kiekjes van week 4 zijn aan het fotoboek toegevoegd.

San Francisco

In totaal gereden 7473 km.