We zijn twee nachten in Page gebleven en wilden daarna naar Williams voor de treinrit naar de Grand Canyon. Toen we gisteravond op internet gingen kijken of we tickets konden bestellen, zagen we de prijs en we hebben ook bekeken wat de route is. Dat was niet wat we er van verwachten. De prijs was erg hoog en de treinreis ging niet echt door de Canyon. We hebben de plannen gewijzigd en we besloten naar de Grand Canyon South Rim te gaan. Voor we vertrokken keek Dick nog even naar de mails en we hadden een “message with high importance” van Morturis. Zij hadden van de fabrikant doorgekregen dat er een ernstig veiligheidsprobleem met de camper is en ons werd verzocht zo snel mogelijk naar de dichtst bijzijnde Campingworld locatie te gaan. We zijn toch maar eerst naar de Grand Canyon gegaan en het was weer adembenemend mooi. We hebben een hamburger bij Maswik Lodge gegeten…….en nu komen bij Moana vast de herinneringen weer boven. We vragen ons ook af of je de boom op de foto nog herkent?

We zijn naar een locatie van Campingworld bij Flagstaff gegaan, want daar willen we een dagje winkelen. We weten niet of er veel van winkelen komt. Er is onvoldoende isolatie tussen de uitlaat en de camper (brandgevaar) en er moet extra isolatie aangebracht worden. Dat moet besteld worden. Het is inmiddels al laat geworden en een medewerker van Campingworld bood ons aan om de nacht op hun parkeerterrein door te brengen. We kregen stroom en verder zijn we `selfsupporting`. We staan dus nu op een parkeerterrein en inmiddels is er nog een motorhome bij ons komen staan. We hopen wel dat we kunnen slapen want we staan vlak naast de `Santa Fé railroad`. De goederentrein komt ongeveer ieder half uur langs en de trein is iets langer dan in Nederland. Laatst probeerde ik de wagons te tellen en bij 35 ben ik maar gestopt, want er kwamen er nog meer.

We kunnen niets op het blog zetten, want we hebben geen internet. Dit verhaal heb ik dus vast in Word gezet, voor ik iets vergeet. We kijken voor het eerst televisie, want die doet het wel.

Page – Flagstaff

385 km.

We hebben vannacht nauwelijks geslapen, want ieder half uur kwam er een trein voorbij. Ze rijden niet hard maar maken een hels lawaai waarbij de machinist vaak ook nog toetert. Om half vijf waren we wakker en zijn nog tot half zes blijven liggen. Toen moesten we douchen voor het eerst in ons eigen huis op wielen. Voor mij is de doucheruimte al klein, maar Dick paste er nauwelijks in. Het was geen gezicht. Dick was net klaar toen er een hele grote motorhome het terrein op kwam rijden, ik ging even naar buiten en de chauffeur wilde weten hoe laat Camperworld open ging, om 8 uur dus. Ik heb Dick geroepen om even te komen kijken, om een lang verhaal kort te maken……we zaten dus 5 minuten later in een gigantische motorhome met 4 slide-outs. Het echtpaar showde alles heel trots en wij wilden natuurlijk alles even zien. We zijn om 9.30 uur naar een winkelcentrum in Flagstaff gegaan (niets gekocht) en om 12.00 uur terug naar Camperworld om te vragen wanneer zij konden repareren. Het onderdeel wordt morgen bezorgd, maar hoe laat weten ze niet. We gaan morgen wel weer een keer informeren, we hadden genoeg gewacht en tijd op de parkeerplaats doorgebracht. We zijn naar Sedona gegaan, eerst naar het visitor centre om te vragen naar de campings. Het is hier heel erg druk, omdat 4 juli een feestdag is. Wij hebben een prachtige camping gevonden met heel veel bomen en hier wil ik eigenlijk nog wel een nacht blijven, of heel veel langer. Eerst ingechecked en daarna naar Sedona, het is zo’n vreselijk geweldige plaats. We zijn hier 2 jaar geleden ook geweest en toen wist ik al dat ik hier ooit weer terug zou komen. Dat dat al zo snel zou zijn had ik niet kunnen dromen. Morgen weer naar Campingworld en natuurlijk de omgeving hier bekijken.

Flagstaff – Sedona

160 km.

Lieve Esther van harte gefeliciteerd met je verjaardag, we gaan de hele dag aan je denken en ik zal proberen nog te bellen dat gaat niet hier vandaan met de telefoon van Dick, maar volgens mij is hier ergens een publieke telefoon. Ik probeer het en anders bij deze happy, happy birthday. Maak er een leuke dag van, hele dikke verjaardagskussen van mama en Dick en dikke kus voor Julie.

We hebben hier heerlijk geslapen het is een fantastische campground, Rancho Sedona RV Park.  Volgens mij wordt de campground gerund door vrouwen. Die denken toch aan andere dingen dan mannen. Vanmorgen heb ik eerst nog een nacht bijgeboekt, want het is hier heerlijk. We konden blijven, maar moesten wel verhuizen. Ik had vanmorgen een rivier horen stromen, dus toen we klaar waren met het hele ochtendritueel en het verplaatsen van de camper zijn we op onderzoek uitgegaan en inderdaad loopt er langs de camping een prachtig riviertje. De was gedaan en weer naar Campingworld in Flagstaff, dat is best nog een stuk rijden. Het onderdeel was aangekomen en werd gelijk gemonteerd, maar dat duurde weer een uur. Voor we op de camping terug waren was het 5 uur. We zijn nog wel door het stadje gelopen en we zijn het er over eens, Sedona is prachtig. Ik voel me hier heel erg gelukkig en zou hier wel een week willen blijven, maar we moeten ons toch een beetje aan het schema houden. Misschien boeken we nog een nacht bij om de omgeving eens uitgebreid te bekijken. We weten morgenochtend pas of er nog plaats is, want de Amerikanen hebben een vrij weekend door 4 juli.

Sedona

130 km.

Vandaag zijn we van Kingman naar Needles gereden en zijn de grens tussen Arizona en Californië overgegaan met een echte grenspost. Dat hadden we nog niet meegemaakt. Ik had een hele leuke route gevonden, maar wist niet zeker of we deze weg met de motorhome konden rijden. In de Rand McNally stond dat het een hele mooie route was voor motorrijders. Het zou een prachtige, bochtige,  snel klimmende weg zijn en dat was het ook. Op een gegeven moment vroeg Dick mij waarom ik hem altijd dit soort weggetjes opstuurde. Ik kon alleen maar piepen dat ik dat zo spannend vond. Het was een schitterende weg, maar heel zwaar voor de bestuurder. We reden er bijna alleen, we kwamen alleen motorrijders tegen en af en toe een auto. Dat vinden wij onbegrijpelijk omdat het gewoon route 66 is, de bekendste weg van de hele wereld. Op de helft van de route kwamen we in Oatman aan, de plaats waar de ezels gewoon door de straten lopen en soms ook zomaar een winkel ingaan. In Oatman was feest in verband met Independence Day. Er was zelfs een televisieploeg van “Weather Channel” aanwezig. Zoals zo’n feest begint, dat kennen wij in Nederland toch niet. Iemand van de organisatie vraagt iedereen met de rechterhand op het hart een eed aan de vlag uit te brengen. Daarna wordt een gebed uitgesproken en vervolgens zingt iedereen het volkslied, dan kan het feest beginnen. We zijn blijven kijken bij de wedstrijd, om binnen negen minuten alleen door de zon (mag met vergrootglas of i.d.) een ei te bakken. Daarna kwam er nog een vuurgevecht tussen een aantal cowboys. Ik had met een mevrouw zitten praten die helemaal uit Las Vegas was gekomen voor deze festiviteiten en zij vertelde dat we echt moesten wachten op “the Parade”, maar na het vuurgevecht vonden we het genoeg en zijn verder gereden naar Needles. We staan op een camping aan de Colorado River en naar de speedboaten kijken is ook een hele belevenis. Als ze hier in een boot stappen willen ze zo snel mogelijk het water over. Needles is de heetste plaats van de USA en dat hebben we vandaag gemerkt. Ik weet niet hoe warm het hier is, maar zo warm hebben we het nog niet meegemaakt.

Kingman – Needles

130 km.

Vanmorgen zijn we eerst naar Denny’s gegaan voor een echt Amerikaans ontbijt. Het zal ons toch niet gebeuren dat we 4 weken in de States zijn en geen echt Amerikaans ontbijt hebben gehad. Het was weer overdadig en veel, met alles er op en er aan maar vreselijk lekker. Daarna zijn we gaan rijden. We zijn de grens tussen Arizona en Californië overgegaan en er was echt controle, maar wij mochten zo doorrijden.  De bestemming voor vandaag was Barstow over grote delen route 66 en we hebben vandaag afscheid genomen van route 66. Na Barstow gaat de route verder naar Los Angeles en wij willen aan de oostkant van Yosemite naar het noorden. We hebben ons er weer vreselijk over verbaasd dat we grote delen van route 66 niemand tegenkwamen. We hadden echt een gevoel van alleen op de wereld. Dit deel van Californië is voornamelijk woestijn, dat is te zien en ook aan de temperatuur te voelen. Het was erg heet. Het gekke is dat we hier gewoon kunnen rijden en van het verhuurbedrijf niet door Death Valley mogen omdat het daar te heet is. We waren al vóór 12 uur in Barstow dus hebben we de plannen gewijzigd en we hebben besloten tot Lone Pine te rijden. We willen via Lake Tahoe naar San Francisco. Het was wel een lange rit, maar als je om de beurt een stuk rijdt valt het wel mee. We zijn tot Lone Pine gekomen en staan nu op een campground midden in de woestijn. Vandaag de allerlaatste kiekjes van route 66.

Needles – Lone Pine

486 km.

We hebben alle elementen van het weer vandaag meegemaakt. Heel erg warm weer, veel wind, regen en we hebben sneeuwballen gegooid. We hebben in Lone Pine overnacht en ook nog gezwommen. s’Morgens zijn we om half negen gaan rijden, het was heel erg warm. We wilden naar Lake Tahoe, maar ik had voor onderweg nog wat wensen op mijn lijstje, die nog al wat tijd kosten dus Lake Tahoe hebben we niet gehaald vandaag. In Bishop zijn we gestopt, want ik wist daar een Nederlandse bakker. Ver voor Bishop wordt al door van die hele grote Amerikaanse reclameborden aangekondigd dat er in Bishop een Nederlandse bakker zit die wereld beroemd is. In Nederland heeft het gros van de mensen nog nooit van hem gehoord. We zijn er naartoe gegaan en binnen was het een gekkenhuis, zoveel mensen. We hebben nog nooit zoveel soorten brood en koeken bij elkaar gezien, zelfs Bossche bollen. We hebben niets gekocht en zijn doorgereden naar Mammoth Lakes. Ik wilde daar graag gaan kijken omdat “Devils Postpile”daar vlakbij is. Daar bevinden zich behoorlijk grote verticaal staande basaltblokken (een natuurverschijnsel). In Mammoth Lakes (een wintersportplaats zonder lake) was het behoorlijk druk, er lag nog sneeuw op de bergen. Het zag er allemaal heel erg gezellig uit. We zijn het dorp doorgereden tot het punt waar we dachten te moeten betalen voor “Devils Postpile”, maar de enige manier om daar te komen was met een shuttle bus, die uit het dal vertrok. Dat betekende dat we weer een heel eind terug moesten rijden en dan met de shuttle weer de berg op. Hadden we geen zin in. Een hele aardige dame die bij de toegang werkzaam was wees ons de weg naar een prachtig uitzicht, daar zijn we naar toe gegaan en hebben geen spijt van de rit gehad. We konden bijna het hele dal over kijken. Het uitzicht was fantastisch en er lag nog behoorlijk wat sneeuw. Met mijn slippers aan in de sneeuw spelen is toch wel heel erg bijzonder.

We zijn verder naar het noorden gereden want ik wilde ook nog naar Bodie. Bodie is een gouddelvers ghost town, waar ik al het een en ander over heb gelezen. Om daar te komen moesten we 13 mijl over een hele smalle kronkelweg rijden en de laatste 3 mijl waren dirt road. Ik reed dit keer en bij aankomst in Bodie was ik behoorlijk moe maar wilde me niet laten kennen. Bodie was geweldig en veel uitgebreider dan ik ooit had gedacht. We hebben er nog best een tijd rondgelopen, maar de wolken pakten zich al samen boven de bergen. We zijn op tijd weggegaan en kregen onderweg behoorlijk wat regen. We overnachten op een campground bij Lake Topaz.

Lone Pine- Lake Topaz

388 km.

We staan hier vanavond op een Campground met uitzicht op een prachtig meer. Het is alleen een beetje bewolkt dus we konden geen mooie foto maken van de zonsondergang. We zijn van morgen op weg gegaan naar Lake Tahoe en alles ging zo voorspoedig, dat we het hele meer zijn rondgereden. Het was een fantastische dag, met geweldige uitzichten over de bergen en het meer. We zijn door wintersportplaatsen gereden waar in de zomer veel watersportactiviteiten zijn dus allemaal heel gezellig, bij Applebee’s op het terras geluncht, heerlijk. Er was veel drukte met bootjes en zo, behalve op het meer, bijna geen boot te zien en zeker geen zeilboten. Van zeilen houden Amerikanen niet zo, het zijn allemaal speedboten. De een nog groter dan de ander. Onderweg kwamen we een paar keer borden tegen met daarop “Rubicon Trail”, bij een visitor centre hebben we gevraagd waar de “Rubicon Trail”dan was, bleek dat een trail te zijn die je kan lopen. De “Rubicon Trail”die wij in gedachten hadden is totaal iets anders. De trail die wij zochten is ook in de buurt van Lake Tahoe en daar kun je met Jeep Wrangler Rubicon over de rotsen rijden. Wij hebben dat een keer op internet gezien. Ik heb aan de rangers uitgelegd wat we zochten en daar hadden ze nog nooit van gehoord, maar gingen het op zoeken op internet. We hebben de trail dus niet gevonden, dat is misschien maar beter ook want Dick wilde wel de eerste zijn die er met een RV over gaat rijden. Voor een eerste indruk:

http://www.youtube.com/watch?v=bQCjOm4p5jM&feature=fvw

Tot slot wil ik melden dat de kiekjes van week drie ook (al enkele dagen) in het fotoboek staan.

Topaz Lake – Bridgeport (via Lake Tahoe)

326 km

We hebben besloten toch nog een keer de Tioga Pass te rijden. We moeten daarvoor helemaal naar het zuiden tot Lee Vining en Lee Vining ligt aan het Mono Lake. Ik heb daar ooit iets over gelezen op internet. Een van de meest opvallende kenmerken is de aanwezigheid van vreemd gevormde kalksteentorens in het water en op de oever. Deze torens worden tufa’s genoemd. Ze bevinden zich aan de rand van het meer. Het water van het meer is 2 ½ maal zo alkalisch en 3 keer zo zout als zeewater. Als je daar aan komt lopen zie je een strook zwart (we weten in eerste instantie niet wat het is) tussen het water en het zand. Dit zijn miljoenen zwarte vliegen, die leven van het organisme in het water. Je hebt er totaal geen last van, want ze vliegen voor je weg. Nadat we de Zuidkant van Mono Lake uitgebreid bekeken hebben, zijn we naar de Tioga Pass gegaan. Twee jaar geleden zijn we de Tioga Pass ook overgereden en we vonden het weer geweldig, ik ben zelfs nu de rotsen naar boven opgeklommen. Er lag op de bergtoppen nog erg veel sneeuw. We hebben alleen 20 minuten oponthoud gehad, want er werd aan de weg gewerkt. Ver van tevoren wordt er dan aangekondigd dat je moet stoppen voor iemand met een vlag. Wij waren de eerste auto die moest stoppen en daar sta je dan. Voor je staat een man die een vlag vasthoudt met STOP er op en je weet niet precies wat er aan de hand is en hoelang het gaat duren. Het wachten is op de “Pilot Car” uit de tegenovergestelde richting met een sliert auto’s achter zich aan. Na een ongeveer een kwartier wachten kwam de mijnheer met de vlag naar ons toe en vertelde dat het nog 5 tot 10 minuten zou duren. Wat was er aan de hand; de afgelopen tijd waren er over een lengte van 5 mijl nogal wat rotsen naar beneden gekomen. Die veroorzaken in het minst erge geval grote gaten in het asfalt en die werden gerepareerd. Hij vertelde dat er door die rotsen wel eens auto’s in het ravijn worden geschoven, dat kost minstens één leven per jaar. Terwijl hij bij onze camper stond werd zijn aandacht naar een stuk verder in de file getrokken. Er stonden een paar mensen te kijken omdat er grote rotsen verschoven op de berghelling.

We hebben besloten door te rijden naar Sonora en daar hebben we geen spijt van gehad. Sonora is zo’n ongelooflijk leuk dorp, je waant je echt in het wilde westen.         

We staan op een campground van het eerstvolgende dorp. Het is een bosachtige omgeving en het is prachtig. Morgen richting San Francisco.

Bridgeport – Colombia

272 km.

We hebben vannacht op een bosachtige camping in Columbia overnacht. Het was er heel erg stil en de omgeving was prachtig. We zijn nog nooit in dit deel van Californië geweest, maar dit was zeker niet de laatste keer. We hebben ongeveer 2 ½ uur gereden om in Oakland (San Francisco) te komen en de rit was prachtig. Op een gegeven moment rijd je de voorsteden van San Francisco in en je ziet dan heel in de verte de Skyline van de stad, heel erg mooi. Morgen de camper inleveren en dan naar een hotel. We hopen daar vroeg aan te komen zodat we nog naar het centrum van San Francisco kunnen gaan. Op dit moment staan we op een stads RV park, vlakbij de plek waar we de camper in moeten leveren, morgenochtend 10 minuten rijden. Het is hier behoorlijk lawaaiig van het verkeer, kunnen we vast wennen. We hebben geen internet hier, dus we hopen dit bericht morgen in het hotel te kunnen versturen.

Columbia – Oakland

188 km.

De koffers zijn gepakt, de camper is schoongemaakt en ingeleverd, dus we zijn klaar voor de reis naar huis. We waren om 10 uur bij Morturis. Daar kwamen we weer mensen tegen die we kenden van het begin van de reis, dus ervaringen uitgewisseld. Iedereen had het erg leuk gehad. Om één uur waren we in het hotel dichtbij San Francisco Airport. Het was even slikken het was nu echt voorbij. We besloten er nog een hele leuke middag van te maken. We hebben ons omgekleed en zijn met een shuttlebusje naar de luchthaven gegaan en toen met B.A.R.T. (de metro) naar San Francisco Bay. Het is ook zo’n geweldige stad en we vonden het leuk om hier de vakantie echt af te sluiten. We zijn langs de haven gelopen en via Chinatown naar ons favoriete restaurant (Tommy’s Joint) gelopen en dat is een aardige tippel,  je kunt het nauwelijks een restaurant noemen (met plastic zeiltjes beklede tafels). Het ligt in een niet zo goede wijk, maar de sfeer is er heel bijzonder, het eten is geweldig, het is er altijd heel erg druk en het zijn allemaal hele leuke mensen. We zijn nu vier keer in San Francisco geweest en we maken er een traditie van om bij “Tommy’s Joint” te eten. We weten het ook iedere keer weer feilloos te vinden. (voor iedereen die geïnteresseerd is; op de hoek van VanNess Avenue en Geary Boulevard). Morgen naar de luchthaven voor een vlucht van 10 uur en maandag om 11.05 am landen we.

Dit is het laatste bericht. We willen iedereen die ons heeft gevolgd en mails en berichten heeft gestuurd hartelijk bedanken. De kiekjes van week 4 zijn aan het fotoboek toegevoegd.

San Francisco

In totaal gereden 7473 km.