Gisteren heeft hij weer bewust iets verzwegen. Ik heb hem wederom 5 kansen gegoven het te zegen. Hij zegt me niks.
Nadat ik dan zijn plannetje saboteer spreekt hij het anders af.
Hij zou haar niet meer bellen gisteren maar vandaag. Smorgens, haar wakker bellen... Ik moet toch werken en dus hoef ik het nooit te weten. Slim van hem e?
Het enige detail dat hij overt hoofd ziet is dat hij al zoveel bewust verzwijgt dat ik achterdochtig ben en ik jaloers ben en ik controleer en dus weet dat dit zijn plan is/was.
Als hij voor 9uur (het uur dat ze hebben afgesproken) niks gehoort heb ga ik zo extreem kwaad zijn.
Moet hij nu echt liegen om zich gelukkig te houden? Want op deze manier hoeft het niet. Ik zie hem
Graag en ik besef maar al te goed dat hij moeite doet en mij heel graag ziet maar met liegen, verzwijgen en achterdochtig doen ben ik niks.
Dat maakt me niet gelukkig. In tegendeel, ik begin me ziek te voelen door heel dit gebeuren.
Het ergste is dat dit niet de eerste keer isndat ik hierachter kom..
Na enkele zware weken voor onze relatie hebben we dingen gezegd dat we eraan moeten werken.
Zoals dat ik bijvoorbeeld niet goed snap dat hij wel de tijd heeft om naar zijn gewone vriendinnen en niet naar mij. En vandaag doet hij het gewoon weer. Anderen zullen altijd voor mij komen en dit is heel zwaar voor mij. Voor we onze relatie begonnen had ik hem heel duidelijk gezegd dat wat er ook is, ik altijd op de eerste plaats wil komen. Ik heb relaties gehad en opgegeven omdat ik niet op de eerste plek kwam. Altijd was ik een 3de of 4de plaats en dat viel me telkens zo zwaar dat ik de relatie heb beëindigd.
Nu gaat het zelfs zo ver dat ik gisteren hem betrapt heb op het bewust verzwijgen van dingen, wat ik gelijk stel aan liegen tenzij het in het voordeel van de andere is. Ik ben gisteren op stomme wijze geweten gekomen dat meneer nog ging bellen naar zijn beste vriendin, ik moest oprijd gaan slapen want sta om 3uur nachts op. Hij lag al op de zetel te slapen dus ik heb de film op stop gezet en gevraagd om samen naar bed te gaan. Hij drong aan om zijn wagen nog in te laden voor vandaag. Ik stelde voor zijn gsm al mee te nemen maar kreeg een kort bijterig antwoord dat luidde 'mag ik gene muziek luisteren ofwat'. dat was intussen zijn 7de kans om te zeggen dat hij nog ging bellen. Hij verzweeg het nog steeds.
Dus nadat ik hem telkens de kans gaf bleef hij het gewoon verzwijgen.
Nu ben ik thuis en ik ben op de gemeenschappelijke laptop aan werken. Er komt een sms binnen van die vriendin. Na enige tijd antwoord hij al. Ik had vanmorgen al zeker 5 smsen gestuurd en toen ik om 12uur nog steeds niet gehoord had heb ik gebeld. Kort en bod heeft hij met me gebeld.
Maar als ik hem confronteer met deze feiten ben ik toch in fout.
