Tom Waes zong heel de zomer lang dat elke Spanjaard een snor had. Nu van de Spanjaarden kan ik het niet zeggen maar elke italiaan heeft een baard. Je hebt ze in alle maten en vormen. Massimo had een sikje en bakkenbaarden en bij de doctoraatsstudenten waarmee ik een bureau zit varieert van een volle dikke baard over een getrimde versie tot alleen de haren rond de mond en kin. Maar misschien moeten de mensen hier ook maar is dringend een baard laten staan want iedereen is hier super vriendelijk. (Al is de statistische afhankelijkheid hiervan waarschijnlijk nog niet echt bewezen). Gisteren hebben ze me al geholpen om mijn codice fiscale te gaan afhalen. (Dit is een nummer vergelijkbaar met het nederlandse sofi-nummer en belgische rijksregisternummer) De hulp was zeker welkom want buiten de metro stelt het openbaar vervoer in Rome niet veel voor. Bussen stoppen gewoon aan haltes (zonder naam alleen een lijn nr erop) en nergens staan uren of andere stopplaatsen aangegeven. Dit is wel op te zoeken op het internet, maar buitengewoon onhandig dus. Ook spreken ze, zoals verwacht, alleen maar Italiaans in de stedelijke gebouwen. Italiaans ga ik wel niet echt leren omdat Massimo juist blij was dat ik vloeiend engels sprak en geen lessen volgde, nu moesten zijn studenten wel Engels spreken. Bij de meeste is dit met veel haar op, redelijk vreemd als je weet dat ze ook heel de tijd Engelse publicaties moeten lezen en schrijven.
De reis naar het plaatselijke belastingskantoor, voor de codice fiscale, brengt me ineens bij het volgende punt, alles wat iemand je ooit verteld heeft over het verkeer in Rome is waar. Baanvakken is maar optioneel, iedereen rijdt door elkaar en het is een getoeter van jewelste. En dan is het nog rustig omdat velen nog op vakantie zijn. Ben blij dat ik er zelf niet doormoet.
De volgende dagen moet ik nog wat administratieve zaken in orde brengen en verder werken aan de literatuurstudie. Daarna kan ik de Romeinse binnenstad eens echt gaan verkennen.
Mijn eerste avond in Rome en ik ga direct van start met mijn goede voornemens. Een reisjournaal bijhouden voor de geïnteresseerden. Ik ben om 9 uur deze ochtend vertrokken naar de luchthaven van onze Waalse vrienden in Charleroi. Vergezeld van een chauffeur (de mama) en één knappe dame (Mijn lieve schat Sanne) ging de autorit sneller dan verwacht. In de luchthaven aangekomen begon de stress toch serieus op te steken, waar was ik toch mee begonnen. Helemaal alleen naar een land waarvan je de taal niet eens spreekt of begrijpt. Onderweg naar een huis dat je nog nooit gezien hebt met een huisbaas die alleen maar italiaanse mails stuurt. Ik denk echt dat het een van de meest stressvolle periodes in mijn leven was. Gelukkig kon ik uiteindelijk op dat vliegtuig stappen en vertrekken.
Eenmaal aangekomen ben ik aan de praat geraakt met twee Belgische Erasmus studenten, Ze vertrokken wel direct naar Perugia voor de Erasmus Intensive Language Course, maar het is wel leuk om toch al iemand 'te kennen' in deze gigantische stad. Tezamen hebben we dan de bus genomen naar het centrale station van Rome, waarop ik alleen de metro ben gaan verkennen richting mijn nieuwe stulpje voor de komende 6 maanden. Gelukkig is voorlopig nog maar 1 van mijn 6 kotgenotes aanwezig, want na het hoge Delftse testosteron gehalte zou ik hier wel eens een overdosis oestrogeen kunnen binnenkrijgen. Op kot met 6 vrouwen is waarschijnlijk de natte droom van menig Delftse student maar als bezet zijnde zie ik momenteel alleen maar de nadelen van lange wachtrijen in de badkamer en vele kuisuurtjes.
Morgen voor de eerste dag naar de universiteit, hopelijk blijkt de Massimo een aangename kerel te zijn.
