Hard aan het werk en een drankorgel van een huisgenote.
Ondertussen ben ik al weer terug aan het werk. Het programma vlot wel, al is programmeren in een programmeertaal die je niet gewoon bent niet zo handig. Moeilijk gaat echter ook naar het schijnt en het gaat gestaag vooruit.
De oefenwedstrijd rugby van vorige week zondag was enorm plezant en heb er ineens al een grote groep vrienden bij. Tijdens de trainingen doet iedereen ineens zijn best om alles zo duidelijk mogelijk voor mij te maken en het Italiaans verstaan gaat al goed vooruit. Tijdens de week kreeg ik dan ineens last van een valling (zeer vreemd bij 27°C) die donderdag zelfs overging in een grieperig gevoel. Vrijdag heb ik dan een dagje rust genomen wat me zeer goed gedaan heeft.
Zaterdag werd ik dan uitgenodigd door Alessa, de Duitse huisgenote, voor een feestje bij een paar Italianen. Het feestje was best ok en heb weer een paar leuke nieuwe mensen ontmoet. Waaronder een hele aangename Braziliaan waarvan ik de naam alleen maar kan mompelen, rare lange namen hebben die mannen.
Jammer genoeg kreeg ik ook de minder toffe kant van Alessa te zien. Het kind is echt een drankorgel van formaat. Ik denk niet dat ik ooit iemand zo zat gezien heb. Daar kwam dan nog is bij dat ze kon de mannen niet gerust laten en toen ik er dus mee naar huis moest. (Kon haar daar moeilijk achter laten en haar vrienden hadden ook gevraagd of ik ze goed thuis kon brengen) Kregen we dus 7 geile I Italianen mee die haar nog wel naar een ander feestje gingen meepakken. Gelukkig was dat 'feestje' op de weg naar ons huis en moesten we de zelfde bussen pakken. De meeste Italianen raakten we onderweg kwijt omdat ook de drank voor hen te veel was geworden of omdat een vrouw die ondersteuning nodig heeft om recht te staan toch niet zo sexy is.
Uiteindelijk ben ik dan op de laatste nachtbus geraakt met een zeer onaangename dronken Alessa, die kwaad werd in haar weinig wakkere momenten omdat we naar huis gingen en alleen naar een ander feestje wou. Daar gaf ze al het volk op de bus ook nog veel plezier doordat ik haar bij elke bocht naar links moest tegenhouden omdat ze anders los op de grond was gevallen (en nee ik overdrijf hier echt niet). Aan de halte aangekomen was ze dan met geen stokken wakker te krijgen (roepen, schudden, niets hielp) dus heb haar half van de bus gedragen waarop ze me dan kwaad aankeek en vroeg waar dat we waren. (antwoord 50 m voor ons huis.) Na nog wat moeilijkheden met de deuren en de lift was ik maar al te blij dat ik haar eindelijk ons appartement kon binnenduwen. Niet echt de meest aangename manier om je nacht af te sluiten, maar al bij al is het wel een tof verhaal om te vertellen.
Sindsdien heb ik haar nog niet gezien, zondag heeft ze, weinig verwonderlijk, de hele dag in bed door gebracht.
Overmorgen (woensdag) heb ik een afspraak met Massimo om mijn eerste resultaten eens nader te onderzoeken. Spannend, want momenteel kan ik mijn output nog niet goed interpreteren.
