in d'ogen van zijn vrouw de vonken uit kwam doven,
haar wangen had verweerd, haar voorhoofd had doorkloven
toen wendde hij zich af en vrat zich op van spijt.
Hij vloekte en ging te keer en trok zich bij de baard
en mat haar met de blik, maar kon niet meer begeren,
hij zag de grootse zonde in duivelsplicht verkeren
en hoe zij tot hem opkeek als een stervend paard.
Maar sterven deed zij niet, al zoog zijn helse mond
het merg uit haar gebeente, dat haar toch bleef dragen.
Zij dorst niet spreken meer, niet vragen of niet klagen,
en rilde waar zij stond, maar leefde en bleef gezond.
Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand.
Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wassen
en rennen door het vuur en door het water plassen
tot bij een ander lief in enig ander land.
Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad
staan wetten in de weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.
Zo gingen jaren heen. De kindren werden groot
en zagen dat de man die zij hun vader heetten,
bewegingsloos en zwijgend bij het vuur gezeten,
een godvergeten en vervaarlijke aanblik bood.
Achtergrondinformatie: Het Huwelijk is een gedicht van de Belgische schrijver Willem Elsschotuit 1910. Elsschot was 28 toen hij het schreef. Het is één van zijn beroemdste werken en één van de bekendste Nederlandstalige gedichten. Het gedicht gaat over zijn eigen huwelijk. Na het lezen van het gedicht is het meteen duidelijk dat Willem Elsschotniet meteen een goede relatie had met zijn vrouw. Hij beschrijft zijn ouder wordende vrouw en reflecteert over hun huwelijk.
Waarom gekozen?: Het gedicht heeft een erg negatieve uitstraling omdat er erg veel negatieve woorden worden gebruikt. We vinden het prachtig verwoord. Vooral de eerste drie zinnen van het voorlaatste alinea ; Maar doodslaan deed hij niet want er stonden wetten in de weg en praktische bezwaren en ook die weemoedigheid, die niemand kon verklaren Het is de wetdie hem verbiedt en de praktische bezwaren. Hij stelde zich blijkbaar vragen over hoe hij dat ging doen, hoe hij haar moest vermoorden, wat hij moest doen met haar lichaam en wie er zou zorgen voor hem als zij er niet was en waar hij dan heen moest,enz.. Deweemoedigheid staat dan voor de liefde die hij stiekem toch nog ergens voor haar koestert, hij heeft haar toch nog ooit liefgehad. In het algemeen vinden we het een zeer mooi gedicht.
Something old, something new, something borrowed, something blue
Schrijden over bloemblaadjes
Lopen op glazen muiltjes
Lachen achter een kanten hand
Ze had alles
En die schalkse glimlach
Had mij alles moeten zeggen
Maar ik besefte het pas toen ik naar
Haar champagnekleurige uitnodiging keek
Ze had iets nieuws
Ze had haar ring, haar jurk en ze had hem
En daar op de tweede rij zat ik
Iets ouds en geleends en ik gaf haar
Iets blauws om het af te maken
Achtergrondinformatie: Eric van Hoof is een Limburgse dichter , geboren in Geleen in 1975. Hij debuteerde als dichter op de poëzieslag van het Festina lentepodium. Eind 2007 wint hij de Leidse Nobelprijs der Letteren. Met zijn gedichtenbundel de Droomkleur' gaf hij betoog over hetpostmodernismeen critici en instituten.
Waarom gekozen?: Dit gedicht had Merve voor het eerst gehoord op een huwelijk. Ze vond het heel emotioneel. Ze zag dat de bruid ook zeer ontroerd werd, ook al was het niet zelfgeschreven. Via via heeft ze de auteur van het gedicht te weten gekomen. Nadat ze het had verteld hebben we besloten om het in ons top 20 te zetten.
We hebben het gekozen omdat we de gedichten van Paul van Ostaijen interessant vinden en omdat we zijn gedichten ook vaak in de klas bespreken. In het begin begrepen we niet waarover het gedicht ging.Van Ostaijen is een apart poëet omdat je eerst niet begrijpt wat hij bedoelt. Als je de tekst voor de tweede keer leest, begrijp je over wat het gaat.