Daar waar mijn gedachten mijn toetsenbord ontmoeten en daarbij de lezer groeten, daar bent u nu aangekomen, zoek uw weg tussen mijn praatjes
en dromen.
Hoed u voor onzin en onwetendheid, ik wens u alvast een fijne
tijd.
Een blog over leren naaien en kinderpraat, tonnen onzin en kattenkwaad.
Ik hou heel erg van schrijven en creatief bezig zijn, maar omdat ik weinig kennis heb van materialen en technieken (en maar een ietsiepietsie talent) is het vaak maar wat prutsen. Leek me wel grappig om over te lezen en daarom dit blog. Veel leesplezier!
01-09-2012
Een pauzeperiode
Amai amai, dat is hier lang geleden! Ik ben niet van de aardbodem verdwenen, maar mijn naaimachine heeft wel al die tijd stil gestaan. En dus liggen al die leuke stofjes die ik gekocht heb op het stoffenspektakel hier nog onaangeroerd te wachten op grote en minder grote projecten...
De reden van deze langdurige pauze is niet dat ik het naaien heb opgegeven, maar wel drukke verhuisperiode. Het huis dat we huurder stond al sinds april 2011 te koop en heeft nu eidnelijk een koper gevonden. Dus moest een nieuwe woning worden gezocht, dozen ingepakt, jarenlange verzamelingen en andere rommel gesorteerd, weggegeven of weggegooid worden, en nadien alles verhuisd, opgeruimd en schoongemaakt, ingericht, dozen weer uitgepakt, nieuwe kasten gekocht en in elkaar gezet enzovoorts enzovoorts. Geen tijd voor naaien dus. Zelfs de zelfgemaakte verjaardagskronen en -slingers voor mijn dochters die ik al maanden in gedachten had zijn er niet gekomen.
Maar nu ben ik er weer, vastbesloten om weer geregeld een paar zinnen uit mijn toetsenbord te toveren om eventuele lezers te plezieren.
Gisteren stond er een uitstapje naar het Stoffenspektakel op het programma. Mechelen is niet zo ver en het was de laatste editie tot september dus ik wilde dit absoluut niet missen. Na een uurtje reizen (dat zijn 2 lijnbussen en een overstap + 5 min. wandelen, het was 20 minuutjes autorijden geweest mocht ik een rijbewijs bezitten) kwamen we toe in wat op het eerste zicht iets weghad van een Oosters marktje uit de film Aladdin. Een ogenblikje later kwam de realiteit: hierdoor manoevreren met een kinderwagen en te zijn krijgen wat we wilden zien zou nog niet zo eenvoudig worden.
Het viel mij meteen op dat de prijzen hier heel verscheiden waren, maar over het algemeen toch veel lager dan in de Veritas en stoffenwinkel waar ik al ben geweest. Ik wilde vooral een idee opdoen van wat ik van zo'n beurs kon verwachten en heb dus niet bijzonder veel gekocht.
Mijn buit bestond uit: * 2 patchworklapjes: limegroen met witte stippen en lichtroze met uiltjesbedrukking * een wit stofje met rode bloemetjes * een grijs piratenstofje (dochter is gek van piraten en ik vond het wel grappig om hier iets mee te doen) * 8 spoeltjes voor mijn naaimachine * 2 bobijntjes lichtroze naaigaren * 3 rollen patroonpapier (jawel, eindelijk...)
Ik heb alvast een lijstje met de volgende stoffenspektakels klaarliggen en het staat nu al vast dat ik daar zeker nog meer materiaal, stof en garen wil kopen. Alleen een paar maandjes geduld hebben dus.
Ondertussen hangen de nieuwe rokjes al anderhalve week in dochters slaapkamer te pronken. En te wachten op mooie lentedagen... Maar toen ik vanmorgen vroeg wat ze vandaag graag wilde aandoen kreeg ik niet het gewoonlijke "een rokje" of "een kleedje" (specifieker is ze meestal niet) maar wel "een rokje mama, dat mooie dat jij gemaakt hebt". Het was nog even zoeken naar bijpassende kledingstukken die én de juiste kleur hadden én het kwakkelende lenteweer konden trotseren maar daarna straalde ze als een prinsesje!
Hoewel ik heel veel zin heb om nieuwe rokjes te maken blijft de teller voorlopig op 2 staan. Ik ben namelijk in wacht-fase: * wachten tot ik eens niet vergeet om patroonpapier te kopen als ik in 't stad ben * wachten op nieuwe zelfgetekende patronen (mét passer deze keer) * wachten tot ik het rokjesboek van Mme ZsaZsa heb gekocht en nog meer leuke (en hopelijk eenvoudige) patronen heb * wachten op het stoffenspektakel in Mechelen waar ik hopelijk een paar leuke stofjes op de kop kan tikken
Ondertussen hou ik me bezig met het herstellen en verstellen van een allegaartje aan dingen hier in huis. 1. Boekentas van ons oudste prinsesje. Toen dochterlief twee jaar geleden (de tijd vliegt) naar het peuterklasje ging kochten we haar een zuurstokroze kipling kleuterboekentas. Echt superhandig, met meer dan genoeg ruimte voor kleuteragenda,zakdoeken en schone onderbroeken en héél veel koeken-, fruit- en andere doosjes. Maar ze heeft één nadeel: slijtage op de klittenband waardoor het ding meestal open hing. Omdat de herstelling bij Kipling zelf 3 weken duurt heb ik dit uitgesteld tot de zomervakantie en ging ik alvast aan de slag. Een pakje klittenband kostte me bij Zeeman 0,39 en na een uurtje of twee stonden op de boekentas 4 extra stroken klittenband zodat de tas weer netjes dicht blijft.
2. Rokjes versmallen. Oudste dochter is 4,5 maar draagt rokjes in maatjes 2 en 3 jaar. Dat is dan omwille van de lengte want haar taille stemt overeen met die van een kindjes van een jaar. Omdat niet alle rokjes standaard knoopjeselastiek hebben en de babyrokjes nu echt wel te kort werden zit er niks anders op dan voor elk rokje een manier te verzinnen om het te versmallen. Wordt zeker vervolgd...
3. Luiertas van jongste prinsesje. Dit is een grote grijze hedgren luiertas met precies de goede vakjes voor alle babyspullen. Je sleurt je een ongeluk als je de schouderriem gebruikt maar meestal hangt hij rustig aan de kinderwagen. Tot ik hem onlangs opende en een draadje van de voering tussen de rits bleef hangen. Na veelvuldig openen en sluiten hing de voering volledig los en zaten er constant draadjes tussen de rits. Ik had mijn oog al op een tweedehands versie laten vallen maar redeneerde dat herstellen veel budget- en milieuvriendelijker zou zijn. Het kostte mij een avondje werk maar ook deze werd hersteld. Ik word hier nog goed in! (En ik vind het stiekem ook wel tof om met naald en draad te prullen.)
4. Alle kledingstukken met gaten en scheuren, opgelet, vanaf nu verdwijnt alles onherbiddellijk in de naaimand ipv in de vuilbak. Ik zal mij vanaf nu eens nuttig bezighouden 's avonds.
Ondanks het feit dat mijn 7-maandertje vanmorgen om halfzeven al stond te huppen en te springen voor de spiegel en dus duidelijk heel opgetogen was over haar nieuwe rokje, zoek ik toch naar een ietwat genuanceerder mening en besloot om ook het tweede rokje in elkaar te zetten.
Dit roze exemplaar ging verbazend vlotter dan het eerste. Geen geknoei meer met de tailleband en het omzomen verliep ook al vlotter, al lijkt het mij op het eerste gezicht eigenlijk even schots en scheef. Maar dochters oogjes blonken toen ze het rokje mocht aanschouwen en ze vroeg niet-begrijpend hoe ik die stukjes stof van gisteren aan elkaar had gezet/ Gelijmd met de pritt? Met het knoopelastiek erin zit het rokje aan haar taille zowaar perfect.
Alleen die lengte... ik had bij beiden een nieuw rokje in hun huidige maat afgemeten en bij allebei kwam dat tot net op de knieën. Alleen, mijn resultaat is nog langer, en allebei de rokken vallen nu een stuk over de knie. Ik snap ook niet meteen waarom, tenzij ik met die tailleband toch nog iets grondig fout deed.
Met voor beide dochters een patroon en uitgeknipte stof voor m'n neus restte mij nog enkel: de moed vinden om te beginnen met stikken. Ik besloot om met het kleinste rokje te starten. Kleiner dus misschien wel makkelijker en dus ook minder stof verspilt als het na mijn gepruts rijp is voor de vuilbak.
Stap 1 is het vaststikken van de twee rokhelften. Omdat mijn koppige naaimachine enkel wil spoelen als je hem volledig openvijst ben ik verplicht om handmatig spoeltjes op te rollen. Geweldig leuk moet ik zeggen. Misschien toch maar eens het ding laten nakijken? Maar dan: lijntje getekend (nota aan mezelf: kleermakerskrijt kopen), pinnekes gestoken en op een paar minuutjes had ik dus een cirkel. Dat ging goed!
Stap 2: de tailleband. Hiervoor moet ik het strookje stof dubbelvouwen, strijken, openvouwen, anders draaien en vaststikken, mét een opening om later elastiek door te steken. Wonderwel lukt ook dit van de eerste keer. Maar dan... moet de band aan de rok worden gezet. Ik sta een kwartier te draaien met rokje en tailleband, lees de handleiding van Mme Zsa Zsa nog eens door (een keer of twintig!), speld alles vast, frons mijn wenkbrauwen, verwijder speldjes, lees nogmaals de handleiding, begin voor de 2de keer kopspelden te prikken, driedubbele frons, lees de handleiding,... tot ik ineens het licht lijk te zien, nog net geen 'Eureka!' roep en eindelijk denk te weten wat de bedoeling is. Ik speld opnieuw alles vast en kan eindelijk de band vaststikken. Een paar beginnersfoutjes later lijkt het zelfs op een rokje.
Stap 3 is de zoom maken. Jawadde, een eerste probeersel en al meteen het omzomen van een cirkel. Ik worstel opnieuw een halfuur met lat, potlood en speldjes, en krijg uiteindelijk alles omgevouwen. Ik zie het al gebeuren dat mijn rokje een vorm met 20 hoeken wordt ipv een cirkel maar dat blijkt nogal mee te vallen. Knoopelastiek erdoor duwen, knoopje en elastiek vastnaaien en ik ben plots zo fier als een gieter: "Jeej, mijn eerste rokje is af!".
En ik moet zeggen: ik ben tevreden over het resultaat. Ik zie natuurlijk wel waar ik foutjes heb gemaakt, de zoom is allesbehalve een mooie cirkel en ik heb het gevoel dat de maten met mij een loopje nemen maar hé, alle begin is moeilijk.
Deze voormiddag stond er 'shoppen' in mijn agenda. Eerst naar Pauli, een bekende stoffenwinkel in Leuven. Mijn doel was: een goedkoop stofke vinden om een eerste probeerrokje te maken. Ik ging daarom eens neuzen in het soldenrek buiten de winkel. Ik ging voorbij tule en velours, sloeg de picknickruitjes en bollekesprintjes over en vond helemaal onderaan in het hoekje mijn ding: twee schattige meisjesstofjes, bedekt met bloemetjes, hartjes, aarbeien en cupcakes. Een half metertje van de blauwe stof en een metertje van de roze kostten mij amper 7,50 . Ikke blij, ook al zag ik in mijn ooghoeken veel mooiere stofjes liggen. Maar eerst maar even proberen of dit lukt.
Dan op naar Veritas, waar ik voor het eerst écht rondkeek naar wat er allemaal ligt en hangt. Een paradijs voor de naailiefhebber lijkt me, en een nachtmerrie voor elke bankkaart of portefeuille. Ik kocht: een lintmeter (het simpelste model), 3m witte knoopelastiek en 10 simpele witte knoopjes (ineens genoeg voor een paar projectjes), en garen in babyroze en babyblauw. Ik schrok toch even toen dat mij aan de kassa 17,60 bleek te kosten.
Met de nieuwe lintmeter in de hand heb ik 's middags m'n meisjes hun maten genomen. Gek genoeg is hun heupbreedte bijna hetzelfde (2 cm verschil, voor 4 jaar verschil in leeftijd). Handig was dat ik daardoor mijn patroon bijna volledig kon overtekenen, enkel de roklengte moest worden aangepast.
Zoiets simpels als het knippen van de stof bleek toch niet zo eenvoudig. In principe bestaat dit rokje uit 1 cirkelvorm en 1 stukje voor de tailleband. Handig voor bijvoorbeeld een stippenrokje of gewone print, maar op mijn roze stofke staan woordjes, dus moest ik twee helften knippen, mijn patroon puzzelen en draaien en 10 keer dubbelchecken of ik wel de juiste richting had en ook nog rekening houden met een extra naad om de twee stukken aan elkaar te zetten. En doordat ik van het blauwe maar een halve meter had gekocht moest ik ook daar met 2 zijden werken. Pfff! Toch lagen al snel alle stukjes klaar om gestikt te worden. Wordt zeker vervolgd...
Na het voorbereidend werk (surfen op het internet en dan vooral rondneuzen op de Blogspot van Mme Zsa Zsa) staat op mijn pc-scherm de uitleg voor het maken van EEN CIRKELROK. De uitspraken 'zonder patroonkennis' en 'garantie op succes' doen mijn ogen blinken en ik sta te popelen om eraan te beginnen.
Stap 1: Gisterenavond de heupomtrek van mijn oudste dochter gemeten. Wegens gebrek aan lintmeter de rolmeter van mijn man geleend en voor de zekerheid 2 keer nagemeten. Met het resultaat moet ik een kleine berekening maken dus hier komt een rekenmachine al van pas.
Stap 2: Neem patroonpapier. Eh ja. Wegens gebrek aan... Gelukkig heb ik nog grote bladen printerpapier (A3 formaat) en met plakband plak ik er zo 6 aan elkaar. Lekker goedkoop.
Stap 3: Het tekenwerk. Lijn tekenen, streepje zetten, stukje afmeten en weer een streepje zetten. Poepsimpel. Om de lengte van de rok te bepalen gris ik mijn dochters nieuwste zomerrokje uit de wasmand. Dat komt tot op haar knie dus misschien net te lang maar hé, als dit lukt wil ik natuurlijk wel dat ze het lang kan dragen. Nadat ik de rokjeslengte en zoom heb aangeduid stelt zich het volgende probleem. Cirkelrok -> cirkel -> passer. Na het inspecteren van elke lade en kast die ik kan bedenken zoek ik naar alternatieven. De touwtje-potlood-techniek levert niks op dus wordt het meten meten meten en dan de puntjes verbinden zoals in een kleurboek. Nog even alles nalezen en nameten en tataa... mijn eerste rokjespatroon staat op papier!
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik ben écht toe aan een nieuwe hobby, een nieuwe uitdaging, een nieuw doel. En ik denk dat ik het gevonden heb: ik ga rokjes naaien! Net als zovele anderen lijkt het wel want even snel googelen geeft mij het gevoel dat meer en meer mensen opnieuw naald en draad ter hand nemen en zelf aan de slag gaan om zichzelf en hun kroost in het nieuw te zetten.
Voor mij is zelf kleding naaien een idee dat al een tiental jaren in mijn achterhoofd zit maar waar ik nooit eerder tijd voor heb kunnen, of eerder willen maken. Het idee dat het te moeilijk of te ingewikkeld is had de bovenhand en uitstellen is nu eenmaal makkelijker dan de koe bij de hoorns vatten. Tot onlangs een familielid (die al 3 jaar trouw naailes volgt) enkele nieuwe creaties op haar facebookpagina postte: supertoffe rokjes voor haar dochters en een nichtje. Dat moést ik wel 'vind-ik-leuken', zij het dan met een lichte afgunst. Na een "dat is keisimpel, spring eens binnen en ge gaat met zo'n rokske naar huis" begon ik het ineens zélf te geloven, de mogelijkheid dat ik zoiets zelf zou kunnen. Jezelf overtuigen is soms de eerste stap...
Als het kriebelt moet je... naaien in dit geval! Nu mijn nieuwe hobby gekozen is sta ik te popelen om eraan te beginnen. Toen ik vanmorgen opstond heb ik mezelf een doel gesteld: een eerste rokje maken tegen het einde van deze week. Probleem 1: Gebrek aan kennis. Probleem 2: Gebrek aan materiaal. Hoe? Wat? Waar? Help!
Wat heb ik al in huis: * een naaimachine: een exemplaar uit de Aldi van een jaar of 12 geleden (tip: aldi naaimachines zijn elk jaar te koop in augustus of september, ca. 75) * een minimum aan kleine attributen zoals: enkele kleuren naaigaren, 2 witte krijtpotloden, kopspelden, restjes elastiek, een 5-tal spoeltjes en een dozeke machinenaalden * een felgekleurd beestenstofke van pakweg een vierkante meter en minirestjes die mijn dochter van 4 gebruikt in haar knutselwerkjes * potlood, kladpapier en een rekenmachine (klinkt belachelijk, blijkt essentieel) * een strijkijzer * scharen (zonder de garantie dat er eentje goed genoeg knipt)
Wat heb ik niet in huis: * patroonpapier * een lintmeter (zolder tot kelder afgezocht en nergens te vinden) * patronen * ander handig spul als ritsen, knopen, elastiek * stofkes stofkes stofkes!!! * allerlei ongetwijfeld handige of onmisbare attributen waar ik op dit moment amper van gehoord heb (biais, paspel,...) en dus zelfs nog niet weet dàt ik het nodig heb...
Wat zegt dit alles over mij en mijn plannen? 1. Ik heb al eens een naaimachine gebruikt. Weliswaar voor héél eenvoudige dingen aan gemiddeld één projectje per 3-4 jaar, maar ik kan het ding in elk geval al aan de praat krijgen en heb al ervaren hoe moeilijk recht stikken is. 2. Qua voorbereiding sta ik nog nergens, maar ik heb alvast een boodschappenlijstje. 3. Ik moet nog héél veel leren!!! 4. Dat rokje tegen het einde van de week: lukt nooit!
Wenneke's Hersenspinsels & Pennekriebels
Maar toen ik vanmorgen vroeg wat ze vandaag graag wilde aandoen kreeg ik niet het gewoonlijke "een rokje" of "een kleedje" (specifieker is ze meestal niet) maar wel "een rokje mama, dat mooie dat jij gemaakt hebt". Het was nog even zoeken naar bijpassende kledingstukken die én de juiste kleur hadden én het kwakkelende lenteweer konden trotseren maar daarna straalde ze als een prinsesje!
Hoewel ik heel veel zin heb om nieuwe rokjes te maken blijft de teller voorlopig op 2 staan. Ik ben namelijk in wacht-fase:
Ondanks het feit dat mijn 7-maandertje vanmorgen om halfzeven al stond te huppen en te springen voor de spiegel en dus duidelijk heel opgetogen was over haar nieuwe rokje, zoek ik toch naar een ietwat genuanceerder mening en besloot om ook het tweede rokje in elkaar te zetten.
Met voor beide dochters een patroon en uitgeknipte stof voor m'n neus restte mij nog enkel: de moed vinden om te beginnen met stikken. Ik besloot om met het kleinste rokje te starten. Kleiner dus misschien wel makkelijker en dus ook minder stof verspilt als het na mijn gepruts rijp is voor de vuilbak.
