Wat is een wonder? Als je kijkt bij wikipedia vind je :
Een wonder of mirakel is een zeer indrukwekkende en rationeel (schijnbaar) onverklaarbare gebeurtenis. Verschillende religies bevatten beschrijvingen van het plaatsvinden van wonderen en geven er verschillende verklaringen voor, meestal door verwijzing naar een bovennatuurlijk wezen.
Het woord 'wonder' kan in het algemene spraakgebruik ook duiden op iets dat grote verbazing wekt en moeilijk te geloven of te begrijpen is, vaak kwalificeert men die gebeurtenis dan als 'wonderlijk'.
Bestaan wonderen? Ik geloof er niet echt in. Maar je weet maar nooit. Deze nacht heeft het wonder echter nog niet plaatsgevonden. En het zal waarschijnlijk wel een wonder zijn als het wonder zou plaats vinden. Maar ik zou het zooooooo graag hebben. Ik wil er zo graag in geloven dat oma weer beter wordt. Als ik mijn ogen dicht doe, kan ik er ook in geloven. Maar als ik ze weer open doe, zie ik de harde realiteit. En die is keihard. Zo hard als een reusachtige kei, die je hele wezen verplettert.
Straks hebben de dokters die oma helpen een vergadering en daarna gaan opa, Renaat en ik bij de dokter om te luisteren hoe zij de toekomst zien. Wat is toekomst?
Als de toekomst onzeker is en de werkelijkheid te complex is om precieze voorspellingen te doen, kan een organisatie toekomstscenario's ontwikkelen: relevante, consistente en plausibele verhalen van mogelijke toekomsten en de paden die daartoe kunnen leiden. Omdat de toekomst niet te voorspellen is, wordt er niet één, maar meerdere toekomstscenarios ontwikkeld.
Het wachten is opnieuw begonnen. Oma heeft besloten om nog niet wakker te worden. De slaapmedicatie kan nog 5 dagen nawerken. Maar vrijdag zou ze toch al wakker moeten zijn. Zolang ze zo diep slaapt, kunnen ze de beademing ook niet stoppen omdat ze nog niet kan slikken.
Vandaag gaan ze enkele grove testen uitvoeren om te kijken of de prikkels die gegeven worden in haar voeten en handen, haar hersenen bereiken. Als dit niet zo is, weten we bijna zeker dat oma verlamd zal zijn. Maar dat vind ik niet zo erg. Als ze maar vlug wakker wordt. Ik wil zo graag eens naar haar ogen kijken, in haar ogen kijken, ... eventjes contact hebben.
17 uur: Het gaat niet goed. De testen waren negatief. Oma kan niets meer. Waarschijnlijk niet meer slikken ook. We zijn haar 'leven' kwijt. Vanavond gaan we in alle sereniteit samen tot rust komen.
Eventjes wou ik dit blog stoppen. Want het gaat een hele andere richting uit, dan oorspronkelijk de bedoeling was. De kans dat oma het ooit zal kunnen lezen wordt nu wel heel klein. Maar ik zal het haar voorlezen. En op een of andere manier zal ze wel horen en weten wat erin staat. Daarom ga ik er nog een beetje mee door. Oma zou zeggen : 'Hou vol waarmee je begonnen bent en breng het tot een goed einde. Doe verder, je bent nu zo goed bezig.'
De nacht is voorbij. Maar wat brengt de dag? We zien wel. Naar het ziekenhuis gebeld. Oma is nog niet ontwaakt uit haar coma. Om middernacht hebben ze alle medicatie voor de coma volledig gestopt, maar oma wordt niet wakker. Misschien wil ze nog wat rusten. Misschien wil ze blijven rusten. Maar door oma's rust, word het ook wat rustiger in mijn hoofd. Ik probeer rationeel te denken, maar dat is zo lastig. Gelukkig hebben we elkaar. Gisteren hebben opa, Renaat, Nadine, Tom en ik samen gekookt en heeeeel lang gepraat. Onze vrienden zorgen voor de kinderen. Zij hebben daar nu de kracht voor. Goed dat wij allemaal zo gedragen worden. Maar we weten ook wel dat we zelf verder zullen moeten gaan. Binnenkort is het Pasen. Feest van de Verrijzenis. Ik weet dat ik daar kracht uit zal halen. En ik hoop dat ieder van ons binnenkort ergens kracht zal kunnen halen. We zullen het nodig hebben. Dank je iedereen die ons op de ene of andere manier steunt.
De klok tikt, seconde per seconde. Maar de wijzers blijven staan. De wereld draait rond. Maar de zon komt niet meer op. Onze voeten maken stappen. Maar we blijven ter plaatse staan. We kijken rond. Maar we zien niets. De tijd staat stil. Op oneindig...
Het is nu 10 uur. Ik loop doelloos rond in huis. Al de hele morgen. Heb geen fut om iets te doen. In het ziekenhuis is alles zoals gisteren en eergisteren en dag daarvoor... Maar om half 12 wordt een nieuwe scan genomen van oma's hoofd. Ik ben vreselijk bang. En ik niet alleen. Ik weet dat opa en Renaat ook lopen te 'dolen'. Misschien zouden we beter wat samen doen. Maar wat??? Wachten en hopen en wachten en hopen en .... .Ik kan zelfs niet meer denken. Soms gaat de tijd zo traag. Maar wat straks ???? Ik ga nog eens bellen naar Renaat.
De scan is genomen. En is hij goed? Wat is goed? Goed genoeg om oma te laten ontwaken. Maar ook 'goed' genoeg om te zien hoe de gevolgen gaan zijn. En dit is keihard. Oneerlijk! De bloeding heeft de hersenstam van oma volledig beschadigd. Dit heeft vreselijke gevolgen. De dokter vreest voor het 'locked-in-syndroom'. Dit wil zeggen dat de mogelijkheid bestaat dat oma volledig verlamd zal zijn; ook haar spraak. Ze zou ons kunnen horen en zien, maar kan dan niet reageren. Ze zou dan opgesloten zitten in haar eigen lichaam. Oma, de eeuwig actieve vrouw, die altijd voor iedereen klaar staat. Dit kan gewoon niet. Ik wil het niet geloven. Ik kan het niet geloven. Het mag gewoon niet!!!!!
We zijn nu allemaal bij opa. Hij is nog de sterkste van allemaal. Hij heeft het precies al de hele tijd geweten. Deze avond gaan we samen doorbrengen om elkaar te steunen en om te bezinnen. We branden nog een kaars en hopen toch nog een beetje en zullen wachten tot oma helemaal wakker is.
9 uur : Ik heb goed geslapen. Gelukkig. Ook de kinderen en Tom hebben goed geslapen. Katrijn heeft examens, maar heeft veel steun van haar vriendinnetjes. Ik bel naar de intensieve en alles is nog steeds stabiel. Goed zo. Het is vandaag palmzondag. En het uur is veranderd. Ik bel naar opa en die heeft ook goed geslapen. We zijn klaar voor morgen. In de mis speelt Katrijn toneel over het lijdensverhaal van Jezus. Ik krijg het moeilijk, want oma is er niet bij. Ze zou zo fier zijn op haar kleindochter. Caroline steunt en troost me. Straks ga ik oma allles vertellen. Goed dat we op deze parochie wonen. Ik word gedragen door enkele mensen. In de kerk branden heel veel kaarsen. Opa , Tom en Robbe gaan naar de zee om de caravan in orde te brengen tegen dat oma weer mee kan. Katrijn gaat studeren. Morgen examen wiskunde.
15 uur : Hilde gaat mee op bezoek bij oma. Zij is haar metekind en Hilde ziet in oma een beetje een tweede moeder. Oma is nog steeds stabiel. Nu heeft ze wel een maagsonde gekregen met voeding.Waarschijnlijk om goed voorbereid te zijn als ze morgen wakker wordt. We hebben haar verteld over vroeger, toen Hilde op vakantie kwam en over Achenkirch. En over meter en nonkel en François. Zij denken ook veel aan jou, oma. Iedereen trouwens. Hilde en Michel hebben het lentefeest van Ward uitgesteld, zodat jij er ook bij zal kunnen zijn. Goed hé.
19 uur : Deze avond is Caroline meegegaan op bezoek. Alles was zoals altijd. De verpleegster heeft uitgelegd dat de maagsonde gestart is om oma's maag weer te leren werken. Dit kan wel een paar dagen duren voor ze resultaat zien. Toen ik zei dat oma het voor de rest toch zeer goed doet, zei ze dat dit door de medicatie kwam. Volgens hen reageert oma op niets. Maar ik denk toch dat ze mij hoort. Ik kijk heel erg uit naar morgen. Ik heb ook een onderhoud aangevraagd met de neuroloog. Aan de zee was het mooi weer. De tent van opa en oma is in orde. Als oma beter is, kunnen we naar daar. Opa heeft genoten. Hij heeft 's avonds bij ons gegeten.
Vandaag staat de telefoon niet stil. Het doet deugd om te beseffen hoeveel mensen meeleven met ons. Maar tegelijk besef ik dat het ook heel vermoeiend is om steeds hetzelfde verhaal te vertellen. Ik beloof ook aan iedereen dat ik hen op de hoogte ga houden. Daarom beslis ik om een blog op te richten. Zo kan ik mezelf een beetje 'ontlasten'van de druk in mijn eigen hoofd.
7 uur : Ik bel naar de intensieve en oma is nog steeds stabiel. Ze 'doet' het zeer goed. Eigenlijk had ik dit wel gedacht, want als ze iets wil gaat ze er ook voor. Daarom heb ik goede hoop dat ze er volledig weer bovenop zal komen. Het is een sterke vrouw.
15uur : Nadine en ik gaan op bezoek bij oma. Haar toestand is nog steeds stabiel. We vertellen over de kinderen en hun examens. Op de monitoren zien we verandering als we leuke dingen vertellen. Ik denk dat dit haar goed doet. Haar haar begint al terug te groeien. Het ziet er naar uit dat ze dikker haar zal hebben. Ze zal blij zijn als ze wakker wordt. Maar ik begin te denken dat ze haar niet zullen wakker maken want de druk in haar hoofd gaat elk keer een beetje naar omhoog. Nu stond hij al op 11. Gisteren was het nog maar 4. En ik denk dat het wel de bedoeling is dat de druk daalt . Maar ik moet me geen zorgen maken zegt de dokter.
19 uur : De druk is terug gedaald naar 5 !!! Oma is echt heel sterk. Nog 1 dag en dan zal ze wakker worden. Ik kijk er echt naar uit. Maar tegelijk ben ik bang. Hoe zal oma zijn? Wat zal ze nog kunnen en wat niet? Ik hoop dat haar geest goed is en dat ze ons herkent. Ik mis haar vreselijk.
Opa, Renaat en ik komen samen om alles te laten bezinken. We beseffen dat we elkaar zeer hard nodig zullen hebben. We beseffen nog niet wat ons te wachten staat. Om 15 uur mogen voor het eerst bij oma na de operatie. We beslissen dat ik naar het ziekenhuis zal gaan en dat Renaat en opa ondertussen een kaars gaan branden in Lourdes.
15 uur : Daar ligt ze dan, kaal en verbonden aan '100' buisjes, draadjes en machines. Maar ze leeft !!!! En dat is het belangrijkste. Ik vertel haar dat ze er mooi uitziet en dat ze heel flink is. Misschien hoort ze me wel. De dokter komt en legt uit wat ze precies gedaan hebben. Er is een drainage geplaatst en een drukmeter. Nu moet ze nog 24 uur in kunstmatige coma worden gehouden en beademd. Dan kunnen haar hersenen tot rust komen. Maar over de gevolgen van de bloeding kunnen de dokters niet zeggen. Het enige wat ik telkens weer te horen krijg is : Mevrouw, hou er rekening mee dat ze een zeer zware hersenbloeding heeft gehad.
In de namiddag komen de eerste telefoontjes. Het doet deugd dat er zoveel bezorgde mensen zijn. Iedereen gaat een kaars branden.
19 uur : Alles is stabiel. Ik vertel oma over opa die zo goed zijn best doet. Hij gaat deze avond zelf koken en hij wil alleen de avond door brengen om te kunnen nadenken.
Iedereen probeert die nacht wat te slapen. De GSM ligt naast me. Ik bel een paar keer naar de intensieve en oma doet het goed. Ze is een vechter.
Vrijdag 26 maart
7 uur : Alles is nog steeds stabiel. De druk is een klein beetje hoger, maar alles is nog steeds in orde.
15 uur : Renaat gaat mee naar oma. Hij schrikt als hij haar ziet. Ze ligt mooi te slapen, maar ja .. al die draden en machines. De eerste 24 uren zijn goed verlopen, maar toch beslist de dokter om haar nog wat langerin coma te houden en te beademen omdat ze nog maar pas een longontsteking gehad heeft. Daarom start men ook antibiotica op. We zullen dus nog wat moeten wachten en hopen wachten en hopen en wachten
19 uur : Diane gaat mee naar oma. We vertellen over de camping en de plannen van opa. En oma hoort ons echt, want als ik zeg dat ze zich geen zorgen moet maken, haalt ze haar schouders eens op en daalt de druk in haar hoofd. Het gaat dus goed. s Avonds praten we nog lang na met Diane, Hugo en opa. Daarna brengen ze opa naar huis. Hun bezoek deed echt deugd.
Op donderdag 25 maart stonden oma Hedwige en ik klaar om boodschappen te doen, toen ze pijn kreeg in haar oog. Ze werd duizelig en ongemakkelijk. Alles ging zo vlug en 5 minuten later was de ziekenwagen er al. We hadden snel door dat het niet goed was. In het ziekhuis werd een scan genomen van haar hersenen en het verdict was verpletterend : een zware hersenbloeding. Daarbij had ze ook braaksel in haar longen gekregen zodat ze niet meer zelfstandig kon ademen. Oma werd in kunstmatige coma gebracht en geöpereerd in haar schedel. Daar werd een drukmeter en een drainage geplaatst. Na de operatie werd ze verder in coma gehiouden en beademd. Zo kan men de druk controleren. De eerste 24 uren zijn zeer crusiaal zei men. We hopen dus en gaan allemaal een kaars branden.
