Gisteren hebben we afscheid genomen van oma. Het was een 'prachtige' dag. Zo'n dag waar zij zelf echt van hield. De zon scheen, de zon die haar warmte en blijdschap gaf. De zon die haar trouwe metgezel was. De zon die haar kleur gaf. Er waren heel veel bloemen. Witte bloemen, die vond ze zelf het mooist. Rozen, lelies en veel meer , wit van trouw En ook veel groen ertussen. Groen van hoop. Er was het Cecilia-koor dat heel mooi zong. En er was life muziek van Menos. Oma hield veel van muziek.
Maar er was ook heeeeeeeeel veel volk. Allemaal mensen die ze kende, die haar kenden, en die op één of andere manier met haar verbonden waren. Toen ik dat alles zag besefte ik hoe een gelukkig mens oma geweest was. Ik besefte dat in ieder van al die mensen een stukje van oma verder leeft. Want door haar 'zijn' heeft ze iedereen in de loop der jaren een beetje van zichzelf meegegeven. En zo draagt iedereen nu bij in het verder leven van oma.
Lieve mensen allemaal, geniet van het leven, wees lief voor elkaar, respecteer elkaar, geef warmte aan de mensen rondom jou, want vanuit die liefde en wartmte groeit iets moois, iets onzichtbaar, iets erg kostbaar, een mooie herinnering.
Dank je wel aan iedereen die mij doorheen deze beproefde periode steun, liefde en warmte gegeven heeft, op welke manier ook. Weet dat mijn altijd deur openstaat voor alle lieve mensen rondom mij of wat verder af.
Gisteren hebben we afscheid genomen van oma.
