Vandaag staat de telefoon niet stil. Het doet deugd om te beseffen hoeveel mensen meeleven met ons. Maar tegelijk besef ik dat het ook heel vermoeiend is om steeds hetzelfde verhaal te vertellen. Ik beloof ook aan iedereen dat ik hen op de hoogte ga houden. Daarom beslis ik om een blog op te richten. Zo kan ik mezelf een beetje 'ontlasten'van de druk in mijn eigen hoofd.
7 uur : Ik bel naar de intensieve en oma is nog steeds stabiel. Ze 'doet' het zeer goed. Eigenlijk had ik dit wel gedacht, want als ze iets wil gaat ze er ook voor. Daarom heb ik goede hoop dat ze er volledig weer bovenop zal komen. Het is een sterke vrouw.
15uur : Nadine en ik gaan op bezoek bij oma. Haar toestand is nog steeds stabiel. We vertellen over de kinderen en hun examens. Op de monitoren zien we verandering als we leuke dingen vertellen. Ik denk dat dit haar goed doet. Haar haar begint al terug te groeien. Het ziet er naar uit dat ze dikker haar zal hebben. Ze zal blij zijn als ze wakker wordt. Maar ik begin te denken dat ze haar niet zullen wakker maken want de druk in haar hoofd gaat elk keer een beetje naar omhoog. Nu stond hij al op 11. Gisteren was het nog maar 4. En ik denk dat het wel de bedoeling is dat de druk daalt . Maar ik moet me geen zorgen maken zegt de dokter.
19 uur : De druk is terug gedaald naar 5 !!! Oma is echt heel sterk. Nog 1 dag en dan zal ze wakker worden. Ik kijk er echt naar uit. Maar tegelijk ben ik bang. Hoe zal oma zijn? Wat zal ze nog kunnen en wat niet? Ik hoop dat haar geest goed is en dat ze ons herkent. Ik mis haar vreselijk.
Opa, Renaat en ik komen samen om alles te laten bezinken. We beseffen dat we elkaar zeer hard nodig zullen hebben. We beseffen nog niet wat ons te wachten staat. Om 15 uur mogen voor het eerst bij oma na de operatie. We beslissen dat ik naar het ziekenhuis zal gaan en dat Renaat en opa ondertussen een kaars gaan branden in Lourdes.
15 uur : Daar ligt ze dan, kaal en verbonden aan '100' buisjes, draadjes en machines. Maar ze leeft !!!! En dat is het belangrijkste. Ik vertel haar dat ze er mooi uitziet en dat ze heel flink is. Misschien hoort ze me wel. De dokter komt en legt uit wat ze precies gedaan hebben. Er is een drainage geplaatst en een drukmeter. Nu moet ze nog 24 uur in kunstmatige coma worden gehouden en beademd. Dan kunnen haar hersenen tot rust komen. Maar over de gevolgen van de bloeding kunnen de dokters niet zeggen. Het enige wat ik telkens weer te horen krijg is : Mevrouw, hou er rekening mee dat ze een zeer zware hersenbloeding heeft gehad.
In de namiddag komen de eerste telefoontjes. Het doet deugd dat er zoveel bezorgde mensen zijn. Iedereen gaat een kaars branden.
19 uur : Alles is stabiel. Ik vertel oma over opa die zo goed zijn best doet. Hij gaat deze avond zelf koken en hij wil alleen de avond door brengen om te kunnen nadenken.
Iedereen probeert die nacht wat te slapen. De GSM ligt naast me. Ik bel een paar keer naar de intensieve en oma doet het goed. Ze is een vechter.
Vrijdag 26 maart
7 uur : Alles is nog steeds stabiel. De druk is een klein beetje hoger, maar alles is nog steeds in orde.
15 uur : Renaat gaat mee naar oma. Hij schrikt als hij haar ziet. Ze ligt mooi te slapen, maar ja .. al die draden en machines. De eerste 24 uren zijn goed verlopen, maar toch beslist de dokter om haar nog wat langerin coma te houden en te beademen omdat ze nog maar pas een longontsteking gehad heeft. Daarom start men ook antibiotica op. We zullen dus nog wat moeten wachten en hopen wachten en hopen en wachten
19 uur : Diane gaat mee naar oma. We vertellen over de camping en de plannen van opa. En oma hoort ons echt, want als ik zeg dat ze zich geen zorgen moet maken, haalt ze haar schouders eens op en daalt de druk in haar hoofd. Het gaat dus goed. s Avonds praten we nog lang na met Diane, Hugo en opa. Daarna brengen ze opa naar huis. Hun bezoek deed echt deugd.
Op donderdag 25 maart stonden oma Hedwige en ik klaar om boodschappen te doen, toen ze pijn kreeg in haar oog. Ze werd duizelig en ongemakkelijk. Alles ging zo vlug en 5 minuten later was de ziekenwagen er al. We hadden snel door dat het niet goed was. In het ziekhuis werd een scan genomen van haar hersenen en het verdict was verpletterend : een zware hersenbloeding. Daarbij had ze ook braaksel in haar longen gekregen zodat ze niet meer zelfstandig kon ademen. Oma werd in kunstmatige coma gebracht en geöpereerd in haar schedel. Daar werd een drukmeter en een drainage geplaatst. Na de operatie werd ze verder in coma gehiouden en beademd. Zo kan men de druk controleren. De eerste 24 uren zijn zeer crusiaal zei men. We hopen dus en gaan allemaal een kaars branden.
