Deze morgen akelig vroeg uit bed, zodat ik op controle kon naar de gyn voor het werk.
Vandaag was het weer tijd voor een controle-echo, heerlijk toch, ongesteld in die stoel liggen en een inwendige echo laten nemen.
Daarna het hele eind te voet naar de ziekenhuisapotheek (nog een ommeweg mogen nemen dankzij de goede instructies van de vroedvrouw) en dan snel snel snel naar het werk (uitgehongerd) en uiteraard nog mogen overwerken ook zodat je maar om 20u thuis komt.
Vanaf morgen begint het ganse circus dus opnieuw, voor de 7de keer, na bijna 4 jaar sukkelen...
Nadat ik mijn vriend heb gewaarschuwd voor het goede humeur dat de komende twee weken zeker zal volgen zei hij: deze keer kan je zagen tegen jezelf (ik ben soms echt onuitstaanbaar). Toen bedacht ik, als hij niet wil luisteren, zullen er wel on-linertjes zijn - met al dan niet hetzelfde probleem - die met veel plezier mijn ellende willen lezen.
Dus vanaf heden - in stukjes en beetjes - mijn verhaal over inseminaties, artsen die na 20 bezoekjes nog steeds je naam niet kennen, verdriet, hoop en geluk!
