 |
|
|
| |
|
|
| 11-10-2009 |
 En Alicia? |
Alicia maakt erg veel vorderingen. Ze is echt een peuter en heeft nu ook haar eigen willetje. De woordjes neen en ja zijn nu ook definitief in haar eerder beperkte woordenschat toegevoegd. Jaja, gedaan om voor haar te beslissen, ons madam laat merken wat ze wil en kan en wat niet! Echt wel schattig om zo een klein mensje te zien opgroeien. Ze speelt nu ook erg zelfstandig. Haar favoriete spel gaat als volgt
Alle dieren en poppen die ze ooit heeft gekregen van jullie moeten samen in de zetel worden gebracht, vervolgense gaat ons klein moederke naar de keuken, doet de keukenkast open om alle vaatdoeken en sponsdoekjes van groot moederke te stelen. Vervolgens worden haar kinderen ondergedekt (ik vermoed dat het textielgevoel toch moet doorgegeven worden via een dominant gen). Het deken van GSK wordt daar tevens voor gebruikt! Ze voelt haar echter erg verantwoordelijk en gaat daarom mee bij al die kinderen in de zetel liggen, ook onder een veel te klein vaatdoekje! Even slapen en dan begint ze aan haar Ikea-tafeltje te koken. Meestal is het dan erwten (groen massa kindererwtjes) met een speelgoedkippebeen
Dat spelletje kan ze 100 keer per dag spelen en sinds gisteren begint ze nu ook voor te lezen voor haar kinderen
Echt prachtig om dat te zien. Ik voeg al een fotoke bij wanneer ze zo gezellig in de zetel zit. Schattig!
Btw, ik heb ook mijn werkvisa gekregen dus ik kan beginnen werken wanneer er zich een opportuniteit voordoet. Maar de vraag hier is is er hier opportuniteit? Volgende blog misschien meer
Mensen, hou jullie goed en doe de groetjes aan iedereen!
Tot gauw, W.A.L.
11-10-2009, 22:51 geschreven door US2009 
|
|
|
|
|
|
| Voorbereiding eerste gasten |
|
In September zijn we begonnen om het koninklijk bezoek voor te bereiden. Jaja, onze eerste bezoekers zijn nu gearriveerd in de B&B White Oak. We hebben slechts 1 kamer, met naam Chase your dreams. De kamer is versierd met de fijnste kunst van een plaatselijk heel kleine kunstenaar die je in levende lijve kan tegenkomen in onze B&B. Wat bedden betreft waren we safe. We hadden namelijk vanuit ons thuisland een mooie bestelling geplaatst bij een zeer aantrekkelijke textielzaak. Qua kwaliteit natuurlijk niet te vergelijken met de Amerikaanse bedden! Neen, integendeel, Verlinden op en top! Als je meer info wil, de weg is O.L.Vrouwstraat, daar staat nog steeds een hele delegatie mensen klaar om jullie te verwennen en te begeleiden met de glimlach! Indien je bedden wil testen, kom dan even af naar de US! Oh ja, ook de handdoeken, washandjes enzomeer zijn van die zaak. Dat doet er mij aan denken dat ik misschien best even een gift shop zou openen in onze B&B , wat toch o-zo-typisch Amerikaans is. .. een gift shop met stof van Verlinden
(Pa, denk daar eens over J ! ).
Wim en ik zijn ook terug een beetje meer toerist gaan spelen in September om onze klanten een beetje te kunnen begeleiden. We zijn naar Springfield, Eureka Springs,
geweest om de beste plekjes te gaan verkennen voor het bezoek met als gevolg dat elke gast die hier komt gewoon niet kan stilzitten!
We hebben ons nu ook ontfermd over een internationale studente van de plaatselijke Missouri Southern State Univestity. We moeten dan een soort van gastgezin zijn waar ze af en toe eens kan komen eten en waarmee ze ook uitstapjes kan maken. We hadden ons ingeschreven en hebben een Japanse (die heel goed Engels kan!) gekregen. Wij allebij superblij want Japan ligt ons beiden erg aan het hart
11-10-2009, 22:40 geschreven door US2009
|
|
|
|
|
|
| Zomer voorbij |
|
Zoals beloofd, hier een beetje meer info over ons leventje in the MidWest!
Ondertussen zijn er e en paar maanden overgegaan en hebben we jullie laten wachten op nieuws via de blog
Redenen genoeg om daar uitleg over te schrijven maar dat is nu niet de bedoeling. Ik voel me een beetje schuldig t.o.v. jullie allemaal in het thuislandje waar de zomer waarschijnlijk even heet was al hier, waar het eten nog altijd een beetje fijner is dan hier, waar je van die gezellige terrasjes hebt om even een breakje te nemen en te genieten van het heerlijk avondbriesje, waar je van die veilige fietspaden hebt en je als fietser een volwaardg individu bent (hier ben je een soort alien als je fietst en is er zogoed als geen fietspad), waar Sinterklaas op 6 december bestaat en er nu waarschijnlijk veel reclame in jullie bussen wordt gestopt, waar de mensen LEFFE kennen, waar de kaas naar kaas smaakt,
Eigenlijk te veel om op te noemen
weet toch dat jullie daar in een snoeplandje leven!
Maar wij hebben hier wel tonnen eten en drinken (lekkere chocolate chips cookies), veel benzine, grote autos, goedkoper leven, veel groen, eekhoorns in de tuin, bruintje en schimmel (paardjes) die vanachter in de tuin ons even s morgens komen begroeten, buren die we goed beginnen te kennen (meer kennen dan we vroeger af en toe dag wuifden naar onze buren), DUVEL en HOEGAERDEN die beschikbaar zijn als de nood hoog is,
Jaja, het leven gaat hier gewoon verder en we worden elke dag wel geconfronteerd met nieuwe mensen en ideetjes die we dan snel even toevoegen aan onze lijst met levenservaringen!
Juli en augustus zijn echt wel voorbij gevlogen! Alicia en ik zijn ook even naar ons thuisland geweest om de familie te gaan bezoeken en vooral de familieuitbreiding te gaan bewonderen (Edgard en Fien). Jaja, de afstand was iets te groot geworden toen er een neefje en nichtje probleemloos op de wereld waren gezet. Gelukkig is er Skype, maar niet in elk ziekenhuis werkt dat even goed
Zo hebben we nu ook weer ervaring met op babybezoek gaan via Skype! Echt wel een raar gevoel als je de mensen daar zo ziet stralen via een schermpje en je eigenlijk gewoon de mensen om de nek wil vliegen van gelukzalig gevoel. Daarom, aangezien ik nog geen werk heb, even naar huis nu het nog kan! En het thuisfront stond natuurlijk erg goed klaar om ons op te vangen! Dankjewel familie en ook de paar vrienden die we even hebben kunnen horen of zien! Helaas moest Wim in US blijven , hij had het immers heel druk. Natuurlijk is hij al aan het aftellen naar Kerst want dan gaan we met zijn drietjes terug voor 2 weken. Hopelijk is het weer niet te slecht want de vlucht gaat via Chicago. Als we een beetje pech hebben, dan is het Christmas Eve in Chicago airport
Duimen aub!
De zomer was niet al te heet hier. Men had ons een beetje schrik aangejaagd, maar dat was niet nodig, integendeel! Wel warm genoeg om naar het plaatselijk openlucht zwembad te gaan met Alicia en om elk weekend 2-3 x BBQ te doen (zonder een doemscenario uit te stippelen!). Tijdens die BBQs hebben we de andere Belgen in de MidWest leren kennen en die kunnen we op ongeveer 1 hand tellen! De vraag is dan altijd hoe kom je nu hier in Joplin terecht als normale Belg?
In augustus ben ik ook op zoek gegaan naar mogelijke kinderopvang voor Alicia (moest ik hier ooit werk vinden!). Allemaal even vriendelijk en erg goed georganiseerd. Je moet wel erg veel papier tekenen om je kind te willen overdragen, inclusief tekenen dat jij, als ouder, verantwoordelijk bent voor alles wat er gebeurt tussen auto en voordeur van opvang! Help, is dat nu echt nodig?
Wat opvang betreft is er hier ook overall wel plaats. Niet zoals bij ons dat je moet reserveren wanneer je denkt aan klein mannen!
Je moet hier wel betalen per week, dus geen mogelijkheden tot halftijdse opvang (wel mogelijk maar je moet blijven betalen). Dat maakt natuurlijk date er veel moeders tijdelijk thuis blijven, zeker wetende dat deze opvang gaat tot ongeveer 4 jaar!
Bon, dat waren de zomermaanden... Nu naar onze eerste herfstbelevingen... We hebben ons al ingeschreven voor een eerste Halloweenkinderfeestje voor Alicia! Feedback volgt nog...
11-10-2009, 22:39 geschreven door US2009
|
|
|
|
|
| 15-09-2009 |
| We zijn jullie niet vergeten hoor! |
Dag allemaal,
Jaja, het is weer veel te lang geleden dat we jullie op de hoogte hebben gebracht van ons leventje hier. Weldra schrijven we zeker een stukje... Sorry voor het lange wachten!
Tot gauw,
W.A.L.
15-09-2009, 05:51 geschreven door US2009
|
|
|
|
|
| 24-07-2009 |
| Impressies uit Joplin, geen uitleg nodig. |
24-07-2009, 21:59 geschreven door US2009
|
|
|
|
|
| 10-07-2009 |
| Rockstars of Kansas City |
Op 3 en 4 juli hebben we een uitstapje gemaakt naar de 'grote stad', Kansas City (2.5 uur rijden van Joplin), op zoek naar wat de Amerikanen doen op hun nationale feestdag 4 juli. Het blijkt hier wel degelijk een dagje vrij te zijn dat ingevuld wordt door vooral leuke familiebijeenkomsten en natuurlijk goed gaan eten (meestal bij familie of vrienden). Enige vaderlandsliefde werd vooral geuit door de mensen die hun huis versieren vol Amerikaanse vlaggetjes of mooie gedrapeerde lakens met een print van de Amerikaanse vlag. Vermoedelijk is de betekenis van die dag eerder aan het wegebben... We hebben ons daar dan maar gezellig aangesloten bij een plaatselijk 4-juli-festival dat nog duidelijk op gang moest komen. Natuurlijk konden we niet blijven wachten op de echte performers wat later op de avond want onze kleine schat moest wel op tijd onder de veren. Dat nam natuurlijk niet weg dat pa even zijn dochter heeft kunnen introduceren in de gezellige rock sfeer, kwestie van al een beetje voorbereid te zijn op Werchter 2026. Daartegen hebben ze daar misschien ook van die hooistronken liggen om even knus tegen elkaar te gaan zitten op een malse ondergrond. Bij deze kon pa dan ook definitief een punt zetten achter zijn jeugd nu dat Michael Jackson, zijn jeugdidool, hem definitief verlaten heeft. Amen.
10-07-2009, 00:00 geschreven door US2009
|
|
|
|
|
| 23-06-2009 |
| Alicia in White Oak |
Joepie, eindelijk zijn alle dozen uitgepakt en heeft alles een plekje gekregen. Mama loopt nog wel van hier naar daar maar ik zie al geen dozen meer. Oef, want het begon me toch wel een beetje te ergeren dat alles overhoop stond en dat ik mijn eigen vertrouwde plekje maar niet kon vinden. Nu alles op zijn plaats staat kan ik ten volle terug genieten van mijn speelgoed. Ik amuseer me echt super met al dat speelgoed dat ik bijna 2 maanden heb moeten missen! Ik hoop dat ma en pa nu wel even hier blijven want ik heb het naar mijn zin! Jaja, de eerste dag kwam de overbuurvrouw ons verwelkomen en verwennen met heerlijke versgemaakte koekjes. Ze waren zelfs nog warm! Ik heb niet moeten zeuren bij ons ma om er eentje van te krijgen want ze gaf me onmiddellijk een koekje. Ik moest wel erg snel zijn want zowel ons ma als de verhuisjongens namen er regelmatig eentje met als resultaat? Alles op nog voordat ik een tweede kon nemen... Heel erg dat ze niet even aan mij denken... Ik heb eigenlijk geen klagen hoor wat het eten betreft. Ons ma maakt voorlopig nog erg herkenbare kost voor mij en laat me nog niet genieten van alle fastfood of overheerlijke toppings. Ik geef dan regelmatig een knipoogje aan pa om hem eraan te herinneren gauw met mij een heerlijke hamburger met frietjes te gaan halen. Ik moet eerst nog wel een paar extra kiesjes krijgen vooraleer ik van die snelle kost kan genieten, maar pa zal hier zeker voor zorgen!
Mijn dagje gaat voorlopig als volgt. Ik begin wat geluiden te maken tegen 7-8 am. Nog voordat ik mijn keel openzet, komt ma dan snel de trap op. Ik hoor de deur dan opengaan, maar ik zie ons ma meestal niet als eerste, maar mijn Ikea krokodil. Ik lig dan even te gieren van het lachen in mijn bedje en begin dan naar alle kanten te hollen (weliswaar nog steeds in mijn bedje), dit is, denk ik, mijn ochtendgymnastiek... Mama probeert me dan te kalmeren, maar ik kan het niet laten... als ik die krokodil zie ben ik ongelooflijk euforisch. Er is dan precies iets in mij dat me ongelooflijk oppept en dan moet die energie eruit! Gelukkiglijk is ons ma er dan om me te kalmeren. Ik denk dat ik nog een beetje moet leren om rustig op te staan, maar dat is voorlopig erg moeilijk... Mijn euforie wordt dan omgezet in een meer rustige energie, eigenlijk eerder een verzorgende energie want ik geef, na die energie-uitspatting, mijn tutje aan de krokodil, gevolgd door het label-doekje en het poesje, de 3 spullen die ik altijd nodig heb om te slapen. Alle 3 worden aan de krokodil gegeven want ons ma zegt dat het dan tijd is voor de krokodil om te gaan slapen en blijkbaar heeft die een tutje etcetera nodig om in slaap te vallen. Bon, hoe lang ik dat echt ga blijven geloven, weet ik niet maar deze truk werkt voorlopig wel om mijn tutje achter te laten. Na dat hele ochtendritueel roep ik meestal op papa, maar ma moet dan meestal zeggen dat ik weer te laat wakker ben. Papa is dan meestal vertrokken naar het fabriek. Dan is het aftellen voor mij altijd begonnen... nog x uren en mijn vriend is daar... elke dag opnieuw! De x uren gaan wel snel voorbij, want in de voormiddag vergezel ik ons ma in haar witte voituur. Ik luister dan naar mijn persoonlijke CD van kinderliedjes van Scala. Jaja, soms versta ik daar iets van en probeer ik een betteke mee te doen. Ik doe dat dan voor ons make want ik zie dan in het spiegeltje dat er een big smile op haar gezicht tevoorschijn komt. Bon, als ze daarmee content is, dat schaap, dan valt dat nog wel mee! Na een voormiddag van hier naar daar de charmante prinses te zijn geweest (inderdaad, blijkbaar trek ik vele mensen aan... ik zwaai dan ook naar Jan-en-alleman en ik smijt kusjes met hopen... op het einde zeg ik dan mijn eerste Engelse woordjes 'Byebye' en daar vallen ze hier wel voor!) is het tegen de middag tijd om een dutje te doen. Ik moet dan de krokodil uit het bed halen en wegjagen want ik ben daartegen meestal wel even uitgeteld. Ik voel me wel erg veilig want ma vertelt me dat de krokodil op mij let en waakt... Na dat rustje is het meestal tijd om mijn maagje nog eens te vullen. Tegenwoordig eet ik erg graag de pitloze Californische blauwe druiven. Jaja, Oma en Mamske, zie dat ze klaarliggen als ik naar jullie kom! Na nog wat spelen voel ik dat onze pa dichtbij komt en dan ineens hoor ik een super geluid... 'klik', ik loop naar de deur en verwelkom onze pa met een big-Wimpie-smile (de meesten kennen die smile wel!) en ik word weer heel euforisch, ik verslind dan tonnen energie door met pa te spelen maar vooral zot te doen (hij loopt dan achter me aan of hij verstopt zich en dan probeer ik hem te zoeken). Ons ma staat dan meestal in de potten te roeren (blijkbaar is dat de klassieke setting). Na een gezellige 'teitateiteateite' met ons drietjes aan de tafel en een warm melkje als toetje ben ik meestal klaar om door mijn heerlijke vriend naar mijn verdiep gebracht te worden en super te dromen!
Nog even vertellen wat ik allemaal kan: ik kan al goed stappen, ik kan al braaf alleen spelen, ik lees heel graag boekjes, ik begin vanalles bij naam te noemen (mijn eigen naam spreek ik voorlopig uit als 'A-isch', Tante Astrid is voorlopig 'A-i' en verder de woordjes als oma, opa, mama, papa, 'anam' (lees banaan), bal, woef, en nog vele andere maar nog geen Mamske of Papske voor de andere grootouders... sorry voorlopig nog een beetje te moeilijk),...
Ziezo, ik krijg weer honger en ga eens bij 'die van ons' langs om te zien of er iets te rapen valt! Tot de volgende...
23-06-2009, 23:26 geschreven door US2009
|
|
|
|
|
| 18-06-2009 |
| Eindelijk weer bereikbaar! |
Dag allemaal,
Na vele dagen zonder Internet te zitten in ons nieuwe huis, hebben we eindelijk terug contact met de 'virtuele' wereld. We beloven jullie snel een update te geven. Hier volgt al een foto van Alicia die het heel goed stelt in het nieuwe huis/keuken en die al onmiddellijk is beginnen koken voor ma en pa!
Tot heel gauw!
18-06-2009, 06:38 geschreven door US2009
|
|
|
|
|
| 01-06-2009 |
| Alicia op stap met haar beste vriend in Eureka Springs |
31 mei 2009: Vandaag vroeg na het ontbijt vertrokken richting Eureka Springs, een typisch Victoriaans stadje. Onze kleinste wou ook een stapje zetten samen met haar hero. Jaja, de tijd gaat snel, Alicia kan stappen!!!!!
01-06-2009, 04:05 geschreven door US2009
|
|
|
|
|
|
| Ons huis! |
Eindelijk hebben we een belangrijke knoop doorgehakt: we hebben een huis! We hebben plaats om jullie allemaal te ontvangen... Zie in de bijlage een foto van de voorkant. Het is een echt typisch Amerikaans huis, groot genoeg om er jullie slaapwel te leggen. Beneden heeft garage, washokje, keuken, living, eetkamer en slaapkamer en badkamer voor Wim en mij. Eerste verdiep heeft 2 slaapkamers en een badkamer + extra ruimte als eventuele speelkamer. De kelder heeft 1 heel grote leefruimte, 2 slaapkamers, 1 badkamer en bureaukamer. Er is een terras voorzien op gelijkvloers met trap naar benden. Alicia en haar toekomstige neefjes en nichtjes hebben meer dan plaats genoeg om te spelen in de tuin, we moeten wel nog een hek ofzo voorzien dat ze niet naar het straat gaat...
We zijn blij dat we eindelijk een huisje hebben. Dat is al een beetje meer rust in de mind! Onze container komt komende vrijdag toe, dus waarschijnlijk zitten we volgend weekend reeds in ons eigen huis... Tegen dan hebben Alicia en ik onze beste kuisoutfit aangetrokken en is het huis klaar om alles uit te laden. Alle hulp is welkom...
01-06-2009, 03:55 geschreven door US2009
|
|
|
|
|
| 27-05-2009 |
| Wat na week 1? |
Het is precies even geleden dat we iets op onze blog gepost hebben... Aangezien Alicia deze morgen weer snel moe was, neem ik eens het recht in handen om jullie even up te daten...
Ondertussen zijn we in het hotel al bijna tot meubilair geklasseerd aangezien onze derde week hier ingaat. We kennen iedereen en beginnen altijd een babbel te doen wanneer we de mensen van de receptie, de housekeeping lady of de serveersters tegenkomen. De serveersters bij het ontbijt komen 's morgens al een breakfast tea brengen nog voordat ik de tijd heb gehad om hem zelf te halen. Ik heb zelfs geen tijd om een eventuele wijziging van mijn ochtendritueel door te geven. Het is nog steeds ongelooflijk hoe vriendelijk en hulpvaardig de mensen hier zijn. Duidelijk eerder Mid West sfeer want elders in US heb je dat blijkbaar niet. Als je de mensen hierover aanspreekt dan zijn ze erg vereerd en laten ze duidelijk verstaan dat ze in deze regio niet echt een gemiddelde Amerikaan (of toch het typische stereotype) zijn. Ik moet regelmatig denken aan de 'gemutlichkeit (sorry maar ik vind voorlopig geen '..' teken op mijn nieuw qwerty klavier)' vanuit Duitsland of Oostenrijk. In de supermarkt moet ik aan de kassa zelfs niets meer doen. Bij Walmart steken ze onmiddellijk je boodschappen in de zakjes na het scannen en dan kan ik nog even gezellig rondkijken of een babbeltje doen met de mensen van achter mij. Ja, vooral als Alicia er bij is... Het ritueel is dan meestal: Alicia lacht en knipoogt en dan spreken ze de moeder aan van 'how cute' of 'she is just like a cover-baby!' En van dat laatste smelt mijn moederhartje natuurlijk onmiddellijk, begint mijn neusje wat te krullen, ben ik dan ook verkocht en geef ik me volledig over aan de plaatselijke talk... Ik merk tijdens het shoppen dat ik rustiger door de winkel wandel. Nu hoor ik het thuisfront wel even lachen en zich afvragen of ik dat wel kan! Natuurlijk, maar het feit dat vele winkels hier 24 uur per dag open zijn, maakt dat je je week anders gaat indelen. Moest je even iets vergeten zijn, geen probleem, alles is altijd op gelijk wel uur te koop (vooral dan voeding)! Dat maakt dat ik voorlopig niet te veel plan (enkel wat de boodschappen betreft  )...
De voorbije weken waren erg goed gevuld. Na het ontbijt namen Alicia en ik de auto om alle mogelijke plaatsjes te bekijken waar we eventueel zouden kunnen gaan wonen. Ongelooflijk hoe Alicia braaf in haar stoeltje op de achterbank haar volledig overgaf en me steunde in deze grote zoektocht. Ze bleef steeds heel rustig zitten, af en toe moest ik wel even zot doen achter het stuur om haar een beetje te entertainen, maar al bij al mag toch gezegd worden dat ze echt een voorbeeld was. Tegen de middag waren we dan meestal thuis om een gezond groentepapje te maken (ja, ik wil me voorlopig nog niet te veel aan de plaatselijke fast food overgeven) en kon Alicia haar hoofdje leker neerleggen tijdens haar middagdutje. Om 17 uur staan we dan weer klaar om Wim te gaan halen van zijn werk. Aangezien we voorlopig maar 1 auto hebben, gaan Alicia en ik Wim graag halen zodat hij op tijd thuis is... Ja, 1 auto hebben heeft zo zijn voordelen! Maar daar zal weldra verandering in komen wanneer we eindelijk een wagen kunnen aankopen (daar hebben we een Social Security Number voor nodig en dat is nog even wachten).
Vandaag is het een soort van D-day want deze avond gaan we een finale beslissing maken over ons huis voor de komende 3 jaar. Het begint wel tijd te worden want onze container is reeds toegekomen in Houston. Het is echter wel nog wachten op de Custom Clearance wat gemakkelijk 10-20 dagen kan duren... We houden jullie op de hoogte van ons huisje met foto's wanneer we onze eerste kiekjes zullen nemen...
Verder trakteer ik jullie op een leuke 'duck tour' foto van Wim met Alicia, het voorbije weekend in Branson...
Hou jullie goed,
Lieselotte
27-05-2009, 19:20 geschreven door US2009
|
|
|
|
|
| 16-05-2009 |
| Wij drietjes |
16-05-2009, 00:00 geschreven door US2009
|
|
|
|
|
| 15-05-2009 |
| Foto's |
Aangezien onze kabel waarschijnlijk in de container ligt, zijn er voorlopig nog geen foto's, maar geen nood, die komen later wel!
15-05-2009, 22:04 geschreven door US2009
|
|
|
|
|
|
| Week 1 |
Onze eerste 'werk'week zit erop. We hebben veel dingen willen in order brengen, maar aangezien we 10 dagen moeten wachten om een Social Security Number (SSN) aan te vragen, hebben we wel wat activiteiten op on hold moeten zetten. Daarom hebben we de buurt een beetje verkend en zijn we informatie gaan verzamelen bij verschillende autogarages om 2 auto's aan te kopen/leasen, zijn we gaan 'bank hoppen', hebben we de plaatselijke supermarkten bestudeerd en natuurlijk de plaatselijke populatie even onder de loep genomen...
Aangezien Alicia degene in het gezin is met voorlopig geen vooroordelen over de Amerikaan (ze is op deze wereldbol sinds 15 maanden) hebben we haar gevraagd om de komende maanden ons wat impressies mee te delen en even te toetsen of die stereotypes echt wel kloppen. Wel, hier volgt dan een beetje feedback van ons kleinste:
' Na die 'leuke' taak van ma en pa heb ik me voorgenomen om eerst te observeren alvorens mijn kritische analyse te maken.
- Observatie 1: De mensen rijden hier met enorme grote wagens en meestal zitten ze met maar 1-2 personen erin.
Kritische noot van Alicia: Natuurlijk hebben ze hier hun auto meer nodig want de afstanden zijn hier enorm. Maar waarom betekent meer dan ook groter? Die vraag is nog steeds niet opgelost, zeker niet toen ik gisteren met ma een paar garages ben binnengereden om informatie te verzamelen over mogelijke wagens (Ons ma en ik zijn 'veldwerk' gaan verrichten voor pa om ervoor te zorgen dat pa niet de grootste auto eerst zal kiezen!). Het eerste wat we vroegen was 'Wat is uw kleinste wagen?' In ons thuisland zou dat een typische vrouwenvraag zijn voor een garagist, questie van gemakkelijk te kunnen parkeren, maar hier is dat eerder een Europese vraag. Eens die vraag gesteld, proberen ze niet onmiddellijk de kleinste wagen voor te stellen. Precies of ze een beetje gegeneerd zijn om zo'n modelleke te tonen, maar na even aandringen lukt het hen wel. En wat dan grappig is, is dat ze zelf echt wel beseffen dat dit mega-auto's zijn, maar waarom veranderen naar kleinere? Zo hoog staat de benzine (voorlopig) nu ook weer niet. En dat is het hem nou net. Het feit dat ze enkel denken aan 'voorlopig' en niet aan morgen... niet alleen voor de benzineprijs, maar waarom denken ze hier niet aan mijn jonge longetjes? Op deze vraag heb ik voorlopig geen antwoord, maar ik zal het antwoord zeker vinden in de volgende 3 jaren... Ik hou U op de hoogte...
- Observatie 2: De mensen zijn altijd aan het eten of toch aan het praten over eten. Als ik met mama overdag rondrij dan zie ik steeds mensen in die restaurantjes zitten, op gelijk welk uur. Als ik met ma naar de radio in de auto luister, komt er om de 5 minuten reclame en gaat het gegarandeerd over... U raadt het al... eten! Als ik met pa 's avonds naar TV kijk (pa met een Miller Light in de handen bij gebrek aan deftig bier) wordt er ook weer om de 5 minuten onderbroken voor reclame en weer opnieuw maken ze reclame over de beste hamburger met de heerlijkste toppings!
Kritische noot van Alicia: Eerst en vooral moet ik toegeven dat over eten praten, het eten zien en vooral vanaf de middag overal eten ruiken me wel echt doet hunkeren naar food and more food. Op den duur ben je tijdens je lunch al aan het denken wat en waar het volgende eetfestijn zal plaatsvinden en 'hoe vettiger hoe prettiger'! Maar de hamvraag die ik me hierbij stel is: Wat bezielt hen eigenlijk? Weten ze wel wat honger is? Op deze vraag heb ik voorlopig weer geen antwoord, maar ik zal het antwoord zeker vinden in de volgende 3 jaren... Ik hou U op de hoogte...
-Observatie 3: De mensen zijn hier ongelooflijk vriendelijk en hulpvaardig. Sinds dag 1 ben ik precies in 7th heaven terechtgekomen. Overal waar ik kom blijk ik alle mensen rondom mij aan te trekken. Ik heb ondertussen ook begrepen hoe dat allemaal het beste werkt. Eerst bekijk ik de mensen heel lief en wuif ik eens of geef ik hen een handkusje. Dat werkt dus supergoed want dan komen we in een reactieversnelling terecht die zich steeds opnieuw herhaalt... Jong en oud komt dan naar mij toe en zien ma en pa snel niet meer staan. Ze worden als het ware naar mij gezogen! Dan beginnen ze in een onverstaanbare taal te brabbelen waar ik nog steeds niets van versta. Ik heb dan eigenlijk zo veel medelijden met die mensen dat ik maar rap nog een handkusje smijt... en dan begint het hele ritueel opnieuw!
Kritische noot van Alicia: In mijn thuisland waren de mensen ook wel lief, maar de meesten (in de supermarkt ofzo) zagen me meestal niet staan of waren aan het kijken met een vieze blik waar ik niets van verstond. Meer nog, als we hier op restaurant gaan met ma en pa, dan wordt de rode loper opengelegd voor mij... Jaja, ik wordt hier gesoingneerd als een echte prinses! Zelfs de mensen aan het onthaal in het hotel beginnen te babbelen als ze mij zien... Ons ma heeft ondertussen reeds een andere zijweg gevonden om het hotel te verlaten en zo file-leed te vermijden voor de andere gasten!
Bon, ik denk dat het dat voorlopig is... ik hou U natuurlijk op de hoogte van meer ervaringen. Voorlopige eindstand volgens mij 'Ze vallen allemaal wel mee!!!'
Hou jullie goed en een geweldig weekend gewenst! Alicia '
15-05-2009, 21:58 geschreven door US2009
|
|
|
|
|
| 14-05-2009 |
| Alicia naar Zaventem |
Het begon allemaal op 7 mei. Ons ma was al een hele tijd vanalles aan het opruimen en dan die laatste week van april begon ze zelfs mijn speelgoed in dozen te steken! Ik begreep het allemaal niet goed maar vond het wel wijs van mezelf om toch maar niet te reageren...
Die ochtend om 7.30u stond ineens de hele familie klaar tijdens mijn ontbijt. Mamske en Papske, Oma en Opa en mijn meter hadden precies een efforeke gedaan om tijdig bij ons te zijn maar waarom eigenlijk? Ik deed maar gewoon voort zoals elke ochtend, dus mijn maagje even vullen met een heerlijk Nutrilon melkje en daarna kreeg ik nog een heerlijk boterhammeke. Na het eten vertrokken we gepakt en gezakt, precies of we voor lang zouden weggaan. Ik dacht even 'Eindelijk een beetje vakantie en geen gesleur meer met dozen!' En die gedachte werd nog bevestigd ook wanneer we richting Zaventem reden. Daar zag ik tante Astrid met mijn toekomstig nichtje arriveren en zij had een heerlijke muffin voor mij bij. 'Waw', dacht ik, maar ons ma stak hem helaas snel weg, snif! 'Misschien komen er nog nonkels en tantes af om met z'n allen op vakantie te gaan', kwam er ineens in me op, maar ik had het verkeerd. Ma, pa en ikzelf moesten precies een moeilijk afscheid nemen en ineens bleven al mijn lieve familieleden achter... Wat had dat te betekenen?
14-05-2009, 22:54 geschreven door US2009
|
|
|
|
|
|
| Eerste ervaringen van Alicia |
Eindelijk mag ik ook eens aan het woord! Ik heb het gevoel dat we in een eigenaardig wereldje zijn terechtgekomen. Iedereen rondom mij praat alsof ik een alien ben, maar ikzelf heb eerder het gevoel dat zij dat zijn... Ik hoop dat ik de volgende 3 jaar de mensen rondom mij iets beter kan begrijpen. Dat is in ieder geval mijn doel in de komende 3 jaar. Ik besef wel dat ik met de woordjes 'mama', 'papa', 'ba' en 'opa' waarschijnlijk de mensen eerder bedenkelijke gezichten bezorg dan hen effectief het gevoel te geven dat ze me verstaan. Bon, ik heb duidelijk nog veel werk om de wereld rondom mij te begrijpen. Meer nog, ik dacht dat ik de wereld rond de Vlaamse kerktoren eerst een beetje moet leren kennen om dan een stapje verder te gaan, maar neen, ma en pa hebben het me niet gemakkelijk gemaakt... Eerst even de oceaan oversteken voor 3 jaar en dan wennen aan dat wereldje rondom mij om dan terug te keren met een totaal andere referentie dan dat ma en pa hebben meegekregen. Ik vermoed dat mijn grootouders me wel (graag) zullen begrijpen...
14-05-2009, 22:41 geschreven door US2009
|
|
|
|
|
|
| Alicia in het vliegtuig |
Jiha, de eerste keer in mijn leven het vliegtuig op. Ik had het me wel anders voorgesteld, het was zelfs beter dan ik me had ingebeeld.
Eerst en vooral hebben ze me gefouilleerd aan de security check, precies of ik eruit zie als een bomtoerist! Misschien moet ik maar in Amerika iets aan mijn uiterlijk gaan doen...
Eens in het vliegtuig zag ik dat ik mijn eigen zetel had gekregen en kon hem helemaal plat leggen. Ma en pa hadden ook elk hun zetel en zaten heel dicht bij mij.
Ik heb me vanuit mijn businesszetel dan ook als een echte prinses laten dienen. Ik kreeg als eerste, na het vertrek (en voor die van first class!) mijn maaltijd opgediend. Na de maaltijd ben ik dan maar in slaap gevallen zodat ma en pa op hun gemak hun lunch konden verorberen. Lief van mezelf...
Na mijn middagslaapje heb ik vele knipoogjes uitgedeeld naar de steward en stewardess en ze vielen voor mijn charmes. Ja, die knipoogjes worden blijkbaar door die Amerikaantjes wel begrepen!
Na de omgeving een beetje beter bekeken te hebben, was de pret eraf en heb ik me dan maar op het boekje 'Goedele-mei 09' gefocust. Opeens zag ik daar een advertentie over 'haarstukjes voor ukjes'. Blijkbaar bestaat er zoiets als een Amerikaanse webshop Baby Bangs om haarstukjes voor babytjes, zoals ik, te bestellen. 'Misschien wel iets om over na te denken', dacht ik, vooral om met mijn toekomstige vriendjes te kunnen meepraten! Na al dat interessant lezen heb ik me maar gefocust op alle knopjes die aan mijn zetel hingen: omhoog, omlaag, naar voor, naar achter... een geweldige bezigheid voor mij! Maar ook dat was helaas van korte duur. Daarna een slaapje en dan waren we snel in Chicago... Oef, deel 1 van de trip was gebeurd.
Deel 2 (Chicago naar Springfield) is heel vlotjes gegaan en al snel zaten we in een auto op weg naar onze eindbestemming. Ik was wel erg moe toen we arriveerden in Joplin en ma en pa hebben dan maar snel mijn Belgisch bedje uitgepakt en me te slapen gelegd. Heerlijk!
14-05-2009, 00:00 geschreven door US2009
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
