Uren heb ik al gelopen op zoek naar de koets. Ik vind hem niet meer terug. Ondertussen is het ook al beginnen schemeren. Snel maar stil verplaats ik mij door de struiken op zoek naar de koets. Langs de weg ligt een ketting en nog een beetje verder een stuk verband van de zwaar gewonde man. Uiteindelijk kom ik aan een kleine open plek. Ik zie hoe Hans een put aan het graven is met mijn bijl. Onbeweeglijk blijf ik op mijn plaats. In het duister kijk ik naar Hans hoe hij de zwaar gewonde man begraaft, de man was blijkbaar overleden. Sluw als een wilde kat wacht ik het geschikte moment af om toe te slaan. Ik zie hoe Hans zijn geweer beet neemt en paniekerig om zich heen begint te zoeken. Hij voelt blijkbaar dat ik hem zit aan te staren maar hij kan mij niet zien. Ik blijf geduldig op mijn plaats wachten. Hij fluistert in het duister mijn naam. Hij zegt dat ik mijn koets terug krijg en dat hij ze niet meer nodig heeft. Ik ga niet in op zijn aanbod en blijf zitten, wachtende op de volledige duisternis. Eindelijk legt Soldaatje-soldaatje zich neer op het hooi. Hij heeft zijn geweer weggelegd. Na een half uurtje kom ik voorzichtig uit het struikgewas. Ik sluip naar de koets, pak de bijl en hef mijn armen met de bijl boven mijn hoofd. Maar zonder het goed en wel te beseffen doe ik mijn armen terug naar beneden. Hij zegt het woord 'mama' in zijn droom. Om één of andere reden heeft dat zijn leven gered. Ik pak hem bij zijn kraag en begin hem een grote afranseling te geven. Ik sla hem meerdere keren in het aangezicht. Wanneer hij valt, pak ik hem terug op en sla hem terug tegen de grond. Ik schreeuw dat hij moet verdwijnen. Strompelend verdwijnt Soldaatje-soldaatje in de duisternis. Ik val snikkend in het lange gras.
Kilometers hebben we al afgelegd en nog steeds heb ik geen nieuwe kans gekregen hem te doden. Wel heb ik het kompas al kunnen weg doen. Ik voel dat de zwaargewonde man en Soldaatje-soldaatje argwaan beginnen te krijgen. Ze zitten al een tijdje achter mijn rug te fluisteren. Dan begint Soldaatje-soldaatje in zijn spullen te zoeken op zoek naar zijn kompas en bajonet. ik hoor hem wroeten in het hooi. Met mijn kuiten en voeten hou ik de bijl tussen mijn benen zodat ik hem kan gebruiken wanneer de kans zich voordoet. Plots voel ik een punt in mijn rug. Het is de loop van een geweer. 'Halt': roept Soldaatje. 'Stehen Sie ... auf!' : stottert hij. Ik doe alsof ik hem niet begrijp maar hij drukt de loop nog harder in mijn rug. Boos draai ik mij om en leg mijn ene hand op het handvat van de bijl. Soldaatje-soldaatje vuurt een schot af, rakelings langs mijn oor en over de ruggen van de paarden. Van schrik beginnen de paarden hevig te steigeren en te galopperen. Soldaatje-soldaatje wil de paarden neerschieten maar ik kan hem op het laatste nippertje tegenhouden. Ik laat de paarden stoppen. Soldaatje-soldaatje beveelt mij uit te stappen met de handen in de lucht. Ik doe wat hij zegt. De zwaargewonde man bundelt al zijn krachten en begint mijn tas te doorzoeken. Plots ziet hij de bijl... Razend tiert de gewonde dat Hans, want zo heet Soldaatje-soldaate blijkbaar, mij onmiddellijk moet neerschieten maar hij doet niets. Hij wil mij sparen. Hij keert de paarden en springt in de koets. 'Nach Haus' roept hij. Ik mag niet ook nog mijn wagen en mijn paarden verliezen. Als ik die verlies heb ik niets meer. Ik loop achter de koets aan maar voor ik het weet pakt Soldaatje-soldaatje zijn geweer en schiet. Ik val op de grond. De kogel scheert rakelings boven mijn hoofd.
Ik loop nu al een tijdje achter de koets. Weliswaar op een grote afstand zodat ze mij niet kunnen zien. Ik kan de wielen horen draaien. Wanneer hij stopt, stop ik ook en verberg mij achter een boom. Ik kom op een open veld. Ik besluit om het veld over te steken maar juist op het moment dat ik mij achter een boom wil verstoppen, ziet Hans mij. Ik hoor hoe hij de paarden de sporen geeft. Ik loop ook verder en zie hoe de gewonde mij nu ook opgemerkt heeft. Hij geeft een kreet en Hans begint nog sneller te rijden. Hij verdwijnt uit mijn zicht achter een bocht. Zou hij mij in een hinderlaag opwachten? Ik kom aan het bruggetje dat over een moeras loopt en luister opnieuw naar de koets maar ik hoor de wielen niet meer. De koets is gestopt. Plots hoor ik de koets weer zachtjes verder rijden. Ik verlaat mijn schuilplaats en loop op het bruggetje af. Opeens hoor ik een luide knal. Binnen de seconde laat ik mij op de grond vallen en zie hoe vogels proberen weg te vliegen. Ik richt mij op en zie Hans. 'Nach Haus', riep hij kwaad, 'of ik knal je hoofd echt aan stukken!' Hij loopt terug naar de wagen die ondertussen al een eindje verderop zich bevindt.
