Ik ben Erik Vandenbroecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam The Saint.
Ik ben een man en woon in 9550 Herzele (Oost-Vlaanderen) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 27/11/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Potten pakken, feest vieren, en.... natuurlijk den UDA.
Als je met mij in contact wil treden, aarzel dan niet om mij een e-mailtje te sturen op volgend adres:
Bent u bekent met de Vliegveld Verdedigings Eenheden?
Eens een UDA, altijd een UDA
20-02-2008
Onze job als VVE - UDA
Zo begon onze nieuwe tijd als UDA. Na al die maanden van gezwoeg kregen we de taak waarvoor we opgeleid waren, het vliegveld verdedigen in het nabij gelegen Kleine Brogel waar de F-104 Starfighter op ons wachtte. 't Was terug aanpassen geblazen in onze vertrouwde blok te Helchteren, nog steeds gepaard gaande met allerlei oorlogsspelletjes zoals de bossen uitkammen, de welbekende "Piste d'Obstacles", waar soms wereldrecords verpulverd werden, droppings zowel overdag als 's nachts, en eerlijk gezegd we kenden reeds van veel vroeger al de bosjes, beekjes, kappeletjes en zeker de "kappelekes", waar de jonge grieten zaten. Naar het schijnt was dit alles bedoeld om ons alert en fit te houden.
De tweede week na het behalen van ons UDA brevet moesten we wacht beginnen te kloppen, een vervelend karwei bij die lawaaierige vliegtuigen, donkere loodsen, munitiedepot en verkeerstoren. Het schema was 4 uur wacht, 4 uur "piket" en 4 uur rust, alhoewel, het moest rustig blijven. Het was voldoende dat er ergens een konijn of iets dergelijks gezien was of we konden er op af trekken. Rust of geen rust, "den UDA" zou het wel oplossen. Waren we toch voor opgeleid zeker!
We hebben ooit zo eens iemand moeten gaan zoeken die naar het schijnt verdwaald was op het schietterrein van de vliegtuigen. Ik was er natuurlijk als de eerste bij om mij als vrijwilliger op te geven, zo viel een deel van mijn wacht weg en konden we buiten de kazerne opereren. Afspraak gemaakt met de bevriende chauffeur van de vrachtwagen: "kijk aan het eerstvolgende café of er geen gevaar is, vertraag dan een beetje en we zullen er met een paar man uitspringen." Ze hadden ons immers geleerd uit een rijdende vrachtwagen te springen. Als de opdracht volbracht was ging hij ons komen oppikken. Zo gezegd, zo gedaan
Maar voor mij was de dag van het overhandigen van ons fel bevochten stuk ere-metaal, een trieste bedoening. Ik heb spijtig genoeg niet kunnen mee vieren. Enkele dagen voor het beëindigen van onze proeven, moest er nog wat geoefend worden in handgranaat werpen. Vanop een bepaalde afstand, het "ding" in een cirkel werpen. Goed, ik stond daar mijn beurt af te wachten, in dat verdorie toch zo koud landschap van de "Limburg", ('s Zomers veel te warm en 's winters veel te koud), en ik stond daar zomaar wat te lummelen, met de kraag van mijn "smoke" vest omhoog, en mijn handen in mijn broekzakken. En komt daar een sergeant naar mij toe en zegt: "koud hé, maar naait tegen de middag toch de zakken van je broek maar toe".
Ik keek recht in het gezicht van Sergeant Vranckx, (ik zal zijn naam nooit meer vergeten), en ik dacht in mijn binnenste: "Doe het zelf, ge staat daar verdomme zelf met uw poten in uw zakken".
Na het middagmaal dan, stonden we allen in "Geef Acht" en ik voel de warme adem van onze Sergeant Vranckx in mijn hals. Hij voelt aan mijn zakken en zegt dan zo droogweg: "Vandenbroecke, morgen om elf uur!". Dit wou zeggen dat ik op verslag bij de smaldeel commandant moest. De dag nadien kreeg ik toch wel acht dagen "koeken" of "ballen" op mijn boterham gesmeerd. Klootzakken, 't is niet waar hé. Dag viering, dag vrouwkes van Helchteren, uw schatje moet corvee doen. Schoentjes kuisen, koper kuisen, gordel en "getten" kuisen, en dat voor mijn "sergeantjes" die ik diep in mezelf de oorlog had verklaard. Allez, sommige toch. Triestig hé, maar wees gerust, na het beëindigen van mijn acht dagen, heb ik nog dubbel zo hard gefeest.
Na nog eens goed van de geneugten des levens genoten te hebben kwam op zekere dag diezelfde Champetter met een groen kaartje aandraven:
- "Op 2 augustus 1965 moet u zich aanbieden te Bruggelette, (nog nooit van gehoord), ten einde uw werkelijke diensttijd te vervullen"
Weg, dromen over alle dagen thuis...
Ze hadden toch wel een reorganisatie doorgevoerd zeker, in Gavere en op die bewuste 2de augustus 1965 stond ik daar dan... moederziel alleen. Een "Lief" was er niet, maar eens een volwaardig UDA, bedelden ze voor een kus.
Bij de overstap te Gent en Brussel, was het een echte heksenketel, je weet wel: RP's en MP's, en die waren er genoeg, je zou gedacht hebben dat het Belgisch Leger alleen maar uit RP's en MP's bestond.
Hetzelfde scenario bij het eindstation Brugelette, waar we werden belegerd door allerlei roepende en tierende mensen die ik later wel beter heb leren kennen.
En zo werd ik gedropt te Chièvres en kreeg zelfs een nummer dat ik nooit meer mocht vergeten, ja, ik weet hem nog en dit dan 40 jaar later, namelijk 65/34518.
Herinneringen aan deze twee maanden verblijf: de nodige spuiten, veel kantine bezoek, want buiten de kazerne was er weinig te doen, (Één smaldeel was franstalig, de streek was immers franstalig, en dat was géén spek voor onze bek, zeker "les filles" want het was van "Je ne comprend pas").
Enkele anekdotes: Bijvoorbeeld, bij het in weekend vertrekken was het grondige inspectie, schoenen blinken, muts goed recht, groeten volgens het boekje, en zeker en vast het goed vasthangen van de knopen aan onze kledij. Maar naald en draad was nu niet bepaald mijn sterkste kant, dus stak ik er achteraan een lucifer ertussen voor de stevigheid, maar tot mijn grootste verbazing kenden zij deze truk ook. Een van de laatste verlof weekends zijn we door het oog van een naald gekropen. Iedereen was kameraad van iedereen, menig biertje werd gedronken en door ons stapke in de wereld zien we nog net de lichtjes van de laatste trein in de verte verdwijnen. Wat nu gedaan? Geen nood, indertijd reden in Brussel nog die gele taxi's, we huurden zo een taxi in en klokslag 5 voor middernacht stonden we in Chièvres aan de poort. Ik kan u wel zeggen dat het de daaropvolgende 2 weken dorst geblazen was, gezien ons geld allemaal naar die verdomde gele taxi was gegaan. Tenslotte werd het dan toch solde dag, amaai 15 Bfr./dag.
Na zo een 2 maanden van onder andere drill met wapen, zonder wapen, marcheren, (links-rechts), modder vreten, allerlei vlaggengroeten, (met andere woorden, alles om een goed soldaat te worden), kregen we te horen wat onze verblijfplaats voor de komende 13 maanden ging zijn. Als het Gavere niet kon zijn, wat dan wel? Vele namen gingen van mond tot mond, iedereen wist het best, maar niets van dat alles, het werd uiteindelijk Helchteren Kleine-Brogel. Iedereen zag er wel tegen op voor zo'n verre verplaatsing te maken. Oei-oei, met zo een vervoer, namelijk oude camions, van het merk Bedford, denk ik, achter gelaten van de 2de wereld oorlog, maar niets was minder waar, want enkele dagen voor ons vertrek uit Chièvres kregen we een versnelde opleiding Para, om een valscherm leren te gebruiken. We waren tenslotte toch mannen van "den Air Force", en UDA's in wording.
Eens was ik soldaat, en daar ben ik nog altijd trots op, maar eens was ik UDA, en ééns UDA, altijd UDA, en daar ben ik nog trotser op!
Zoals vele jonge gastenkreeg ik eind februari 1965 bezoek van de "Champetter" van ons dorp, (Gavere - Asper), met een marsbevel om mij aan te bieden bij het CRS, (Centrum voor Recrutering en Selectie), Klein-Kasteeltje te Brussel en dit op 2 maart 1965.
Gepakt met een overvolle valies en vol moed stond ik samen met een aantal streek- en leeftijdgenoten op het perron te wachten op de trein die ons ter bestemming zou brengen.
'k Moet zeggen dat dat ginder nogal meeviel, uitgezonderd natuurlijk die aanhoudende brulpartijen, maar dat leerden we rap, (horen, zien en zwijgen, of waarom miliciens zo dikwijls hun zakken moesten vullen met confituur en dan dichtnaaien, omdat ze eens te meer een vuuist in hun broekzak hadden gemaakt).
Na wat onderzoeken en gesprekken met mannen die veel goud op hun kostuumke hadden hangen, werd ik na een goede twee dagen als goedgekeurd voor de dienst, (als V.V.E. - Luchtmacht), naar huis gestuurd. De terugreis was heerlijk, bijna euforisch, want de V.V.E. was toen aanwezig op de Basis van Gavere, het huidige ATCC, (Air Traffic Control Center), dus... joepie! Alle dagen thuis, maaaaar..........
Mijn naam is Erik Vandenbroecke, en hier ga ik mijn weblog maken over mijn dienst bij de VVE-UDA, (Vliegveld Verdediging), samen met mijn goede vriend, Jean-Pierre Van Doorselaer. Jean-Pierre heeft reeds een persoonlijke website welke kan bekeken worden op volgende URL, of webadres: www.uda.be
Vandaag 19/02/2008, zijn we gestart met dit introductie bericht. Kom regelmatig eens terug, alle dagen zal er wel wat nieuws op staan.
In ieder geval wens ik jullie veel plezier en leute bij het surfen op mijn blog.
Met vriendelijke groeten,
Erik Vandenbroecke Ex-BVKT bij de Vliegveld Verdediging.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
