'De eerste dag schiep Hij de zon (die prikt in je ogen) en de aarde'
'De tweede dag is de zee aan de beurt (dat maakt je voeten nat) en de wind (die kriebelt)'
'De derde dag: Georges' platen (My name is John, the table is yellow)'
'De vierde dag: de televisie'
'De vijfde dag: het gras (wanneer je het maait, weent het. Je moet het troosten met zachte woordjes. Wanneer je een boom aanraakt, word je een boom, als je je ogen sluit, word je een mier)'
'De zesde dag: hij schiep de mensen (die zijn er in alle kleuren)'
'De zevende dag rustte hij uit...'
"Op het einde van de film vertelt Harry zijn versie van de schepping: de vijfde dag schiep hij vliegtuigen (waar je naar kan kijken als je er niet inzit) en de zevende dag schiep hij wolken, om op uit te rusten..."
"De achtste dag schiep hij Georges en hij zag dat het goed was..."
Een weegschaal kan zich vaak makkelijk op beide kanten van de schaal bevinden. Toch vind ik het moeilijk schipperen na het zien van Telefacts vorige week. Dat ik er vanavond nog steeds mee in mijn hoofd zit, is dat ik nog steeds schipper...
Wetenschap kan vandaag de dag enorm veel, en godzijdank! Maar toch ligt er een knoop in mijn maag als de wetenschap mensen het recht in eigen handen geeft om te beslissen over eventueel leven. Zeker na deze reportage...
Stel je voor dat er nog maar zelden kinderen geboren zullen worden met het Syndroom van Down? Ik kan mij de wereld niet voorstellen zonder deze mensen. Misschien omdat ze zelf deel uitmaken van mijn wereld, en ik zie wat voor een fantastische kinderen en jongvolwassenen zij zijn. Wat een overvloed aan talenten, doorzettingsvermogen, humor, een portie vrolijkheid en wilskracht ik bij hen vaak samengebundeld zie, ik zou het niet kunnen missen. Ik mag hier zeker niet de moeilijkheden over het hoofd zien, hoewel ik ze niet allemaal kan vermelden, want ik spreek niet vanuit ouderlijke ervaring.
'Het zou niet binnen ons leven passen...' Ongewild blijft dit tussen mijn oren echoën. Ten eerste 'Het' en ten tweede 'niet passen'. Misschien oordeel ik. Want je kiest voor een kind, maar je kiest er niet meer voor als het anders zou zijn. En hierbij schipper ik, van de ene kant van mijn weegschaal naar de andere. Ik vind het vervelend dat ik hier geen balans vind. Want ik kan mij inbeelden hoeveel zorg en ook nazorg er zal zijn in de toekomst, een heel leven lang. Hoeveel bezorgdheid en misschien zelfs nog meer onzekerheden op het pad zullen komen.
Een oordeel vellen of mensen de juiste of slechte keuze maken, dat is niet mijn plaats. Maar ik vind het soms zo moeilijk dat iemand de kans niet krijgt om te leven.
Als mens sta je vaak voor (on)menselijke keuzes. Is het daarom beter dat als je een keuze krijgt?
Mijn ouders hebben vroeger ook een keuze gekregen, omdat ze nog 'jong' waren om kinderen te krijgen. De dag dat ik dit te horen kreeg, zoemde het in mijn hoofd. Fifty-fifty, een enge gedachte...
Vrij Vervelend
