Mijn vriend heeft een superdrukke job. Dagen en nachten klopt hij achter elkaar. Dat is bewonderenswaardig! Ik ben dan ook best trots op hem.
Maar...
Hij heeft een heel vervelende gewoonte, mij laten wachten... Als ik zelf niets stuur, dan moet ik wachten... Totdat ik het niet meer uithoud van niks te weten en dan stuur ik toch maar zelf. Dan nog moet ik vaak wachten op een antwoord, uren, soms zelfs dagen...
Ons vaste dagje viel deze week in het water omwille van de job. Op zich niet erg, maar ik moest dus zelf eerst iets sturen om hierachter te komen, anders had ik hier waarschijnlijk weer uren zitten wachten.
Het weekend begint... Ik zit weer te wachten... Uiteindelijk beslis ik om iets te gaan drinken en kom zijn ouders tegen. Ik zit met een (mannelijke) collega aan een tafeltje. Ik kom te weten dat hij ligt te slapen. Eum... kan hij dat bij mij ook niet komen doen? Enfin, na een extra glas cava kan ik het min of meer plaatsen en ben ondertussen tipsy genoeg om zelf mijn zetel in te kruipen en in slaap te vallen.
Wat doe ik nu tijdens het wachten, buiten nagelbijten en afleiding zoeken? Mijn middenvingers opsteken, heel vaak zelfs. Dat helpt...! Tegen dat ik eindelijk iets hoor, heb ik al tientallen keren mijn middenvingers tegen een denkbeeldige vriend opgestoken, en dan heb ik mij al goed afgereageerd. Terug een big smile, de vingers in the pocket in afwachting van het weer wachten...
Vandaag heb ik de film 'Patrick' gekeken. Niet echt een uitblinker of aanrader, maar de titel triggerde mijn hersenkronkels. Van zodra ik het woord 'Patrick' op het scherm zag, moest ik meteen aan Patrick denken. Ik denk anders nooit aan Patrick!
Hoe vaak gebeurt het wel niet dat je bij een ontmoeting, meteen linken legt bij de naam? Personen die je kent met dezelfde naam worden automatisch in een flash als een film voor je ogen afgespeeld, en ja hoor, je gaat ook zoeken naar karakteristieke eigenschappen.
Gek genoeg of niet, maar stel je voor dat je iemand ontmoet met dezelfde naam als je ex, die je nog steeds op een kanon kunt afvuren? Wees maar zeker dat zijn eerste indruk, hoe leuk hij er ook mag uitzien, meteen van de kaart wordt geveegd. Alles wat jouw ex ooit verkeerd heeft gedaan, elk onattent gebaar, krijgt deze kanjer op zijn bord. Alarmbelletjes!!! Zweetdruppeltjes op het voorhoofd worden verwacht want oh ja, hij gaat het tegendeel moeten bewijzen!
Je kan natuurlijk ook meteen zeggen dat je niet geïnteresseerd bent en weggaan... Want wie wil nu twee keer dezelfde naam achter elkaar?
Vanaf 30 begint het leven pas! Dus joepie, want ik ben de 30 gepasseerd! Ik vond het dan ook geweldig, 30 jaar worden. Je wordt als volwassen genoeg bestempeld om je eigen keuzes te maken, je verdient je eigen geld, je gaat en staat waar je wilt, ... Heerlijk, toch?
Ik was dan ook nog eens single, dus ik kreeg nog eens extra aandacht voor een knallend feestje en lachte de clichés uit die ik de volgende jaren zeker nog vaak genoeg zou horen.
Maar die vrijheid... begint vervelend te worden met momenten. Soms wil ik helemaal geen eigen keuzes meer maken en schreeuw ik vanbinnen luidkeels dat iemand mij eens met mijn handje zou vastnemen om mij uit de wirwar van honderd-en-één-gedachten en beslissingen die nog moeten gemaakt worden te trekken. Trek mij eruit!
33 jaar ben ik nu... mijn dromen van de twintiger jaren zijn stapjesmaat vervuld: een diploma behaald, een huis gebouwd, maar dat was het dan toch niet, terug single geworden en op mijn eigen benen leren staan en mijn eigen wereld uitbouwen, onafhankelijk zijn, naar Afrika gaan, een buitenlandse studie, citytrips, een goede job, ...
Het wordt tijd, of beter gezegd, de tijd dringt om orde op zaken te zetten nu. Gedaan met dromen en met de voetjes wat meer op de grond.
Herken je de volgende struggles of life?
Mijn job die ik oh-zo-graag-doe verliest mijn interesse... Help? Wat kan ik nog? Ga ik dit mijn hele leven lang blijven doen? No way!
Nieuwe studies aanvangen? Snel dan, want binnenkort ben ik te oud om nog voor iets nieuw aangenomen te worden.
Het wordt stilaan tijd dat ik een eigen stekje heb. Mijn huisbaas heeft ondertussen genoeg aan mij verdiend... Maar waar? En wat?
Mijn nieuwe relatie... Hoe berg je die oude, volle rugzak op waarin je niemand vertrouwt? Valkuilen, weg ermee! Maar hoe?
Het wordt dringend tijd om terug aan mijn lijn te werken. Maar dan beginnen die haren grijs te worden, om nog maar te zwijgen van opkomende rimpels!
Huisje-tuintje-boompje-kindje? Of is dit niet aan mij besteed? Byebye social life! Hello sleur?
Stof genoeg om te bloggen, niet?
Laten we elkaars handje wat meer vasthouden op elk kruispunt. Sounds like a plan to me!
Vrij Vervelend
Vanaf 30 begint het leven pas! Dus joepie, want ik ben de 30 gepasseerd! Ik vond het dan ook geweldig, 30 jaar worden. Je wordt als volwassen genoeg bestempeld om je eigen keuzes te maken, je verdient je eigen geld, je gaat en staat waar je wilt, ... Heerlijk, toch?
