Hallo , ik ben een meisje(puber) van 15 jaar. Vrienden betekenen veel voor mij, maar ik heb enorm veel problemen ermee. Mijn aanleg voor deze blog is dat ik nu ,momenteel, ruzie heb met mijn eerste beste vriendin , ze heet celine, en ik had gehoord over blogs en het leek me wel interessant om de lessen die ik ervaar door te geven, of om zelf iets te leren. Ik begrijp nog niet zoveel van pubers en vriendschap. Later als ik ouder ben en een stap heb gezet in de wereld der volwassen zal ik enkele zaken misschien begrijpen. Toch is het niet onmogelijk om al de kennis op een puberale leeftijd te hebben over mensen en de wereld in het algemeen. Met deze blog wil ik opnieuw starten ; de huidige situatie een wending bezorgen. Mijn doel is een beetje ruw , en ik verwacht geen verandering aan mijn leven ,noch mijn omgeving, maar deze blog kan me wel bijstaan. Ik ben ook verzot op schrijven , dat is ook een zaak dat me naar deze blog bracht.
Net als elke puber kan ik behoorlijk dramatiseren, maar is dat juist niet het leuke aan puber zijn? Mensen kijken je vreemd ;bedenkelijk aan... Ze hebben vaak kommentaar en vooral dit geldt voor de volwassenen maar ze hebben hun redenen... Ik ben niet tegen volwassenen , ik begrijp ze gewoon nog niet.
Even de situatie tussen celine en mij uitleggen (heel kort) : Celine is een verlegen meisje, maar zeer onvoorspelbaar.Ze was mijn eerste echte vriendin. Ze heeft nog trekken van een kind (m.a.w. van een 10jarige: pubers zijn ook nog kinderen , maar dat horen we niet graag,... pubers zijn vreemd ,vind je niet..) Omdat ze haar momenten heeft dat ze echt kinderachtig kan zijn , flipte ik eens uit. Er zijn vrienden die me gelijk geven, maar celine trekt de meeste vrienden. Ze is zeer overemotieel en doordat huilt ze snel. Door een kleine onenigheid... zitten we in een complexe situatie, ik toch. Ik wil praten , maar ik zie de moeite niet in haar handelingen , noch in haar woorden. Waarom zou ik dan nog proberen? Het irriteerd me alleen maar meer doordat ze niet luisterd. Nu reageert ze op geen enkel sms'je, mail... ik hoor niks meer van haar. Is het nog wel waard? Wilt zij nog vrienden zijn? Is dit normaal? vast wel... maar waarom moet het zo ver komen ? Waarom zo'n drama...i.p.v gewoonweg te luisteren , het kan zo makkelijk opgelost worden... Ze verward me!!
Weer een dag geen reactie... Maar mijn redder in nood kwam voor me. Mijn schatje! Ik heb kunnen praten met hem... natuurlijk heeft hij me ook afgeleid... het was een prachtige dag! Nu is hij weg , en zit ik op de computer met Celine in mijn hoofd... Steeds dezelfde vraag komt in me op: Waarom?? Celine vertelde me vroeger alles... ze kwam bij mij uithuilen , ze kwam naar mij wanneer iemand haar pestte... ze werd vroeger kei hard gepest... ze kon niks beginnen tegen 'het groepje'. Maar ik was niet zo braaf als zij , ik liet me gaan tegen dat groepje...ze moesten haar alleen laten! Nu is alles anders , veel TE anders. Ik irriteer haar. ik weet dat ik geen makkelijke ben, maar wie is dat wel? ja, ok er zijn makkelijk mensen... maar ik ben niet gemeen en niet egocentrisch... ik wil helpen , maar hulpvaardigheid is ook niet altijd positief... Celine wilde niet meer dat ik haar droeg en beschermde , ze wilde zelf dingen bepalen... maar dat heeft ze me nooit gezegt , of duidelijk gemaakt... ze heeft tegen een goede klasgenoot verteld wat ze vond van mij en die persoon moest van celine met mij praten, normaal heb ik daar geen probleem mee... maar het onderwerp was te serieus om van iemand anders te horen.... Ik voelde me gekwest , beledigd... Voor mij is het logisch als je een probleem (vooral als het met een vriendin is) dat je erover praat... en als een vriendin je irriteerd laat je dat toch ook je vriendin weten??! Vrienden begrijpen dat... je mag natuurlijk niet te ver gaan... Nu het ding dat Celine irriteerde was dat ik te veel vragen stelde over haar relatie met haar vriendje... ze zijn nu al 5 maanden samen weetje... en ik wil graag weten of alles goed tussen hen gaat... de vragen die ik stelde vond ze niet prettig, maar ik vroeg niks speciefiek.... en Brian (haar vriend) had er totaal geen probleem mee dat ik vroeg hoe het ging...hij vond het normaal...'Meisjes zijn tog zo' liet hij me weten...
Eens heeft een klasgenoot me verteld wat vriendschap voor haar is : "Friendship is love without te wings" (-marilyn heirbout-) Ik begrijp haar wel... Vriendschap is het redden waard... Ik ga me blijven verontschuldigen en naar haar sms'en , Zij is het voor mij het waard! Ik zit al zo ver in het leven... in mijn geluk , en het zou dom zijn om nu op te geven!! Dat heeft mijn vriendje ook duidelijk gemaakt... het is een situatie van 'geven' en niet 'nemen'... Je trots opzij zetten... Mijn vriendje is zo wijs en heeft een kalmerend effect op mij... hij dringt direct in mijn geest, hij bereikt met enkele zinnen mijn hart en leert me lessen... 'Dankje'
-Het is veel gelukkiger te geven dan te ontvangen. Vriendschap draait rond dat 'geven', soms moet je een eerste stap zetten; iets geven zonder iets terug te verwachten...vriendschap,liefde ; elke relatie... steunt op dat. Je trots opzij zetten en heel veel hindernissen zijn zo weg, zo eenvoudig. Nederigheid tonen is geen teken van zwakte...ook niet van bekenning, het pure liefde!-
Mijn standvastigheid heeft zijn vrtuchten af geworpen... Celine en ik hebben kunnen praten; chatten eigenlijk... We zijn een stap dichter en dat is goed... We zitten we op de juiste weg,nu blijven voortgaan met mijn vrienden... Celine is niet mijn enige vriendin... maar ze is wel bijzonder. "Wij blijven voor altijd vriendinnen,niks komt tussen ons" Dat kennen jullie vast , je hebt het wel eens tegen iemand gezegd, tegen een viend(in)...vast meende je het ook, maar stel je eens voor dat op een dag die vriendschap gewoon weg is, gespleten (net als haarpuntjes :P) Dat gevoel dat in je opkomt...vreselijk eh...iedereen heeft het wel meegemaakt ,zo niet , dan zal je het wel meemaken... Ik dacht aan de tekst die hierboven staat en dat heeft me gered.
