Ik kom aan op je kamer en ze hebben je in je rolstoel gezet. Je lijkt niet echt comfortabel te zitten en ik probeer je hoofd wat rechter te zetten. Ik vertel je over de afgelopen dagen en je lijkt aandachtig te luisteren. Na een tijdje komt je moeder aan en we gaan met je naar buiten. We praten over vanalles en je moeder vertelt dat je baas je wil komen bezoeken. Ik vraag aan je: vind je het ok dat je baas langskomt? En plots schudt je "nee" met je hoofd. Ik denk: is dit nu toeval?? Ik stel nog enkele vragen en op sommige vragen schud je opnieuw nee. Het doet goed dat je elke keer een reactie meer vertoont. Het is steeds zo moeilijk om afscheid te nemen. Zondag kom ik terug. Elke minuut van de dag denk ik aan je.
Oef, eindelijk, morgen kan ik je weer zien. Het is zo moeilijk om me nu nog maar gewoon op mijn werk te concentreren. Al die dingen die daarvoor zo belangrijk leken, lijken nu plots zo nietig. Elke seconde van de dag denk ik aan jou. Kus
