14u: Het hele weekend heb ik niet kunnen slapen. Ik doe niets anders dan huilen en denken van: had ik maar..., waarom jij.... Eindelijk is het dan zondag en met de bibber in mijn benen vertrek ik, bang voor de confrontatie. Ik kom aan in Pellenberg en ga je kamer binnen. Ik wil vanalles zeggen maar ik blokkeer volledig en begin opnieuw te huilen. Ik wil je zo graag helpen, maar hoe dan?? Je ligt daar, je zegt niets en beweegt niet. Dan zeg ik je naam en plots open je je ogen en staart me recht aan. Ik weet niet of je hoort of begrijpt wat ik je allemaal zeg, maar ik hoop het wel. Even later komen je ouders binnen, zo een lieve mensen. Ze hebben je in de rolstoel gezet zodat we even buiten konden, zodat je de zon op je lichaam kon voelen. De hele tijd probeer ik vanalles te doen of te zeggen zodat je toch maar wakker zou worden. De kleinste gewaarwording geeft weer hoop. Ik nam je hand vast en je bewoog je vingers. Je zus en haar vriend zijn dan ook langsgekomen. Je zus is heel erg begaan met je, dat is duidelijk. Rond 18u ben ik dan doorgegaan. Het enige wat door mijn hoofd spookt is: wat kan ik nu nog doen om je wakker te krijgen. Ik kan alleen nog maar aftellen tot ik je weer zie. Het is een drang die ik voel, ik moet bij je zijn. Ik laat je nooit in de steek.
Het is vrijdag en een gewone werkdag. Plots komt Stijn aan mijn bureau met de woorden: "ik heb een mededeling". Hij vertelt me dat jij sinds enkele maanden in een diepe coma ligt. Hij vertelt me dat je achteraan in de auto lag te slapen terwijl een vriend met de auto reed. Ze zijn uit de bocht gevlogen en jij bent uit de auto geslingerd. Het is gebeurd in de buurt van Charleroi. De ambulance is onmiddellijk gekomen en ze hebben je gereanimeerd. Ik heb volledig van de kaart en geshockeerd. Hoe kan dit, hoe komt het dat ik dit nog niet wist?? Stijn wist ook niet of hij het mij moest vertellen of niet. Ik kan het niet geloven, dit kan gewoonweg niet. Ik wil je zo snel mogelijk zien. Stijn stuurt me alle mailtjes door die je zus heeft verstuurd met je toestand. Terwijl ik het aan het lezen ben rollen de tranen over mijn wangen. Ik had de voorbije maanden al verschillende keren je een mailtje gestuurd, al wat sms-jes en eens geprobeerd te bellen. De telefoon stond af en ik kreeg maar geen antwoord op mijn mailtjes of sms-jes. Ik vond dit zo vreemd. Nu weet ik dus waarom. Je zus heeft online een kalender aangemaakt waarop de uren staan dat we je kunnen gaan bezoeken. Zondag kan ik langsgaan.
