Ik ben vandaag vertrokken bij jou met een goed gevoel. Ik was al een paar uurtjes alleen tegen jou aan het praten en je leek zeer alert vandaag. Op een gegeven moment probeerde je recht te komen en kwam er een klein geluidje uit je keel. Alleen hierdoor was ik zo blij. Ik hoop dat je binnenkort iets kan zeggen.
Zo een verschrikkelijk weer vandaag! Het onweert (Juno is daar bang van) en de regen komt met bakken naar beneden. Ik heb er bijna een half uur langer over gedaan om in Pellenberg te geraken dan anders. Vandaag zag je er beter uit. Ik heb je bompa ontmoet. Toen ik doorging en je een kus gaf deed je zo een kusmondje, schattig, weer iets bij wat je nog niet deed he. 25/6 Gaan ze een bbq geven op Pellenberg, dan kom ik zeker af. Wie weet word je dan wel wakker he. Ik hoop het zo, ik denk er elke dag aan. Ik had je nooit mogen laten gaan Raf, ik zie je graag....
Ik kom aan op je kamer en ze hebben je in je rolstoel gezet. Je lijkt niet echt comfortabel te zitten en ik probeer je hoofd wat rechter te zetten. Ik vertel je over de afgelopen dagen en je lijkt aandachtig te luisteren. Na een tijdje komt je moeder aan en we gaan met je naar buiten. We praten over vanalles en je moeder vertelt dat je baas je wil komen bezoeken. Ik vraag aan je: vind je het ok dat je baas langskomt? En plots schudt je "nee" met je hoofd. Ik denk: is dit nu toeval?? Ik stel nog enkele vragen en op sommige vragen schud je opnieuw nee. Het doet goed dat je elke keer een reactie meer vertoont. Het is steeds zo moeilijk om afscheid te nemen. Zondag kom ik terug. Elke minuut van de dag denk ik aan je.
Oef, eindelijk, morgen kan ik je weer zien. Het is zo moeilijk om me nu nog maar gewoon op mijn werk te concentreren. Al die dingen die daarvoor zo belangrijk leken, lijken nu plots zo nietig. Elke seconde van de dag denk ik aan jou. Kus
14u: Het hele weekend heb ik niet kunnen slapen. Ik doe niets anders dan huilen en denken van: had ik maar..., waarom jij.... Eindelijk is het dan zondag en met de bibber in mijn benen vertrek ik, bang voor de confrontatie. Ik kom aan in Pellenberg en ga je kamer binnen. Ik wil vanalles zeggen maar ik blokkeer volledig en begin opnieuw te huilen. Ik wil je zo graag helpen, maar hoe dan?? Je ligt daar, je zegt niets en beweegt niet. Dan zeg ik je naam en plots open je je ogen en staart me recht aan. Ik weet niet of je hoort of begrijpt wat ik je allemaal zeg, maar ik hoop het wel. Even later komen je ouders binnen, zo een lieve mensen. Ze hebben je in de rolstoel gezet zodat we even buiten konden, zodat je de zon op je lichaam kon voelen. De hele tijd probeer ik vanalles te doen of te zeggen zodat je toch maar wakker zou worden. De kleinste gewaarwording geeft weer hoop. Ik nam je hand vast en je bewoog je vingers. Je zus en haar vriend zijn dan ook langsgekomen. Je zus is heel erg begaan met je, dat is duidelijk. Rond 18u ben ik dan doorgegaan. Het enige wat door mijn hoofd spookt is: wat kan ik nu nog doen om je wakker te krijgen. Ik kan alleen nog maar aftellen tot ik je weer zie. Het is een drang die ik voel, ik moet bij je zijn. Ik laat je nooit in de steek.
Het is vrijdag en een gewone werkdag. Plots komt Stijn aan mijn bureau met de woorden: "ik heb een mededeling". Hij vertelt me dat jij sinds enkele maanden in een diepe coma ligt. Hij vertelt me dat je achteraan in de auto lag te slapen terwijl een vriend met de auto reed. Ze zijn uit de bocht gevlogen en jij bent uit de auto geslingerd. Het is gebeurd in de buurt van Charleroi. De ambulance is onmiddellijk gekomen en ze hebben je gereanimeerd. Ik heb volledig van de kaart en geshockeerd. Hoe kan dit, hoe komt het dat ik dit nog niet wist?? Stijn wist ook niet of hij het mij moest vertellen of niet. Ik kan het niet geloven, dit kan gewoonweg niet. Ik wil je zo snel mogelijk zien. Stijn stuurt me alle mailtjes door die je zus heeft verstuurd met je toestand. Terwijl ik het aan het lezen ben rollen de tranen over mijn wangen. Ik had de voorbije maanden al verschillende keren je een mailtje gestuurd, al wat sms-jes en eens geprobeerd te bellen. De telefoon stond af en ik kreeg maar geen antwoord op mijn mailtjes of sms-jes. Ik vond dit zo vreemd. Nu weet ik dus waarom. Je zus heeft online een kalender aangemaakt waarop de uren staan dat we je kunnen gaan bezoeken. Zondag kan ik langsgaan.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
