Het is niet altijd gemakkelijk om te verhuizen, zeker niet als je ouders net gescheiden zijn en jij midden in je puberteit zit. Ik ga jullie mijn kant van het verhaal vertellen, hoe ik me er over voelde die dag dat ik aankwam in de grote stad, dat meisje dat uit het dorp kwam. Ook wel een boerenmeid genoemd (ook al is dit hier zeker niet van toepassing).

Het was ergens in oktober, net voor mijn verjaardag. Ik ben een schorpioen weet je, dat is naar het schijnt een van de slechtste sterrenbeelden. Ik geloof niet in die astrologische shit maar soms denk ik dat het eigenlijk wel klopt het hele ‘schorpioen’ gedoe. Het past perfect bij me. Het misterieuze en het stekende. Om niet door te razen over de schorpioen (want dat kan ik wel) het was dus begin oktober. Ik zat in het eerste middelbaar, en had een laag zelfbeeld. En natuurlijk een meisje met een laag zelfbeeld is een target voor pesters. Als een vis op het droge was ik gedoemd om een slechte jeugd te hebben. Zo interpreteerde ik alles toch. Mijn ouders gingen scheiden, weer van school veranderen ergens in de stad waar ik niemand kende. Ik had ook geen vrienden, misschien kwam het daardoor. Achja, dus de dag dat we gingen verhuizen zat ik op mijn kamer alle herinneringen op te halen. De dagen dat ik met Yuna (mijn lagereschool beste vriendin of hoe noem je zoiets) verkopertje speelde. Of hoe we onze toekomst zagen ‘Samen oud worden en naar school gaan.’ Oké ze ging naar school waar ik naar school ging, maar ze werd ‘populair’ en ging me dan maar mee pesten zoals al de rest deed. Ik vroeg me echt af of ze zich nooit schuldig voelde. Of ze nooit het gevoel had dat ze aan verraad mee deed. Maar dan bedacht ik me dat alleen harteloze meelopers zo’n dingen doen en ze dus eigenlijk nooit een goede vriendin voor me was. Mijn eerste jaar in het o – zo geweldige middelbaar was een gigantische faal. Ik haatte het, en ik wou nooit meer naar school gaan. Maar in België is die marteling een plicht (En dan zeggen ze dat er zoiets is als mensenrechten… maar hier is er geen recht te bespeuren voor de mens). De enige steun en toeverlaat die ik had was mijn broer. Mijn moeder zat in de put en mijn vader zat in zijn midlifecrisis, op weg naar een inzinking noem ik dat. Je jonger voor doen dan je bent maakt je heus niet jonger, dat wil ik gewoon zeggen tegen alle oudere mensen (Tussen de 40 en de 50 krijg je dat meestal zo die midlifecrisis inzinking dingetjes). Die dag heb ik heel de dag in mijn kamer zitten janken, aan alle mooie herinneringen. Mijn ouders waren in het begin van het schooljaar nog samen en een van mijn grote steun punten. Maar nu waren ze er niet meer en had ik dus zoals ik al zei alleen nog maar mijn broer die ouder was en leukere dingen had te doen dan naar zijn dom klein zusje te luisteren. Hij deed het wel altijd, dat luisteren maar of hij geïnteresseerd was dat zal ik nooit weten.  “Heleen, kom je?” riep moeder. Ik kon al horen dat ze met tranen in haar ogen haar droomhuis moest verlaten. Pa ging verhuizen en ma ook want geen van beiden kon het huis alleen afbetalen. Mama ging in Antwerpen wonen dicht bij haar ouders, en daar zou ik ook naar school gaan. Ik kwam van Vlaams Brabant dus dat pestten zat er sowieso weer in. En mijn vader die zou ik zeker 5 jaar niet meer horen of zien. Zelfs geen kaartje met de verjaardag. Maar dat doet er niet toe want dit gaat over mij en niet over hem, die egoïstische zak. Ik liep naar beneden en vond mijn moeder inderdaad met tranen in haar ogen beneden aan de trap. “Ons nieuwe stekje zal je heus wel bevallen Helena.” Zei ze om zichzelf te troosten want zij was diegene die schrik had voor het nieuwe stekje. “Wout kom je naar beneden?” riep moeder. Wouter stormde de trap af en zei. “Gaan we echt nu al weg? Mag ik niet nog even afscheid nemen?” “Heb je dat gistere niet al gedaan? Verdomme wout we gingen een uur geleden al vertrokken zijn!” “laat ook maar.” Zuchtte hij en met een lang gezicht stapte hij tussen ons beide door naar de garage. Hij stapte niet eigenlijk, hij stampte eerder.  Eens we allemaal in de auto zaten en de deur op slot zat werd het zelfs voor mij pijnlijk. Ik hield me in om geen tranen te lossen, het was echt ontzettend moeilijk voor mij. Ik wist niet wat me overkwam, mijn grote voorbeeld van eeuwige liefde had de liefde opgegeven. Dus ik vroeg me af is er dan wel nog iets als ware liefde? Bestond er nog zoiets als liefde? Of was alle liefde de wereld uit nu ze het hadden opgegeven? Mijn tranen mochten mijn ogen niet uitgaan want ik wou niet zwak zijn en ik zou echt nooit in mijn leven en zwakkeling worden. Ik kon pesterijen aan dus het verlies van mijn amors zou me ook geen moer mogen schelen. Toen we aankwamen in Antwerpen voor ons appartement dat er nog redelijk modern uitzag kwam er weer zo’n steek ‘ik ken hier niemand, ik hoor hier niet thuis. Hoe ga ik dit overleven?’ dat raasde door mijn hoofd. “Helena, ben je bijna klaar met staren  en kom je helpen uitpakken?” ik schudde mijn hoofd en ging mee naar boven. Ik kwam binnen in de gang en het voelde al aan alsof ik ergens op bezoek was. Alsof er iemand binnen de seconde me een kus zou geven en zeggen ‘geef je jas maar meid en zet je lekker neer!’. Die dag was gevuld met gevoelens die ik niemand toewens. Het gevoel dat je elk moment uit elkaar kan vallen omdat je je geloof in alles kwijt bent. Want ja als puber draait alles nog om liefde. In die tijd begon mijn verslaving aan muziek ook, ik vond er mijn uitweg in. “Helena ga jij ander de stad al verkennen?” dat deed mijn moeder  echt om me te jennen. Ze wist dat ik niet graag alleen ergens naartoe ging, maar om de een of andere reden deed ik dit toen toch.

05-11-2011 om 01:25 geschreven door Villiana