Het was weer een saaie dag, als altijd.
Ik heb een beetje ruzie gemaakt met mijn vader, zoals we heel de week hebben gedaan eigenlijk.
Het is misschien wat overdreven maar, ik voel het zo aan.
Daarnet heb ik weer geskyped met hem en hij daagde me weer uit.
Me jaloers maken is zowat zijn hoofddoel geworden en ik vind dat niet fijn meer.
Het komt me de oren uit dat gezever en gezeik, ik ben niet graag jaloers en kwaad enzo.
Ik ben liever de rustige lieve luisterende Villiana.
Maar nee diegene waar ik het meest van hou wilt me dan weer jaloers en kwaad maken.
Op vlak van liefde ben ik precies toch wel achter.
Of misschien hij want hij zegt altijd dat hij nog nooit van de liefde heeft mogen proeven.
Soms voel ik me dan vereerd maar langs de andere kant heb ik dan weer schrik dat hij van andere ook liefde wilt proeven.
Ik weet zelfs niet zeker of hij het meent, maar dat weet je nooit.
Ik ga waarschijnlijk weer niet kunnen slapen.
Maar ik doe men best.
Als het me niet lukt zal er wel snel een nieuwe blog verschijnen.
Xx villie
Hier ben ik weer, met mijn dagelijks gezaag. Ik weet dat ik vandaag al geschreven heb maar ik heb er nog eens nood aan... NOG eens.
Het gaat natuurlijk alleen maar over hem, waar ik altijd mee skype en mijn andere vrienden zwaar voor laat vallen. Het klinkt erger dan dat het is hoor, want zoveel vrienden heb ik niet. toch geen echte... ze zijn meestal maar schijn. Zoals vroeger toen mijn ouders nog samen waren en ik zat nog in de lagere school, toen hadden wij een ingebouwd zwembad en toen was iedereen mijn vriend. En dan gingen ze uit elkaar, ging ik naar school en was het bye bye zwembad hello krot en appartement. We leven nu wel in een nieuwbouw ipv een krot maar ik wou maar zeggen, het was niet zo aantrekkelijk dat eerste. Er is een vriendin wenend buitengelopen nadat ze kwam slapen, zegt dat niet genoeg over dat huis? Ik voelde er me soms wel thuis maar dat was door die warme lach van mijn moeder. Die ze zo soms had als het niet tegenzat, in het begin jaar in dat huis lag ze soms te janken op haar bed , na een ruzie met mijn puberende broer of een glimp van mijn vader. En dan zat ik bij haar op bed haar te troosten, ik wil mezelf niet voorstellen als een held, maar dat vond ik wel heldhaftig van mezelf. Toen. Nu heb ik er alleen spijt van want ze weet niet meer wat ik toen voor haar heb gedaan allemaal. Ze weet niet dat dat troosten voor mij ook zo mijn tol kostte. Ze is het zelfs al vergeten dat ik daar soms uren zat, haar te troosten tot alles weer in orde was ookal snauwde ze me af en zei ze me dat ik weg moest gaan, ik zou niet weggaan tot de tranen weg waren.
Maar ik was over iets anders bezig? Ik ben het alweer kwijt, zo gaat het altijd, ik verlies de essentie van dingen. Achja, ik zal het misschien ooit wel weer weten en vertellen. Ooit, want zo gaat dat dingen die je vergeet weet je niet altijd meer terug. Maar dannog het zal wel niet belangrijk geweest zijn dan...
Hoi, Gisteren ben ik gaan shoppen, dat was wel fijn. We hebben gelachen enzo dus ik veronderstel dat het leuk was. Daarna die kermis -die zo ongeloofelijk saai was-. Ik denk dat we daar gewoon de leeftijd niet meer voor hebben... voor zo'n kermis. Je kan er op een moment helemaal uit gegroeid zijn, en zeker nu, hij was helemaal niet zo groot dus veel was er niet te doen. Geen variatie ofso.
Daarna heb ik me weer opgesloten binnen en heb ik weer de hele avond liggen skype'n. Niet dat dat interessant was want we praatten werkelijk over NIETS. Soms is over niets praten leuk, maar soms heb je toch nood aan wat nieuws? Ik bedoel 4,5 uur praten over niets gaat er een klein beetje over toch? Als ik dan een serieus onderwerp aansmeerde werd het weer omgetoverd tot iets waar je mee moet lachen. Het zal me ook nooit lukken ....
Verder heb ik weer zo'n pro-ana site bezocht, eigenlijk gewoon dezelfde. Het blijft me boeien. En dat was dan weer zo'n serieus onderwerp waar hij gewoon overging 'Ik ben blij dat je dat voor school moet doen anders had ik je allang verboden om op die site te gaan.' haha haha haha. Alsof dat zou helpen moest hij het me verbieden... ik dacht het dus niet. De filmpjes waren best shockerend. Dat zag ik aan zijn reactie ook 'Komaan Vil, kijk je naar die dingen?' Ik kijk er niet naar ik klikte er perongeluk op... Maar maakt het dan iets of wat uit wat ik wil? Boeit het hem dan of iemand anders hoe ik zou zijn moest ik al die tips volgen? Hem misschien wel want dat zei hij ook. 'Ik wil niet dat je zo wordt ik wil nog iets hebben om vast te pakken.' Je kan mij vastpakken... Maar vel over been zou ik nooit in me hele leven willen worden eigenlijk, dat gaat me iets te ver. Een beetje magerder misschien wel, ookal zeggen ze dat ik niet dik ben... ik denk er anders over. Iemand in mijn klas vindt dat ik gelijk heb dat is al meer genoeg, ik denk eigenlijk heel mijn klas. Dus misschien een paar tips volgen, misschien kan dat geen kwaad. Mijn moeder zeggen welk fruit ze het best koopt is er toch nog net niet over?
Maarja dat zijn allemaal mijn gedachtes, en je moet weten ik praat normaal nooit zoveel over mezelf. Daarom maakte ik deze blog ook, heb ik er geen nood meer aan want dan heb ik het toch tegen iemand gezegt ;)
Dit is mijn eerste blog. Ik heb dit nog nooit eerder gedaan, maar ik dacht dat het wel handig kon zijn voor de dingen van me af te schrijven onder een anonieme naam. Dus dan zal ik maar eens beginnen...
Vandaag was het weer zo'n saaie, vermoeiende dag. Ik haat het als de dingen saai en vermoeiend zijn op momenten dat ik me helemaal niet goed in mijn vel voel. Ik had spijt van elke fout die ik gemaakt heb. Want er is die ene jongen, en ik hou van hem, maar toch word ik telkens kwaad op hem. Ik weet niet waarom eigenlijk... misschien omdat ik te snel jaloers ben? Iedereen maakt fouten, maar ik maak er te veel. En vooral bij hem want. Ik ben hém niet waard.
In de les moest ik dingen over anorexia opzoeken en ik heb de pro-ana sites ontdekt. Ze zijn shockerend, langs de ene kant, en langs de andere kant voel ik me er tot aangetrokken. Ik wil geen anorexia, misschien een beetje afvallen maar geen anorexia. De tips waren gewoon walgelijk. But still...
Mijn vrienden zeggen soms wel eens dat ze niet snappen hoe het komt dat ik zo vaak lach. Ze hebben echt geen idee van die nachten in mijn bed.
Dit was voorlopig mijn eerste post die toch niemand zal interesseren. Denk ik. Groetjes, vi.
