Het rugpand is afgewerkt. Nu aan het voorpand beginnen. Dat heeft een ander dessin, een kruising in het midden gecombineerd met slakjes. Daardoor zal het smaller worden en moet ik dus meer steken opzetten dan voor het rugpand. Met de beschrijving in de hand probeer ik een berekening te maken, gezien ik andere wol gebruik kan ik het aantal steken niet overnemen. Beetje rekenen en tellen en dan uitproberen en hopen dat het geslaagd is, waarom gemakkelijk als het ook moeilijk kan. Ons kippetje heeft een eitje gelegd, na een pauze van een tweetal maanden. Vorig jaar hebben we twee kippen in de tuin gezet Spic en Span. Spic, een witte kip met zwarte spikkels, is beginnen broeden en heeft dat niet overleefd. We hebben er dan een klein kippetje bijgezet dat ik gekregen heb van mijn ouders. Vorige maand is ook Span naar de kippenhemel verhuisd. Nu hebben we alleen ons kleine kippetje nog over. Het is een mooi beestje dus hebben we het ook een mooie naam gegeven: Dona Maria. Ze houdt van de zon, zit graag bovenop de tuinstoelen en heeft een air alsof de hele stad van haar is. De katten uit de buurt zijn bang van haar. Eigenlijk nergens voor nodig want meer dan lawaai maken doet ze niet, maar ze kan wel héél veel lawaai maken. Dona Maria zorgt voor kleur en leven in onze tuin die we maar onder één categorie kunnen thuisbrengen: kleine stadstuin. Het terrein dat we voor de kippen afgebakend hebben is te klein voor Dona Maria. Ze kruipt door de draad heen en gaat op het terras wandelen. Als we de deur openlaten komt ze tot in de keuken. We geven haar speciaal kippeneten en wat overschot van de keuken. Ze is dol op kaas. In de tuin pikt ze aan de aarbeien en bieslook. Alles wat niet te hoog staat moet eraan geloven, Dona Maria komt op bezoek en eet de jonge scheuten op. Behalve onkruid, dat is niets voor haar, dat moet ik maar zelf uittrekken. Volgend jaar gaan we verbouwen en dan zorgen we voor een oplossing. Tot dan laten we haar overal rondpikkelen en kweek ik kruiden op een tafel binnen.
Voor de mouwen. En dat moet ik nu beslissen. Als ik een mouw wil met kop moet ik in het rugpand een ronding maken en dus minderingen gaan berekenen. Als ik een rechte mouw neem moet ik dat niet doen. Eigenlijk is het niet zo mooi maar het is lang geleden en dus ik daarvoor. Dat maakt het een stuk gemakkelijker. Dat komt ervan als je niet dezelfde wol neemt als in het boekje beschreven, dan kan je alles gaan herberekenen. Geen kop dus. De minderingen voor de schouder en hals moet ik wel nog berekenen, eigenlijk niet zo moeilijk, beetje meten en tellen. En hoe goed ik het altijd ook bedoel, toch is het nooit exact juist, wellicht omdat breiwerk soepel is, gemakkelijk rekt en zich eigenlijk nooit exact laat meten. En dan is er ook nog mijn lichaam dat af en toe wat uitzet en dan eens wat inkrimpt als ik drastisch ga regimen omdat ik niet meer in mijn jeans geraak. De weegschaal in de badkamer geeft me elke week een goede indicatie welke kant ik opga en toch hou ik daar weinig rekening mee. Waarom ik me dan elke week weeg? Geen flauw idee, meer gewoonte dan iets anders. En als de dokter naar mijn gewicht vraagt dan lieg ik toch nog altijd ettelijke grammetjes. Het maakt ook wel een groot verschil, 's morgens naakt of 's avonds aangekleed. Vandaag begonnen met goede voornemens: vermageren. En als het niet lukt dan zal ik het wel op de pijnstillers steken, zo dient die verdomde rugpijn toch nog voor iets.
